Ο πόνος….ένα ανοιχτό προσκλητήριο…
Αύριο στο ευαγγελικό ανάγνωσμα θα δούμε
πως ο πόνος του θανάτου
ενός μικρού παιδιού μιας χήρας γυναίκας
ένωσε μια ολόκληρη πόλη,
τόσους πολλούς ανθρώπους….
Τους ανθρώπους εκείνους
που μπορεί μεταξύ τους
να μην είχαν σχέσεις ιδιαίτερες,
να μην είχαν συναντηθεί ο ένας
στην αυλή της χαράς του άλλου….
Κι έρχεται ένα τραγικό γεγονός
και γίνεται όχι απλά η γέφυρα
μα κι η ώθηση να περάσει κάποιος απέναντι
μόνο και μόνο για να βρεθεί
δίπλα σε εκείνον που πάσχει.
Δεν μας κάνει εντύπωση
που σε γάμους, βαφτίσια, γενέθλια παιδιών (κ.α)
υπάρχουν προσκλητήρια
μα στον θάνατο δεν καλούμε επίσημα;
Βλέπεις ο πόνος
είναι μια ανοιχτή πρόσκληση, ένα ανοιχτό τραύμα στο οποίο όλοι(πρέπει) να χωρούν…
Πόσες πληγές κλισμένοι στον εαυτό μας
τις αφήσαμε ανοιχτές και
αιμορραγούμε χρόνια τώρα;
Υπάρχουν τραύματα
που δεν κλείνουν μόνα τους…..
Είναι η παρουσία του Θεού και των ανθρώπων
που μας αγαπούν που χρειαζόμαστε…..
Και Εκείνος(τουλάχιστον) πάντα έρχεται,
απρόσκλητος πολλές φορές στον πόνο μας
γιατί δεν αντέχει η εύσπλαχνη καρδιά Του
να ακούει τους λυγμούς
της ψυχής μας που χαροπαλεύει….
Κι παρουσία Του μεταδίδει
την Ζωή που είναι και την Ανάσταση που έχει
αγγίζοντας τον θάνατο που κουβαλάμε….
Και εμείς αυτό να κάνουμε όπως Εκείνος,
μ΄ αρκετό θρήνο θρέψαμε τα σκοτάδια μας
και αυτό κανένας μας δεν το αξίζει….
Να θυμόμαστε
η αγάπη αβγαταίνει κι ο πόνος λιγοστεύει
σαν τα μοιραζόμαστε......
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου