Μια φορά πριν από περίπου 10 χρόνια, ερχόμουν από το Podu Ros προς το Bucium. Ήμουν στη γέφυρα Πουατιέ και υπήρχε τεράστιο μποτιλιάρισμα. Εκατοντάδες αυτοκίνητα, άλλα κορνάρουν, άλλα μπαίνουν με το ζόρι σε μια λωρίδα, ρύπανση, καπνός. Όλα σταμάτησαν. Ήμουν πάνω στη γέφυρα. Κάποια στιγμή βλέπω ένα αυτοκίνητο της Αστυνομίας και ένα Rescue στη δεξιά πλευρά, το οποίο ήταν μπλοκαρισμένο.
Μια μελαχρινή κοπέλα γύρω στα είκοσι κρεμόταν πάνω από το κάγκελο, έτοιμη να αυτοκτονήσει. Κουνιόταν από το ένα χέρι και μετά το άλλο. Τρία μέτρα μακριά της, δύο αβοήθητοι αστυνομικοί προσπαθούσαν να την πείσουν. Σταματώ. Σαν από το πουθενά εμφανίζεται ο πατέρας Dumitru Carp, στον οποίο πήγαινα. Πλησίασε το κορίτσι. Της μιλάει απαλά. Της λέει: "είσαι τόσο όμορφη. Και πολύ ευαίσθητη. Πρέπει να σταματήσεις να πληγώνεις την καρδιά σου για όλους".
Άκουγα θραύσματα λέξεων, ανάμεσα στις κόρνες και τις μηχανές. Ένας ανόητος μάλιστα φώναξε: ρίξε τον εαυτό σου, ω!
Ο πατέρας Καρπ μίλησε χαμηλόφωνα και το κορίτσι ήταν όλο και πιο προσεκτικό. Δεν κοίταζε πια τό χάος αλλά εκείνον. Κάποια στιγμή πλησιάζει σάν γονιός, την παίρνει στην αγκαλιά του και τη μεταφέρει πάνω από το κάγκελο. Η αστυνομία σπεύδει να την αρπάξει, αλλά ο πατέρας τους λέει: εύκολο, εύκολο. Το κορίτσι άρχισε να κλαίει πικρά. Κρατούσε το χέρι του Πατέρα. Ήθελαν να του δώσουν πρόστιμο, αλλά ο πατέρας είπε: όχι, θα πληρώσω το πρόστιμο. Την πήγε στην Εκκλησία, την εξομολογησε, της έδωσε λίγα χρήματα και της βρήκε και δουλειά σε μια ηλικιωμένη από το Μπούτσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου