Παρασκευή 18 Απριλίου 2025
Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων (Αγρίκωφ) Με το Ευαγγέλιο. Η πνευματική κληρονομιά των γερόντων της εποχής μας 36
Μια ώρα αργότερα, ο πατέρας Laurentiy, συγκεντρωμένος και ασυνήθιστα σοβαρός, διάβαζε τη ζωή και τα έργα του Αγίου Πέτρου.
ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
«Προτρέπω τους πρεσβύτερους ανάμεσά σας, ως συν-πρεσβύτερος και μάρτυρας των παθημάτων του Χριστού, να ποιμάνουν το ποίμνιο του Θεού που είναι ανάμεσά σας, ασκώντας την επίβλεψή του, όχι με εξαναγκασμό, αλλά πρόθυμα» ( 1 Πέτ. 5:1–2 ).
Ο Άγιος Απόστολος Πέτρος ήταν ο αρχαιότερος στα χρόνια από όλους τους Αποστόλους. Ήταν από τους πρώτους που κλήθηκαν από τον Σωτήρα. Ψαράς στο επάγγελμα, ο Άγιος Πέτρος διακρινόταν για την απλότητα του χαρακτήρα και τη σπάνια ευθύτητα του. Δεν μπορούσε να ανεχθεί την υποκρισία, το ψέμα και κάθε αναλήθεια. Όντας ειλικρινής και ειλικρινής από τη φύση του, ο Άγιος Πέτρος αγάπησε τον Κύριο Ιησού Χριστό με όλη του την ψυχή. Είδε μέσα Του τον Υιό του Θεού και τον Μεγάλο Ουράνιο Αγγελιοφόρο.
Ως πατριώτης του εβραϊκού του λαού, ο Άγιος Πέτρος, μαζί με άλλους, περίμενε με ανυπομονησία τον ερχομό του Μεσσία, ο οποίος θα ελευθερώσει τον Ισραήλ από την ταπεινωτική σκλαβιά της Ρώμης. Με όλη του την ψυχή ο Άγιος Πέτρος προσκολλήθηκε στον Σωτήρα και ήταν πάντα μαζί Του. Λυπήθηκε τον Κύριο, Τον αγαπούσε και Τον προστάτευε με κάθε τρόπο από φθονερούς ανθρώπους, ψεύτικους δασκάλους και γενικά από κάθε κακό. Έτσι, όταν ο Σωτήρας πήγε στα Ιεροσόλυμα, ο Άγιος Πέτρος τον έπεισε να μην πάει εκεί, γιατί οι Εβραίοι ηγέτες ήθελαν να Τον σκοτώσουν. Τότε ο Κύριος του είπε: «Πήγαινε πίσω μου, Σατανά! Δεν σκέφτεσαι τι είναι του Θεού, αλλά τι είναι ανθρώπινο...»
Ο Άγιος Πέτρος δεν προσβλήθηκε που ο Δάσκαλος τον αποκάλεσε «Σατανά» και συνέχισε, ως πιστός μαθητής, να αγαπά και να σέβεται τον Σωτήρα.
Ο Κύριος αγάπησε τον μαθητή Του και του εμπιστεύτηκε τα μυστικά της διδασκαλίας Του. Παίρνει τον Άγιο Πέτρο (μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη) στο δωμάτιο της νεκρής κόρης του Ιαείρου και την ανασταίνει μπροστά τους. Τους ανεβάζει στο όρος Θαβώρ και μεταμορφώνεται μπροστά τους. Παίρνει επίσης αυτούς τους τρεις στον κήπο της Γεθσημανή την ώρα της προσευχής και του πνευματικού Του βασανισμού.
Εδώ μπροστά μας είναι ένας πίνακας ενός Ρώσου καλλιτέχνη – ο Χριστός με τους μαθητές του να περπατούν στα σπαρμένα χωράφια το Σάββατο… Τι υπέροχο και εκφραστικό έργο! Ο Σωτήρας και ο Απόστολος Πέτρος προχωρούν. Είναι ντυμένοι με φτωχά ρούχα και δεν έχουν κάλυμμα στο κεφάλι. Τα πρόσωπά τους είναι στοχαστικά και σοβαρά. Ο Κύριος είναι νέος, ο Απόστολος Πέτρος έχει γκρίζα μαλλιά. Κάτι ακούει με προσοχή. Ο Κύριος του μιλάει με πραότητα. Τι μιλάνε; Σχετικά με το βασίλειο του Ισραήλ; Σχετικά με τη μελλοντική δόξα της Ιερουσαλήμ; Για την προσωπική τους δόξα και δύναμη; Όχι! Πιθανότατα ο Θείος Δάσκαλος λέει στον πιστό του μαθητή για τα επικείμενα βάσανα Του και για την ατίμωση και τον διωγμό τους για το όνομά Του... Ίσως εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Άγιος Πέτρος έπειθε τον αγαπημένο του Δάσκαλο να λυπηθεί τον εαυτό Του και να μην πάει σε βάσανα και θάνατο.
Όμως το κιτρινισμένο χωράφι μέσα από το οποίο περπάτησαν θύμιζε στον Απόστολο Πέτρο ότι είχε έρθει η ώρα του μεγάλου Τρύγου... Ότι πλησίαζαν τα λεπτά της φοβερής ταλαιπωρίας... Γι' αυτό τα πρόσωπά τους ήταν τόσο σοβαρά και θλιμμένα...
Οι υπόλοιποι μαθητές περπατούν πίσω τους αλυσοδεμένοι. Είναι πεινασμένοι και κουρασμένοι. Σαν παιδιά, που δεν ξέρουν ακόμα τι τους περιμένει σύντομα, μαδάνε τα στάχυα, τα τρίβουν στα χέρια τους, φυσούν την ήρα και τρώνε τα σιτηρά.
Ήταν Σάββατο, και οι μαθητές ήξεραν ότι δεν τους επιτρεπόταν να μαζέψουν στάχυα εκείνη την ημέρα. Ο Νόμος του Μωυσή απαγορεύει να κάνεις οτιδήποτε το Σάββατο. Αλλά ο Δάσκαλός τους δεν τους λέει τίποτα. Δεν το απαγορεύει λοιπόν. Επιπλέον, γνωρίζει ότι οι μαθητές Του είναι πεινασμένοι και κουρασμένοι, ενώ οι σκληροί δικηγόροι καταδίκασαν τους μαθητές για αυτό και επέπληξαν τον Σωτήρα.
Εδώ είναι ένας άλλος πίνακας του διάσημου Ιταλού καλλιτέχνη Raphael Santi, «Ο Μυστικός Δείπνος».
Ο Κύριος κάθεται ανάμεσα στους μαθητές. Είναι σκεπτικός και λυπημένος. Στο τραπέζι υπάρχει ψωμί, κρασί και νερό και αλάτι. Οι μαθητές είναι μπερδεμένοι. Ο Δάσκαλος μόλις είπε ότι ένας από τους μαθητές θα Τον πρόδιδε... Όλοι είναι σε σύγχυση και φρίκη. Ποιον προδίδει; Δάσκαλε, Κύριέ μας και Μεσσία! Και ποιο είναι αυτό το τέρας που βρέθηκε ανάμεσά μας; Ο Άγιος Πέτρος αρπάζει το σπαθί του. Λίγες ώρες αργότερα, θα τραβήξει το σπαθί του για δεύτερη φορά για να προστατεύσει τον αθώο Δάσκαλο από τη σφαγή στον κήπο της Γεθσημανή. Και εδώ είναι, σε αυτό το τελευταίο Δείπνο, έτοιμος να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς με τον προδότη σε μια στιγμή. Με ένα χτύπημα θα έβαζε τέλος σε αυτή την ποταπή διαφθορά. Ποιος είναι όμως αυτός, αυτός ο προδότης, που σηκώνει το χέρι του ενάντια στον αγαπημένο του Δάσκαλο και Κύριο. Και θα μπορούσε ο Άγιος Πέτρος, μετά από τρεισήμισι χρόνια συμβίωσης με όλους τους μαθητές, να μην αναγνωρίσει τον ποταπό θεοκτόνο;
Ο Άγιος Πέτρος ήταν άνθρωπος με σπάνια ειλικρίνεια και ειλικρίνεια. Απλώς δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι ανάμεσα στους μαθητές θα μπορούσε να υπάρχει ένας τέτοιος απατεώνας που θα μπορούσε να προδώσει τον Κύριό του! Και μόνο τώρα, όταν τους είπε ο ίδιος ο Δάσκαλος, ο φλογερός Πέτρος έχασε την ψυχραιμία του. Μη γνωρίζοντας σε ποιον να χτυπήσει το άξιο χτύπημα, ορμάει στον άγιο απόστολο Ιωάννη, που κάθεται δίπλα στον Δάσκαλο, και του δίνει σημάδι για να ρωτήσει ήσυχα τον Κύριο ποιος είναι ο προδότης Του. Και τότε αυτή η μαύρη ψυχή θα έχει μπελάδες. Αλλά ο Κύριος, εκούσια πηγαίνοντας σε βάσανα και θάνατο, έκρυψε τον άπιστο μαθητή του. Ο Άγιος Πέτρος μετά βίας μπορούσε να ηρεμήσει.
Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, ο πατέρας Λαυρέντυ έτρεμε ολόκληρος από νευρική έξαψη. Του φάνηκε τερατώδες, όπως και στον Άγιο Πέτρο, ότι ο Κύριος, γνωρίζοντας από την αρχή τον δύστυχο προδότη Του, δεν τον πρόδωσε με ούτε μια λέξη. Έκρυψε το κακό του σχέδιο από τους υπόλοιπους μαθητές. Ενθάρρυνε ακόμη και τον Ιούδα εμπιστεύοντάς του τη δουλειά του ταμία και κουβαλώντας ένα κουτί στο οποίο οι συμπονετικοί άνθρωποι έριχναν ελεημοσύνη για την περιοδεύουσα μπάντα τους.
«Πώς είναι δυνατόν αυτό; – σκέφτηκε οδυνηρά ο πατέρας Λαυρέντυ. «Αν μάθαινα ότι ένας από τους ιερομόναχους μας θα με πρόδιδε, θα με συκοφαντήσει με κάθε λογής ψέματα και μετά θα με πουλούσε, δεν ξέρω τι θα έκανα μαζί του!»
Ο νεαρός αρχιμανδρίτης σκέφτηκε. «Τι θα έκανες μαζί του; – είπε μέσα του. – Δεν θα έκανα τίποτα. Θα άρχιζα κιόλας να του μιλάω πιο ευγενικά, αλλά στην ψυχή μου... στην ψυχή μου, φυσικά, θα ένιωθα ότι υπάρχει ένα ερπετό δίπλα μου, και ότι κοντεύει να σε δαγκώσει... Ω, Θεέ μου! Πώς το άντεξες όλο αυτό! Και πόσο ακατανόητη είναι η αγάπη Σου για τους ανθρώπους! Δίδαξέ μας, Κύριε, να κάνουμε το ίδιο! Αλλά στη ζωή του Αγίου Πέτρου, ο πατέρας Λαυρέντης συνέχισε να διαβάζει, υπήρξε ένα δύσκολο περιστατικό, που κάνει κάθε άνθρωπο να ανατριχιάσει και να φρικάρει.
Τη δύσκολη ώρα της κοροϊδίας του Σωτήρος στην αυλή του αρχιερέα, ο Απόστολος Πέτρος απαρνείται απροσδόκητα τον Χριστό και λέει ότι δεν γνωρίζει αυτόν τον Άνθρωπο... Πώς γίνεται αυτό; Αυτός που αγάπησε τον Ιησού ένθερμα και με πάθος, που όρμησε δύο φορές με το σπαθί να Τον υπερασπιστεί, απαρνείται ξαφνικά τον Σωτήρα και λέει ότι δεν είναι μαθητής Του και δεν έχει καμία σχέση μαζί Του.
Εσύ, άγιε Απόστολε και πλησιέστερο μαθητή του Χριστού! Δεν ήσουν εσύ που ακολούθησες τον Χριστό, αφήνοντας το σπίτι, την οικογένεια και την περιουσία σου, μόνο και μόνο για να είσαι πάντα μαζί Του αχώριστα;! Δεν δέθηκες με την ψυχή σου με τον Χριστό, δεν Τον άκουσες και δεν Τον σεβάστηκες με όλη σου την καρδιά; Δεν ήσουν εσύ, ο μεγαλύτερος σε χρόνια και ο πιο έξυπνος σε εμπειρία ζωής, που περιπλανήθηκες με τον Κύριο, βιώνοντας πείνα, δίψα, ταπείνωση, διωγμό για την τιμή και το κήρυγμά Του; Δεν τιμήθηκες να δεις τα θαύματα του Χριστού και έκανες ο ίδιος σημεία στο όνομα του Δασκάλου σου; Δεν ήσουν εσύ, αληθινός φίλος του Χριστού, που ορκίστηκες μπροστά σε όλους ότι προτιμάς να πεθάνεις με κακό θάνατο παρά να μην απαρνηθείς ποτέ τον Δάσκαλο; Δεν ήσουν εσύ, δεν ήσουν… Εδώ ο πατέρας Λαυρέντης άρχισε να κλαίει. Δεν μπορούσε πια να διαβάσει: δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του και δεν μπορούσε πια να ξεχωρίσει τις λέξεις του βιβλίου. Λυπήθηκε πολύ για τον άγιο απόστολο Πέτρο! Αυτός ο πιστός, απλός εργάτης, έντιμος και αγαπητός μαθητής. «Πώς μπόρεσε να πέσει σε μια τόσο τρομερή ατυχία; – σκέφτηκε ο πατέρας Λαυρέντυ. – Πώς μπορούσε, θαρραλέος και ανιδιοτελής, να απαρνηθεί τον Σωτήρα; Μήπως αυτό επέτρεψε ο Θεός για να εντείνει τα βάσανα του Σωτήρος Χριστού; Για να μπορέσει να πιει το ποτήρι του μαρτυρίου και της εγκατάλειψης από όλους μέχρι τον πάτο;»
Αφού ηρέμησε, ο πατέρας Laurentiy άρχισε να διαβάζει περαιτέρω... Ο Κύριος Σωτήρας συγχώρεσε τον Άγιο Πέτρο για την απάρνησή του. Του επανέφερε στην αποστολική του αξιοπρέπεια. Γι' αυτό ο Άγιος Πέτρος ένιωθε ενοχές ενώπιον του Κυρίου για το υπόλοιπο της ζωής του και, όπως λέει η Ιερά Παράδοση, σηκωνόταν πάντα νωρίς το πρωί, όταν φώναζε ο πετεινός, και έκλαιγε πικρά για την αμαρτία του. Γι' αυτό τα μάτια του ήταν πάντα κόκκινα από τα δάκρυα και η καρδιά του διαλύθηκε στη μετάνοια.
Έχοντας ζήσει για αρκετές ακόμη δεκαετίες μετά την Ανάληψη του Κυρίου και έχοντας κηρύξει το Ευαγγέλιο σε πολλές χώρες, ο άγιος Απόστολος Πέτρος πέθανε με μαρτυρικό θάνατο. Σταυρώθηκε στη Ρώμη σε μεγάλη ηλικία. Καθώς πήγαινε στον θάνατό του, έκλαψε από χαρά που του είχε δοθεί η τιμή να πεθάνει στον σταυρό, όπως και ο Δάσκαλός Του. Θεωρώντας όμως τον εαυτό του ανάξιο να πεθάνει όπως ο Χριστός, ο Άγιος Πέτρος ζήτησε από τους στρατιώτες να τον καρφώσουν στο σταυρό ανάποδα, για να φιλήσει το μέρος όπου ήταν καρφωμένα τα πόδια του Σωτήρα.
Η Ιερά Παράδοση μας λέει ότι ο άγιος Απόστολος Πέτρος, υποχωρώντας στα επίμονα αιτήματα των Ρωμαίων Χριστιανών, προσπάθησε να φύγει από τη Ρώμη και έτσι να αποφύγει τον μαρτυρικό θάνατο. Στο δρόμο όμως του εμφανίστηκε ο Χριστός. Ο Άγιος Πέτρος έμεινε κατάπληκτος βλέποντας τον Κύριο να περπατά προς τη Ρώμη. «Πού πας, Κύριε;» – ρώτησε τον Σωτήρα. «Θα υποφέρω στη Ρώμη, όπως υπέφερα στην Ιερουσαλήμ», απάντησε με πραότητα ο Σωτήρας. Και έγινε αόρατος.
Ο Άγιος Απόστολος Πέτρος κατάλαβε ότι ο Σωτήρας πήγαινε στη Ρώμη για να υποφέρει στη θέση του. Αφού προσκύνησε τον αόρατο Κύριο, ο Απόστολος επέστρεψε στη Ρώμη. Συνελήφθη αμέσως και καταδικάστηκε σε σταύρωση (στο Ερμιτάζ, στο Κρατικό Μουσείο του Λένινγκραντ, υπάρχει ένας πίνακας ενός άγνωστου καλλιτέχνη, «Η Σταύρωση του Αποστόλου Πέτρου». Ο Άγιος Πέτρος, γυμνός, κρέμεται ανάποδα σε έναν χοντροκομμένο σταυρό το δέντρο, τα μάτια του κοιτάζουν με προσευχή τον γαλάζιο ουρανό, δεν υπάρχει φόβος ή πόνος στο πρόσωπό του, μόνο αόρατη ευτυχία και τρυφερότητα).
ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΘΕΟ ΓΙΑ ΜΑΣ!
* * *
Η ιστορία του αγίου αποστόλου Πέτρου χτύπησε όχι λιγότερο έντονα την καρδιά και τη φαντασία του πατέρα Laurentiy. Ήταν βαθιά εντυπωσιασμένος από όσα είχε διαβάσει για αρκετές μέρες. Θυμήθηκε, ξανασκέφτηκε, συγκινήθηκε, χάρηκε και, όπως λένε, απέκτησε αποστολικό πνεύμα για την ποιμαντική του ζωή.
Πρέπει να ειπωθεί ότι ο πατέρας Λαυρέντυ ενδιαφερόταν για προοδευτικές τάσεις στην εκκλησιαστική ζωή. Τον ενδιέφερε η νεότερη τάση των εκκλησιαστικών – να συμβαδίζει με τον κόσμο, να συμβαδίζει με τη ζωή, τους ανθρώπους, να βρίσκεται στο επίκεντρο των επιστημονικών επιτευγμάτων, να συμμετέχει ενεργά στην κοινωνικοπολιτική ζωή της χώρας του και όλου του κόσμου.
Πέφτοντας κάτω από την επιρροή αυτών των δελεαστικών ιδεών, ο πατέρας Λαυρέντυ, όμως, ένιωσε στην ψυχή του όλο το ψεύδος και το κακό τους για έναν αληθινό ποιμένα της Εκκλησίας. Γνώριζε καλά το Ιερό Ευαγγέλιο και κατανοούσε ξεκάθαρα τη γραμμή που ακολουθούσε ο Σωτήρας σε σχέση με τις πολιτικές αρχές. Όταν δημιούργησε την Εκκλησία Του στη γη, ο Κύριος έδωσε εντολή στους αποστόλους και τους ποιμένες να ασχολούνται μόνο με εκκλησιαστικές υποθέσεις: υπηρεσία, προσευχή και κήρυγμα για τη Βασιλεία του Θεού. Τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα δεν τους αφορούσαν. Υπάρχουν πολιτικοί διπλωμάτες για αυτά τα θέματα. Όσο για την προσευχή και τη σωτηρία, η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να προσεύχεται για όλους κυριολεκτικά, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού.
Κατανοώντας έτσι την ποιμαντική γραμμή, ο πατήρ Λαυρέντυ δίσταζε ακόμα στην ψυχή του: «Πού είναι ο σωστός δρόμος», σκέφτηκε, «πού είναι η ακριβής αποστολική γραμμή της ποιμαντικής ζωής;»
Κι έτσι μια μέρα, με αυτές τις ανάμεικτες σκέψεις, ο πατέρας Λαυρέντυ πηγαίνει για ύπνο. Βλέπει ένα όνειρο.
Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων (Αγρίκωφ) Με το Ευαγγέλιο. Η πνευματική κληρονομιά των γερόντων της εποχής μας .35
ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ
Ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας ήταν αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, αλλά μόνο νεότερος από αυτόν. Από την πρώτη φορά που ο Κύριος κάλεσε τον Ανδρέα να Τον ακολουθήσει, αυτός και ο αδελφός του Πέτρος άφησαν τα δίχτυα και ακολούθησαν τον Σωτήρα. Λόγω της σεμνότητάς του, ο Άγιος Ανδρέας δεν ξεχωρίζει μεταξύ των άλλων αποστόλων. αποφεύγει κάθε τι δημόσιο και ορατό, παρουσιάζοντας την πρωτοκαθεδρία στους άλλους, πιο άξιους και ικανούς. Ο ίδιος, όπως και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, αρκείται ταπεινά στο ότι κάθε μέρα και ώρα βλέπει τον Κύριο, ακούει τη φωνή του και απολαμβάνει τον τίτλο του μαθητή Του. Ο Άγιος Ανδρέας εκπληρώνει μια ιδιαίτερη ένδοξη αποστολή μετά την ανάληψη του Σωτήρος στους ουρανούς. Λαμβάνει τον κλήρο να κηρύξει το Ευαγγέλιο στις χώρες της ακτής της Μαύρης Θάλασσας. Έτσι, ο άγιος απόστολος Ανδρέας και οι μαθητές του ήρθαν στη νότια Ρωσία μας, την ιερή πόλη του Κιέβου. Φυσικά, η πόλη του Κιέβου δεν υπήρχε τότε, αλλά υπήρχαν μόνο βουνά και στέπας πουπουλένιο χόρτο. Ο άγιος απόστολος ανέβηκε σε αυτά τα βουνά και είπε: «Εδώ, σε αυτά τα βουνά, θα υπάρχει μια μεγάλη πόλη και πολλές, πολλές εκκλησίες». Σε ένδειξη μνήμης, διέταξε να στηθεί ένας μεγάλος ξύλινος σταυρός στην κορυφή του βουνού. Πέντε ή έξι αιώνες αργότερα, μια μεγάλη πόλη εμφανίστηκε στα βουνά του Κιέβου, που έγινε το κέντρο της ένδοξης Ρωσίας του Κιέβου.
Ο Μέγας Δούκας Βλαντιμίρ, ο οποίος βάφτισε τους κατοίκους του Κιέβου τον ένατο αιώνα, διέδωσε τον Χριστιανισμό σε ολόκληρη τη νότια Ρωσία και στη συνέχεια η πίστη του Χριστού έλαμψε σε όλη την αχανή μητρική ρωσική γη. Έτσι, ο άγιος Απόστολος Ανδρέας είναι ο γηγενής Απόστολός μας, που φώτισε τη χώρα μας με το φως του Ευαγγελίου του Χριστού τον πρώτο αιώνα. Ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας εκοιμήθη με μαρτυρικό θάνατο. Σταυρώθηκε σε σταυρό σε σχήμα Χ. Όταν πέθανε, χάρηκε στην ψυχή και την καρδιά του. Κρεμάστηκε στο σταυρό για περισσότερες από δύο μέρες. Οι άνθρωποι ήρθαν κοντά του, και τους δίδαξε από τον σταυρό, μετά τον τελείωσαν, και πέθανε με ένα ήσυχο, λαμπερό πρόσωπο.
«Ελάτε, ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που ετοιμάστηκε για εσάς από την ίδρυση του κόσμου» ( Ματθ. 25:34 ).
Ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας έφερε το Ιερό Ευαγγέλιο του Χριστού σε εμάς, στη Ρωσική γη μας. Η ρωσική γη, από τη βρεφική της ηλικία μέχρι την ωριμότητα, μεγάλωσε με τη δύναμη του Ευαγγελικού λόγου, τροφοδοτήθηκε πνευματικά από αυτήν, ωρίμασε, δυνάμωσε, νίκησε εχθρούς και ξένους εισβολείς, αλλά τώρα, όταν έγινε υπερδύναμη, έγινε υπερήφανη... Πέταξε στην άκρη το Ευαγγέλιο του Χριστού... Τι θα γίνει τώρα χωρίς το Ευαγγέλιο; - Ο Χριστός έχει πεταχτεί έξω από το μεγαλειώδες κτίριο της «Νέας Ρωσίας». Γι' αυτό κρέμεται η ανατολική γωνία αυτού του κτιρίου...
Στο έργο του Ντοστογιέφσκι, ο Πιότρ Στεπάνοβιτς λέει: «Η πραγματική απάτη είναι ότι στη Ρωσία ο απλός άνθρωπος πιστεύει στον Θεό περισσότερο από τον ιερέα...» («Δαίμονες»). Και ο πρεσβύτερος Zosima (στο The Brothers Karamazov) λέει στον Alyosha τα εξής λόγια: «Ακόμα κι αν όλος ο κόσμος παραστρατηθεί, και μόνο εσύ μείνεις, φέρε μια θυσία στον Θεό, και αν είστε δύο από εσάς, τότε ολόκληρος ο κόσμος θα είναι από ζωντανή αγάπη»...
Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων (Αγρίκωφ) Με το Ευαγγέλιο. Η πνευματική κληρονομιά των γερόντων της εποχής μας 34
ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ
Αδέρφια μου, μετρήστε τη χαρά όταν πέφτετε σε διάφορους πειρασμούς ( Ιακώβου 1:2 ).
Ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος ήταν αδελφός του Κυρίου. Είναι από την πρώτη γυναίκα του Ιωσήφ. Ο Ιακώβ αγαπούσε τον Σωτήρα από τα νιάτα του. Μεγάλωσαν μαζί με τον Ιησού στο ίδιο σπίτι. Η οικογένεια του Ιωσήφ ήταν φτωχή και έτσι ο Ιησούς, ο γιος της Μαρίας, εργάστηκε ως ξυλουργός από μικρός. Ο Ιακώβ ήταν πάντα με τον Ιησού. Ήταν 15 χρόνια μεγαλύτερος από τον Σωτήρα.
Όταν ο Κύριος ήταν ακόμη μωρό και έφυγε από τον κακό Ηρώδη στην Αίγυπτο με τη Μητέρα Του και τον Ιωσήφ, ο Ιακώβ τους συνόδευσε, έτοιμος να προστατεύσει τον Ιησού από κάθε κίνδυνο.
Ο Άγιος Ιάκωβος αγαπούσε ιδιαίτερα τον Κύριο. Και αυτή η αγάπη για τον Σωτήρα του έφερε πολλά βάσανα. Δεν είναι αδικαιολόγητο ότι στις πρώτες κιόλας γραμμές της Επιστολής του ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος γράφει για τα βάσανα και την υπομονή για την πίστη. Επιπλέον, αυτά τα βάσανα, όπως λέει, δεν πρέπει να μας προκαλούν απόγνωση και θλίψη, αλλά, αντίθετα, μεγάλη χαρά.
Όταν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μεγάλωσε και πήγε να κηρύξει το Ευαγγέλιο, τον ακολούθησε ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος. Ήταν ένας από τους 70 μαθητές του Σωτήρος. Αυτή η εγγύτητα του Αγίου Ιακώβου προς τον Κύριο έφερε στη Μητέρα του Θεού ιδιαίτερη παρηγοριά. Από την πρώιμη παιδική ηλικία του Ιησού, είδε πώς ο Ιακώβ φρόντιζε πάντα για την ασφάλεια του Γιου Της. Έτσι τώρα παρηγορήθηκε ότι ο Ιακώβ θα φρόντιζε τον Σωτήρα και θα Τον προστάτευε από τον κίνδυνο.
Ο Ίδιος ο Κύριος, πριν από την σταυρική του ταλαιπωρία, όρισε τον Άγιο Ιάκωβο ως πρώτο Επίσκοπο Ιεροσολύμων. Αυτή η επιλογή έγινε πολύ σοφά, αφού ο Άγιος Ιάκωβος διακρινόταν από σπάνια ειλικρίνεια και ζήλο για τον νόμο των πατέρων, οπότε η επιλογή του μπορούσε να ευχαριστήσει όλους τους γραμματείς και ηγέτες της πόλης της Ιερουσαλήμ. Όλοι τον σέβονταν και τον αποκαλούσαν τίποτα λιγότερο από δίκαιο άνθρωπο. Επιπλέον, οι ηγέτες και οι πρεσβύτεροι της Ιερουσαλήμ ήλπιζαν ότι ο Ιακώβ, έχοντας αγάπη και σεβασμό για το νόμο του Μωυσή, δεν θα τον καταπατούσε και θα εισαγάγει νέες χριστιανικές τάξεις. Με μια λέξη, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι έθεσαν μεγάλες ελπίδες στον Ιάκωβο τον Δίκαιο. Όπως θα δείξει η περαιτέρω ιστορία, ήλπιζαν να χρησιμοποιήσουν τον Άγιο Ιάκωβο στον αγώνα ενάντια στη χριστιανική πίστη. Ωστόσο, όλες οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Και έγινε έτσι.
Εκατομμύρια άνθρωποι από όλες τις χώρες της διασποράς συγκεντρώθηκαν στην Αγία Ιερουσαλήμ για την εορτή του Πάσχα. Όλοι άκουσαν για τον Χριστό, ότι σταυρώθηκε και σκοτώθηκε από τους ηγέτες της Ιερουσαλήμ. Αλλά υπήρχαν επίμονες φήμες ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί από τους νεκρούς και είχε αναληφθεί στον ουρανό επειδή ήταν ο Υιός του Θεού και ο Μεσσίας.
Και έτσι, για να διαλύσουν αμέσως τις φήμες για τον Χριστό και έτσι να εκτρέψουν την κατηγορία του φόνου Του από τους εαυτούς τους, οι αρχηγοί πήραν τον Άγιο Ιάκωβο και τον ανέβασαν στην υψηλότερη στοά του ναού της Ιερουσαλήμ. Από εδώ μπορούσε κανείς να δει εκατομμύρια ανθρώπους να ταράζονται γύρω από το ναό. Βλέποντας τον Άγιο Ιάκωβο να εμφανίζεται στη στοά, χιλιάδες φωνές του φώναξαν: «Δίκαιος! Ενάρετος!" Οι άρχοντες, που στέκονταν δίπλα στον Άγιο Ιάκωβο, του είπαν: «Πες στους ανθρώπους, δίκαιοι, όλη την αλήθεια για τον Ιησού, τον γιο του Ιωσήφ, ότι εξαπάτησε τον λαό και σταυρώθηκε νόμιμα».
Ο ιερός επίσκοπος σταμάτησε και προσευχήθηκε μέσα του. Προετοίμαζε τον εαυτό του για το θάνατο. «Μίλα, μίλα, δίκαια», τον προέτρεψαν οι ανώτεροί του. Ο Άγιος Ιάκωβος είδε πώς τα πρόσωπά τους ήταν γεμάτα αίμα και ήταν έτοιμοι να του κάνουν τα πάντα. Στο μεταξύ, οι άνθρωποι από κάτω ανησυχούσαν. Τα πρόσωπα όλων ήταν στραμμένα προς το μέρος του. Όλοι ήξεραν ότι ο δίκαιος δεν θα εξαπατούσε, ότι σίγουρα θα τους έλεγε όλη την αλήθεια για τον Χριστό. Ο Άγιος Ιάκωβος κατάλαβε ότι είχε φτάσει η αποφασιστική στιγμή. Προχώρησε στα κάγκελα της στοάς και, όταν έπεσε η σιωπή, είπε δυνατά: «Άνδρες και αδέρφια, με θεωρείτε δίκαιο, ελπίζετε να ακούσετε από εμένα μια λέξη αλήθειας για εκείνον τον Άνθρωπο που αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του «Γιο του Ανθρώπου» και τον οποίο οι άρχοντες μας σταύρωσαν και σκότωσαν ως κακοποιό. Ας γίνει γνωστό σε σας, όλος ο Οίκος του Ισραήλ, ότι αυτός ο Ιησούς είναι ο αληθινός Μεσσίας, ότι...» Ο Άγιος Ιάκωβος δεν επετράπη να μιλήσει περαιτέρω. Μια δυνατή ώθηση από πίσω χτύπησε τον δίκαιο άντρα πάνω από το κιγκλίδωμα, και αυτός, λέγοντας ακόμα κάτι, πέταξε κάτω από ένα ύψος και χτύπησε το κεφάλι του στις πέτρινες πλάκες. Ο Άγιος Ιάκωβος ήταν ακόμα ζωντανός. Γονατισμένος, προσευχήθηκε: «Κύριε, συγχώρεσέ τους αυτή την αμαρτία!» Ένας δούλος έτρεξε κοντά του και τον σκότωσε με έναν πλάστη στο κεφάλι. Η κραυγή του λαϊκού θυμού ήχησε σαν καταιγίδα. Πέτρες, κομμάτια ρούχων και σκόνη πέταξαν προς τα πάνω. Θα μπορούσαν να υπάρξουν νέα θύματα της λαϊκής εκδίκησης, αλλά οι συνετοί ηγέτες παρέμειναν ψύχραιμοι. Για να δώσει άλλη τροπή στα πράγματα, ένας από αυτούς προχώρησε και φώναξε δυνατά για τάξη. Ο κόσμος δεν μπορούσε να ηρεμήσει για πολλή ώρα. Όταν όμως το σώμα του ιερού επισκόπου παρασύρθηκε από τους συγγενείς του, ο κόσμος άρχισε να ηρεμεί. «Άνδρες και αδέρφια», είπε ο αρχηγός με δυνατή φωνή, «Ο Θεός είναι μάρτυρας μου ότι κανένας από εμάς δεν είναι ένοχος για το θάνατο του δίκαιου ανθρώπου τον οποίο όλοι σεβόμασταν. Λόγω της μεγάλης του ηλικίας και της αδυναμίας του μυαλού, σου είπε κάτι άλλο από αυτό που νόμιζε. Γι' αυτό τον τιμώρησε ο Θεός των πατέρων μας: ο δίκαιος γλίστρησε...»
Τι έγινε εδώ! Ο κόσμος έσκασε σαν πυριτιδαποθήκη. Όλη η πλατεία μπροστά από τον ναό γέμισε τρομερό θόρυβο και κατάρες. Φαινόταν ότι δεν ήταν άνθρωποι, αλλά θαλάσσια κύματα, μια καταιγίδα στον ωκεανό. Όλα κυριολεκτικά μαίνονταν, βρυχώνταν, η σκόνη απέκλεισε τον ήλιο. Ο αρχηγός προσπάθησε για άλλη μια φορά να ηρεμήσει τον κόσμο, αλλά κανείς δεν τον άκουσε, μόνο οργισμένες απειλές και βρισιές ακούστηκαν. Τότε όλοι σοφά εξαφανίστηκαν από τη στοά. Οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι εμφανίστηκαν έφιπποι και ξεκίνησαν τα καθήκοντά τους...
Έτσι τελείωσε το μεγάλο κήρυγμα του Αγίου Ιακώβου, του αδελφού του Κυρίου, του πρώτου επισκόπου της ιεράς πόλεως Ιεροσολύμων. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι αυτό συνέβη το 100 μ.Χ.
Έχοντας διαβάσει τη ζωή και τον θάνατο του Αγίου Ιακώβου, ο αδελφός του Κυρίου, ο πατήρ Λαυρέντιος (αυτό ήταν το όνομα του νεαρού αρχιμανδρίτη) έμεινε έκπληκτος από τον πλούτο της αγάπης και της υπομονής αυτού του εκλεκτού του Χριστού. Έχοντας κλείσει το βιβλίο, ο πατέρας Λαυρέντης κάθισε σιωπηλός για πολλή ώρα. Σκέφτηκε και θυμήθηκε. Ξαφνικά η σκέψη πέρασε από το μυαλό του: «Τι καλά θα ήταν αν μπορούσα να διαβάσω τη ζωή όλων, ή τουλάχιστον των εξαιρετικών Αποστόλων, και επίσης να μελετήσω τις επιστολές τους πιο διεξοδικά». Αυτή η ιδέα άρεσε πολύ στον π. Λαυρέντιο, ειδικά αφού ένα τέτοιο γεγονός του χάρισε, ως νεαρό ποιμένα, ένα μεγάλο σχολείο γνώσης των αποστολικών αρχών καθοδήγησης πνευματικών παιδιών, από τα οποία ο πατέρας Λαυρέντης είχε ήδη πολλά. Ο αρχιμανδρίτης, αφού ζήτησε νοερά βοήθεια από τον Κύριο για το έργο του, σηκώθηκε, προσευχήθηκε στις άγιες εικόνες και πήγε στη μοναστική του υπακοή.
Το βράδυ ήρθε πάλι στον παλιό του φίλο και πατέρα και του είπε:
- Πατέρα, με συνεπήρε η σκέψη των αγίων Αποστόλων, η ζωή τους, το κήρυγμά τους. Ευλογήστε με να μελετήσω αυτό το σημαντικό θέμα.
- Πολύ καλά, φίλε μου πάτερ Αρχιμανδρίτη. Επιπλέον, στην εποχή μας βλέπουμε παρεκκλίσεις από την αποστολική γραμμή και, είναι ακόμη τρομακτικό να πούμε, προδοσία των κανόνων και των αποστολικών παραδόσεων. Τώρα, ειδικά εσείς, ακαδημαϊκοί και δάσκαλοι, καθώς και ποιμένες του λεκτικού ποιμνίου του Χριστού, πρέπει να σταθείτε και να μείνετε σταθεροί στην πίστη των αγίων πατέρων μας και δασκάλων της Εκκλησίας. Τώρα είναι πολύ εύκολο να παραμερίσεις, και μετά ανεπαίσθητα να πάμε ενάντια στους αγίους Αποστόλους και πατέρες. Και σε τι μεγάλο πειρασμό και καταστροφή μπορεί να οδηγηθεί το ποίμνιο του Χριστού ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι! Όταν ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ μίλησε για τα λάθη των Ρώσων επισκόπων και ποιμένων της εκκλησίας μας, για τον μεγάλο πειρασμό που θα εισήγαγαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
«Πάτερ», είπε ο πατέρας Laurentiy, «πες μου κάτι για τον χαρακτήρα και το κύριο περιεχόμενο του μηνύματος του Αγίου Ιακώβου, του αδελφού του Κυρίου.
«Η μνήμη μου έχει αδυνατίσει, αδερφέ, αλλά εδώ είναι το μήνυμα, ας το διαβάσουμε και ας αναλύσουμε τις βασικές του ιδέες. – Ο γέροντας πήρε το Ευαγγέλιο, σταυρώθηκε, το άνοιξε και βρήκε την επιστολή του αγίου Αποστόλου Ιακώβου.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ
(Όλα τα μηνύματα δεν δίνονται αυτολεξεί, αλλά μόνο η ουσία τους).
«Είναι πολύ αξιοσημείωτο», είπε ο γέροντας, «ότι όλες οι ερωτήσεις για τις οποίες γράφει ο Άγιος Ιάκωβος είναι τόσο σημαντικές για έναν ιερέα και έναν χριστιανό που είναι σαν να γράφτηκαν όχι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά σαν χθες. Αυτή είναι η φύση της Αγίας Γραφής. Γιατί δεν γράφτηκε μόνο για την χρονική περίοδο που γράφτηκε, αλλά για όλες τις εποχές της ζωής στη γη. Και αν περάσουν άλλα χίλια χρόνια μετά από εμάς (κάτι που είναι πολύ αμφίβολο), τότε η Αγία Γραφή θα εξακολουθεί να είναι εξίσου νέα και εξίσου ζωτικής σημασίας και αναγκαία.
– Είναι αλήθεια, πατέρα, ότι ο κόσμος θα υπάρχει για χιλιάδες χρόνια μετά από εμάς;
– Αλήθεια, ο κόσμος θα υπάρχει, αλλά όχι επίγειος, αλλά ουράνιος. Διαβάστε τις Επιστολές των Αγίων Αποστόλων και μάθετε μόνοι σας. Το πρώτο πράγμα για το οποίο μιλάει ο άγιος απόστολος Ιάκωβος στην επιστολή του είναι για αυτούς που αμφιβάλλουν. «Όποιος αμφιβάλλει για την πίστη, την προσευχή και την ικεσία είναι σαν ένα κύμα θάλασσας, που σηκώνεται και πετάγεται από τον άνεμο. «Ας μη νομίζει αυτός ότι θα λάβει κάτι από τον Κύριο », λέει ο άγιος Απόστολος ( Ιάκωβος 1:6 ). Ω, πόσοι τέτοιοι αμφίβολοι υπάρχουν σήμερα! Και αυτό που είναι εξαιρετικά προσβλητικό είναι ότι οι ίδιοι οι ιερείς, οι δάσκαλοι και οι θεολόγοι αμφιβάλλουν. Οι απλοί πιστοί είναι πολύ πιο δυνατοί από αυτούς. Και τι θα διδάξει στους άλλους ένας τέτοιος αμφισβητούμενος βοσκός;! Θα μπορέσει να παρηγορήσει τους θλιμμένους με την ελπίδα των ουράνιων χαρών, στις οποίες ο ίδιος δεν πιστεύει;! Περαιτέρω, ο άγιος Απόστολος μας διδάσκει να καυχιόμαστε για την Ταπεινοφροσύνη ( Ιακώβου 1:9 ), στην οποία ο κόσμος μας τοποθετεί, τους πιστούς, δηλ. να μη φοβόμαστε αυτή την ταπείνωση, την κοροϊδία για τον Χριστό, αλλά αντίθετα, να την καμαρώνουμε, να υπερηφανευόμαστε για το γεγονός ότι η πίστη για εμάς είναι αυτό που για τους άλλους είναι τιμή, περηφάνια, αξιοπρέπεια. Δεν είμαστε όμως έτσι. Γινόμαστε απελπισμένοι, προσβάλλουμε, γκρινιάζουμε, τριγυρνάμε καταθλιπτικοί, ανήσυχοι, φοβόμαστε την ταπείνωση για την πίστη μας και, ακόμη περισσότερο, φοβόμαστε τη δίωξη και τη φυλακή σαν φωτιά.
«Αυτός είμαι, πάτερ», παρενέβη ο πατέρας Λαυρέντης.
- Ναι, σχεδόν όλοι μας είμαστε τόσο αδύναμοι και αδύναμοι. Μου είπαν πώς σε μια θεολογική ακαδημία οι φοιτητές άρχισαν να μαλώνουν για τον Θεό. Κάποιοι λένε ότι υπάρχει, άλλοι λένε ότι δεν υπάρχει. Λοιπόν, καλά, καλά! Και πού; Στην Πνευματική Ακαδημία! Και ένας μαθητής συγκεκριμένα αρνήθηκε τον Θεό, και κανείς δεν μπορούσε να τον διαφωνήσει. Εκείνη την ώρα, ένας απλός χωρικός έσφυζε τη σόμπα και τα άκουσε όλα αυτά. Ένιωθε ντροπή για μια τέτοια αυθάδεια ενός θεολόγου που αρνιόταν τον Θεό. Ο χωριάτης πλησίασε αυτόν τον μαθητή και του είπε: «Πετρόβ, αρνείσαι κι εσύ την ύπαρξη του Θεού;» «Φυσικά, γιατί κανείς δεν Τον είδε», απάντησε. «Ίσως τον είδες, αδερφέ Στόκερ;» «Δεν το είδα γιατί είμαι αμαρτωλός», απάντησε ταπεινά ο χωριάτης. «Λοιπόν, βλέπετε, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θεός», κατέληξε ο μαθητής θριαμβευτικά. - «Λοιπόν, εντάξει, Πετρόφ, λες ότι αφού κανείς δεν έχει δει τον Θεό, σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αλλά, συγχωρέστε με, έχ γιαγιά. «Την έχεις δει; – συνέχισε να ρωτάει ο στόκερ. «Όχι, δεν την είδα», απάντησε ο Πετρόφ, μη καταλαβαίνοντας πού έφτανε το ανθρωπάκι. «Και μένει ακόμα στο χωριό», ολοκλήρωσε ο στόκερ. Ακούστηκαν γέλια και χειροκροτήματα από τους μαθητές.
Ο Πετρόφ ντροπιασμένος κοκκίνισε και έφυγε. «Βλέπεις, πάτερ Αρχιμανδρίτη», είπε ο γέροντας, «τι ποιμένες τώρα εκπαιδεύονται στις Ακαδημίες;» Γι' αυτό ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος συνεχίζει να μιλάει για χαλινάριση της γλώσσας.
«Η γλώσσα είναι ένα μικρό μέλος, αλλά κάνει πολλά…
Η γλώσσα είναι φωτιά, το στολίδι της αναλήθειας...
«Μολύνει ολόκληρο το σώμα και βάζει φωτιά στην πορεία της ζωής, και ο ίδιος πυρπολείται από την κόλαση» ( Ιακώβου 3:6).
Ω, πόσες ψευδείς διδασκαλίες, αιρέσεις, αναλήθειες, συκοφαντίες, κακίες και φθόνο εξαπλώνεται τώρα η γλώσσα! Φαίνεται ότι τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Σαν λασπωμένα ποτάμια, σαν θάλασσες, τα ψέματα και οι αναλήθειες βράζουν παντού. Και όλα αυτά απλώνουν τη γλώσσα! Φλεγμένο από τη Γέεννα…
Και πώς η ύπουλη γλώσσα μαρκάρει πιστούς! Είναι αδαείς, παράσιτα, φανατικοί, ανούσιοι γάιδαροι! Και όλα αυτά γιατί οι πιστοί είναι συνήθως φτωχοί, απλοί άνθρωποι, δεν υπάρχει κανείς να τους προστατεύσει, και οι ίδιοι δεν μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους, πολύ περισσότερο να προστατεύσουν την πίστη τους. Ιδού τι γράφει σχετικά ο Άγιος Ιάκωβος:
«Δεν διάλεξε ο Θεός τους φτωχούς αυτού του κόσμου για να είναι πλούσιοι σε πίστη και κληρονόμοι της βασιλείας… Αλλά εσείς περιφρονήσατε τους φτωχούς;» ( Ιακώβου 2:5 ).
Και τότε, γεμάτος με φλογερό ζήλο για την αλήθεια του Θεού, ο άγιος Απόστολος αναφωνεί:
«Η φιλία με τον κόσμο είναι εχθρότητα εναντίον του Θεού… Αυτός που θέλει να είναι φίλος του κόσμου γίνεται εχθρός του Θεού».
«Να είστε στενοχωρημένοι, κλάψτε και θρηνήστε το γέλιο σας σε πένθος και η χαρά σας σε βαρύτητα» ( Ιακώβου 4:9 ).
«Τι είναι η ζωή σου; Ένας ατμός που εμφανίζεται για λίγο και εξαφανίζεται... Έζησες χλιδή στη γη και διασκέδασες, τάισες τις καρδιές σου, σαν για μια μέρα σφαγής, λέει ο άγιος Απόστολος. « Καταδικάσατε και φονεύσατε έναν δίκαιο, και δεν σας αντιστάθηκε» ( Ιακώβου 5:5–6 ).
Προσπαθήστε να παρηγορήσετε τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Ο Άγιος Απόστολος τους λέει να μην παραπονιούνται, να μην απελπίζονται, να μην γκρινιάζουν για τους καταπιεστές τους. «Ακούσατε για την υπομονή του Ιώβ », τους γράφει, « και είδατε το τέλος της από τον Κύριο, ότι ο Κύριος είναι πολύ ελεήμων και ελεήμων» ( Ιακώβου 5:11 ).
Τι υπέροχο που ο άγιος Απόστολος μας καλεί σε υπομονή και καλές πράξεις. «Η πίστη χωρίς καλά έργα είναι νεκρή », λέει.
Εν κατακλείδι, ο άγιος Απόστολος κάνει λόγο για τη μεγάλη σημασία της μεταστροφής των χαμένων σε πίστη. «Αδέρφια », γράφει, « αν κάποιος από εσάς περιπλανηθεί από την αλήθεια και κάποιος τον προσηλυτίσει, ας γνωρίζει ότι αυτός που μετατρέπει έναν αμαρτωλό από την πλάνη του δρόμου του θα σώσει μια ψυχή από το θάνατο και θα καλύψει πλήθος αμαρτιών» ( Ιακώβου 5:19–20 ).
«Αυτή η αποστολή», είπε ο γέροντας σηκώνοντας τα μάτια του προς τον συνομιλητή του, «αφορά πρωτίστως τους βοσκούς μας, ορισμένοι από τους οποίους, θυσιάζοντας αληθινά τον εαυτό τους, αναζητούν τα χαμένα πρόβατα, ενώ άλλοι, αντίθετα, σκορπίζουν το φτωχό κοπάδι του Χριστού, παραδίδοντάς το για να διαλυθεί από αιμοδιψή θηρία και δολοφόνους.
Ο πατέρας Λαυρέντιος τον άκουγε με κομμένη την ανάσα. Πόσο νέο είναι όλο αυτό για αυτόν! Πόσες φορές είχε διαβάσει την Επιστολή του Αγίου Ιακώβου και μόλις τώρα του αποκαλύφθηκε με όλη της τη δύναμη και την ομορφιά. Θυμήθηκε τα λόγια του ποιητή:
«Ευχαριστώ, γέροντα», είπε ο πατέρας Λαυρέντιος σηκωμένος, «μου φαίνεται ότι μου άνοιξες έναν νέο κόσμο».
«Γίνεται το θέλημα του Θεού», απάντησε ταπεινά ο γέρος αρχιμανδρίτης, «πήγαινε σπίτι». Ο Κύριος να είναι πάντα μαζί σας!
Ο πατέρας Λαυρέντιος περπατούσε σαν μέσα σε πυκνή ομίχλη. Δεν παρατήρησε τίποτα και κανέναν. Το μυαλό του ήταν κάπου ψηλά, ψηλά. «Κύριε Ιησού Χριστέ», ψιθύρισαν τα χείλη του, «πόσο άσχημα ζω, πόσο μακριά είμαι από τη διδασκαλία των αγίων Αποστόλων! Πώς κάηκαν στη φωτιά της αγάπης για τον Δάσκαλό τους! Πόσο υπέφεραν για το ποίμνιο του Χριστού! Και τι γίνεται με μένα; Αρχιμανδρίτης, ακαδημαϊκός, εφημέριος; «Τι κάνω που είναι ποιμαντικό, θυσιαστικό ή, γενικά, καλό για το λεκτικό ποίμνιο του Χριστού;»
Φτάνοντας στο κελί του, ο πατέρας Λαυρέντιος ρίχτηκε αμέσως στο κρεβάτι και άρχισε να κλαίει σαν παιδί... «Κύριε! Θεός! - ακούγονταν οι αναστεναγμοί του. - Βοηθήστε, ενισχύστε, καθοδηγήστε!
Η παραβολή αυτού που αναστήθηκε από το σκοτάδι.
Η παραβολή αυτού που αναστήθηκε από το σκοτάδι
Σε ένα χωριό στους πρόποδες των βουνών, ζούσε ένας γέρος που ονομαζόταν Ηλίας, ο οποίος είχε χάσει την πίστη του μετά από πολλά βάσανα. Η γυναίκα του είχε πεθάνει, τα παιδιά του είχαν μετακομίσει και η καρδιά του είχε παγώσει σαν πέτρα. Περνούσε από την εκκλησία κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν έμπαινε μέσα.
Την παραμονή του Πάσχα, ένα παιδί του έδωσε μια μικρή εικόνα – αυτήν της Ανάστασης, στην οποία ο Ιησούς ανέστησε τον Αδάμ από τον τάφο. Ο Ίλι χαμογέλασε αδύναμα, αλλά πήρε το εικονίδιο και το κοίταξε για πολλή ώρα. Κάτι σε εκείνη την εικόνα τον τάραζε: ο Χριστός δεν περίμενε τον άνθρωπο να σηκωθεί μόνος του, αλλά απλωνόταν, απλωνόταν στο σκοτάδι και τον τραβούσε έξω.
Τη νύχτα της Ανάστασης, ο γέρος Ηλίας μπήκε στην εκκλησία για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Με την εικόνα στο χέρι του και δάκρυα στα μάτια του, κατάλαβε: δεν χρειάζεται να ανέβεις στο φως μόνος σου. Αρκεί να αφήσεις τον Χριστό να σε πιάσει από το χέρι.
Και από εκείνη την ημέρα και μετά, ο Ηλίας δεν ήταν πια μόνος.
Πατέρας Πίμεν Βλαντ.
Χωρίς τον Θεό δεν είμαστε τίποτα. Και νομίζω ότι η Τσούτσα έλεγε: «Χωρίς τον Θεό, είμαστε σαν ζώα».
Από τον Θεό προέρχεται, όπως λένε, όλη μας η δύναμη. Όλα τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Βλέπουμε περιπτώσεις, στην ιατρική, όπου οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Είχαμε τόσους πολλούς γιατρούς εδώ στη σκηνή... Καταστάσεις όπου είπαν ότι δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν. Αλλά οι άνθρωποι δεν έχασαν την πίστη τους, έτρεξαν, προσευχήθηκαν—θεραπεύτηκαν. Πολλές από αυτές τις περιπτώσεις... Και στο Άγιο Όρος ήρθαν: «Πάτερ», λένε, «είχα καρκίνο και ήρθα εδώ στη Μητέρα του Θεού, προσευχήθηκα, και όταν πήγα στο γιατρό έκανα τις εξετάσεις — όλα ήταν καλά!»
Έχουμε λοιπόν μια τόσο όμορφη και υπέροχη πίστη!
-----------
Πατέρας Πίμεν Βλαντ
Σήμερα, ο ουρανός κλαίει μαζί μας.
Σήμερα, ο ουρανός κλαίει μαζί μας. Οι εκκλησίες ντύνονται στα μαύρα, αλλά η φλόγα της ελπίδας λάμπει πιο φωτεινά. Η Μεγάλη Παρασκευή μας καλεί σε μια πνευματική παύση: τι αφήνετε πίσω σας και τι αγκαλιάζετε με πίστη;
Είναι η μέρα της σιωπής που μιλάει περισσότερο από οποιαδήποτε λέξη, είναι η μέρα που ο πόνος γίνεται γέφυρα προς το φως και κάθε δάκρυ είναι ένα σημάδι αγάπης που νικά τον θάνατο.
Δεν είναι απλώς μια επέτειος μνήμης, είναι μια πρόσκληση για μεταμόρφωση. Άφησε πίσω τα βάρη, συγχώρεσε, σήκω.
Και αν το σύμπαν σταμάτησε να αναπνέει για μια μέρα, να ξέρετε το εξής: μετά την Παρασκευή έρχεται η Κυριακή .
ΜεγάληΠαρασκευή Ο Θεός να μας βοηθήσει
Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων (Αγρίκωφ) Με το Ευαγγέλιο. Η πνευματική κληρονομιά των γερόντων της εποχής μας 33
ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
Οι Εβραίοι μου έδιναν πέντε φορές σαράντα μαστιγώματα μείον ένα. Τρεις φορές με χτύπησαν με ράβδους, μια με λιθοβολούσαν, τρεις φορές ναυάγησα, μια νύχτα και μια μέρα ούρλιαξα στα βάθη της θάλασσας ( Β Κορ. 11:24–25 ).
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος ήταν ένας από τους πιο φτωχούς Αποστόλους. Υπέμεινε τόση θλίψη, διωγμό, ταπείνωση και ξυλοδαρμούς για την πίστη του Χριστού που κανένας άλλος απόστολος δεν το άντεξε.
Λες και όλη η δαιμονική κακία και η ανθρώπινη κακία ήταν συγκεντρωμένη πάνω του. Και με τι ασυμβίβαστο μίσος ο Σαούλ (αυτό ήταν το όνομά του πριν) είχε προηγουμένως καταδιώξει και βασάνιζε την Εκκλησία του Χριστού, με το ίδιο σκληρό μίσος οι Εβραίοι τον καταδίωξαν και τον βασάνισαν όταν ασπάστηκε τον Χριστιανισμό.
Σαφώς τον εκδικήθηκαν ως προδότη της πίστης των πατέρων του και όχι μόνο τον έδιωξαν από πόλη σε πόλη. Όχι! Στόχος ήταν να καταστραφεί γρήγορα, να σκοτωθεί ο Απόστολος Παύλος, για να μη ζήσει καθόλου, για να μη φανούν τα μάτια του και να μην ακουστεί η φωνή του. Ήταν τόσο μισητός από τους Εβραίους ηγέτες που δεν ήξεραν τι θα έκαναν για να εξαφανίσουν τον Απόστολο Παύλο από προσώπου γης. Υπήρχαν περιπτώσεις που ορκίστηκαν να μην φάνε και να μην πιουν μέχρι να καταστρέψουν τον Παύλο.
Σαν κακές σκιές, τον ακολουθούσαν κατά δεκάδες όπου πήγαινε κηρύττοντας το Ευαγγέλιο. Αλλά ούτε τα χρήματα, ούτε η ωμή βία, ούτε η ύπουλη κολακεία είχαν καμία επιτυχία γι 'αυτούς.
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος ήταν άτρωτος. Συνέτριψε τους αντιπάλους του με έναν εύστοχο λόγο σοφίας και το σπαθί της αγίας πίστης στον Χριστό. Και ο Κύριος προστάτευσε τη ζωή του σαν κόρη οφθαλμού. Και όταν κάποτε κλείστηκε στην πόλη, για να μην μπορέσει να ξεφύγει από αυτή την παγίδα, οι μαθητές τον κατέβασαν τη νύχτα σε ένα καλάθι κάτω από τον τοίχο από ένα πάνω παράθυρο...
Και πάντα φαινόταν ότι η ζωή του μεγάλου Αποστόλου Παύλου κρεμόταν από μια κλωστή πάνω από μια άβυσσο: έρχεται η ανταπόδοση. Εδώ είναι το τέλος... Όχι όμως! Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα, και ο άγιος Απόστολος ξαναζούσε, κήρυξε με θάρρος τον Χριστό και συνέτριψε τους απίστους.
Ως γνωστόν, ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν μαθητής του Χριστού κατά τη διάρκεια της ζωής του Σωτήρος. Όταν ο Κύριος περπάτησε μέσα από τις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης και δίδασκε τους ανθρώπους, ο Σαούλ ήταν μαθητής ενός σοφού που ονομαζόταν Γαμαλιήλ. Στα πόδια αυτού του Φαρισαίου δασκάλου, ο Σαούλ έμαθε όλη τη σοφία αυτής της εποχής, και το πιο σημαντικό, μελέτησε την πίστη των πατέρων του και έγινε ένθερμος ζηλωτής των παραδόσεων των πατέρων του.
Όταν του έφτασαν τα νέα για τον Δάσκαλο, τον Ιησού, ο Σαούλ τα αντιμετώπισε με περιφρόνηση. Και τότε, όταν η πίστη στον Χριστό άρχισε να μεγαλώνει και να πολλαπλασιάζεται, ο Σαούλ το μισούσε και του κήρυξε έναν ασυμβίβαστο πόλεμο.
Ως λόγιος, ως Φαρισαίος από μια οικογένεια ευγενών Φαρισαίων, ο Σαούλ είχε τεράστια δύναμη να συλλαμβάνει και να σκοτώνει Χριστιανούς, και το έκανε με μεγάλη επιτυχία.
Έχοντας φυλακίσει πολλούς Χριστιανούς στην Ιερουσαλήμ, πηγαίνει με εξουσία να τους σκοτώσει και να τους βασανίσει στη Δαμασκό, αλλά στο δρόμο εμφανίστηκε ο Ιησούς Χριστός και είπε με πραότητα: «Σαούλ! Σαούλ! Γιατί με καταδιώκετε; - "Ποιος είσαι, Κύριε;" - απάντησε ο μπερδεμένος Σαούλ. « Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίο καταδιώκετε», ήταν η απάντηση ( Πράξεις 9:4–5 ).
Εδώ έλαβε χώρα το Μεγάλο Μυστήριο της ανανέωσης της ψυχής του Σαούλ στον Παύλο. Κατάλαβε το προηγούμενο λάθος του, έλαβε το βάπτισμα και τη θεραπεία. Έπειτα πέρασε τρία χρόνια στην Αραβία, αναθεωρώντας την πορεία του και επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ ως ο πιο αφοσιωμένος μαθητής του Χριστού, ένας δυνατός και θαρραλέος αγωνιστής για την αγία Του Διδασκαλία.
Οι Άγιοι Απόστολοι αρχικά δεν δέχτηκαν τον Παύλο. (Στο βάπτισμα, ο Σαούλ έλαβε το όνομα Παύλος.) Τον φοβόντουσαν ως τον φοβερό διώκτη και εχθρό τους. Και όταν ο Παύλος είπε ότι κι αυτός έγινε μαθητής του Χριστού, δεν τον πίστεψαν, θεωρώντας τον κατάσκοπο και έξυπνο αξιωματικό πληροφοριών. Στη συνέχεια, χάρη στον Βαρνάβα, οι απόστολοι δέχτηκαν τον Παύλο στην κοινωνία τους.
Αδύναμος και αδύναμος στην όψη, ο Απόστολος Παύλος είχε τέτοια πνευματική δύναμη που κανένας λόγιος σοφός, κανένας επιφανής φιλόσοφος δεν μπορούσε να αντέξει τον οξύ και σοφό λόγο του, σαν σπαθί. Συνέτριψε όλα τα τέρατα των δαιμόνων, με ένα χτύπημα έσκισε όλα τα δίχτυα που έπλεκαν πονηρά εναντίον του και έγινε νικητής για τη δόξα του Χριστού.
Ένας τύραννος είπε στους φίλους του: «Δεν αντέχω τη λέξη: Αγάπη! Με θυμώνει, με κάνει έξαλλο. “είναι ανάξιο τιμής και αξιοπρέπειας”... Αυτή είναι μια πραγματικά σατανική ομολογία! Αυτή είναι μια δαιμονική φιλοσοφία που επιδιώκει να καταστρέψει τα πάντα, να εκμηδενίσει τα πάντα, να καταστρέψει τα πάντα και τους πάντες!..
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος εμφύσησε αυτή την αγάπη του Χριστού. Ήταν έτοιμος να πεθάνει για τον Εβραίο και τον ειδωλολάτρη, σκλάβο και ελεύθερο, πιστό και άπιστο. Δεν εκτιμούσε καθόλου τη ζωή του, όσο μπορούσε να τη δώσει στους ανθρώπους και μαζί με τη ζωή και τη χαρά του Ευαγγελίου του Χριστού.
Τι μεγάλη πνευματική δύναμη κρυβόταν σε αυτόν τον φαινομενικά άρρωστο άνθρωπο! Ω, αν τώρα ο άγιος απόστολος Παύλος σηκωνόταν και άρχιζε πάλι το κήρυγμα του, ξεκινώντας από τα σύνορα της Ρωσίας, ολόκληρος ο «νέος παγανιστικός» κόσμος θα αντηχούσε αμέσως με τον πύρινο λόγο του! Και πόσο εύκολα και με ακρίβεια θα έκλεινε τα ασεβή, ψευδώς φιλοσοφικά χείλη των σημερινών «φιλοσόφων»! Τι ευγενικό και έξυπνο λόγο θα τους είχε πει!..
Αλλά δύσκολα είναι δυνατόν να πούμε κάτι περισσότερο από αυτό που είπε ο άγιος Απόστολος Παύλος στις 14 Επιστολές του;!
Για τη γνώση του Θεού, για τη σωτηρία του ανθρώπου, όλα έχουν ήδη ειπωθεί. Απλώς χρειάζεται να σπάσουμε την περηφάνια μας και να διαβάσουμε με ευλάβεια όσα έγραψαν οι άγιοι απόστολοι.
«Αλλά δεν υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει, κανείς δεν αναζητά τον Θεό, όλοι έχουν παραμεριστεί, δεν υπάρχει κανένας που να κάνει καλό, ούτε ένας. «Το δηλητήριο των ασπίδων είναι κάτω από τα χείλη τους» ( Ρωμ. 3:11–13 ).
Ο πατέρας Λαυρέντης διάβασε και ζαλίστηκε. Κάποιο βαρύ συναίσθημα κυρίευσε την ψυχή μου. Κάποιο αναπόδραστο μαύρο σύννεφο κινούνταν και σκέπαζε το κελί του, το μοναστήρι, την πόλη και ολόκληρο τον απέραντο αμαρτωλό κόσμο... Ακόμα και έξω γινόταν πιο σκοτεινό, αν και ήταν ακόμα μεσημέρι. "Τι είναι αυτό;" – σκέφτηκε ο πατέρας Λαυρέντης και σήκωσε το κεφάλι. Έξω είχε σχεδόν σκοτεινιάσει... Κάποιος έτρεξε γρήγορα στο διάδρομο. Κάποιος φώναξε έντρομος... Κάπου πολύ κοντά έγινε μια φοβερή συντριβή... Ο Αρχιμανδρίτης δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Δεν σηκώθηκε καν να ανάψει το φως, αλλά κάθισε στο σκοτάδι… «Όλοι έχουν στραβώσει! - έτρεχε στο φλεγμονώδες κεφάλι μου. - Είναι όλοι ανάξιοι, δεν υπάρχει κανένας που να κάνει καλό, ούτε ένας... Θεέ μου! Πόσο βουλωμένος και βαρύς νιώθω! Πόσο λίγο φως υπάρχει στη ζωή!.. Τι μετά, Κύριε! - ακούστηκε το πνιχτό κλάμα του. - Είμαστε όλοι νεκροί;...»
Ο άνεμος ούρλιαξε έξω από το παράθυρο. Η καταιγίδα ήταν τρομερή! Αστραπές έλαμψαν στον ουρανό. Έβρεχε γάτες και σκυλιά…
Όταν πέρασε η καταιγίδα, έγινε εντελώς ελαφριά. Η πλυμένη φύση έγινε πιο εύθυμη. Ο πατέρας Λαυρέντης ένιωθε επίσης καλύτερα. Σταυρώθηκε ευσεβώς και είπε ήσυχα: «Για σένα όλα είναι δυνατά, και σκοτώνεις και ζεις!» Κάνε το θέλημά σου για μας, Θεέ μας!...»
Αφού συγκέντρωσε την προσοχή του, άρχισε να διαβάζει ξανά για τον άγιο απόστολο Παύλο.
…Ο αγώνας του μεγάλου αποστόλου με διάφορες δαιμονικές αυταπάτες ήταν ηρωικός. Κάθε μέρα πέθαινε για τον Χριστό τον Θεό του, και ανασταίνονταν ξανά για να κηρύξει το ιερό Ευαγγέλιο. Για κάθε άτομο ξεχωριστά, για κάθε έθνος, ήταν έτοιμος να υποφέρει και να βασανίσει τον εαυτό του. Ιδιαίτερα ο άγιος απόστολος Παύλος υπέφερε για τους κατά σάρκα αδελφούς του, δηλ. για τον εβραϊκό λαό. Ήταν έτοιμος να αποκλειστεί από το βιβλίο της ζωής, αν μόνο οι συντοπίτες του σώθηκαν. Αγαπούσε τόσο πολύ τους πάντες και τους δικούς του ανθρώπους που δεν είχε ησυχία για τη μοίρα τους ούτε μέρα ούτε νύχτα.
Εδώ ο πατέρας Λαυρέντιος άρχισε να ξανασκέφτεται. Μερικές φορές ένιωθε ντροπή για τον εαυτό του. Ήταν Ρώσος και ήξερε επίσης ότι οι Ρώσοι είχαν απομακρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από τον Θεό. Σε άλλα έθνη: Ουκρανοί, Λευκορώσοι, Γεωργιανοί και άλλοι, η πίστη εξακολουθεί να αστράφτει, ενώ οι Ρώσοι έχουν ξεχάσει σχεδόν εντελώς τον Κύριο Θεό. Και, μπορεί κανείς να πει ότι οι Ρώσοι είναι οι οργανωτές του αθεϊσμού. Γι' αυτό σχεδόν όλες οι εκκλησίες στο κεντρικό τμήμα της Ρωσίας έχουν κατεδαφιστεί και είναι σπάνιο να βρεθεί χωριό στο οποίο να έχει σωθεί εκκλησία του Θεού.
Έτσι ήταν με τον εβραϊκό λαό την εποχή του αγίου Αποστόλου Παύλου.
Σταύρωσε τον Χριστό και ο ρωσικός λαός κάνει διπλή σταύρωση: τη δεύτερη φορά – ο Χριστός και η Αγία Του Εκκλησία…
«Ω! Πόσο πρέπει να θρηνήσω τους ιθαγενείς μου! – σκέφτεται ο πατήρ Λαυρέντιος. - Πόσο δακρυσμένα πρέπει να προσευχόμαστε γι' αυτόν! Τι καλός Ρώσος λαός! Πόσο δυνατός, ευγενικός, ταλαντούχος, υπομονετικός, έξυπνος! Τι ένδοξη ιστορία έχει! Τι όμορφες παραδόσεις!
… Μεγάλη θλίψη για μένα και αδιάκοπο μαρτύριο στην καρδιά μου για τους ίδιους τους κατά σάρκα αδελφούς μου …
«Γιατί έτσι; – πέρασε από το μυαλό του πατέρα Λαυρέντιο. – Άλλωστε, ο ρωσικός λαός μας θεωρεί τον εαυτό του πολύ πιο ευτυχισμένο σε αυτήν την κατάσταση: πρόοδος, ανακαλύψεις, σημαντική βελτίωση στη ζωή, μια συνολική έξαρση πνεύματος και σκέψης παντού... Όχι! Κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν πάει καλά! - διατρέχει το κεφάλι του ιερέα. «Πώς θα μπορούσε να μην είναι έτσι; - έρχεται σε αντίθεση με την αντίθετη σκέψη. - Δεν είναι αυτό για σένα, αλλά είναι αυτό για άλλους. Άλλωστε αρέσει σε πολλούς και στη συντριπτική τους πλειοψηφία! Ω! Καιροί, καιροί! - Ο πατέρας Λαυρέντυ σκέφτηκε δυνατά και η ψυχή του έγινε πάλι πιο σκοτεινή από τη νύχτα. «Οι άλλοι είναι χαρούμενοι για τους ανθρώπους μας, αλλά για κάποιο λόγο κλαίω, προφανώς, είμαι τόσο στενόμυαλος;».
Έχοντας ανάψει το φως, αφού ήταν ήδη βράδυ, ο πατέρας Λαυρέντυ συνέχισε να διαβάζει.
…Ο Άγιος Απόστολος Παύλος ταξίδεψε σε πολλές χώρες. Έφερε τη χαρά του ιερού Ευαγγελίου του Χριστού σε όλα τα έθνη. Έγραψε 14 Επιστολές προς διάφορα έθνη, στις οποίες αποκάλυψε όλα τα ζητήματα της χριστιανικής πίστης και της ίδιας της ζωής.
Ο άγιος απόστολος πέθανε μαρτυρικά. Αυτός, ως Ρωμαίος πολίτης, αποκεφαλίστηκε με σπαθί. Έτσι τελείωσε η μεγάλη ζωή του αγίου Αποστόλου Παύλου, του Αποστόλου των Εθνών.
«Πολέμησα τον καλό αγώνα, τελείωσα την πορεία, κράτησα την πίστη και τώρα το στεφάνι της δικαιοσύνης έχει τεθεί για μένα» ( 2 Τιμ. 4:7–8 ).
Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων (Αγρίκωφ) Με το Ευαγγέλιο. Η πνευματική κληρονομιά των γερόντων της εποχής μας 32
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΜΩΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Για χάρη της αγάπης δεν ζητώ κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μου, τον Παύλο τον πρεσβύτερο και τώρα αιχμάλωτο του Ιησού Χριστού ( Φιλ. 1:9 ).
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος ρωτά τον Φιλήμονα για κάποιον Ονήσιμο, τον οποίο γέννησε πνευματικά με ρωμαϊκά δεσμά. Ο Ονήσιμος ήταν δούλος του Φιλήμονα, αλλά στη συνέχεια, έχοντας κάνει κάτι απρεπές, έφυγε από κοντά του στον Απόστολο Παύλο και δέχτηκε το βάπτισμα και την πίστη στον Χριστό από αυτόν. Τώρα ο άγιος απόστολος ζητά από τον Φιλήμονα να δεχτεί ξανά τον Ονήσιμο στη ζωή του και να τον συγχωρήσει.
«Εάν σε αδίκησε με οποιονδήποτε τρόπο ή σου χρωστάει κάτι, κράτα το εναντίον μου» ( Φιλ. 1:18 ). Έτσι ο άγιος απόστολος πατρικά παίρνει πάνω του την αμαρτία του πνευματικού του γιου Ονήσιμου και μεσολαβεί γι' αυτόν ενώπιον του κυρίου του Φιλήμονα. «Δέξου τον ως την καρδιά μου ( Φιλ. 1:12 ) και ξέχασε όλες τις αμαρτίες του, τις οποίες διέπραξε εναντίον σου εν αγνοία δουλικής… Και λάβετέ τον όχι πλέον ως δούλο, αλλά πάνω από δούλο, ως αγαπημένο αδελφό εν Χριστώ Ιησού στον Κύριό μας» ( Φιλ. 1:16 ).
Έτσι το βάπτισμα και η χριστιανική κλήση ανεβάζουν τον άνθρωπο από δούλο σε αδελφό και αγαπημένο παιδί κατά χάρη. Και δεν υπάρχει ανώτερη κλήση από το να είσαι γιος του Θεού και κληρονόμος αιώνιων ευλογιών. Αμήν.
Και όμως ο άγιος Απόστολος Παύλος γράφει νέα επιστολή προς εκείνους που τον καταδίωξαν ιδιαίτερα άγρια, που τον μισούσαν ιδιαίτερα αμείλικτα. Με την αποστολική του αγάπη θέλει να αγκαλιάσει τους πιο θηριώδεις εχθρούς του και τους πιο αγαπητούς συμπατριώτες του – τους Εβραίους, τους οποίους αγάπησε πολύ στην ψυχή του. Έτσι, αφού μόλις απελευθερώθηκε από τους Ρωμαϊκούς δεσμούς, γράφει την προς Εβραίους Επιστολή του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Και όχι με το αίμα των κατσικιών και των μόσχων, αλλά με το αίμα Του, μπήκε μια φορά στον άγιο τόπο, έχοντας αποκτήσει την αιώνια λύτρωση ( Εβρ. 9:12 ).
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος αμέσως βεβαιώνει ότι ο Χριστός Ιησούς δεν είναι άνθρωπος, αλλά ο αληθινός Θεός και ο Υιός του Θεού. Δημιούργησε τον ορατό και αόρατο κόσμο. Μίλησε μέσω των προφητών και των πατέρων. Μέσω αυτών ο κόσμος θα ανανεωθεί τις τελευταίες ημέρες. «Όλα θα γεράσουν σαν ρούχο και όταν τα διπλώσεις σαν ρούχο, θα αλλάξουν» ( Εβρ. 1:11 ).
Οι Εβραίοι σέβονται τον Μωυσή ως έναν μεγάλο προφήτη με τον οποίο μίλησε ο Θεός. Αλλά ο Ιησούς Χριστός είναι μεγαλύτερος από τον Μωυσή. Ο Μωυσής ως υπηρέτης στον οίκο του Θεού και ο Χριστός ως ο Υιός… Γι' αυτό μη σκληρύνετε τις καρδιές σας, όπως έκαναν κάποτε οι πατέρες στην έρημο, μήπως φανεί κανείς από εσάς ότι το στερείται ( Εβρ. 4:1 )…
Ο Κύριος στις ημέρες της σάρκας Του, με δυνατές κραυγές και πολλά δάκρυα, πρόσφερε προσευχές και ικεσίες σε Εκείνον που μπόρεσε να Τον σώσει από τον θάνατο, και εισακούστηκε για την ευλάβειά Του. Αν και ήταν Υιός, εντούτοις έμαθε την υπακοή μέσα από όσα υπέφερε ( Εβρ. 5:7–8 ). Αυτός που απορρίπτει τον Χριστό απορρίπτει τον Θεό και για δεύτερη φορά σταυρώνει τον Υιό του Θεού μέσα του και Τον ντροπιάζει... Η γη που βγάζει αγκάθια και γαϊδουράγκαθα πλησιάζει σε κατάρα, το τέλος της οποίας καίγεται...
Ο Χριστός ήρθε σύμφωνα με την εντολή του Μελχισεδέκ. Ο Μελχισεδέκ είναι ο βασιλιάς του Σαλέμ, δηλ. βασιλιάς της δικαιοσύνης και βασιλιάς της ειρήνης... Εξ ου και η Ιερουσαλήμ είναι η πόλη της δικαιοσύνης. Και μόνο από αυτήν, Ιερουσαλήμ, θα λάμψει η ειρήνη σε όλους τους λαούς της γης, σε όλο τον κόσμο!.. Λίγο ακόμα, και ο χρόνος θα μας δείξει αν είναι έτσι... Ιερουσαλήμ σημαίνει την πόλη όλου του κόσμου, το κέντρο γύρω από το οποίο είναι οργανωμένοι όλοι οι λαοί.
Ο Χριστός όμως είναι ο Μεσίτης της Καινής Διαθήκης!.. Κάποτε, στο τέλος των αιώνων, εμφανίστηκε για την καταστροφή της αμαρτίας με τη θυσία Του... Ας κρατηθούμε λοιπόν ακλόνητα στην ομολογία της ελπίδας, γιατί αυτός που υποσχέθηκε είναι πιστός...
Και ο άγιος απόστολος ορίζει στους συμπολίτες του Εβραίους κάποιους κανόνες συμπεριφοράς.
… Ας σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον για να υποκινούμε την αγάπη και τα καλά έργα… Ας μην εγκαταλείψουμε τη συνάντηση… Αλλά ας ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον, και ακόμη περισσότερο καθώς βλέπετε την Ημέρα να πλησιάζει … ( Εβρ. 10:25 ).
Ο εβραϊκός λαός έχει μια πιο ανεπτυγμένη αρχή «προσοχής» ο ένας στον άλλο από τους άλλους λαούς. Οι παρατηρήσεις επιβεβαιώνουν ότι ένας Εβραίος θα βοηθήσει έναν Εβραίο. Είτε στη χώρα τους είτε σε μια ξένη (στη διασπορά), οι Εβραίοι κρατιούνται σφιχτά ο ένας με τον άλλον. Στηρίζουν ο ένας τον άλλον «πνευματικά» και υλικά. Αρκεί ένας Εβραίος να μπει σε κάποια κερδοφόρα υπηρεσία, και σέρνει μαζί του και τους άλλους αδελφούς του, τους κανονίζει, τους προμηθεύει και αν κάποιος βρεθεί σε ανάγκη, βοηθούν με οποιοδήποτε κόστος. Εάν οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί και άλλα έθνη μπορούν εύκολα να «πνίξουν» τα αδέρφια τους, συκοφαντώντας και προδώντας ο ένας τον άλλον, τότε στους Εβραίους πρέπει να δοθεί η τιμητική τους. Δεν θα ξεπουλήσουν ποτέ τους δικούς τους, δεν θα τους πληγώσουν ή θα τους αφήσουν σε μπελάδες. Προφανώς, η χιλιόχρονη παραμονή των Εβραίων στη διασπορά χωρίς την πατρίδα τους ένωσε τις καρδιές τους σε μια ενιαία οικογένεια άστεγων περιπλανώμενων, όπου εκτιμούν ιδιαίτερα ο ένας τον άλλον. Και πρέπει να πούμε ότι, ενώ ζούσαν ανάμεσα σε ξένους λαούς, οι Εβραίοι δεν γνώρισαν ποτέ υλική ανάγκη. Ζούσαν καλύτερα από τους άλλους. Είτε για αυτόν είτε για άλλους «μεσσιανικούς» λόγους, τους αντιμετώπιζαν πάντα με φθόνο, αν όχι περιφρόνηση. (Πογκρόμ στην Ουκρανία, Πολωνία). Επιπλέον, οι Εβραίοι, όπου κι αν βρίσκονταν, διατηρούσαν πάντα την πίστη των πατέρων τους και δεν άλλαζαν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Τώρα όλοι επιστρέφουν στην πατρίδα τους – το νέο Ισραήλ. Οι αιγυπτιακές λαοί, όπως έκαναν πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια, επιδιώκουν να περιορίσουν, αν όχι να καταστρέψουν εντελώς, το νέο εβραϊκό κράτος. Αλλά είναι πέρα από τις δυνάμεις τους. Σύμφωνα με τη Βίβλο, έφτασε η ώρα της «ανάστασης» του Ισραήλ. Ήρθε η ώρα για το Ισραήλ να αναδυθεί ξανά στην παγκόσμια σκηνή και να ολοκληρώσει οριστικά την πορεία της ιστορίας... Πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι το μήνυμα του αγίου Αποστόλου Παύλου προς τους Εβραίους θα έχει πλέον ένα πιο σχετικό νόημα για το νέο Ισραήλ. Και ίσως να μην περάσουν ούτε δέκα χρόνια πριν οι Εβραίοι θα ανταποκριθούν με μεγαλύτερη ευαισθησία στο κάλεσμα του Αποστόλου προς τους Εθνικούς από ό,τι πριν. Και τότε η χαρά του αγίου αποστόλου Παύλου θα είναι πλήρης... Εδώ, στο ενδέκατο κεφάλαιο της Επιστολής του, ο άγιος απόστολος μιλάει για τη σωτήρια σημασία της πίστεως. Αναφέρει πολλούς προπάτορες, πατριάρχες: τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, τον Ιωσήφ, τον Μωυσή, τον Δαβίδ και άλλους, που ευαρέστησαν τον Θεό με πίστη. Και πέθαναν όλοι χωρίς να λάβουν την υπόσχεση… Γιατί ο Θεός είχε προνοήσει κάτι καλύτερο για εμάς, ώστε να μην γίνουν τέλειοι χωρίς εμάς. ( Εβρ. 11:39–40 ).
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος εξακολουθεί να απευθύνεται στους Εβραίους με μεγάλη αγάπη και δάκρυα, παρακαλώντας τους να στραφούν στον Χριστό.
Και την ενδέκατη ώρα της παγκόσμιας ιστορίας, δεν θα ακούσουν την πατρική του φωνή;! Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και για πάντα. Υπέφερε έξω από το στρατόπεδο. Ας βγούμε λοιπόν κοντά Του έξω από το στρατόπεδο, σηκώνοντας τον ονειδισμό Του ( Εβρ. 13:13 ).
«Σας παρακαλώ, αδελφοί, να δεχτείτε αυτόν τον προτρεπτικό λόγο: Σας έγραψα λίγο... Η χάρη να είναι μαζί σας. Αμήν".
Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων (Αγρίκωφ) Με το Ευαγγέλιο. Η πνευματική κληρονομιά των γερόντων της εποχής μας ,31
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΙΤΟ
Ένας αιρετικός, μετά την πρώτη και τη δεύτερη νουθεσία, απορρίπτει ( Τίτος 3:10 ).
Ο Τίτος ήταν επίσης μαθητής του αγίου Αποστόλου Παύλου. Ο Απόστολος τον έκανε επίσκοπο στην Κρήτη. Και επειδή ο Τίτος ήταν νέος και άπειρος, ο Άγιος Παύλος γράφει την Ποιμαντική του Επιστολή προς αυτόν, καθώς και προς τον Τιμόθεο.
Το περιεχόμενο αυτού του μηνύματος είναι παρόμοιο με τα δύο πρώτα. Η ουσία των ερωτήσεων και των οδηγιών είναι σχεδόν η ίδια. Πώς πρέπει να είναι ένας επίσκοπος (επίσης ιερέας), ένας διάκονος και οι γυναίκες και τα παιδιά τους; Να είναι οι βοσκοί άγρυπνοι, ατρόμητοι και ευθύς. Για να μπορέσουν να καθοδηγήσουν και να επιπλήξουν όσους τους εναντιώνονται. Διότι υπάρχουν πολλοί απείθαρχοι, ματαιόδοξοι ομιλητές και απατεώνες, ειδικά εκείνοι της περιτομής… των οποίων τα στόματα πρέπει να σταματήσουν, που ανατρέπουν ολόκληρα σπίτια, διδάσκοντας πράγματα που δεν πρέπει, για συνεχή βρόμικο κέρδος ( Τίτος 1:10–11 ). Αλλά αποφύγετε τις ανόητες ερωτήσεις και τις γενεαλογίες και τις διαφωνίες και τους αγώνες για το νόμο, γιατί είναι άχρηστες και μάταιες ( Τίτος 3:9 ). Η χάρη να είναι μαζί σας. Αμήν.
Διαβάζοντας αυτές τις ποιμαντικές Επιστολές (προς τον Τιμόθεο και τον Τίτο), ο πατέρας Λαυρέντιος έγινε λευκός και κόκκινος και κρύωσε από την εσωτερική πνευματική ένταση. Ένιωθε ντροπή, πληγωμένος, προσβεβλημένος και φοβισμένος. Τι υψηλές απαιτήσεις από τους πάστορες! Και τι υψηλή υπηρεσία – ΒΟΣΚΟΝΟΜΙΑ! «Πόσο μακριά είμαστε τώρα από αυτό το ποιμαντικό ιδανικό! - σκέφτηκε με πίκρα ο π. Λαυρέντιος. - Και τι κάνουμε τώρα από την αποστολική Παράδοση;! Ω, αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο μεγάλο και τρομερό!.. Πού είναι η αποστολική μας πίστη, πού είναι η αγάπη μας, πού είναι η ελπίδα μας; Πού είναι η πίστη στο Ευαγγέλιο για το οποίο υπέφεραν και πέθαναν; Πού είναι η αφοσίωση στον Χριστό τον Σωτήρα, που μόνο αυτοί υπηρέτησαν και κανέναν άλλον;.. Ω, οι καιροί! Ω, οι καιροί!.. Τα ήθη χάλασαν, τα ιδανικά ξεθώριασαν!».
Και ξαφνικά ο πατέρας Λαυρέντιος θυμήθηκε δύο ιερείς που γνώριζε, των οποίων η ζωή, οι στόχοι και οι δραστηριότητες ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο ένας λεγόταν Πατήρ Σίξτος, που σημαίνει: σιδερωμένος (ελληνικά), και ο άλλος ήταν ο πατέρας Θεοπίστης (πιστός στον Θεό).
Ο πρώτος ήταν ένας αρκετά λογικός, συγκρατημένος, πολύ αποτελεσματικός και επιτυχημένος νεαρός ιερέας. Προχώρησε ευθεία, χωρίς δισταγμό, σε τιμές, δόξα και πλούτη. Όχι μόνο οι διάφορες ίντριγκες, η αναζήτηση καλών συνδέσεων, η διείσδυση στις υψηλότερες εκκλησιαστικές σφαίρες ήταν κοινά σε αυτόν τον άνθρωπο της εποχής του, αλλά και η επιδεξιότητα, η διακριτικότητα, η επιμονή, η ικανότητα να είναι ευγενικοί με όλους: τόσο η εκκλησία όσο και οι κοσμικοί κύκλοι - ήταν οι ιδιότητές του. Σε αυτήν την περίπτωση, όχι μόνο ακολούθησε αυτό το μονοπάτι ο ίδιος, αλλά ανέπτυξε και μια ολόκληρη φιλοσοφία συμπεριφοράς για έναν σύγχρονο ιερέα βασισμένη στο Ευαγγέλιο, σαν τη «σοφία του φιδιού» και την «πραότητα του περιστεριού». «Οι καιροί των αρχών και των ιδεών έχουν περάσει προ πολλού», είπε ο πατέρας Σίξτος, «αυτό είναι ήδη κάτι παλιομοδίτικο. Τώρα ο βοσκός είναι ένας πολιτικοποιημένος, μορφωμένος, επιχειρηματίας και ενεργός αγωνιστής για την ειρήνη και το καλό της ανθρωπότητας. Χλευάζει την ορμή της τιμής και του ποιμαντικού καθήκοντος».
Στα μάτια του, αυτές ήταν συναισθηματικές προκαταλήψεις του μακρινού παρελθόντος. Είναι και βοσκός - μοντέρνος, επιχειρηματικός, λογικός. Λαχταράει την εξουσία, τον πλούτο, την υψηλή θέση, και για το σκοπό αυτό όλα τα ασφαλή μέσα είναι καλά. Το να συμμετάσχεις σε αυτόν ή τον εκκλησιαστικό προσανατολισμό, να υποστηρίξεις αυτό ή εκείνο το άτομο, να αλλάξεις την πεποίθηση του χθες σε μια πιο μοντέρνα και γενικά αποδεκτή, να μιλήσεις κολακευτικά για έναν δυνατό άνθρωπο – όλα αυτά ήταν ένα συναρπαστικό παιχνίδι του πατέρα Σίξτου, με μοναδικό σκοπό την επίτευξη προσωπικής επιτυχίας στη ζωή.
Και πέτυχε αυτή την επιτυχία. Επειδή όμως τα μέσα για αυτή την επιτυχία που επέλεξε δεν ήταν εντελώς «χαριτωμένα», τότε το «σπίτι της προσωπικής ευτυχίας» που έχτισε ο π. Σίξτος σύντομα διαλύθηκε. Τόσο πολύ που τίποτα άλλο δεν μπορούσε να χτιστεί από αυτά τα ερείπια, εκτός από ένα φτωχό μνημείο στον... τάφο του.
Ο πατέρας Θεοπίστης ήταν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Ανησυχώντας βαθιά για τη μοίρα της Εκκλησίας του Χριστού, προσπάθησε επίσης να βοηθήσει με κάποιο τρόπο: συμφιλίωσε τις αντιμαχόμενες πλευρές, βοήθησε τους φτωχούς, παρηγόρησε τους θλιμμένους, προσευχόταν θερμά για ολόκληρο τον κόσμο που υποφέρει, και μάλιστα συχνά έκλαψε για το γεγονός ότι όλη η ανθρωπότητα είχε εξαπατηθεί, υπέφερε και εξαντληθεί στον πόλεμο. Και ο πατέρας Θεοπίστης λυπήθηκε όλο τον κόσμο, όλο τον φτωχό μας πλανήτη. Ήθελε να βοηθήσει τους πάντες, να προσευχηθεί με δάκρυα για όλους, να δώσει σε όλους λίγη, έστω και μικρή, παρηγοριά στη ζωή. Και όλα αυτά τα έκανε ο πατήρ Θεοπίστης στο «σπίτι» του. Δεν βιαζόταν να πάει πουθενά. Τα εκκλησιαστικά ταξίδια στο εξωτερικό και οι κάθε είδους αντιπροσωπείες αυτού του είδους του φάνηκαν ψευδείς, κλισέ, επιδεικτικές και εντελώς χωρίς χάρη. Αυτός ο ιερέας είχε αρκετή δουλειά να κάνει στο σπίτι του, στην πολύπαθη και ένδοξη Πατρίδα του. Δεν αναζητούσε τη δόξα, αλλά τη φοβόταν, σαν ήμερο ζώο του δάσους. Δεν άντεχε τη θορυβώδη δραστηριότητα (γενική εκκλησιαστική δραστηριότητα), αλλά αναζητούσε ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ... Θεωρούσε ότι η θεατρική πολυτέλεια στην υπηρεσία ήταν άμεσο αμάρτημα (υπερ-σιμωνία), και επιδίωκε να πετύχει προσωπική ευτυχία στη φτωχή εκκλησία του και ευσυνείδητη εκπλήρωση των δημοσίων αιτημάτων.
Και δεν μπορεί να ειπωθεί ότι ο πατήρ Θεοπίστης ήταν άτομο ανεξέλικτο και αμόρφωτο. Κάποτε μάλιστα αποφοίτησε από τη Θεολογική Ακαδημία. Του υποσχέθηκαν μεγάλες προοπτικές, αλλά αυτός, ακολουθώντας καθαρά αποστολικές αρχές, κατάλαβε στην ψυχή του ότι τώρα η εκκλησία και ο πιστός λαός δεν χρειαζόταν να μιμηθεί τον κόσμο, αλλά να μιμηθεί τον Χριστό και τους αποστόλους στην ελεύθερη φτώχεια, πίστη και ανιδιοτέλειά τους. Ενώ ακολουθούσε αυτό το μονοπάτι της υπηρεσίας, ο πατέρας Θεοπίστης έφερε τη «σφραγίδα» της περιφρόνησης από πολλούς από τους συναδέλφους του ιερείς. Άλλοι τον θεωρούσαν φανατικό, άλλοι στενόμυαλο ιερέα και άλλοι περήφανο και πεισματάρικο αυταπάτη. Αλλά αυτοί οι «τίτλοι» δεν ενόχλησαν στο ελάχιστο τον Πατέρα Θεοπίστη. Για αυτόν, η υψηλότερη ανταμοιβή ήταν η καλή συνείδηση και η εμπιστοσύνη του κόσμου σε αυτόν. Χάρη στα καλά Ευαγγελικά κίνητρα που επέλεξε στη ζωή, ο π. Θεοπίστης πραγματικά «έχτισε ένα σπίτι» πνευματικότητας στον τομέα της ποιμαντικής υπηρεσίας. Και αφού έχτισε αυτό το σπίτι όχι με κοσμικά υλικά, αλλά καθαρά Ευαγγελικά, αυτό το σπίτι στέκει μέχρι σήμερα... Και θα παραμείνει για πάντα... ( Ματθαίος 7:25 ). Εδώ είναι δύο ποιμαντικά κινήματα: το ένα «εξομαλύνεται» με κοσμικό τρόπο και το άλλο είναι αφιερωμένο στον Θεό. Η ιστορία έχει ήδη επιβεβαιώσει ποιο από αυτά είναι σωστό και ποιο λάθος, και αν ζήσουμε λίγο περισσότερο, θα το επιβεβαιώσει ακόμη περισσότερο .
Ποιμένες της ταραγμένης εποχής μας, που κηρύττουν ηρωικά το Ευαγγέλιο, οι γυναίκες τους - μητέρες, αγαπητές μυροφόρες, που όρμησαν μετά τον Χριστό στη σκοτεινή νύχτα των βασάνων, τα παιδιά σας - κληρονόμοι της «ντροπής» σας και της αιώνιας δόξας σας, οι συγγενείς σας - παππούδες, γιαγιάδες, πατέρες, αδερφές, αδερφές, πατέρες, πατέρες, αδερφές όλων αυτών των αδερφών. και θα λάβετε ένα στεφάνι αιώνιας ανταμοιβής που δεν ξεθωριάζει. Απλώς, ο Θεός να μην σας βαρύνει ο σταυρός της ποιμαντικής διακονίας, αντιθέτως, καυχηθείτε και καυχηθείτε για αυτόν, ως τον υψηλότερο και τιμητικό τίτλο. Φωτιστείτε από αυτό, σαν ένας φωτεινός, ζεστός ήλιος, και αν συμβεί κάτι... τότε κάντε υπομονή, σαν πιστοί και καλοί διαχειριστές του έργου του Χριστού, του οποίου η νίκη είναι εξασφαλισμένη και η ευτυχία δεν θα επισκιαστεί ΠΟΤΕ!
Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων (Αγρίκωφ) Με το Ευαγγέλιο. Η πνευματική κληρονομιά των γερόντων της εποχής μας 30
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΌΘΕΟ (1η)
Αυτό το μήνυμα ισχύει πλέον αποκλειστικά για τους ιερείς τις γυναίκες, τα παιδιά και τους συγγενείς τους. Παλαιότερα ο άγιος απόστολος έγραφε στους λαϊκούς, τώρα όμως γράφει σε ιερείς και επισκόπους. Ενώ βρισκόταν στη Ρώμη ενώπιον της αυλής του Καίσαρα, ετοιμάζεται ήδη για θάνατο. Και έτσι ο άγιος απόστολος υποφέρει στην ψυχή του για τα πνευματικά του παιδιά. Ποιος θα τα ποιμάνει τώρα; Ποιος θα τους οδηγήσει στον σωστό δρόμο προς τον Χριστό; Ποιος θα τους κλάψει όπως έκλαψε; Ποιος θα προσευχηθεί για αυτούς όπως προσευχήθηκε; Ποιος θα έδινε τη ζωή του για αυτούς, όπως πίστευε;
Για να αφήσει πίσω του καλούς ποιμένες στο χωράφι του Χριστού, ο άγιος απόστολος γράφει Ποιμαντικές Επιστολές, στις οποίες υποδεικνύει πώς πρέπει να είναι ένας αληθινός ποιμένας. Γράφει αυτή την επιστολή στον Τιμόθεο, τον αγαπημένο του μαθητή.
Ο Τιμόθεος μεγάλωσε από την ευγενική του μητέρα Ευνίκη και τη γιαγιά Λοΐδα. Ήρθε στον άγιο απόστολο Παύλο ως νέος και τον ερωτεύτηκε με όλη του την αγνή, παρθενική ψυχή. Ο Άγιος Απόστολος Παύλος έκανε τον Τιμόθεο επίσκοπο της πόλης της Εφέσου. Έχοντας βρεθεί σε ρωμαϊκές αλυσίδες, γράφει τις Επιστολές προς τον Τιμόθεο – 1 και 2.
α)… Στον αληθινό υιό με πίστη: χάρη, έλεος, ειρήνη από τον Θεό . Έλα, Τιμόθεε, στην Έφεσο και βάλε τάξη εδώ. Και εδώ εμφανίστηκαν άδειοι ομιλητές, δάσκαλοι του νόμου, που πρέπει να νουθετούν και να εκτεθούν...
Ασχολούνται με μύθους και συζητήσεις και διάφορες γενεαλογίες, όπως ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος. Τους παρέδωσα στον Σατανά για να μάθουν να μην βλασφημούν. Αυτοί και άλλοι σαν αυτούς απέρριψαν την πίστη και την καλή συνείδηση και υπέστησαν ναυάγιο με πίστη ( Α' Τιμ. 1:19 ).
β) Και αν κάποιος θέλει να είναι πραγματικός διδάσκαλος του νόμου και ΒΟΣΚΟΣτότε πρέπει να είναι:
Έναςιερεας πρέπει να είναι ΑΜΌΛΥΝΤΟΣ (χωρίς κανένα βίτσιο), σύζυγος μιας γυναίκας (αν είναι ιερέας και αν είναι μοναχός, τότε άγαμος).
Πρέπει να είναι νηφάλιος (νηφάλιος, καθαρές σκέψεις και ορθή κρίση),
CHASTE (όχι πορνός, αλλά ολόκληρος σε πνεύμα και σώμα).
ΕΥΤΥΧΙΑ (ώστε να αγαπά την υπηρεσία και την τάξη).
ΤΙΜΙΟΣ (όχι απατεώνας, αλλά αξιοπρεπής και αληθινός).
ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ (να αγαπάς να κάνεις καλό, ειδικά σε ξένους)
ΔΑΣΚΑΛΟΣ (του άρεσε να κηρύττει και να διδάσκει τους ανθρώπους).
ΟΧΙ ΜΕΘΥΣΟΣ (δεν του άρεσε να πίνει, να μεθύσει και ειδικά - να μεθύσει).
ΟΧΙ ΜΑΧΗΤΗΣ (όχι καβγατζής).
NOT QUARROW (δεν του άρεσε να καβγαδίζει ή να διαφωνεί).
ΌΧΙ ΊΔΙΟΝ ΣΥΜΦΈΡΟΝ (για να μην εθιστεί στα χρήματα)?
ΗΣΥΧΟΣ, ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ, ΟΧΙ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, κυβερνά καλά το σπίτι του, κρατώντας τα παιδιά του υποταγμένα… ( 1 Τιμ. 3:2–4 ).
γ) Ο ΔΙΑΚΟΝΟΣ πρέπει να είναι και σύζυγος μιας συζύγου.
Θα πρέπει να είναι:
ΤΙΜΙΟΣ,
ΟΧΙ ΔΊΓΛΩΣΣΟΣ,
ΟΧΙ ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ,
ΟΧΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΟΣ,
κρατώντας το μυστήριο της πίστης σε καθαρή συνείδηση ( Α' Τιμ. 3:8–9 ).
δ) Οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ (μητέρες) τους πρέπει να είναι:
ΤΙΜΙΑ
ΟΧΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ (να κρίνεις, να αποφανθεί: αυτός είναι αυτός και αυτός, αυτή είναι τέτοια και τέτοια),
ΌΧΙ ΚΟΤΣΟΜΠΟΛΕΣ (δεν ήπιε κρασί, δεν κουτσομπόλησα, δεν επισκέφθηκα φίλους).
ΠΙΣΤΟΣ ΣΕ ΟΛΑ (τόσο στην έγγαμη ζωή όσο και στην εκκλησία) ( 1 Τιμ. 3:11 ).
Εάν οι ιερείς, οι διάκονοι και οι γυναίκες τους δεν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις, δηλ. Αν είναι διαλυμένοι, μέθυσοι, μαχητές, δειλοί, φλύαροι, εγωιστές, ανεκπαίδευτοι, κουτσομπόληδες κ.λπ., τότε καλύτερα να μην δεχτούν την ιεροσύνη, να μην γίνουν διάκονοι, να μην παντρευτούν ιερέα. Αλλά να εργάζεσαι ως κοσμικός χωρίς να βεβηλώνεις τον ιερό βαθμό.
δ) Η Εκκλησία του Θεού χρειάζεται καλούς ποιμένες, αυτούς που θα μπορούσαν να σταθούν υπέρ της Εκκλησίας μέχρι την τελευταία τους πνοή. Επιπλέον, έρχονται δύσκολες στιγμές και πολλοί θα απομακρυνθούν από την πίστη, δίνοντας προσοχή σε παραπλανητικά πνεύματα και διδασκαλίες δαιμόνων ( Α' Τιμ. 4:1 ). Εσύ (Τιμοθέε), κήρυξε και δίδαξε αυτά τα πράγματα. Αν και είσαι νέος, γίνε παράδειγμα στους πιστούς.
με μια λέξη,
στη ζωή,
ερωτευμένος,
στο πνεύμα,
στην πίστη,
στην αγνότητα ( 1 Τιμ. 4:11–12 ).
Τότε κανείς δεν θα σε παραμελήσει γιατί είσαι νέος...
Στη συνέχεια, ο άγιος απόστολος Παύλος δίνει στον μαθητή του Τιμόθεο οδηγίες για το πώς πρέπει να έχει πρακτικά σχέση με τους ανθρώπους.
ε) Μην κατακρίνετε τον γέροντα, αλλά τον νουθετείτε ως πατέρα.
οι νεότεροι - σαν αδέρφια.
γριές - σαν μητέρες.
νέοι άνθρωποι - σαν αδερφές, με όλη την αγνότητα.
Σεβαστείτε τις χήρες (ή τις καλόγριες), αλλά μόνο τις αληθινές.
Μια αληθινή χήρα (ή καλόγρια)… συνεχίζει στην προσευχή μέρα και νύχτα… Αλλά αυτή που ζει με ευχαρίστηση είναι νεκρή όσο είναι ζωντανή ( Α’ Τιμ. 5:1–5 ). Μην δέχεστε νέες χήρες, γιατί αυτές, πέφτοντας στην πολυτέλεια, επιθυμούν να συνάψουν γάμο σε αντίθεση με τον Χριστό. Υπόκεινται σε καταδίκη επειδή απέρριψαν την προηγούμενη πίστη τους (νέες μοναχές και αποχωρήσαντες μοναχές).
ζ) Οι πρεσβύτεροι που κυβερνούν καλά πρέπει να αντιμετωπίζονται με διπλή τιμή… Μην αποδέχεστε κατηγορία εναντίον πρεσβυτέρου παρά μόνο με την παρουσία δύο ή τριών μαρτύρων… Μην απλώνετε τα χέρια σε κανέναν βιαστικά (χειροτονία σε βαθμό ιερέα ή διακόνου) και μην γίνετε συμμετέχων στις αμαρτίες των άλλων ( Α’ Τιμ. 5:17–22 ). Η ρίζα κάθε κακού είναι η αγάπη για το χρήμα... Και κρατάς την αιώνια ζωή, στην οποία κλήθηκες. Αμήν.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΌΘΕΟ 2η
Τιμόθεε, αγαπημένε μου γιε! Χάρη, έλεος, ειρήνη από τον Θεό Πατέρα και τον Χριστό Ιησού τον Κύριό μας... Σας ζητώ να ανάψετε το δώρο του Θεού που είναι μέσα σας μέσω της τοποθέτησης των χεριών μου. Γιατί ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα φόβου, αλλά δύναμης, αγάπης και αγνότητας... Να είσαι δυνατός, γιε μου, στη χάρη του Χριστού Ιησού... Υπομένοντας τα βάσανα ως καλός στρατιώτης του Χριστού... Σε προσκυνώ ενώπιον του Κυρίου - μην ασχολείσαι με λεκτικές διαμάχες και άσεμνες άδειες κουβέντες... Σε ένα μεγάλο σπίτι υπάρχουν σκεύη όχι μόνο χρυσά και ασήμι, αλλά και ξύλινα και πηλός. και άλλα σε τιμητική χρήση, και άλλα σε βασική χρήση ( 2 Τιμ. 1:2, 6-7, 2:1, 3, 14, 20 ). Επομένως, αν κάποιος είναι αγνός, θα είναι ένα δοχείο τιμής… Φεύγετε από τις νεανικές επιθυμίες και επιδιώκετε τη δικαιοσύνη, την πίστη, την αγάπη, την ειρήνη…
α) Ο Άγιος Απόστολος Παύλος κατάλαβε ξεκάθαρα ότι θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για τους ποιμένες του Χριστού να ζήσουν στους έσχατους καιρούς. Ο εχθρός θα στήσει ένα εκατομμύριο δίχτυα για αυτούς και τα κοπάδια τους, στα οποία θα οδηγηθούν σχεδόν με τη βία για να τα καταστρέψουν. Για να αναγνωριστεί αυτή η ώρα από τους βοσκούς, για να μην τους ξεγελάσει ο σατανάς, γράφει ο άγιος απόστολος τι είδους άνθρωποι θα υπάρχουν τότε... Τις έσχατες μέρες θα έρθουν δύσκολες στιγμές, γιατί οι άνθρωποι θα:
υπερήφανος,
φιλόχρημα,
υπερήφανος,
αλαζονικός,
συκοφαντικός,
ανυπάκουος στους γονείς,
αχάριστος,
κακός,
δυσμενής,
ασυμβίβαστος,
συκοφάντες,
μέθυσος,
σκληρός,
δεν αγαπάς το καλό
προδότες,
αναιδής,
πομπώδης,
λάτρεις της ηδονής παρά λάτρεις του Θεού,
έχοντας μια μορφή ευσέβειας, αλλά αρνούμενος τη δύναμή της.
Αποφύγετε τέτοια ( 2 Τιμ. 3:1–5 ).
Αυτά περιλαμβάνουν εκείνους που σέρνονται στα σπίτια και αποπλανούν τις γυναίκες που πνίγονται στις αμαρτίες, οδηγούμενοι από διάφορους πόθους... Οι κακοί άνθρωποι και οι απατεώνες θα γίνονται όλο και χειρότεροι, εξαπατούν και εξαπατούν...
γ) Προσκαλώ (εσένα, Τιμόθεε) ενώπιον του Θεού και του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που θα κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς... Κήρυξε τον λόγο, να είσαι στιγμιαίος σε εποχή και εκτός εποχής, επίπληξη, επίπληξη, με κάθε μακροθυμία και διδαχή ( 2 Τιμ. 4:1–2 ).
Γιατί θα έρθει ο καιρός που δεν θα αναγνωρίσουν τη σωστή διδασκαλία, αλλά έχοντας φαγούρα στα αυτιά, θα μαζέψουν για τον εαυτό τους δασκάλους σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Και θα απομακρύνουν τα αυτιά τους από την αλήθεια, και θα στραφούν σε παραμύθια… Αλλά να είστε άγρυπνοι σε όλα, να υπομένετε θλίψεις, να κάνετε το έργο ενός ευαγγελιστή, να εκπληρώσετε τη διακονία σας ( Β΄ Τιμ. 4:3–5 ).
Περαιτέρω, ο άγιος απόστολος Παύλος λέει ότι ήδη γίνεται ΘΥΜΑ, και πλησιάζει η ώρα της αναχώρησής του... Και σαν να παραπονιέται στον Τιμόθεο για κάποιους άπιστους μαθητές, αναφέρει με λύπη ότι ο Δημάς τον εγκατέλειψε, έχοντας αγαπήσει τον παρόντα αιώνα. Έφυγε και η Κρεσεντ και ο Τίτος. Μόνο ο Λουκάς έμεινε μαζί του. «Στην πρώτη μου απάντηση (πριν από τον Καίσαρα) κανείς (ο δικός μου) δεν ήταν μαζί μου, αλλά όλοι με άφησαν. Ας μην τους κρατηθεί! Ο Κύριος στάθηκε μπροστά μου και με ενίσχυσε… Και ελευθερώθηκα από τα σαγόνια του λιονταριού… Και ο Κύριος θα με ελευθερώσει από κάθε πονηρό πνεύμα… Σ’ Αυτόν ας είναι δόξα στους αιώνας των αιώνων. Αμήν".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
