“Ω γλυκύ μου έαρ"

“Ω γλυκύ μου έαρ"

Η μητρική φωνή, ζωντανεμένη από τους στίχους του ποιητή των εγκωμίων της Μ.Παρασκευής, εκφράζει τον πόνο της μητρικής καρδιάς για την 

οποία ο γέροντας Συμεών είχε προφητεύσει ότι θα την διαπεράσει ρομφαία (Λουκ. 2,35).

“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;”

Και πως να μη πονέσει και να μη συντριβεί η μητρική καρδιά, όταν βλέπει το παιδί της να βυθίζεται κυριολεκτικά στο πέλαγος του πόνου, και 

να χάνει την εξωτερική του ωραιότητα, όπως είχε προφητεύσει σχετικά ο Ησαΐας: “Ουκ έστιν είδος αυτώ ουδέ δόξα· και είδομεν αυτόν, και ουκ είχεν είδος ουδέ κάλλος· αλλά το είδος αυτού άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων... 

Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται, και ημείς ελογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω και εν πληγή υπό Θεού και εν κακώσει.” (Ησ. 53,2-4).

Αλλά εάν το τέκνο της Θεοτόκου έχασε το εξωτερικό του κάλλος, αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψε να είναι “ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς...ο την φύσιν ωραΐσας του παντός”, όπως λέγει ο ίδιος ποιητής των εγκωμίων.

Συμβαίνει δε τούτο, όχι μόνο επειδή “και Κύριος βούλεται καθαρίσαι αυτόν από της πληγής.” (Ησ. 53, 10), αλλά διότι πίσω από την αφαίρεση του εξωτερικού κάλλους υπάρχει το θείο και απερίγραπτο κάλλος, “ότι εν αυτώ κατοικεί παν 

το πλήρωμα της θεότητας σωματικώς” (Κολ.2,9).

Το τέκνο της Παρθένου είναι ο απερίγραπτος Θεός Λόγος, ο Ένας της Τριάδος, το Φως του κόσμου, η ζωή και η ανάσταση. Γι’ αυτό στο κοντάκιο της Μ. Παρασκευής παρουσιάζεται η Θεοτόκος να λέγει: “Ει και σταυρόν υπομένεις, συ υπάρχεις ο υιός και Θεός μου”.

Ύστερα από το χειμώνα έρχεται η άνοιξη. 

Ύστερα από το σταυρό ακολουθεί η ανάσταση, και ύστερα από τη λύπη έρχεται η χαρά. 

Ο Χριστός είναι πράγματι το γλυκύ έαρ, και όποιος επιθυμεί την άνοιξη την πνευματική και την αναγέννηση, δε μένει παρά να ενδυθεί Αυτόν. “Όσοι γαρ εις Χριστόν  εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε” (Γαλ. 3,27).

Έτσι το γλυκύ έαρ θα είναι πολύ κοντά του, και το πνευματικό κάλλος θα ωραΐζει την ύπαρξή του, η δε λύπη με τη χαρά θα γίνεται χαρμολύπη όμοια με αυτή τη χαρμολύπη που εκφράζεται και διαφαίνεται στο υπέροχο εγκώμιο: 

“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;” 

Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών