Στις 28 Μαρτίου, πριν από 63 χρόνια, ο ευλογημένος γέροντας, άγιος ανόητος για τον Χριστό για χάρη του Ιωάννης Πέτροβιτς Ζουκόφσκι /1890 - 28/03/1960 / αναχώρησε στον Κύριο

 Στις 28 Μαρτίου, πριν από 63 χρόνια, ο ευλογημένος γέροντας, άγιος ανόητος για τον Χριστό για χάρη του Ιωάννης Πέτροβιτς Ζουκόφσκι /1890 - 28/03/1960 / αναχώρησε στον Κύριο

Λογω της μεγάλης σεμνότητας του γέροντα, τα γενέθλιά του δεν είναι γνωστά . Μοναχές του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Οδησσό,πάντα τον συγχαίρουν για την ημέρα του Αγγέλου στις 20 Ιανουαρίου - την ημέρα του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, του Βαπτιστή του Κυρίου.

Ο μακαριστός Γέροντας Ιωάννης καταγόταν από την ιερατική τάξη. Αποφοίτησε από τη Σχολή της Οδησσού και εργάστηκε ως γραμματέας της επισκοπής. Σύμφωνα με κάποιες αναφορές, ανέλαβε την ιεροσύνη, αλλά κανείς δεν τον θυμάται ως ιερέα, τον θυμούνται μόνο με το πρόσχημα του ιερού ανόητου.

Για το κατόρθωμα της ανοησίας, έλαβε την ευλογία από τον  άγιο δίκαιο Ιωνά, τον θαυματουργό της Οδησσού / + 1924 / (που τώρα αναπαύει τα λείψανά του στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Οδησσό). Το 1923, ο Ιωάννης Πέτροβιτς πέρασε μια εβδομάδα στο σπίτι του αγίου δικαίου Ιωνά. Και μια Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία, οι ενορίτες του ναού αντίκρισαν ένα μάλλον περίεργο θέαμα. Πριν από αυτό, ένας καλοντυμένος νεαρός οδηγήθηκε έξω από το βωμό ξυπόλητος, ζωσμένος με ένα σχοινί. Η λινάτσα σκέπασε τους ώμους του. Ο πατέρας Ιωνάς τον έβγαλε έξω.

Με αυτή τη μορφή, ο Ιβάν Πέτροβιτς πήγε στο ναό, στον οποίο υπηρετούσε εκείνη την εποχή ο αδελφός του, Πέτρος. Αργότερα, μετά τον πυροβολισμό του αδελφού του το 1938, έζησε στο νεκροταφείο. Συχνά μπορούσε να τον δει κανείς στον προθάλαμο της εκκλησίας του κοιμητηρίου προς τιμή του Αγίου Δημητρίου του Ροστόφ με κουρέλια και ξυπόλητο.

Ο Γέροντας Ιωάννης ήταν ένας διαβασμένος και μορφωμένος άνθρωπος. Στη ζωή, υπέφερε πολλή θλίψη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, έπρεπε να κρυφτεί από τους εισβολείς στο Δεύτερο Χριστιανικό Νεκροταφείο. Περιπλανηθείτε, κοιμόταν  ακριβώς στους τάφους.

Μετά άρχισε να ζει σε μια σκήτη ενός γυναικείου μοναστηριού στη Μέση Βρύση.  Σέ Κοπάδι αγελάδων τού μοναστηριού. Μετά το κλείσιμο της σκήτης - στο γυναικείο μοναστήρι. Εδώ, ανάμεσα στις αδερφές που τον σέβονται, βρήκε επιτέλους γαλήνη στα γεράματά του.

Όλοι όσοι είχαν την τιμή να δουν αυτόν τον δούλο του Θεού, βίωσαν μεγάλη χάρη από τη θέα του. Πάντα, χειμώνα καλοκαίρι, περπατούσε με τα ίδια υφαντά ρούχα από χοντρό καμβά. Ένας θωρακικός σταυρός σε ένα απλό σχοινί κρυφοκοίταζε από τον ορθάνοιχτο γιακά του πουκαμίσου. Το χειμώνα, ο γέροντας φορούσε μερικές φορές ένα φόρεμα από πανί, παλιό και μπαλωμένο. Περπάτησε ξυπόλητος σε κάθε καιρό.

Μια από τις αρχάριες καλόγριες τόλμησε να μιμηθεί το κατόρθωμα του γέροντα. Προσπάθησα να περπατήσω ξυπόλητος στο κρύο. Παραλίγο να χάσω τα πόδια μου: τα πόδια ήταν πρησμένα, ξεκίνησε μια έντονη επώδυνη διαδικασία. Μετά βίας γιατρεύτηκε. Έτσι τιμωρήθηκε για την επικίνδυνη αποπλάνηση της.

Ο Ioann Petrovich ζούσε σε ένα μικρό κελί. Μερικές φορές το καλοκαίρι έμενε στον στάβλο, όπου φρόντιζε το άλογο του μοναστηριού. Η ασχολία του ήταν να ταΐζει τους περιπλανώμενους και τους ενορίτες στη μικρή τραπεζαρία.

Το καλοκαίρι στην αυλή του μοναστηριού έβαζαν στη σειρά πολλά μεγάλα τραπέζια, στα οποία έτρωγαν. Πάντα έπλενε μόνος του κατσαρόλες και πιάτα στα ρυάκια της βρύσης της αυλής. Τον βοήθησε η μοναχή Λεωνίδα, μια ηλικιωμένη μητέρα που ήταν απόλυτα αφοσιωμένη στον γέροντα.

Αντιμετώπιζε όλους με αγάπη. Προέβλεψε τις θλίψεις και τις ασθένειες της πορείας της ζωής τους. Με μυστηριώδεις, αλληγορικές πράξεις ή λόγια, βοηθούσε να αντέξει τη θλίψη. Παρηγορούσε, ενίσχυε, προέβλεψε το μέλλον.

Το δώρο των αγίων ανόητων να αποκαλύπτουν τις μυστικές αμαρτίες στη ζωή του Ιβάν Πέτροβιτς εκδηλώθηκε ιδιαίτερα. Υπάρχουν πολλά παρόμοια παραδείγματα της διόρασης του ιερού ανόητου.

Επικοινωνώντας με τους ενορίτες της μονής τους πλούτισε πνευματικά. Καθάρισε τη συνείδησή τους από τις αμαρτίες, κατήγγειλε, διδάσκε . Αγαπούσε ιδιαίτερα τους μοναχούς, φροντίζοντας με κάθε τρόπο τις νεαρές αδερφές. Γιατί ήξερε πόσο μεγάλες ήταν οι θλίψεις και οι πειρασμοί που έφερνε ο εχθρός του ανθρώπινου γένους στα νέα ξεκινήματα.

Ο Τζον Πέτροβιτς ζούσε σε ακραία φτώχεια. Η εκούσια φτώχεια του εξέπληξε τους πάντες. Ήταν πολύ εργατικός και ζηλωτής στην υπακοή. Διατηρούσε τέλεια καθαριότητα. Δεν ανεχόταν τα σκουπίδια στους δρόμους, περπατούσε συνεχώς με μια σκούπα και ένα ξεσκονιστήρι. Κάτω από αυτόν, τα μονοπάτια και τα σοκάκια έλαμπαν από περιποίηση. Υπήρχαν στιγμές που σκούπιζε τα σκουπίδια ιδιαίτερα προσεκτικά και ακούραστα.

«Κοίτα πώς σκουπίζει», είπαν οι αδερφές μεταξύ τους. «Τότε θα έρθει ο κύριος!» Και έτσι έγινε. Να είστε σίγουροι ότι εκείνη την ημέρα το μοναστήρι επισκέφτηκε η Βλαδύκα.

Ο μακαριστός γέροντας είχε το χάρισμα της θεραπείας. Η αρχάριος Ζιναΐδα,  είχε έντονο στομαχόπονο. Δεν έφαγε τίποτα για 21 μέρες, ένιωθε τόσο άσχημα. Ήταν αδυνατισμένη, μαύρισε και προετοιμαζόταν ήδη για το αποτέλεσμα. Ξαφνικά την επισκέφτηκε ο άγιος ανόητος. Έφερε μαζί του μια πράσινη ντομάτα, κομμένη στη μέση και τον έβαλε να τη φάει. Μετά από αυτό, η αδερφή ένιωσε ανακούφιση και ανάρρωσε. Από τότε δεν είχε ποτέ στομαχόπονο...

Επανειλημμένα οι αρχές προσπάθησαν να τον διώξουν από το μοναστήρι. Μία περίπτωση θυμήθηκαν ιδιαίτερα οι αδερφές. Στα χρόνια της προεδρίας του Χρουστσόφ, ο διωγμός της εκκλησίας εντάθηκε.

Το 1957 έφτασαν στο μοναστήρι τέσσερις αστυνομικοί. Ένας από τους πρώτους πήγε στον γέρο, στο κελί. Ντροπιασμένοι από την ασκητική εμφάνιση και τη λιτή διακόσμηση της κατοικίας του μακαριστού, ζήτησαν το διαβατήριό του. Ήξεραν σίγουρα ότι δεν είχε.

Ο γέροντας διάβασε μια προσευχή, πήγε γρήγορα στο παράθυρο, στο περβάζι του οποίου βρισκόταν ένα βουνό από σημειώσεις «Για την υγεία». Τα πήρε  μια τεράστια αγκαλιά. Τα πέταξε στον αέρα και είπε: «Διαβατήριο, διαβατήριο. Ορίστε τα έγγραφά μου, ορίστε τα έγγραφά μου! Απρόσκλητοι επισκέπτες, ντροπιασμένοι και αμήχανοι, υποχώρησαν βιαστικά. Από τότε δεν τόν αγγιξαν 

Πριν πεθάνει, ο γέροντας είπε σε μερικές από τις αδερφές: «Θα πεθάνω σύντομα.
Και πριν το κλείσιμο της μονής είπε: «Ο θρόνος μας ανέβηκε στον ουρανό. Δεν θέλω να ζήσω άλλο.

Γενικά διακρινόταν για καλή υγεία, αλλά μετά από ένα ατύχημα, όταν το άλογο του μοναστηριού τον χτύπησε δυνατά στον στάβλο, προκαλώντας ζημιές σε πολλά πλευρά, η κατάστασή του επιδεινώθηκε.

Ο γέρος οδηγούσε ένα καρότσι. Όπως πάντα, δεν έμεινε ούτε λεπτό αδρανής. Ξαφνικά αρρώστησε. Κάθισε στον πάγκο. Ήταν ένα εγκεφαλικό, τα μάτια του γέμισαν αίμα, οι Αδελφές που το είδαν έτρεξαν να τον βοηθήσουν. - Βασίσου σε εμάς, θα σε κουβαλήσουμε.

Ο γέροντας χαμογέλασε: «Άγνωστο ακόμα ποιος θα ενημερώσει ποιον!»

Με τη βοήθειά τους ο μακαρίτης μπόρεσε να φτάσει στο κελί του. Την επόμενη μέρα, ο άγιος ανόητος έφυγε... Ο Κύριος τον πήρε κοντά του στις 28 Μαρτίου 1960.

Μετά τον θάνατο του μακαριστού γέροντα Ιωάννη Πέτροβιτς, στον τάφο του έγιναν αρκετές θεραπείες. Ο τάφος έχει γίνει τόπος προσκυνήματος.

Η ευλογημένη γριά Anastasia Troyanovskaya, η οποία θάφτηκε δίπλα στον τάφο του Ivan Petrovich, δεν άφησε τις εντολές του μέντορά της. Ο Ιβάν Πέτροβιτς τη θεράπευσε από μια ανίατη ασθένεια και προέβλεψε ότι θα ασκούσε το ιερό του έργο για άλλα 30 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Πράγματι, αυτή, αλλά με την ευλογία του Ivan Petrovich, έκανε τις πιο δύσκολες υπακοές στον Άγιο.

Μέχρι το τέλος της πρώιμης και στη συνέχεια της όψιμης λειτουργίας, η Αναστασία κάλεσε όλους σε δείπνο και σε προσευχή στον τάφο του Ιβάν Πέτροβιτς. Η Anastasia Troyanovskaya είπε στους ανθρώπους: «Όπως ο ζωντανός Ιβάν Πέτροβιτς με  θεράπευσε με φαγητό, έτσι και τώρα τα ιερά λείψανά του ακτινοβολούν χάρη, κάνουν θαύματα, βοηθούν όσους πλησιάζουν με ευλάβεια και πίστη».

Μετά το θάνατο της Αναστασίας, η ευσεβής Ουστίνια άρχισε να φέρνει φαγητό στον τάφο στον Ιωάννη Πέτροβιτς. Ήταν βαριά άρρωστη. Σε ηλικία 80 ετών, πολλές φορές την εβδομάδα, τάιζε όποιον ερχόταν στον τάφο. Η μοίρα αυτής της δίκαιης γυναίκας είναι εκπληκτική.

Γεννήθηκε το Πάσχα του 1920, στο  Χολοντόμορ. Έθαψε σχεδόν όλη την οικογένεια. Για περίπου 15 χρόνια, τάιζε πεινασμένους και άρρωστους στον τάφο του Αγίου Τιμίου Ιωνά, του Θαυματουργού της Οδησσού. Και το Σάββατο και την Κυριακή χειμώνα και καλοκαίρι - στον τάφο του μακαριστού γέροντα Ιωάννη Πέτροβιτς στο Δεύτερο Χριστιανικό Νεκροταφείο.

Όλοι όσοι φτάνουν στη θεοσώστη πόλη της Οδησσού μπορούν να έρθουν στο Δεύτερο Χριστιανικό Νεκροταφείο και να τιμήσουν την ιερή μνήμη του μακαριστού γέροντα Ιωάννη και των αρχαρίων του, μοναχών Λεωνίδα, Αναστασία και Ουστίνια.

Ο γέροντας κληροδότησε να προσευχηθεί για την ανάπαυση των γονιών του Πέτρου και Μαρίας.

Στον τάφο του, όπως σε έναν ζωντανό, οι άνθρωποι έρχονται με τις λύπες τους, με χαρά και ευγνωμοσύνη.

Επί του παρόντος, ο αριθμός των θαυμαστών του πρεσβύτερου αυξάνεται. Ο Ορθόδοξος λαός της Ουκρανίας και της Ρωσίας έρχεται στον τάφο του γέροντα. Μολδαβία, Ρουμανία, Πολωνία, ΗΠΑ, Λευκορωσία και άλλες χώρες, επειδή πολλοί με πίστη λαμβάνουν αυτό που ζητούν από τον Θεό, μέσω των προσευχών του αείμνηστου γέροντα Ιβάν Πέτροβιτς

Στη γη της Οδησσού, περιμένουν τώρα τη δόξα, την επίσημη αγιοποίηση του Ο μακαρίτης Ιωάννης, ευλαβικά σεβαστός από τον λαό μέχρι τώρα.