Σε μια άλλη επίσκεψή μου ο π. Γαβριήλ ήταν πολύ άρρωστος στο κρεββάτι και παρακάλεσε την μοναχή Παρασκευή να του τηγανίσει πατάτες..Του ετοίμασε μια μερίδα. Εφαγε.. Μερικές ώρες αργότερα ο Γέροντας είπε να τηγανίσουμε πάλι.
– Δεν έχουμε άλλες πατάτες, απάντησε η μ. Παρασκευή.
– Πώς δεν έχεις; Έρχεται επισκέπτης κι εσύ δεν έχεις; Και την έδιωξε.
Μετά μου είπε:
– Ο Κύριος τάισε 5.000 ανθρώπους! Θα δυσκολευτεί τώρα; Έλα να τον παρακαλέσουμε να μας ελεήσει.
Εκείνη τη στιγμή θορυβήθηκα, γιατί κοντά του ναι μεν πολλές φορές έβλεπα να γίνονται θαυμαστά πράγματα, αλλά δεν είχα δει θαύματα «χειροπιαστά», και φανταστείτε τι θα μπορούσα να πάθω αν εκείνη τη στιγμή εμφανιζόταν μπροστά μου πατάτες! Δεν είπα τίποτα αλλά ο π. Γαβριήλ κατάλαβε και μου είπε:
– Εντάξει. Για κοίτα τώρα ποιοι έρχονται.
Εγώ καθόμουν μπροστά στην πόρτα. Ο Γέροντας ήταν μέσα στο κελί, στο κρεβάτι του. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή έμπαιναν στην αυλή του μοναστηριού δύο μοναχές.
– Τι έκπληξη! Πράγματι ήρθαν δύο μοναχές.
– Εντάξει. Καλό είναι αυτό. Βγήκα αληθινός. Όμως τώρα κάθισε να φας.
Εγώ άρχισα να τρώω πάλι πατάτες. Ήταν ζεστές και πεντανόστιμες. Μιλήσαμε για λίγο. Τέλος, πήρα την ευλογία του και έφυγα. Στο δρόμο θυμήθηκα ότι οι πατάτες είχαν τελειώσει! Πώς ξαναμαγείρεψε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου