Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 17

 

Ψυχικές διδασκαλίες

Βάση για τη Σωτηρία

Ο Κύριος δεν απαιτεί πολλά από εμάς.

Οι Πατέρες της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας, στους ευσεβείς στοχασμούς τους, ερμηνεύουν τη βάση της σωτηρίας ως εξής:

1. Πρέπει να φιλάτε τον σταυρό σας το πρωί όταν ξυπνάτε και το βράδυ όταν πηγαίνετε για ύπνο, με μια προσευχή στον Εσταυρωμένο Χριστό (βλ. σελίδα 497).

Στον Σταυρό, ο Ιησούς Χριστός άφησε φως και αγάπη, και από αυτόν ακτίνες φωτός και αγάπης ακτινοβολούν αόρατα γεμάτες χάρη. Και όταν τον φιλάμε, αυτές οι ακτίνες χάριτος περνούν στην ψυχή, την καρδιά, τη συνείδηση, τον χαρακτήρα μας. Και το άτομο γίνεται αγιασμένο, ευσεβές, και η κακή δύναμη δεν μπορεί να τον βλάψει.

2. Πρέπει να έχετε σταθερή πίστη στον Θεό και τη Θεία Πρόνοια.

Ό,τι κι αν μας συμβεί στη ζωή, δεχόμαστε τα πάντα σαν να ήταν από το χέρι του Θεού για δικό μας όφελος: να υπομείνουμε ευγενικά θλίψεις, ασθένειες, ψέματα, συκοφαντίες, μομφές. συγχρόνως μη στενοχωριέσαι, αλλά να χαίρεσαι και να ευχαριστείς τον Θεό για τη σωτήρια Πρόνοια Του, που ο Κύριος μας αγαπά και μας στέλνει εξιλεωτικό σταυρό για τις αμαρτίες μας. «Όποιον αγαπώ, θα τιμωρήσω», λέει ο Κύριος.

3. Είναι μεγάλη αρετή να ομολογείς ανοιχτά τον Χριστό.

Μην ντρέπεστε να τοποθετήσετε σωστά το σημείο του σταυρού πάνω σας, γιατί με τον σωστό σταυρό νικάμε την κακή δύναμη: «Εκείνοι που προστατεύονται από τον σταυρό, αντιστεκόμαστε στον εχθρό, μη φοβούμενοι αυτόν τον δόλο και την απάτη». Τότε ο φύλακας άγγελος χαίρεται και μας βοηθάει.

Ας παραμερίσουμε, λοιπόν, την ψεύτικη ντροπή, τον ψεύτικο φόβο, και φανερά, με συλλογισμό και σοφά να ομολογήσουμε τον Χριστό και να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Έτσι διαφέρουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί από τους ειδωλολάτρες, τους σεχταριστές και τους λιγόπιστους στο ότι ομολογούν ανοιχτά και σοφά τον Χριστό: «Όποιος ντρέπεται για εμένα και τα λόγια Μου σε αυτή τη μοιχική και αμαρτωλή γενιά, θα ντραπεί και ο Υιός του Ανθρώπου. όταν έρθει στη δόξα του Πατέρα Του με τους αγίους αγγέλους.» ( Μάρκος 8:38 ).

4. Τηρείτε νηστείες, σωματικές και πνευματικές, σύμφωνα με τον καταστατικό της εκκλησίας: Μεγάλη, εβδομάδα, Κοίμηση, Χριστούγεννα, καθώς και ημέρες νηστείας: Τετάρτη και Παρασκευή. Αλλά για τους άρρωστους και τους ηλικιωμένους, η σωματική νηστεία αποδυναμώνεται.

5. Κάνε καλές πράξεις για τους πλησίον σου με αγάπη και αποφύγεις τις κακές πράξεις.

Θεωρήστε χαμένη την ημέρα που δεν κάνατε ούτε μια καλή πράξη στον πλησίον σας ή δεν κάνατε κακό στον πλησίον σας. Μην χτίζετε σε καμία περίπτωση την ευημερία σας στην ατυχία του άλλου. Πληρώνοντας το καλό για το κακό. Προσευχηθείτε για όλους και ευχηθείτε σε όλους σωτηρία.

6. Πρέπει να προσεύχεσαι χωρίς περισπασμούς. Η προσευχή είναι τροφή για την ψυχή. Μην ξεκινάτε τη μέρα χωρίς προσευχή και μην πηγαίνετε για ύπνο χωρίς προσευχή οποιαδήποτε στιγμή: τη νύχτα, ή κατά τη διάρκεια της ημέρας ή κατά την ανάπαυση. Εάν σας κυριεύει υπερβολική κούραση, τότε διαβάστε μια σύντομη προσευχή πριν πάτε για ύπνο:

Κύριε, κουράστηκα, πάω να ξεκουραστώ. Κύριε, αμάρτησα ασταμάτητα ενώπιον Σου, ενώπιον της Βασίλισσας των Ουρανών και ενώπιον του Φύλακα Άγγελο και όλων των αγίων .

Πατέρα, κλείσε τα μάτια μου, χάρισε άφεση όλων των αμαρτιών, κοιμήσου στο σώμα μου και ειρήνη στην ψυχή μου. Αμήν .

Αλλά μην επιδίδεστε στην τεμπελιά ή μην την καταχραστείτε.

Εάν δεν υπάρχει χρόνος για να εκπληρώσετε τον πλήρη πρωινό ή βραδινό κανόνα, τότε διαβάστε τουλάχιστον τέσσερις κύριες προσευχές (κανόνας του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ ):

Ουράνιος Βασιλιάς... 1 φορά...

Πάτερ ημών... 3 φορές.

Παναγία να χαίρεσαι... 3 φορές.

Πιστεύω... 1 φορά.

«Ουράνιος Βασιλιάς» - για να επικαλεστεί το Άγιο Πνεύμα.

Το «Πάτερ ημών» είναι η προσευχή του Κυρίου ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τους αποστόλους με αυτόν τον τρόπο.

Το «Παναγία Θεοτόκου, χαίρε...» είναι ένα τραγούδι εξ ουρανού που έφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παναγία Όποιος δοξάζει τη Μητέρα του Θεού, αυτή τον βοηθάει σε όλα.

"Πιστεύω..." - όλες οι αρχές της Ορθόδοξης πίστης μας εκτίθενται εδώ, για να επιβεβαιωθούμε στην πίστη, να την ομολογήσουμε σωστά και να απωθήσουμε τις κακές δυνάμεις από τον εαυτό μας.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, αναγκάστε τον εαυτό σας σε αδιάκοπη προσευχή: κρατήστε την προσευχή του Ιησού ή την προσευχή της Θεοτόκου στην καρδιά και το μυαλό σας, συνεχώς και παντού να σκέφτεστε τον Θεό, αυτό λογίζεται επίσης ως προσευχή. Αν δεν χάσουμε την προσευχή και τον διαλογισμό για τον Θεό, τότε δεν φοβόμαστε κανέναν εχθρό, ούτε μάγους, ούτε μάγους, γιατί ο Κύριος και η Μητέρα του Θεού είναι μαζί μας: «Ακόμα κι αν κατέβω στον άδη, γιατί εσύ, Κύριε, είσαι μαζί μου, η καρδιά μου δεν θα φοβάται» Προσπαθήστε κάθε μέρα, όποιος μπορεί, να διαβάζει έστω λίγο από το Ψαλτήρι, τον Απόστολο και το Ευαγγέλιο.

Όποιος έχει χρόνο για προσευχή, είναι αξιέπαινο να ακολουθεί τον πλήρη κανόνα με κανόνες, μετάνοιες και ακάθιστους.

Είναι πολύ χρήσιμο να διαβάζετε καθημερινά τον κανόνα της Θεοτόκου - 150 φορές «Παναγία Θεοτόκε, χαίρε…». Μπορείτε να διαβάσετε «Παρθένε Μητέρα του Θεού, Χαίρε…» χωρίς να υποκύψεις και ακόμη και όταν περπατάς για άρρωστους, καθιστούς ή ξαπλωτούς. Πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει τα μεγάλα οφέλη της εκπλήρωσης του κανόνα της Θεοτόκου.

7. Έχετε τρεις βασικές αρετές:

1) Μην κρίνεις κανέναν.

2) Μην μισείς κανέναν.

3) Συγχωρήστε όλους από καρδιάς.

Και αυτό σημαίνει να μάθεις την εντολή του Χριστού για την αγάπη: «Θα αγαπήσεις τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη σου τη διάνοια... Να αγαπάς τον πλησίον σου ως τον εαυτό σου» ( Ματθαίος 22:37- 39 ).

8. Να εξομολογείτε συχνά τις αμαρτίες σας και να μετέχετε επάξια των Αγίων και Ζωοδόχων Μυστηρίων του Χριστού.

Για την εκπλήρωση αυτού του μικρού κανόνα, ο Κύριος δεν θα μας στερήσει τη Βασιλεία των Ουρανών. Αμήν.

Καθημερινοί κανόνες

1.Να είστε δίκαιοι και αμερόληπτοι σε οτιδήποτε μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.

2. Ποτέ, έστω και αστειευόμενος, μην εξαπατήσεις κανέναν.

3. Να είσαι ανιδιοτελής ακόμα και σε μικρά πράγματα.

4. Ψάξτε για ευκαιρίες, όπου είναι δυνατόν, για να είστε χρήσιμοι σε κάποιον.

5. Σε όλα τα δεινά, κρίνετε τον εαυτό σας πιο σκληρά από όλους και να είστε επιεικείς με τους άλλους.

6. Ποτέ μην αστειεύεστε και μην κοροϊδεύετε κανέναν.

7. Ποτέ μην λες τίποτα καλό για τον εαυτό σου και ξεχνάς τον εαυτό σου για τους άλλους.

8. Να είστε σιωπηλοί αντί να μιλάτε, να ακούτε τους άλλους και, αν είναι δυνατόν, να αποφεύγετε τις διαφωνίες.

9. Προσπαθήστε πάντα να μην είστε αδρανείς.

10. Μην ενθουσιάζεστε και αν νιώθετε ότι ο θυμός σας έχει κυριεύσει τόσο πολύ που είναι δύσκολο να ξεπεράσετε τον εαυτό σας, τότε σιωπήστε αμέσως και, αν είναι δυνατόν, φύγετε.

Υπάρχουν πολλά καλά συναισθήματα, αλλά το αίσθημα της αναξιότητας είναι το κύριο. αφού έφυγε, όλα δεν είναι για το μέλλον!

Μάθετε αυτό καλά!

Για τι να ευχαριστήσω τον Θεό

1. Τι μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη.

2. Ότι μας τίμησε όχι με κτηνώδη, αλλά με ανθρώπινη ψυχή.

3. Ότι μας λύτρωσε με το Τίμιο Αίμα Του.

4. Ότι μας παραχώρησε το δικαίωμα να είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών.

5. Ότι, έχοντας θυμώσει και εκνευριστεί μαζί μας πολλές φορές, δεν είναι εντελώς θυμωμένο μαζί μας.

6. Ότι, παρά τις βαριές μας αμαρτίες, δεν μας κατέστρεψε στην ίδια την αμαρτία μας, αλλά μας κράτησε ζωντανούς.

7. Αυτό που μας κρατά υγιείς και εμποδίζει τον διάβολο να μας καταναλώσει όταν αμαρτάμε.

8. Ότι ακόμα περιμένει η μετάνοιά μας και είμαστε ακόμα ζωντανοί και όχι νεκροί, ότι τα σκουλήκια δεν έχουν καταβροχθίσει ακόμη τα σώματά μας στον τάφο και ότι οι ψυχές μας δεν είναι ακόμη στην κόλαση.

9. Ότι υπάρχει ακόμη χρόνος για τη μετάνοιά μας.

Ω, πόσο πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα αυτά!

Θυμηθείτε τα τέσσερα τελευταία σας: θάνατο, κρίση, κόλαση και αιωνιότητα - και δεν θα αμαρτήσετε ποτέ.

Η σκέψη είναι προ των πυλών, αλλά ο θάνατος είναι πίσω μας.

Ακριβώς όπως ένα πλοίο που έχει έναν επιδέξιο τιμονιέρη εισέρχεται με ασφάλεια στο καταφύγιό του με τη βοήθεια του Θεού, έτσι και μια ψυχή που έχει έναν καλό ποιμένα ανεβαίνει άνετα στον ουρανό, παρόλο που προηγουμένως έχει κάνει πολύ κακό.

Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 16

 

Διαρκής αγώνας με τον εαυτό σου

Από συνομιλία του Αρχιερέα Ιωάννη Σ. με το ποίμνιό του

Από τις πρώτες κιόλας μέρες της διακονίας μου, η καρδιά μου άρχισε να πονάει στη θέα μιας τόσο κακής και αμαρτωλής ζωής και, φυσικά, υπήρχε μια σταθερή πρόθεση να διορθώσω με κάποιο τρόπο αυτόν τον μεθυσμένο, αλλά καλόκαρδο λαό. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να δεις μεθυσμένους ανθρώπους να επιστρέφουν σπίτι μετά τη Λειτουργία. Γι' αυτό, άρχισα να τους απευθύνομαι όσο πιο συχνά γινόταν με λόγια επίπληξης, προτροπής και νουθεσίας, πείθοντάς τους να πολεμήσουν το πάθος τους και, για τον σκοπό αυτό, να επισκέπτονται το ναό του Θεού όσο το δυνατόν συχνότερα, ώστε τουλάχιστον να περάσουν το πρωί σε νηφαλιότητα.

Στην αρχή, βέβαια, χρειάστηκε να υπομείνω πολλή θλίψη και κόπο, αλλά αυτό δεν καταπίεσε το πνεύμα μου, αλλά, αντίθετα, με ενίσχυσε και με μετριάστηκε ακόμη περισσότερο για μια νέα μάχη ενάντια στο κακό.

Τούτη την εποχή αγωνίστηκα κατά του κακού με τα συνήθη μέτρα στο ποιμαντικό έργο και όχι μόνο δεν έκανα γενική προσευχή και παρακλήτρια ενώπιον του Θεού, αλλά ούτε στα βάθη της ψυχής μου δεν είχα τέτοια επιθυμία και πρόθεση.

Ο Κύριος ο Θεός χάρηκε που με έβαλε σε διαφορετικό μονοπάτι. Έγινε έτσι. Στην πόλη μας ζούσε μια ευσεβής, όμορφη ψυχή, υπηρέτρια του Θεού Π., που έδωσε τον εαυτό της στην υπηρεσία των γειτόνων της. Άρχισε πειστικά να μου ζητά να προσευχηθώ για αυτό ή εκείνο το άτομο που υποφέρει, διαβεβαιώνοντάς με ότι η προσευχή μου γι' αυτούς θα ήταν αποτελεσματική και χρήσιμη γι' αυτούς.

Αρνήθηκα όλη την ώρα, χωρίς καθόλου να θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να είμαι ειδικός μεσολαβητής μεταξύ ανθρώπων που έχουν ανάγκη τη βοήθεια του Θεού και του Θεού. Αλλά τα επίμονα αιτήματα και οι διαβεβαιώσεις του δούλου του Θεού Π. για τη βοήθεια του Θεού με νίκησαν τελικά, και με σταθερή εμπιστοσύνη και ελπίδα άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό για τη θεραπεία εκείνων που ήταν άρρωστοι και εξασθενημένοι σε ψυχή και σώμα. Ο Κύριος άκουσε τις, αν και ανάξιες, προσευχές μου και τις εκπλήρωσε: οι άρρωστοι και οι παράλυτοι θεραπεύτηκαν. Αυτό με ενθάρρυνε και με ενίσχυσε. Άρχισα όλο και περισσότερο να στρέφομαι στον Θεό μετά από αίτημα του ενός ή του άλλου προσώπου και ο Κύριος, για τις κοινές μας προσευχές, έκανε και εξακολουθεί να κάνει πολλά υπέροχα πράγματα.

Πολλά προφανή θαύματα έγιναν και γίνονται ακόμα. Σε αυτό βλέπω τις οδηγίες του Θεού, μια ιδιαίτερη υπακοή από τον Θεό να προσεύχομαι για όλους όσους ζητούν από τον Θεό έλεος. Επομένως, δεν αρνούμαι την προσευχή μου σε κανέναν και μετά από παράκληση των αρρώστων ταξιδεύω σε άλλες πόλεις και χωριά.

Υπήρχαν περιπτώσεις που μου ζήτησαν να διώξω τους δαίμονες, και οι δαίμονες υπάκουσαν και άφησαν τους ανθρώπους μέσω της προσευχής μου. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που οι προσπάθειές μου δεν στέφθηκαν με επιτυχία, δεν έβγαιναν οι δαίμονες. Είναι αλήθεια ότι αυτοί οι δαίμονες δήλωσαν ότι ήταν οι πιο σκληροί, οι πιο πεισματάρηδες...

Και οι προσπάθειές μου σε αυτές τις περιπτώσεις δεν στέφθηκαν με επιτυχία επειδή εγώ ο ίδιος δεν ήμουν επαρκώς προετοιμασμένος, δεν κράτησα αυστηρή νηστεία και, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού, «αυτή η γενιά δεν έρχεται με τίποτα εκτός από προσευχή και νηστεία» ή δεν αφιερώνω αρκετό χρόνο σε αυτό το άτομο, αφού πάντα περίμεναν πολλοί την προσευχή και την ευλογία μου. Και επειδή στην πραγματική μου ζωή έπρεπε συνεχώς να βρίσκομαι στον κόσμο, να επισκέπτομαι τα σπίτια ανθρώπων κάθε τάξης και κατάστασης, όπου προσφέρονται λιχουδιές, τις οποίες συχνά πρέπει να δεχτώ, για να μην στενοχωρήσω όσους προσφέρουν με αγάπη με την άρνησή τους , τότε, φυσικά, δεν μου φαίνεται δυνατό να κρατήσω αυστηρή νηστεία.

Σε γενικές γραμμές, στη ζωή μου δεν έχω αναλάβει κανένα ιδιαίτερο κατόρθωμα - όχι επειδή, φυσικά, τα θεωρώ περιττά, αλλά επειδή οι συνθήκες της ζωής μου δεν μου το επιτρέπουν και δεν έχω δείξει ποτέ ότι είμαι είτε νηστευτής είτε ασκητής κτλ., αν και τρώω και πίνω με μέτρο και ζω με αποχή.

Περιττό να πω ότι όλες οι περιπτώσεις θαυματουργών θεραπειών διαδόθηκαν όχι από εμένα, αλλά από αυτούς που τις βίωσαν, και δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από άλλους ιερείς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γιατί ό,τι είναι καλό μέσα μου είναι από τη χάρη του Θεού, και κάθε τι ατελές και κακό, όλα είναι δικά μου. και αν ο πλούτος της χάρης του Θεού που μου έδωσε ο Θεός ήταν στα χέρια κάποιου άλλου, πιο άξιου, θα είχε κάνει περισσότερο καλό από εμένα.

Από τις πρώτες μέρες της ποιμαντικής μου διακονίας, ο εχθρός του ανθρώπινου γένους άρχισε να με υποβάλλει σε ποικίλους πειρασμούς. Πρώτα απ' όλα άρχισε να μου ενσταλάζει κάποιου είδους ασυνείδητο φόβο κατά το μυστήριο της βάπτισης και της θείας Λειτουργίας και μετά άρχισε να με παρασύρει με έναν αγώνα σκέψεων.

Τότε συνειδητοποίησα ότι μόνο με συνεχή και αδιάκοπη παρατήρηση του εαυτού μου και αδιάκοπη προσευχή θα μπορούσα να πολεμήσω αυτόν τον μυστικό και ατελείωτο εχθρό.

Και άρχισε να προσπαθω όσο πιο βαθιά γινόταν να γνωρίζω  τον εαυτό μου, δηλαδή να γνωρίζω την ψυχή μου τη φύση μου, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μου . Για να διασφαλίσω ότι αυτή η αυτοπαρατήρηση ήταν συνεχής, από τις πρώτες κιόλας μέρες της διακονίας μου άρχισα να κρατάω ημερολόγιο. Μέχρι τώρα, έκανα κανόνα για τον εαυτό μου να γράφω όλα όσα είναι εξαιρετικά στην πνευματική μου ζωή - και αυτή την εσωτερική πάλη που δίνω με τον εαυτό μου, και την πικρία της ήττας από την πλευρά του πρίγκιπα της δαιμονικής δύναμης, και τη γλυκύτητα της νίκης, και εκείνη την ευγενική βοήθεια που μου δίνει ο Κύριος στον αγώνα.

Από καιρό σε καιρό, ξαναδιαβάζοντας το ημερολόγιό  και, σαν να λέμε, κοιτάζοντας πίσω τον εαυτό μου, βλέπω καθαρά αν προχωρώ μπροστά, ή αν έχω σταματήσει στην κίνησή  ή ακόμα και  αν γείρω πίσω.

Ως εκ τούτου, θεωρώ τόσο σημαντική την τήρηση ημερολογίου που προσπαθώ να μην περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να γράψω, τουλάχιστον μια σύντομη σημείωση. Έτσι συνιστώ....

Φροντίζοντας πάντα τον εαυτό σου και γνωρίζοντας τον εαυτό σου όλο και περισσότερο, αναγνωρίζεις την αδυναμία σου σε όλες τις σχέσεις χωρίς τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού, πάντα και σε όλα τα καλά και τέλεια, και μαθαίνεις επίσης να κοιτάς τους άλλους με αγάπη, συμπονετικά. με ετοιμότητα πάντα και σε όλα νά τούς βοηθάς.

Για να καταπνίξω κάθε τι ακάθαρτο και κακό στον εαυτό μου και να είμαι πάντα έτοιμος να στραφώ στον Θεό, προσπαθώ πάντα να παρακολουθώ στενά την καρδιά μου και να καταπιέζω όλες τις ακάθαρτες επιθυμίες μόλις τις παρατηρήσω.

Το κύριο πράγμα εδώ είναι να μην επιτρέψουμε σε μια αμαρτωλή σκέψη ή συναίσθημα να αποκτήσει βάση στην ψυχή, να καταλάβει το μυαλό, την καρδιά και ολόκληρη την ύπαρξη και να τα τοποθετήσει στον λίθο της πίστης και των εντολών του Θεού.

Όταν μια ακάθαρτη επιθυμία ή συναίσθημα μόλις αναδύεται, τότε είναι πολύ πιο εύκολο να το βγάλεις έξω και να το κατακτήσεις παρά αφού έχει ριζώσει βαθιά.

Το θέμα της συνεχούς εσωτερικής πάλης με τον εαυτό  είναι στην αρχή εξαιρετικά δύσκολο, αφού είναι μια πάλη με έναν πανούργο, ύπουλο και έμπειρο εχθρό - τον διάβολο. Χρησιμοποιεί κάθε λογής τρόπους για να κατακτήσει ένα άτομο και, έχοντας μείνει έκπληκτος σε μια περίπτωση, χρησιμοποιεί αμέσως μια άλλη, πιο λεπτή μέθοδο.

Γι' αυτό χρειάζεται να προσέχετε συνεχώς και πολύ προσεκτικά τον εαυτό σας...

Εδώ μιλάμε για. ...τον πατέρα Ιωάννη τον διέκοψε ένας από τουςακροατές:

«Δίδαξέ μας, αγαπητέ πατέρα, πώς να ενεργούμε σε εκείνες τις περιπτώσεις που όλες οι προσπάθειες να διώξουμε τον εχθρό από τον εαυτό μας, να τον νικήσουμε μέσα μας δεν οδηγούν σε τίποτα». Τότε γεννιέται ακούσια η απόγνωση, η θέληση εξασθενεί και τα χέρια παραιτούνται όταν εργάζονται. Θα ήταν ο σωστός τρόπος να πολεμήσουμε σε αυτή την περίπτωση να προσπαθήσουμε να μην δίνουμε σημασία στις υποδείξεις του εχθρού, ας πούμε, να τον φτύσουμε;

Ο π. Ιωάννης είπε με ζωντάνια:

- Ναι, ναι, αυτό πρέπει να κάνετε. Δηλαδή, πρέπει κανείς να επικαλείται επιμελώς το όνομα του Ιησού Χριστού, με κρυφή, βαθιά μετάνοια, για να ανατρέπει τους κρυφούς εχθρούς, να μην τους δίνει σημασία, να μην τους αντιμετωπίζει και να θεωρεί οτιδήποτε εμπνέεται από αυτούς ως επιβλαβές όνειρο. Δεν πρέπει ποτέ να χάνετε την καρδιά σας όταν αντιμετωπίζετε ισχυρούς πειρασμούς. Ο Κύριος είναι πάντα κοντά μας και είναι έτοιμος, με την πρώτη κιόλας κλήση του ονόματός Του, να προστατεύσει και να διώξει μακριά τους αόρατους εχθρούς που μας πολεμούν. «Επικαλέστε Με την ημέρα της θλίψης σας», λέει μέσω του προφήτη, «και θα σας ελευθερώσω, και θα με δοξάσετε».

– Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω κάτι ακόμη, πατέρα: συχνά πρέπει να βιώσετε ένα εξαιρετικά οδυνηρό συναίσθημα στη θέα του θριαμβευτικού κακού. Πώς και με τι να ξεπεράσεις αυτό το είδος απελπισίας;

– Πράγματι, βιώνετε ένα εξαιρετικά δύσκολο συναίσθημα στη θέα του θριαμβευτικού κακού. Χρειάστηκε να βιώσω μια παρόμοια κατάσταση συχνά. Καταλαβαίνετε ότι η ποιμαντική ζήλια είναι ανίσχυρη εδώ, και συχνά πρέπει να την υπομένετε.

Παρηγοριά για τον εαυτό σας σε αυτές τις περιπτώσεις μπορείτε να βρείτε στη γνώση ότι αυτό το φαινόμενο είναι μόνο προσωρινό, επιτρέπεται από την Πρόνοια του Θεού για ειδικούς σκοπούς που γνωρίζει μόνο ο Θεός, και ότι αργά ή γρήγορα το κακό θα νικηθεί και το καλό θα θριαμβεύσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται να δυναμώσετε τον εαυτό σας με την προσευχή. Αλλά μην ξεχνάτε για ένα λεπτό ότι ο Κύριος είναι πολύ ελεήμων και γρήγορος στην υπακοή, ότι κλίνει πάντα το αυτί Του στην προσευχή μας και πολύ γρήγορα εκπληρώνει τα αιτήματά μας και μας βοηθά αν παραδοθούμε ολοκληρωτικά στο άγιο και τέλειο θέλημά Του.

Απευθυνόμενος στο κοινό ο π. Γιάννης συνέχισε την κουβέντα του:

– Θα σας πω σε όλους, αγαπητοί πατέρες, ότι η προσευχή πρέπει να είναι σταθερός σύντροφός μας. Και διατηρώ πάντα μια διαρκή προσευχητική διάθεση μέσα μου: ευχαριστώ, δοξάζω και δοξάζω τον Ευεργέτη Θεό σε κάθε τόπο της κυριαρχίας Του.

Η προσευχή είναι η ζωή της ψυχής μου. Δεν μπορώ να είμαι χωρίς προσευχή. Για να διατηρώ μια διαρκή διάθεση προσευχής και κοινωνίας με τη χάρη του Θεού, προσπαθώ να υπηρετώ όσο το δυνατόν συχνότερα –καθημερινά αν είναι δυνατόν– και να μεταλαμβάνω το Άγιο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αντλώντας κάθε φορά από αυτή την πιο άγια Πηγή πλούσια και ισχυρή δύναμη για διάφορα ποιμαντικά έργα.

Στις προσευχητικές εκκλήσεις μου προς τον Θεό, χρησιμοποιώ τις προσευχές που περιέχονται στη βιβλιογραφία. Αυτό το βιβλίο είναι ένας τέτοιος πλούτος από τον οποίο κάθε άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ό,τι χρειάζεται για τις ποικίλες ανάγκες του και τους προσευχητικούς αναστεναγμούς προς τον Θεό.

Εδώ η Αγία Εκκλησία , σαν μια φιλόπαιδη μητέρα, έχει συγκεντρώσει επιμελώς ό,τι χρειαζόμαστε σε διάφορες περιστάσεις της ζωής.

Κατά τη διάρκεια του χρόνου που ήταν ελεύθερος από θείες λειτουργίες και ποιμαντικές δραστηριότητες, διάβασα την Αγία Γραφή, ειδικά το Άγιο Ευαγγέλιο - αυτό είναι το πιο πολύτιμο ευαγγέλιο για εμάς σχετικά με τη σωτηρία μας.

Όταν διαβάζω, προσπαθώ να σκεφτώ κάθε στίχο, κάθε φράση, ακόμη και μεμονωμένες λέξεις και εκφράσεις, και μετά, με τόση προσοχή στο ιερό βιβλίο, ο πλούτος των σκέψεων, ο πλούτος των αρχών για τα κηρύγματα φαίνεται να αυξάνεται, συνειδητοποιείς ότι κανένας κήρυκας δεν μπορεί να εξαντλήσει αυτό το βάθος του Θεού. Και όταν πρέπει να κάνετε ένα κήρυγμα , για παράδειγμα, στην καθημερινή ανάγνωση των Αγίων Γραφών, μερικές φορές δεν ξέρετε ποια ιδέα να επιλέξετε, ποια να προτιμήσετε - είναι τόσο εποικοδομητικές! Και πόσο υπέροχα αποκαλύπτεται η ανθρώπινη ψυχή στη Γραφή - φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μια ψυχική κατάσταση που να μην έβρισκε ανταπόκριση εδώ. Με μια πρόχειρη και ανεπαρκώς στοχαστική ανάγνωση των Αγίων Γραφών, αυτός ο τεράστιος πλούτος ξεφεύγει.

Για να παρακολουθώ την τρέχουσα ζωή, στα ελεύθερα λεπτά μου διαβάζω τα τελευταία περιοδικά της επιλογής μου.

Ένας από τους παρευρισκόμενους στράφηκε στον π. Γιάννη:

- Εσύ, πατέρα, με τα συνεχή σου ταξίδια, πρέπει σχεδόν συνεχώς να υπηρετείς με νέα πρόσωπα, και συχνά λάθη και σύγχυση συμβαίνουν μεταξύ αυτών που σε εξυπηρετούν και δεν φαίνεται να τα προσέχεις. Κοιτάξτε, σε ένα λεπτό επιστρέφετε σε βαθιά, συγκεντρωμένη προσευχή. Παρακαλώ πείτε μου πώς και με τι το πετύχατε αυτό;

«Μόνο κατά συνήθεια», απάντησε ο π. Ιωάννης, - η συνήθεια να προσεύχεσαι πάντα. Όταν οποιαδήποτε κατάσταση ενός ατόμου γίνεται φυσιολογική γι 'αυτόν, πολύ γρήγορα περνά σε αυτήν την κατάσταση. Έτσι έχω αποκτήσει τη συνήθεια να είμαι σε μια διαρκή προσευχητική διάθεση, μπορώ να συγκεντρωθώ στην προσευχή πολύ γρήγορα.

Ο συνομιλητής συνέχισε:

– Πες μου, πάτερ, ποιον κανόνα προσευχής ακολουθείς όταν τελείς τη Λειτουργία στους ποικίλους κόπους σου, που απαιτούν χρόνο και μεγάλη προσπάθεια από σένα;

– Σε αυτήν την περίπτωση, ακολουθώ τον συνηθισμένο κανόνα προσευχής που ορίζει η Εκκλησία για όσους προσεγγίζουν τη Θεία Κοινωνία, αλλά εάν είναι εντελώς αδύνατο να εκπληρώσουμε τον κανόνα, είτε λόγω έλλειψης χρόνου είτε για άλλους λόγους, συντομεύω τον κανόνα, αλλά Πάντα διάβαζα τις προσευχές πριν από τη Θεία Κοινωνία χωρίς αποτυχία. Ταυτόχρονα, με καθοδηγεί η σκέψη ότι αυτό που χρειάζεται και ευχαριστεί ο Θεός από εμάς δεν είναι πολλά λόγια και προσευχές, αλλά προσεκτική προσευχή.

Επομένως, είναι προτιμότερο να διαβάζουμε έναν μικρό αριθμό προσευχών με πλήρη προσοχή και εγκάρδια συγκίνηση παρά πολλές προσευχές με βιασύνη και απουσία. Αυτό όμως που με εξυψώνει ιδιαίτερα και με παρακινεί με προσευχή πριν από τη Θεία Λειτουργία είναι η ανάγνωση των κανόνων στον Όρθρο. Πάντα διάβαζα ο ίδιος τους κανόνες στα Μηνιαία. Τι πλούτη περιέχεται εδώ, τι βαθύ περιεχόμενο, τι υπέροχα παραδείγματα ένθερμης πίστης στον Θεό, υπομονής στη θλίψη, πίστης στο καθήκον στο πιο βαρύ μαρτύριο, μας προσφέρει η Εκκλησία εδώ καθημερινά! Με την ανάγνωση των κανόνων, η ψυχή, σιγά σιγά, εμποτίζεται από τα υψηλά συναισθήματα και τη διάθεση εκείνων των δικαίων ανθρώπων που η Εκκλησία δοξάζει , ζει ανάμεσα στις εκκλησιαστικές μνήμες και μέσω αυτού συνηθίζει την εκκλησιαστική ζωή, και θα έλεγα, που ανατράφηκε στην εκκλησιαστική ζωή από αυτό το ανάγνωσμα, και επομένως και σε άλλους, συμβουλεύω όποιον επιθυμεί ειλικρινά να αποκτήσει πνευματικό πλούτο, να δώσει σοβαρή προσοχή στην ανάγνωση των κανόνων του Οκτώηχου, τα Μηναία ή του Τριωδίου. Και σε εσάς, αγαπητοί πατέρες, θα πω: μόλις κάποιος από σας κάνει κανόνα να διαβάζει τον κανόνα καθημερινά, θα βιώσει όλα όσα είπα. Με προσοχή σε αυτό το διάβασμα, θα υψώνεται καθημερινά στην πνευματική ζωή και θα τοποθετείται να μιμηθεί εκείνον τον άγιο ή το μεγάλο πλήθος των αγίων του Θεού που καθημερινά θα περνά μπροστά από το πνευματικό του βλέμμα. Εδώ, αγαπητοί πατέρες και αδέρφια, σας αποκάλυψα την ψυχή μου, ας πούμε, έδειξα το πρόσωπο της ψυχής μου, για να δείτε πώς πέτυχα αυτό που βλέπετε μέσα μου.

Η ζωή μου είναι μια μακρά, επίμονη και συνεχής πάλη με τον εαυτό μου. Ο αγώνας που δίνω αυτή τη στιγμή με τη συνεχή ενίσχυση της χάρης του Θεού. Και ο καθένας σας μπορεί να επιτύχει τα ίδια αποτελέσματα εάν παρακολουθείτε συνεχώς και επίμονα τον εαυτό σας για να πολεμήσετε τον γέρο σας και τα πνεύματα του κακού, ώστε, με τη βοήθεια της χάρης του Θεού, να είστε λυχνάρι που δεν καίει κρυφά, αλλά σε ένα κηροπήγιο. Σας το εύχομαι ειλικρινά, με όλη μου την καρδιά.

Όλα όσα σας είπα, τα είπα χωρίς να προετοιμαστώ εκ των προτέρων, αλλά είπα μόνο όσα έβαλε ο Κύριος στην ψυχή μου.

Σας ευχαριστώ για τη στοργική στάση που δείξατε απέναντί ​​μου κατά τη σύντομη παραμονή μου εδώ στην πόλη σας. Είμαι πολύ χαρούμενος που είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σας.

«Θα ηρεμήσω με πίστη…»

Δεν ξέρω αν είμαι προορισμένος για σωτηρία ή καταδικασμένος σε αιώνιο μαρτύριο. Να φοβηθώ όμως αυτό το άγνωστο, απελπισμένο για τη σωτηρία μου; Είθε ο Κριτής μου ο Θεός να με συγχωρέσει εάν ηρεμώ τον εαυτό μου με πίστη ότι Αυτός, αν δεν ανακατευτώ σε αυτό, μπορεί να ακυρώσει τον προορισμό Του για μένα, έχοντας λάβει υπόψη τη δακρύβρεχτη μετάνοια και την προσευχή μου και να μετατρέψει την κρίση Του πάνω μου σε έλεος.

Η αγάπη μας για τον Θεό μετριέται από την προθυμία μας να δεχτούμε τα βάσανα και τις κακοτυχίες που μας στέλνουν και να δούμε το χέρι του Θεού μέσα τους. Μπορούμε να μας υποστηρίξει το γεγονός ότι αυτά τα βάσανα είναι επίσης ένα μέτρο της αγάπης του Θεού για εμάς.

Είναι αδύνατο να ζήσεις μια αληθινή και άξια ζωή εδώ χωρίς να προετοιμάζεσαι για το θάνατο, χωρίς δηλαδή να σκέφτεσαι συνεχώς τον θάνατο, την αιώνια ζωή.

Από τη δική μου εμπειρία ξέρω πόσο τρομερό είναι να αφήνεις τον θάνατο να ξεχαστεί.

Κύριε, σώσε με! Μη με αφήνεις στην ώρα του θανάτου! Άκουσέ με τώρα, να κλαίω από τα βάθη της ψυχής μου:

Τα μεσάνυχτα, όταν το μοναστήρι κοιμάται ,

Υποκλίνοντας χαμηλά μπροστά στον σταυρό ,

Σε προσεύχομαι, Λυτρωτέ μου :

Την ώρα του θανάτου, μη με αφήσεις!

Σας ζητώ αγαπητοί μου ,

Εν Χριστώ πατέρες, αδελφοί, αδελφές και φίλοι ,

Όταν πεθάνω, θάψέ με σε έναν τάφο στη σπηλιά

Κάτω από τη σταύρωση.

Στον Τίμιο Σταυρό αγαπημένη μου

Πάντα στολισμένος με τη δόξα του

Η σωματική μου στάχτη και ο τάφος μου ,

Να παρηγορήσει την ψυχή μου εκεί .

Και σε Σένα, Κύριε μου, φωνάζω :

Ανάπαυσέ με κάτω από τον Σταυρό ,

Στο οποίο κρεμάστηκες, υποφέροντας .

Για να φυλάει την ησυχία μου εκεί...

Και πώς στο Θεό, σε σένα πριν από το θάνατό μου

Προσφέρω την προσευχή μου :

Στους πρόποδες του Σταυρού, φλεγόμενοι ερωτευμένοι ,

Αφήστε με να βάλω τέλος στη ζωή μου!

Να είσαι πάντα, ο Τίμιος Σταυρός, πάνω από τον τάφο ,

πού θα ξεκουραστούν οι στάχτες μου,

Ελέησέ μου την ψυχή μου, γλυκέ μου Ιησού ,

Ας αναπαυθεί με τους αγίους!

D.O.S

* * *

*Αυτή η συμβουλή είναι η προσωπική γνώμη του συγγραφέα. Δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως εκκλησιαστική διδασκαλία και άμεσος οδηγός δράσης. Το Συμβούλιο των Επισκόπων στο επίσημο έγγραφο «Βασικές αρχές της κοινωνικής αντίληψης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» τονίζει: «οι αποφάσεις σε αυτόν τον τομέα πρέπει να λαμβάνονται από τους συζύγους με αμοιβαία συναίνεση, καταφεύγοντας στη συμβουλή ενός εξομολογητή. Ο τελευταίος πρέπει, με ποιμαντική σύνεση, να λαμβάνει υπόψη του τις ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης του παντρεμένου ζευγαριού, την ηλικία, την υγεία του, τον βαθμό πνευματικής του ωριμότητας και πολλές άλλες περιστάσεις, διακρίνοντας αυτούς που μπορούν να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις της αποχής από εκείνους που δεν τους δίνονται. αυτό ( Ματθαίος 19:11 ), και φροντίζοντας πρώτα απ' όλα για τη διατήρηση και την ενίσχυση της οικογένειας». – περίπου. εκδ. "ABCs of Faith"

Θαύμα Barnaul.Μια ιστορία για τα αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη Barnaul με την Claudia Ustyuzhanina το 1964.

 

Μια ιστορία για τα αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη Barnaul με την Claudia Ustyuzhanina το 1964

Ιστορία του Κ.Ν. Η Ustyuzhanina γράφτηκε κατά λέξη από τον γιο της, αρχιερέα Andrei Ustyuzhanin

Με την ευλογία του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Αλεξίου Β'

Μια ιστορία για τα αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη Barnaul με την Claudia Ustyuzhanina το 1964

Ιστορία του Κ.Ν. Η Ustyuzhanina γράφτηκε κατά λέξη από τον γιο της, αρχιερέα Andrei Ustyuzhanin

Εγώ, η Klavdiya Nikitichna Ustyuzhanina, γεννήθηκα στις 5 Μαρτίου 1919 στο χωριό Yarki, στην περιοχή Novosibirsk, στη μεγάλη οικογένεια του αγρότη Nikita Trofimovich Ustyuzhanin. Στην οικογένειά μας ήμασταν δεκατέσσερα παιδιά, αλλά ο Κύριος δεν μας εγκατέλειψε με το έλεός Του.

Το 1928 έχασα τη μητέρα μου. Τα μεγαλύτερα αδέρφια και οι αδερφές μου πήγαν στη δουλειά (ήμουν το δεύτερο από το τελευταίο παιδί της οικογένειας). Ο κόσμος αγαπούσε πολύ τον πατέρα μου για την ανταπόκρισή του και τη δικαιοσύνη του. Βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη με ό,τι μπορούσε. Όταν αρρώστησε από τυφοειδή πυρετό, ήταν δύσκολο για την οικογένεια, αλλά ο Κύριος δεν μας εγκατέλειψε. Το 1934 πέθανε ο πατέρας μου.

Μετά από επτά χρόνια σχολείο, πήγα να σπουδάσω σε μια τεχνική σχολή και μετά ολοκλήρωσα ένα μάθημα οδηγού (1943 - 1945). Το 1937 παντρεύτηκα. Ένα χρόνο αργότερα, γεννήθηκε μια κόρη, η Αλεξάνδρα, αλλά δύο χρόνια αργότερα αρρώστησε και πέθανε. Μετά τον πόλεμο έχασα τον άντρα μου. Ήταν δύσκολο για μένα μόνο, έπρεπε να δουλέψω σε κάθε είδους δουλειές και θέσεις.

Το 1941, το πάγκρεας μου άρχισε να πονάει και άρχισα να απευθύνομαι σε γιατρούς για βοήθεια.

Παντρεύτηκα δεύτερη φορά και δεν είχαμε παιδιά για πολύ καιρό. Τελικά, το 1956, γεννήθηκε ο γιος μου Andryusha. Όταν το παιδί ήταν 9 μηνών, χωρίσαμε με τον άντρα μου γιατί έπινε πολύ, με ζήλευε και φερόταν άσχημα στον γιο μου.

Το 1963 – 1964 Αναγκάστηκα να πάω στο νοσοκομείο για εξέταση. Διαγνώστηκα με κακοήθη όγκο. Ωστόσο, μη θέλοντας να με στενοχωρήσουν, μου είπαν ότι ο όγκος ήταν καλοήθης. Ήθελα να μου πουν την αλήθεια, χωρίς να κρύψω τίποτα, αλλά μου είπαν μόνο ότι η κάρτα μου ήταν στην ογκολογική κλινική. Φτάνοντας εκεί και θέλοντας να μάθω την αλήθεια, προσποιήθηκα την αδερφή μου, που ενδιαφερόταν για το ιατρικό ιστορικό ενός συγγενή μου. Μου είπαν ότι είχα έναν κακοήθη όγκο, ή τον λεγόμενο καρκίνο.

Πριν χειρουργηθώ, σε περίπτωση θανάτου, έπρεπε να κανονίσω τον γιο μου και να κάνω μια απογραφή της περιουσίας του. Όταν έγινε η απογραφή, άρχισαν να ρωτούν συγγενείς ποιος θα πάρει τον γιο μου, αλλά όλοι τον αρνήθηκαν και μετά τον έγραψα σε ορφανοτροφείο.

Στις 17 Φεβρουαρίου 1964 παρέδωσα το έργο στο κατάστημά μου και στις 19 Φεβρουαρίου ήμουν ήδη στο χειρουργείο. Διεξήχθη από τον διάσημο καθηγητή Israel Isaevich Neimark (Εβραίος στην εθνικότητα) μαζί με τρεις γιατρούς και επτά ασκούμενους φοιτητές. Ήταν άχρηστο να κόψουμε οτιδήποτε από το στομάχι, αφού ήταν όλο καλυμμένο από καρκίνο. Αντλήθηκαν 1,5 λίτρο πύου. Ο θάνατος επήλθε ακριβώς πάνω στο χειρουργικό τραπέζι.

Δεν ένιωσα τη διαδικασία να χωρίσω την ψυχή μου από το σώμα μου, μόνο ξαφνικά είδα το σώμα μου απ' έξω με τον τρόπο που βλέπουμε, για παράδειγμα, κάτι: ένα παλτό, ένα τραπέζι κ.λπ. Βλέπω πώς οι άνθρωποι ανακατεύονται το σώμα μου, προσπαθώντας να με επαναφέρει στη ζωή.

Ακούω τα πάντα και καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάνε. Νιώθω και ανησυχώ, αλλά δεν μπορώ να τους ενημερώσω ότι είμαι εδώ.

Ξαφνικά βρέθηκα σε μέρη κοντά και αγαπητά μου, όπου είχα πάει, όπου έκλαψα και σε άλλα δύσκολα και αξιομνημόνευτα μέρη. Ωστόσο, δεν είδα κανέναν κοντά μου, και πόσο καιρό μου πήρε για να μπορέσω να επισκεφθώ αυτά τα μέρη και πώς έγινε η κίνησή μου - όλα αυτά παρέμεναν ένα ακατανόητο μυστήριο για μένα.

Ξαφνικά βρέθηκα σε μια περιοχή εντελώς άγνωστη σε μένα, όπου δεν υπήρχαν κτίρια κατοικιών, ούτε άνθρωποι, ούτε δάσος, ούτε φυτά. Τότε είδα ένα καταπράσινο δρομάκι, όχι πολύ φαρδύ και όχι πολύ στενό. Αν και βρισκόμουν σε οριζόντια θέση σε αυτό το δρομάκι, δεν ήμουν ξαπλωμένη στο ίδιο το γρασίδι, αλλά σε ένα σκοτεινό τετράγωνο αντικείμενο (περίπου 1,5 επί 1,5 μέτρα), αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω από τι υλικό ήταν φτιαγμένο, καθώς δεν μπορούσα να το αγγίξω με τα ίδια μου τα χέρια.

Ο καιρός ήταν μέτριος: όχι πολύ κρύο και όχι πολύ ζέστη. Δεν είδα τον ήλιο να λάμπει εκεί, αλλά δεν μπορούσα να πω ότι ο καιρός ήταν συννεφιασμένος. Είχα την επιθυμία να ρωτήσω κάποιον για το πού βρισκόμουν. Στη δυτική πλευρά είδα μια πύλη, που στο σχήμα της θύμιζε τις βασιλικές πύλες του ναού του Θεού. Η ακτινοβολία από αυτά ήταν τόσο δυνατή που αν ήταν δυνατό να συγκριθεί η λάμψη του χρυσού ή κάποιου άλλου πολύτιμου μετάλλου με τη λάμψη τους, τότε θα ήταν σαν άνθρακας σε σύγκριση με αυτές τις πύλες (όχι λάμψη, αλλά υλικό. - Εκδ.).

Ξαφνικά είδα μια ψηλή Γυναίκα να περπατάει προς το μέρος μου από τα ανατολικά. Αυστηρή, ντυμένη με μακρύ ιμάτιο (όπως έμαθα αργότερα - μοναστηριακό), με καλυμμένο το κεφάλι. Έβλεπε κανείς ένα αυστηρό πρόσωπο, τις άκρες των δακτύλων και μέρος του ποδιού όταν περπατούσε. Όταν στάθηκε με το πόδι της στο γρασίδι, αυτό λύγισε, και όταν αφαιρούσε το πόδι της, το γρασίδι άνοιγε παίρνοντας την προηγούμενη θέση του (και όχι όπως συμβαίνει συνήθως). Δίπλα Της περπατούσε ένα παιδί που έφτασε μόνο στον ώμο Της. Προσπάθησα να δω το πρόσωπό του, αλλά δεν τα κατάφερνα ποτέ, γιατί πάντα γύριζε προς το μέρος της είτε πλάγια είτε με την πλάτη. Όπως έμαθα αργότερα, αυτός ήταν ο Φύλακας Άγγελός μου. Χάρηκα, σκεπτόμενη ότι όταν έρθουν πιο κοντά, θα μπορούσα να μάθω από αυτούς πού βρίσκομαι.

Όλη την ώρα που το παιδί ζητούσε κάτι από τη Γυναίκα, Της χάιδευε το χέρι, αλλά εκείνη του συμπεριφέρθηκε πολύ ψυχρά, χωρίς να ακούει τα αιτήματά του. Τότε σκέφτηκα: «Τι αδίστακτη που είναι. Αν ο γιος μου Andryusha μου ζητούσε κάτι με τον τρόπο που ζητάει αυτό το παιδί από Εκείνη, τότε θα του αγόραζα ό,τι μου ζητάει με τα τελευταία μου χρήματα».

Χωρίς να φτάσει το 1,5 ή 2 μέτρα, η γυναίκα, σηκώνοντας τα μάτια της προς τα πάνω, ρώτησε: «Κύριε, πού είναι;» Άκουσα μια φωνή που της απάντησε: «Πρέπει να την φέρουν πίσω, πέθανε πριν την ώρα της». Ήταν σαν μια αντρική φωνή που έκλαιγε. Αν μπορούσε κανείς να το ορίσει, θα ήταν ένας βελούδινος βαρύτονος. Όταν το άκουσα αυτό, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν σε κάποια πόλη, αλλά στον παράδεισο. Ταυτόχρονα, όμως, είχα ελπίδα ότι θα μπορούσα να κατέβω στη γη. Η γυναίκα ρώτησε: «Κύριε, πώς να την κατεβάσω, έχει κοντά μαλλιά;» Άκουσα ξανά την απάντηση: «Δώστε της μια πλεξούδα στο δεξί της χέρι, που να ταιριάζει με το χρώμα των μαλλιών της».

Μετά από αυτά τα λόγια, η Γυναίκα μπήκε στην πύλη που είχα δει προηγουμένως, και το παιδί Της έμεινε όρθιο δίπλα μου. Όταν πέθανα, σκέφτηκα ότι αν αυτή η Γυναίκα μιλούσε στον Θεό, τότε θα μπορούσα κι εγώ, και ρώτησα: «Λένε στη γη ότι έχεις κάπου εδώ τον παράδεισο;» Ωστόσο, δεν υπήρχε απάντηση στην ερώτησή μου. Μετά στράφηκα πάλι στον Κύριο: «Έχω ένα μικρό παιδί». Και ακούω ως απάντηση: «Το ξέρω. Τον λυπάσαι;

«Ναι», απαντώ και ακούω: «Λυπάμαι λοιπόν τρεις φορές για τον καθένα από εσάς. Και έχω τόσους πολλούς από εσάς που δεν υπάρχει τέτοιος αριθμός. Περπατάς με τη χάρη Μου, αναπνέεις από τη χάρη Μου και ζεις με κάθε τρόπο». Και άκουσα επίσης: «Προσευχηθείτε, ένας πενιχρός αιώνας ζωής μένει. Όχι η δυνατή προσευχή που διάβασες ή έμαθες κάπου, αλλά αυτή από τα βάθη της καρδιάς σου, στάσου οπουδήποτε και πες Μου: «Κύριε, βοήθησέ με! Κύριε, δώσε μου! Σε βλέπω, σε ακούω».

Εκείνη την ώρα, η Γυναίκα με το δρεπάνι επέστρεψε και άκουσα μια φωνή να της απευθύνεται: «Δείξε της τον παράδεισο, ρωτάει πού είναι ο παράδεισος».

Η γυναίκα ήρθε κοντά μου και άπλωσε το χέρι της πάνω μου. Μόλις το έκανε αυτό, ήταν σαν να με πέταξε επάνω από ηλεκτρικό ρεύμα και αμέσως βρέθηκα σε όρθια θέση. Μετά από αυτό, γύρισε προς το μέρος μου με τα λόγια: "Ο παράδεισος σου είναι στη γη, αλλά εδώ είναι ο παράδεισος" και μου έδειξε στην αριστερή πλευρά. Και τότε είδα πάρα πολλούς ανθρώπους να στέκονται στενά μαζί. Ήταν όλα μαύρα, καλυμμένα με απανθρακωμένο δέρμα. Ήταν τόσα πολλοι που, όπως λένε, δεν υπήρχε που να πέσει το μήλο. Μόνο τα ασπράδια των ματιών και των δοντιών ήταν λευκά. Έβγαλαν μια τέτοια αφόρητη δυσοσμία που όταν ζωντάνεψα, το ένιωθα για λίγο ακόμα. Η μυρωδιά στην τουαλέτα είναι σαν άρωμα σε σύγκριση με αυτό. Οι άνθρωποι μιλούσαν μεταξύ τους: «Αυτός έφτασε από τον επίγειο παράδεισο». Προσπάθησαν να με αναγνωρίσουν, αλλά δεν μπορούσα να αναγνωρίσω κανέναν από αυτούς. Τότε η Γυναίκα μου είπε: «Για αυτούς τους ανθρώπους, η πιο ακριβή ελεημοσύνη στη γη είναι το νερό. Αμέτρητοι άνθρωποι πίνουν από μια σταγόνα νερό».

Μετά κράτησε ξανά το χέρι της και οι άνθρωποι δεν φαινόταν πια. Αλλά ξαφνικά βλέπω δώδεκα αντικείμενα να κινούνται προς το μέρος μου. Στο σχήμα τους έμοιαζαν με καροτσάκια, αλλά χωρίς ρόδες, αλλά δεν ήταν ορατοί άνθρωποι για να τα μετακινήσουν. Αυτά τα αντικείμενα κινούνταν ανεξάρτητα. Όταν κολύμπησαν προς το μέρος μου, η Γυναίκα μου έδωσε ένα δρεπάνι στο δεξί της χέρι και είπε: «Πάρε  αυτά τα καροτσάκια και περπάτα μπροστά όλη την ώρα». Και περπάτησα πρώτα με το δεξί μου πόδι και μετά βάζω το αριστερό μου σε αυτό (όχι όπως περπατάμε - δεξιά, αριστερά).

Όταν έφτασα έτσι στο τελευταίο, δωδέκατο, αποδείχθηκε ότι ήταν χωρίς πάτο. Είδα ολόκληρη τη γη, τόσο καλά, καθαρά και καθαρά, καθώς δεν μπορούμε να δούμε ούτε την παλάμη μας. Είδα έναν ναό, δίπλα μου υπήρχε ένα μαγαζί όπου είχα δουλέψει πρόσφατα. Είπα στη Γυναίκα, «Δούλευα σε αυτό το κατάστημα». Μου απάντησε: «Το ξέρω». Και σκέφτηκα: «Αν ξέρει ότι δούλευα εκεί, τότε αποδεικνύεται ότι ξέρει τι έκανα εκεί».

Είδα και τους ιερείς μας να στέκονται με την πλάτη τους προς εμάς και με πολιτικά ρούχα. Η γυναίκα με ρώτησε: «Αναγνωρίζεις κανέναν από αυτούς;» Αφού τα κοίταξα πιο προσεκτικά, έδειξα τον π. Νικολάι Βαϊτόβιτς και τον φώναξε με το μικρό του όνομα και το πατρώνυμο, όπως κάνουν οι κοσμικοί. Εκείνη τη στιγμή ο ιερέας στράφηκε προς την κατεύθυνση μου. Ναι, ήταν αυτός, φορούσε ένα κοστούμι που δεν είχα ξαναδεί.

Η γυναίκα είπε: «Στάσου εδώ». Απάντησα: «Δεν υπάρχει πάτος εδώ, θα πέσω». Και ακούω: «Χρειαζόμαστε να πέσεις». - «Μα θα τρακάρω». - «Μη φοβάσαι, δεν θα σπάσεις τον εαυτό σου». Μετά κούνησε το δρεπάνι της και βρέθηκα στο νεκροτομείο μέσα στο σώμα μου. Δεν ξέρω πώς και με ποιο τρόπο μπήκα σε αυτό. Εκείνη την ώρα, ένας άνδρας του οποίου το πόδι είχε κοπεί μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο. Ένας από τους υπαλλήλους παρατήρησε σημάδια ζωής σε μένα. Ενημερώσαμε σχετικά τους γιατρούς και πήραν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να με σώσουν: μου έδωσαν μια σακούλα οξυγόνου και μου έκαναν ενέσεις. Έμεινα νεκροί για τρεις μέρες (πέθανα στις 19 Φεβρουαρίου 1964, ζωντάνεψα στις 22 Φεβρουαρίου, χωρίς να ράψω σωστά τον λαιμό μου και να αφήσω συρίγγιο στο πλάι της κοιλιάς μου, πήρα εξιτήριο στο σπίτι). Δεν μπορούσα να μιλήσω δυνατά, οπότε πρόφερα τις λέξεις ψιθυριστά (οι φωνητικές μου χορδές είχαν καταστραφεί). Όσο ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο, ο εγκέφαλός μου ξεπαγώνονταν πολύ αργά. Εκδηλώθηκε έτσι. Για παράδειγμα, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το πράγμα μου, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ αμέσως πώς λέγεται. Ή όταν ο γιος μου ήρθε σε μένα, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το παιδί μου, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ αμέσως ποιο ήταν το όνομά του. Ακόμα και όταν ήμουν σε τέτοια κατάσταση, αν μου ζητούσαν να πω για αυτό που είδα, θα το έκανα αμέσως. Κάθε μέρα ένιωθα όλο και καλύτερα. Ένας άραφτος λαιμός και ένα συρίγγιο στο πλάι του στομάχου δεν μου επέτρεπαν να φάω σωστά. Όταν έτρωγα κάτι, λίγο από το φαγητό περνούσε από το λαιμό και το συρίγγιο.

Τον Μάρτιο του 1964 υποβλήθηκα σε δεύτερη επέμβαση για να μάθω την κατάσταση της υγείας μου και να μου ράψουν ράμματα. Η επαναλαμβανόμενη επέμβαση έγινε από τη διάσημη γιατρό Valentina Vasilyevna Alyabyeva. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης είδα πώς οι γιατροί έβρισκαν τα μέσα μου και θέλοντας να μάθουν την κατάστασή μου, μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις και τους απάντησα. Μετά την επέμβαση, η Βαλεντίνα Βασίλιεβνα, με μεγάλη συγκίνηση, μου είπε ότι δεν υπήρχε καν υποψία στο σώμα μου ότι είχα καρκίνο στο στομάχι: όλα μέσα ήταν σαν αυτά ενός νεογέννητου.

Μετά τη δεύτερη επέμβαση, ήρθα στο διαμέρισμα του Israel Isaevich Neimark και τον ρώτησα: «Πώς μπόρεσες να κάνεις ένα τέτοιο λάθος; Αν κάνουμε λάθος, θα κριθούμε». Και απάντησε: «Αυτό αποκλείστηκε, αφού τα είδα όλα μόνος μου, το είδαν όλοι οι βοηθοί που ήταν παρόντες μαζί μου και, τελικά, η ανάλυση το επιβεβαίωσε».

Με τη χάρη του Θεού, στην αρχή ένιωσα πολύ καλά, άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία και να κοινωνώ. Όλο αυτό το διάστημα με ενδιέφερε το ερώτημα: Ποια ήταν αυτή η Γυναίκα που είδα στον παράδεισο; Κάποτε, ενώ ήμουν στην εκκλησία, αναγνώρισα την εικόνα Της σε μια από τις εικόνες της Μητέρας του Θεού (Εικόνα Καζάν - Εκδ.) Τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν η ίδια η Βασίλισσα του Ουρανού.

Έχοντας πει για όλα αυτά ανέφερα στον Νικολάι Βαϊτόβιτς τι μου συνέβη για το κοστούμι με το οποίο τον είδα τότε. Ήταν πολύ έκπληκτος με αυτά που άκουσε και κάπως ντροπιασμένος από το γεγονός ότι δεν είχε φορέσει ποτέ αυτό το κοστούμι πριν από εκείνη την εποχή.

Ο εχθρός του ανθρώπινου γένους άρχισε να επιβουλεύεται διάφορες ίντριγκες πολλές φορές ζήτησα από τον Κύριο να μου δείξει την κακή δύναμη. Πόσο παράλογος είναι ο άνθρωπος! Μερικές φορές εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι ζητάμε και τι χρειαζόμαστε. Μια μέρα κουβάλησαν έναν νεκρό δίπλα από το σπίτι μας με μουσική. Αναρωτήθηκα ποιος θάβεται. Άνοιξα την πύλη και - ω φρίκη! Είναι δύσκολο να φανταστώ την κατάσταση που με έπιασε εκείνη τη στιγμή. Ένα απερίγραπτο θέαμα εμφανίστηκε μπροστά μου. Ήταν τόσο τρομερό που δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω την κατάσταση στην οποία βρέθηκα. Είδα πολλά κακά πνεύματα. Κάθισαν στο φέρετρο και στον ίδιο τον νεκρό και όλα γύρω ήταν γεμάτα με αυτά. Όρμησαν στον αέρα και χάρηκαν που είχαν αιχμαλωτίσει μια άλλη ψυχή. «Κύριε, ελέησον!» - ξέφυγε άθελά μου από τα χείλη μου, σταυρώθηκα και έκλεισα την πύλη. Άρχισα να ζητώ από τον Κύριο να με βοηθήσει να συνεχίσω να υπομένω τις μηχανορραφίες του κακού πνεύματος, να ενισχύσω την αδύναμη δύναμη και την αδύναμη πίστη μου.

Στο δεύτερο μισό του σπιτιού μας ζούσε μια οικογένεια που ήταν συνδεδεμένη με μια κακιά δύναμη. Προσπάθησαν να βρουν διάφορους τρόπους να με κακομάθουν, αλλά ο Κύριος δεν το επέτρεψε προς το παρόν. Εκείνη την εποχή είχαμε ένα σκύλο και μια γάτα που δέχονταν συνεχώς επίθεση από ένα κακό πνεύμα. Μόλις έφαγαν οτιδήποτε πέταξαν  σε αυτά αυτοί οι μάγοι, τα καημένα τα ζώα άρχισαν να στρίβουν και να λυγίζουν αφύσικα. Τους φέραμε γρήγορα αγιασμό και η κακιά δύναμη τους άφησε αμέσως.

Μια μέρα, με την άδεια του Θεού, κατάφεραν να με κακομάθουν. Αυτή την περίοδο ο γιος μου ήταν σε οικοτροφείο. Τα πόδια μου είχαν παραλύσει. Ξάπλωσα μόνη μου για αρκετές μέρες χωρίς φαγητό ή νερό (εκείνη την ώρα κανείς δεν ήξερε τι μου είχε συμβεί). Έμεινε μόνο ένα πράγμα για μένα να κάνω - εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού. Αλλά το έλεός Του προς εμάς τους αμαρτωλούς είναι ανέκφραστο. Ένα πρωί μια ηλικιωμένη γυναίκα (μια κρυφή καλόγρια) ήρθε κοντά μου και άρχισε να με προσέχει: καθάριζε και μαγείρεψε. Μπορούσα να ελέγξω τα χέρια μου ελεύθερα, και για να μπορέσω να καθίσω με τη βοήθειά τους, ήταν δεμένο ένα σκοινί στο πίσω μέρος του κρεβατιού, στα πόδια μου. Όμως ο εχθρός του ανθρώπινου γένους προσπάθησε να καταστρέψει την ψυχή με διάφορους τρόπους. Ένιωσα μια πάλη ανάμεσα σε δύο δυνάμεις να λαμβάνει χώρα στο μυαλό μου: το κακό και το καλό. Κάποιοι μου είπαν: «Κανείς δεν σε χρειάζεται τώρα, δεν θα είσαι ποτέ η ίδια όπως ήσουν πριν, οπότε είναι καλύτερο για σένα να μη ζεις σε αυτόν τον κόσμο». Αλλά η συνείδησή μου φωτίστηκε από μια άλλη, ήδη φωτεινή, σκέψη: «Μα ανάπηροι και φρικιά ζουν στον κόσμο, γιατί να μην ζήσω;» Και πάλι οι κακές δυνάμεις πλησίασαν: «Όλοι σε λένε ανόητη, οπότε πνίξε τον εαυτό σου». Και μια άλλη σκέψη της απάντησε: «Καλύτερα να ζεις σαν ανόητη παρά σαν έξυπνη και να σαπίζεις». Ένιωθα ότι η δεύτερη σκέψη, η λαμπερή, μου ήταν πιο κοντά και πιο αγαπητή. Γνωρίζοντας αυτό με έκανε να νιώθω πιο ήρεμη και χαρούμενη. Όμως ο εχθρός δεν με άφησε ήσυχο. Μια μέρα ξύπνησα γιατί κάτι με ενοχλούσε. Αποδείχθηκε ότι το σχοινί ήταν δεμένο από τα πόδια στο κεφάλι του κρεβατιού και μια θηλιά ήταν τυλιγμένη στο λαιμό μου...

Συχνά ζητούσα από τη Μητέρα του Θεού και όλες τις Ουράνιες Δυνάμεις να με θεραπεύσουν από την ασθένειά μου. Μια μέρα, η μητέρα μου, που με φρόντιζε, είχε τελειώσει τα μαθήματά της και είχε ετοιμάσει φαγητό, κλείδωσε όλες τις πόρτες, ξάπλωσε στον καναπέ και αποκοιμήθηκε. Εκείνη την ώρα προσευχόμουν. Ξαφνικά βλέπω μια ψηλή γυναίκα να μπαίνει στο δωμάτιο. Χρησιμοποιώντας ένα σχοινί, τράβηξα τον εαυτό μου και κάθισα, προσπαθώντας να δω ποιος είχε μπει. Μια γυναίκα ήρθε στο κρεβάτι μου και με ρώτησε: «Τι σε πληγώνει;» Απάντησα: «Πόδια». Και τότε άρχισε να απομακρύνεται αργά, και εγώ, προσπαθώντας να την κοιτάξω καλύτερα, χωρίς να παρατηρήσω τι έκανα, άρχισα να χαμηλώνω σταδιακά τα πόδια μου στο πάτωμα. Μου έκανε αυτή την ερώτηση άλλες δύο φορές, και ίδιες φορές απάντησα ότι πονάνε τα πόδια μου. Ξαφνικά η Γυναίκα έφυγε. Εγώ, χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι στεκόμουν, μπήκα στην κουζίνα και άρχισα να κοιτάζω γύρω μου, αναρωτώμενος πού θα μπορούσε να είχε πάει αυτή η Γυναίκα, και νόμιζα ότι είχε πάρει κάτι. Αυτή την ώρα ξύπνησε η μητέρα μου, της είπα για τη Γυναίκα και τις υποψίες μου και μου είπε έκπληκτη: «Κλάβα! Άλλωστε περπατάς! Μόνο τότε κατάλαβα τι είχε συμβεί και δάκρυα ευγνωμοσύνης για το θαύμα που έκανε η Μητέρα του Θεού κάλυψαν το πρόσωπό μου. Θαυμάσια τα έργα Σου, Κύριε!

Όχι μακριά από την πόλη μας Barnaul υπάρχει μια πηγή που ονομάζεται Pekansky («κλειδί»). Πολλοί άνθρωποι έλαβαν θεραπεία εκεί από διάφορες παθήσεις. Οι άνθρωποι έρχονταν εκεί από όλες τις πλευρές για να πιουν αγιασμό, να αλειφθούν με θαυματουργή λάσπη, αλλά το πιο σημαντικό, για να θεραπευτούν. Το νερό σε αυτή την πηγή είναι ασυνήθιστα κρύο, ζεματίζοντας το σώμα. Με τη χάρη του Θεού, επισκέφτηκα αρκετές φορές αυτόν τον ιερό τόπο. Κάθε φορά φτάναμε εκεί περνώντας αυτοκίνητα, και κάθε φορά ελάμβανα ανακούφιση.

Μια φορά, έχοντας ζητήσει από τον οδηγό να μου δώσει τη θέση του, οδήγησα το αυτοκίνητο μόνος μονη μου. Φτάσαμε στην πηγή και αρχίσαμε να κολυμπάμε. Το νερό είναι παγωμένο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αρρωστήσει κάποιος ή να πάθει καταρροή. Αφού κολύμπησα, βγήκα από το νερό και άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό, τη Μητέρα του Θεού, τον Άγιο Νικόλαο, και ξαφνικά είδα πώς εμφανίστηκε στο νερό η Μητέρα του Θεού, την οποία είχα δει την ώρα του θανάτου μου. . Την κοίταξα με ευλάβεια και ζεστό συναίσθημα. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετά λεπτά. Σταδιακά το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού άρχισε να εξαφανίζεται και τώρα δεν ήταν πλέον δυνατό να διακρίνει κανείς τίποτα. Δεν ήμουν ο μόνος που είδα αυτό το θαύμα, αλλά πολλοί ήταν παρόντες εδώ. Με μια ευγνώμων προσευχή απευθυνθήκαμε στον Κύριο και τη Μητέρα του Θεού, που έδειξε το έλεός Του σε εμάς τους αμαρτωλούς.

Δόξα τω Θεώ εν υψίστοις, και επί γης ειρήνη, καλή θέληση στους ανθρώπους!

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ «Άνθρωπος της βαθειάς καρδιάς»

 

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ «Άνθρωπος της βαθειάς καρδιάς» Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2024 Θέατρο Κολλεγίου Αθηνών  ώρα έναρξης 17:00

Η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου Αγίου Όρους σε συνεργασία με την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας διοργανώνουν Επιστημονική Θεολογική Ημερίδα με τίτλο «Άνθρωπος της βαθειάς καρδιάς». Η ημερίδα έχει ως σκοπό να παρουσιάσει το συγγραφικό έργο του Αρχιμανδρίτη π. Ζαχαρία της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου. Ο Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας (Ζάχαρου) γεννήθηκε στην Κύπρο και μονάζει στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας. Υπήρξε πνευματικό τέκνο και πνευματικός διάδοχος του Αγίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), ιδρυτή και κτίτορα της εν λόγω Ιεράς Μονής. Το πρώτο βιβλίο που εξέδωσε έχει τον τίτλο «Αναφορά στην Θεολογία του Γέροντος Σωφρονίου» και είναι ουσιαστικά η διδακτορική διατριβή που υπέβαλε στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και βαθμολογήθηκε με άριστα. Στην συνέχεια παρουσίασε μία αξιοσημείωτη και εντυπωσιακή παραγωγή θεολογικών και ασκητικών συγγραμμάτων, εικοσιπέντε στον αριθμό έως σήμερα, που αναλύουν την πνευματική παρακαταθήκη του Γέροντός του, Αγίου Σωφρονίου. Κύριος άξονας του συγγραφικού του έργου παραμένει η περί Υποστατικής Αρχής διδασκαλία του Αγίου Σωφρονίου. Ο ίδιος «άνθρωπος της βαθειάς καρδιάς» και κατεξοχήν χωρητικός του πνεύματος του πνευματικού πατρός του περιγράφει λεπτομερώς και ακραιφνώς τις πτυχές της μοναστικής ζωής, εμβαθύνει σε λεπτά θεολογικά ζητήματα προτείνοντας ρηξικέλευθες λύσεις και απαντήσεις σε προβλήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα βιβλία του αποτελούν πολύτιμη πνευματική τροφή και για τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Η ημερίδα παρουσίασης του συγγραφικού έργου του π. Ζαχαρία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024 στο Θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών με ώρα έναρξης 17.00. Εισηγητές στην ημερίδα θα είναι  ο Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Ἀθανάσιος, ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, ο Αρχιμ. Πέτρος, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, ο Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, ο κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. και ο Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Καλλιακμάνης Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Θα ακολουθήσει αντιφώνηση του τιμωμένου προσώπου, Αρχιμανδρίτου π. Ζαχαρία και στο τέλος συναυλία βυζαντινής μουσικής από τον Βυζαντινό Χορό «Τρόπος» με χοράρχη τον κ. Κωνσταντίνο Αγγελίδη, που θα αποδώσει ύμνους από την Ακολουθία των Αγίων Σιλουανού και Σωφρονίου των Αθωνιτών.

Μαρτυρίες Προσκυνητών | Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης!!

 

Ας καταστρέψουμε την κόλαση!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος! ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΈΚΤΟ.

Μέσα από τη Blizzard

Τι τύχη, τι βασιλικό προνόμιο να οδηγείς στην επάνω κουκέτα! Είναι σαν να ζεις σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο: μπορείς να καθίσεις κάτω στο τραπέζι, να διαβάζεις, να γράφεις, να πιεις τσάι, να συμμετέχεις σε συζητήσεις στο δρόμο, αλλά αν όχι, πετάς πάνω κάτω από την κουβέρτα και μοιάζεις να κλείνεις μια αόρατη πόρτα πίσω σου . 

Αυτό ακριβώς έκανα όταν οι συνταξιδιώτες μου άρχισαν να ψάχνουν τις τσάντες τους και ένα μπουκάλι άχρωμο υγρό εμφανίστηκε στο τραπέζι, μεταξύ άλλων προμηθειών. Ήταν δύο συνταξιδιώτες - ο μεγαλύτερος και ο μικρότερος. Τον νεότερο, όμως, δεν τον είδα καλά: καθόταν κάτω κάτω από το ράφι μου και άκουγα μόνο τη φωνή του, βραχνή και ανομοιόμορφη, σαν εφήβου, αν και, αν κρίνω από τη συζήτηση, είχε μόλις υπηρετήσει στο στρατό. Ο γέροντας τον φρόντισε με πατρικό τρόπο, του είπε κάτι, του εξήγησε πράγματα, έβαλε λουκάνικο στο ψωμί και από πάνω φέτες ντομάτα και παρακολουθούσε προσεκτικά τη στάθμη του υγρού στο ποτήρι του. Άρχισα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο.

Το παράθυρο δεν πάγωσε - άλλη μια τύχη. Έξω από το παράθυρο, κοντά και μακριά, στο έδαφος και στον αέρα, υπήρχε χιόνι και ο γήινος χώρος γύριζε συνεχώς κάτω από το θόρυβο των τροχών, χάνοντας ταχύτητα περιστροφής και ορατότητα πίσω από την ομίχλη του χιονιού καθώς απομακρυνόταν από τον σιδηρόδρομο ίχνη προς τον ορίζοντα. Ήταν μόλις πρωί, αλλά φαινόταν ήδη να νυχτώνει.

Δεν παρατήρησα πώς προστέθηκε περισσότερη εταιρεία παρακάτω. Η γυναίκα καθόταν ελαφρώς στο πλάι του τραπεζιού, λύνοντας το κασκόλ της και ξεκούμπωνε το παλτό της: ήταν ξεκάθαρο ότι ζεσταινόταν, απολάμβανε τη ζεστασιά της άμαξης αφού στεκόταν για πολλή ώρα στην εξέδρα. Υπήρχε μια πρόσκληση για υγρό και λουκάνικο, και η απάντησή της με έβγαλε από τον θλιμμένο μισό ύπνο μου:

- Όχι, ευχαριστώ. Σήμερα είναι παραμονή Χριστουγέννων.

- Χριστούγεννα; - διευκρίνισε ο γέροντας.

- Αύριο Χριστούγεννα. Δηλαδή απόψε με πρώτο αστέρι. Μέχρι τότε είναι παραμονή Χριστουγέννων.

- Βλέπω, βλέπω. Και τι πρέπει να φάτε την παραμονή των Χριστουγέννων;

- Στην πραγματικότητα, τίποτα. — Η γυναίκα δίστασε. -Λοιπόν, όποιος ενδιαφέρεται, δεν είναι αυτό το θέμα. Την ημέρα των Χριστουγέννων τελειώνει η νηστεία και αρχίζουν οι διακοπές - Χριστουγεννιάτικο...

Την κοίταξα πιο προσεκτικά. Ήταν πολύ νεότερη από ό,τι φαινόταν στην αρχή, πολύ πιο κοντά σε ηλικία με τη νεότερη από τη μεγαλύτερη: μια σκούρα καφέ πλεξούδα κάτω από ένα φουλάρι, ένα λαμπερό παγωμένο ρουζ στα μάγουλά της. Στην αγκαλιά της είδα ένα γνώριμο βιβλίο: «Λειτουργία για την εορτή της Γεννήσεως του Χριστού». Αλλά εδώ ο νεότερος αποφάσισε επίσης να δείξει την ικανότητά του για συνειδητή συνομιλία:

— Τι πρέπει να πιεις τα Χριστούγεννα;

- Τι να πιεις; — Η φωνή της γυναίκας έτρεμε από ένα πικρό γέλιο. - Πρέπει να πιεις τσάι. Μπορείτε να πιείτε ακόμη και καφέ.

Σιωπή. Προφανώς, αποφάσισε να εξομαλύνει τη σκληρότητά της:

- Λοιπόν, πρώτα απ 'όλα, δεν πρέπει να πίνετε και να φάτε, αλλά να προσεύχεστε στον Θεό, να δοξάζετε τη Γέννηση του Σωτήρος. Εάν είναι δυνατόν, να είστε στην εκκλησία για τις γιορτές...

Ο γέροντας όμως προσβλήθηκε σοβαρά. Με μια βουρκή, για να μην πω αγενής, φωνή, τη διέκοψε:

- Προσευχήσου; Γιατί; Τι νόημα έχει κάποιος να προσεύχεται; Ζητάτε κάτι τέτοιο; Κουρασμένος να ζητιανεύει.

— Δεν βαρεθήκατε να πίνετε βότκα; - απάντησε χωρίς να υψώσει τη φωνή της. - Γιατί οι άνθρωποι μεθάνε; Μόνο μην προσβάλλεσαι, δεν μιλάω για σένα. Γιατί η ψυχή αγωνίζεται για τον παράδεισο, και ο παράδεισος είναι κλειστός, μπλοκαρισμένος από κάθε λογής σκουπίδια. Έτσι δηλητηριάζονται, σκοτώνουν την ψυχή τους, σαν νεύρο σε πονεμένο δόντι. Και η προσευχή ανασταίνει την ψυχή, επιστρέφει το νόημα ολόκληρης της ζωής μας...

Τότε ο μικρότερος άρχισε να φεύγει. Ο μεγαλύτερος τον αποχαιρέτησε λυπημένα και κάπως αμήχανα, σαν να τον ντράπηκε ο συνταξιδιώτης του. Όταν βγήκε στην εξέδρα, τον ακολούθησε με τα μάτια του και της είπε ήσυχα:

- Μοιάζει στον γιο μου.

- Γι' αυτό τον μεθύσες;

Η νεότητα έχει πολλά υπέροχα χαρακτηριστικά, αλλά το διακριτικό δεν είναι ένα από αυτά. Ο άντρας κάθισε στο τραπέζι, ακουμπώντας το κεφάλι του στο χέρι του, και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Το τρένο άρχισε να κινείται. Και πάλι οι νιφάδες του χιονιού πέταξαν όλο και πιο γρήγορα στο παράθυρο, η χιονισμένη έκταση άρχισε να κινείται ξανά, ήδη μόλις ορατή στην γκρίζα ομίχλη. Τότε ξαφνικά γύρισε στη γυναίκα και είπε, συνεχίζοντας τη διακοπείσα συζήτηση:

- Το νόημα της ζωής μας... Ποιο είναι το νόημα σε αυτό; Η ζωή μας είναι ένα τρένο. Καταλαβαίνετε; Το τρένο... ορμάει μέσα στη χιονοθύελλα. Καθόμαστε στην άμαξα, γνωριστούμε, πίνουμε ένα ποτό και ένα σνακ, συζητάμε και μετά - μπαμ! - κάποιος πρέπει να πάει. Υπήρχε ένας άνθρωπος, και δεν είναι. Απομένει μόνο κενός χώρος. Καταλαβαίνεις ή όχι; - επανέλαβε με έμφαση.

«Καταλαβαίνω», απάντησε η γυναίκα με τελείως διαφορετικό τόνο από πριν, και δίστασε για ένα δευτερόλεπτο. - Και ο Θεός;

- Θεός; Ο Θεός είναι εκεί. — Ο άντρας χτύπησε το δάχτυλό του στο τζάμι, πίσω από το οποίο ένας τοίχος από ιπτάμενο χιόνι ταλαντευόταν όλο και πιο πυκνά: φαινόταν ότι ο ουρανός βιαζόταν να ξεχυθεί όλο το φορτίο του για τα Χριστούγεννα. - Ο Θεός ξέρει τη δουλειά του: ρίχνει χιόνι και όλα αυτά. Και εμείς έχουμε το δικό μας: κάτσε, μην είσαι ανόητος, μην ταράζεσαι, περίμενε τον σταθμό σου - και δώσε χώρο σε άλλους. Τι λέτε να φταίει?

- Ας το πούμε. «Κάθισε με το κεφάλι της κρεμασμένο, σαν να κοιτούσε ένα βιβλίο ξαπλωμένο στην αγκαλιά της.

- Μα πού μας πάει αυτό το τρένο; Να κατέβει ο καθένας στο δικό του σταθμό... αλλά για κάποιο σκοπό;

- Δεν υπάρχει στόχος. Υπάρχει μόνο σκοτάδι τριγύρω», και έδειξε το χέρι του στον ουρανό έξω από το παράθυρο, σαν να τον καλούσε να δώσει μάρτυρα. «Πήδηξε από το σκαλοπάτι και εξαφανίστηκε στο χιόνι - το μόνο που είδαν ήταν εσένα». Ο Θεός, φυσικά, ξέρει, αλλά αυτό δεν το κάνει πιο εύκολο.

«Ο Θεός, φυσικά, ξέρει…» επανέλαβε η γυναίκα μετά από αυτόν αργά και σιγανά, «αλλά δεν είναι καθόλου κάπου εκεί έξω, ένας Θεός ξέρει πού, σε άλλη διάσταση». Ο Θεός είναι μαζί μας.

- Το πιστεύεις; — ρώτησε ο άντρας αδιάφορα.

- Το ξέρω. Και εσείς, επίσης, ξέρετε όσο κανείς άλλος: η καρδιά σας είναι ζωντανή.

Δεν απάντησε. Συνέχισε να μιλάει, ανεβάζοντας ρυθμό και ηχόχρωμα:

- Ο Θεός έγινε Άνθρωπος. Γεννήθηκε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια σε έναν στάβλο της Βηθλεέμ, επτά χιλιόμετρα νότια της Ιερουσαλήμ, και επιβιβάστηκε σε αυτό ακριβώς το τρένο της ζωής. Σκοτώθηκε, αλλά αναστήθηκε. Για να φτάσουμε στον στόχο μας, μέσα από τη χιονοθύελλα - στην άνοιξη, για να αναστηθούμε μαζί Του, ιππεύει μαζί μας στο τρένο μας. Σε αυτό ακριβώς το τρένο.

Μετά επικράτησε μια μακρά σιωπή: μόνο ο ήχος των τροχών και το επερχόμενο ουρλιαχτό των ερχόμενων τρένων. Ο άντρας κάθισε με το κεφάλι γερμένο στη γωνία, με τα μάτια κλειστά. Η γυναίκα πήγε στο ράφι από κάτω μου και δεν την έβλεπα πια. Έξω από το παράθυρο ήταν εντελώς σκοτάδι. Κάπου μακριά, πίσω από τα σύννεφα, τα αστέρια φώτισαν, και την άκουσα να αρχίζει να διαβάζει τη γιορτινή λειτουργία από ένα βιβλίο χαμηλόφωνα. Ήθελα να συμμετάσχω μαζί της, αλλά κάτι με κράτησε ακίνητη. Όταν έφτασε στην πρώτη παροιμία από το βιβλίο της Γένεσης: "Στην αρχή ο Κύριος δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη..." - ο άντρας άνοιξε τα μάτια του.

-Μάλλον σε ενοχλώ; — είπε η γυναίκα μισοθετικά.

«Συγγνώμη…» απάντησε, «αν είναι δυνατόν, διάβασε πιο δυνατά». Και σιγά σιγά.

Ας καταστρέψουμε την κόλαση!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος! ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΠΈΜΠΤΟ!

Ιερομόναχος Μακάριος (Μαρκικός)

"Η ψυχολογία ενός ζητιάνου"

- Πηγαίνεις τώρα στην εκκλησία κάθε Κυριακή;

- Ναι γενικά... και την παραμονή... και είναι κι άλλες αργίες... και τις καθημερινές προσπαθώ...

- Ουάου! Με όλη την οικογένεια; Νηστεύεις; Ή δεν χρειάζεται να νηστέψουμε τώρα; Εξομολογείσαι σε ιερέα; Στείλατε τον μεγαλύτερο σας σε ορθόδοξο σχολείο; Πιστεύεις και στους αγγέλους και στους δαίμονες ή μόνο στον Θεό; Τσακώνεσαι με τη γυναίκα σου; Έχετε κόψει το κάπνισμα; Μπορείτε να πιείτε λίγο κρασί; Διαβάζετε τη Βίβλο; Και οι βίοι των αγίων;..

Δεν ήταν χωρίς λόγο που οι φίλοι του Σεργκέι τον βομβάρδισαν με ερωτήσεις. Έχοντας μαζευτεί για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον παλιό τους φίλο. Ο Σεργκέι Σ., όπως και πολλοί άλλοι, βαφτίστηκε στην παιδική του ηλικία χάρη στην επιμονή της «οπισθοδρομικής» γιαγιάς του, αλλά τα πρωτοποριακά του χρόνια πέρασαν σε πλήρη απομόνωση από την Εκκλησία. Αργότερα, στην ένατη δημοτικού, όταν η ψυχή, σπάει το σφιχτό κέλυφος της παιδικής ηλικίας και βγαίνει στη ζωή, κάτι άλλαξε: η φράση του Πούσκιν «Το μυαλό αναζητά το θείο, αλλά η καρδιά δεν το βρίσκει» κολλημένη μέσα του μνήμη.

 Όπως είπε ο Σεργκέι, τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο ποιητής που το έγραψε ήταν σχεδόν συνομήλικός του... Εκείνα τα χρόνια ήταν ακόμα αδύνατο να μιλάμε για τον Θεό στα σχολεία, αλλά ο δάσκαλος, με τη σιωπή και όχι με τα λόγια, ξέρει ότι είχε φτάσει σε ένα ορόσημο κάτι σαν ένα βαθύ και εκπληκτικό μυστήριο. Ο Σεργκέι απέκτησε το Ευαγγέλιο και άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία από καιρό σε καιρό - άκουσε και κοίταξε προσεκτικά. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. έμαθε πώς λειτουργεί ο κύκλος της λατρείας, άρχισε να διακρίνει τα θέματα των εικόνων, τις μελωδίες της στιχέρας και του ειρμους και έμαθε να διακοσμεί κατάλληλα (και μερικές φορές ακατάλληλα) την ομιλία του με παραθέσεις από τις Αγίες Γραφές. Στους γύρω μου άρεσαν πολύ όλα αυτά. Η ώρα της αλλαγής είχε έρθει στη χώρα και ο Σεργκέι ήταν ευχαριστημένος που «έμπαινε στη σειρά», αλλά τίποτα περισσότερο. Μελέτη, δουλειά, γάμος, παιδί - υπήρχαν αρκετά πράγματα να κάνεις και οι ανησυχίες σε αφθονία.

«Σε ενδιαφέρει η θρησκεία εδώ και πολύ καιρό, από το σχολείο, θυμάμαι». Αλλά ήταν πάντα όπως όλοι οι άλλοι, ο δικός του τύπος...

«Δεν είμαι ξένος ακόμα και τώρα».

- Μην προσβάλλεσαι, δεν είναι αυτό το θέμα. Πόσα χρόνια είμαστε φίλοι; Είναι περίεργο να σε κοιτάζω: φαίνεσαι όπως ήσουν, αλλά στην πραγματικότητα κάτι σου συνέβη. Είναι κάποιο σπάνιο γεγονός; Ή μήπως ένα θαύμα;

«Όλη μας η ζωή είναι ένα θαύμα…»  είπε ο Σεργκέι, χωρίς να προσέξει το χαμόγελο του συνομιλητή του. - Και το γεγονός, ίσως, ήταν αυτό που συνέβη, όχι μόνο σπάνιο, αλλά το πιο συνηθισμένο: η Λίλια και εγώ μαλώσαμε για την «ψυχολογία ενός ζητιάνου». Θυμάσαι τη Λίλια;

- Φυσικά... Καθόταν στο πρώτο θρανίο... Πού είναι, άλλωστε, ξέρει κανείς; Κάτι δεν φαίνεται, δεν ακούγεται...

— Τους επισκεπτόμασταν μια φορά: καθίσαμε και συζητούσαμε γι' αυτό και για εκείνο, όλο και περισσότερο για τις δουλειές. Ο σύζυγός της μόλις άρχισε να κερδίζει σοβαρά χρήματα: αγόρασαν, ως συνήθως, ένα καινούργιο διαμέρισμα, έπιπλα, όλα τα είδη των πραγμάτων... Ναι, εγώ ο ίδιος μετά μετακόμισα σε μια νέα δουλειά, είχα αρκετά για να ζήσω. Αλλά μετά είπα κάτι για το κατάστημα στη γωνιά μας, όπου τα προϊόντα είναι πιο απλά και φθηνά, και αυτό δεν άρεσε πολύ στη Λίλα. Με κοίταξε απέναντι από το τραπέζι σαν να ήμουν αγενής μαζί της και είπε: «Τι άλλο είναι αυτό; Κατά τη γνώμη μου, μπορείτε να αντέξετε οικονομικά να αγοράσετε είδη παντοπωλείου σε ένα ακριβό κατάστημα». Ξαφνιάστηκα και είπα: «Γιατί;» Τότε άρχισε να τρέμει: «Είναι κρίμα, Σεργκέι! Έχεις τη νοοτροπία του ζητιάνου!». Θυμάμαι ότι είχα μπερδευτεί τότε. Ποτέ δεν το έχω σκεφτεί πραγματικά, αλλά υπάρχει τέτοια πίεση... Ίσως κάνω λάθος; Ίσως υπάρχει πράγματι κάτι για το οποίο να ντρέπεσαι; Μήπως πρέπει να δούμε τα πράγματα διαφορετικά; Και να ζήσω αλλιώς;.. Ήθελα να της πω ότι δεν έχω νοοτροπία ζητιάνου, ότι είμαι όπως όλοι, και πάω στο μπακάλικο έτσι, όπου πρέπει, άνοιξα. Το στόμα μου σκόνταψε και είπε σχεδόν ασυναίσθητα: «Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα, γιατί σε αυτούς είναι η Βασιλεία των Ουρανών». Πόσο γέλασε! Και πρόσθεσε κάτι για τη Βασιλεία των Ουρανών, που δεν θα επαναλάβω. Όμως δεν έμεινε ίχνος αγανάκτησης. Εκείνο το βράδυ χωρίσαμε σαν φίλοι, όπως πάντα, και υποσχέθηκε: «Σίγουρα θα σου μιλήσουμε για τους φτωχούς στο πνεύμα και όλα αυτά. Θα σου τα εξηγήσω όλα, θα δεις!» Και πρέπει να ομολογήσω, εγώ ο ίδιος ανυπομονούσα να μάθω τι θα μου έλεγε.

- Λοιπόν, τι σου είπε;

«Δεν είπε τίποτα». Πέθανε.

-Τι λες;!

- Δεν το ήξερες; Καρκίνος. Μόλις τέσσερις μήνες. Τότε,  για πρώτη φορά διασταυρώθηκα συνειδητά - όχι για επίδειξη, για να μην ακολουθήσω άλλους, αλλά από την τρομερή σαφήνεια της τελευταίας σιωπηλής διαμάχης της στη διαμάχη μας... Γέλασε χαρούμενα με τη Βασιλεία των Ουρανών - και τι πρόσφερε σε αντάλλαγμα; Ό,τι λίγο είχε απομείνει από αυτήν βρισκόταν μπροστά μου σε ένα ανοιχτό φέρετρο. «Τι χάνω και σε τι ελπίζω;...» Αν στην ψυχολογία μου υπήρχε έστω και ένας μικροσκοπικός κόκκος του πνεύματος του Ευαγγελίου, τότε ήρθε η ώρα να μεγαλώσω από αυτό ένα δέντρο νέας ζωής - συγχωρέστε με για τόσο μεγαλειώδες λόγια.

Όλοι έμειναν σιωπηλοί υπό την εντύπωση της θλιβερής είδησης. Ο συνομιλητής του Σεργκέι έκρινε απαραίτητο να συνεχίσει τη συζήτηση:

- Φυσικά, είναι πολύ λυπηρό... Καταλαβαίνω ότι ο ξαφνικός θάνατός σε ώθησε στη θρησκεία. Αλλά αυτό είναι ένα εξαιρετικό γεγονός: νεαρές υγιείς γυναίκες πεθαίνουν πολύ σπάνια.

- Δεν θα διαφωνήσω. Μάλλον δεν υπάρχουν συνηθισμένοι θάνατοι: κάθε θάνατος είναι μοναδικός, όπως κάθε ζωή. Αλλά από την άλλη πλευρά», και ο Σεργκέι κοίταξε προσεκτικά όλους όσους καθόντουσαν μαζί μας στο τραπέζι, «υπάρχει τίποτα πιο φυσικό, αναπόφευκτο και ανεπανόρθωτο στη ζωή μας από τον θάνατο;

Πάλι σιωπή. Άκουγες δύο κρυστάλλινα ποτήρια να τρέμουν καθώς ακουμπούσαν. Η φωνή κάποιου άρχισε να τραγουδά, «In the Blessed Dormition...» και αμέσως σταμάτησε.

ΑΙΡΈΣΕΙΣ ΣΕΜΙΝΆΡΙΑ ΟΡΘΟΔΌΞΟΥ ΠΊΣΤΕΩΣ.

Τώρα μπορείτε μέσω του link-tube να έχετε  πρόσβαση σε όλα τα link που κοινοποιώ στα social media ακόμη και τις ψηφιακές μας συνάξεις κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο που ακολουθεί:

 

http://link-tube.com/p_AdreasGatzelis

.

ΝΕΑ ΈΚΔΟΣΗ

Ας καταστρέψουμε την κόλαση!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος! ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΤΈΤΑΡΤΟ.

Θαύμα του Δίκαιου Ιωάννη της Κρονστάνδης

Ο τάφος του αγίου δικαίου Ιωάννη της Κρονστάνδης είναι τόσο ευλογημένος: ευλαβική σιωπή, καθαριότητα και τάξη, πάντα πολλά λουλούδια, αναμμένα κεριά, σημειώσεις στο αναλόγιο και κάτω από την εικόνα του αγίου δικαίου. Οι άνθρωποι έρχονται και φιλούν το εικονίδιο. Μερικοί διαβάζουν σιωπηλά έναν ακάθιστο στον αγαπητό ιερέα, ψάλλουν τροπάριο και κοντάκι σε έναν άγιο ή προσεύχονται με συγκέντρωση. Μεγάλο είναι το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής, που μόνο ο Θεός και οι άγιοι, όπως ο δίκαιος Ιωάννης, το γνωρίζουν. Οι προσευχές γίνονται εδώ δύο φορές την ημέρα. Μοναχές μοιράζουν ευλογημένο λάδι από ένα καντήλι που καίει στον τάφο.

Οι άνθρωποι έρχονται από παντού: ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης είναι γνωστός και αγαπητός σε όλο τον κόσμο. Μια μέρα, πριν από δύο χρόνια, ένα πρωί του Μαρτίου, μια γυναίκα ήρθε στον ναό-τάφο και, πέφτοντας στα γόνατα στον τάφο, χύνοντας δάκρυα ευγνωμοσύνης, προσευχήθηκε για πολλή ώρα, στέλνοντας δόξα στον Θεό και τον πατέρα Ιωάννη για τη θεραπεία . Να τι είπε για τον εαυτό της.

* * *

Το όνομά της είναι Γκαλίνα. Αυτή και ο σύζυγός της ζουν στην πόλη Gukovo κοντά στο Rostov-on-Don και μεγαλώνουν πέντε παιδιά. Πριν από λίγο καιρό, η Γκαλίνα αρρώστησε βαριά.

Η εξέταση αποκάλυψε σοβαρές ασθένειες - πολυαρθρίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας και μεσοσπονδυλική κήλη. Οι γιατροί πρότειναν χειρουργική επέμβαση, αλλά η Γκαλίνα αρνήθηκε. Ο σύζυγος ήθελε πολύ η γυναίκα του να γίνει καλύτερη: πούλησε το αυτοκίνητο και κάλεσε διάφορους θεραπευτές.

Αλλά η Γκαλίνα απλώς το είπε: «Δεν τους χρειάζομαι. Ο Κύριος με τιμώρησε, ο Κύριος θα με βοηθήσει». Αρνήθηκε ακόμη και τις ενέσεις και σύντομα τα πόδια της παρέλυσαν. Για έξι μήνες, η Galina ήταν σχεδόν ακίνητη, ακόμη και έπλενε το πρόσωπό της ενώ ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της. Ο σύζυγος, απρόθυμα, πήγε στη δουλειά, και την άφησε μόνη στο διαμέρισμα, κλειδώνοντάς το με ένα κλειδί. Η γυναίκα απελπίστηκε εντελώς για την ανάρρωση της, αλλά συνέχισε να προσεύχεται, εμπιστευόμενη στο θέλημα του Θεού.

Μια μέρα, όταν η Γκαλίνα ήταν μόνη στο σπίτι, σε μια ασαφή μισοκοιμμένη είδε έναν γέρο ιερέα με ένα μαύρο στόλι και με ένα φλιτζάνι στο αριστερό του χέρι να την πλησιάζει.

«Σήκω, Γκαλίνα», είπε. - Προσευχήσου στον Θεό.

«Πώς ξέρει το όνομά μου;» αναρωτήθηκε η Γκαλίνα και ρώτησε δυνατά:

- Ποιος είσαι;

«Είμαι ο Ιωάννης της Κρονστάνδης», απάντησε ο γέροντας, της έπιασε το χέρι και τη βοήθησε να καθίσει στο κρεβάτι. Μετά επανέλαβε επίμονα: «Σήκω». Διαβάστε τον κανόνα - 150 προσευχές "Χαίρε την Παναγία".

- Πώς θα διαβάσω; Θα χάσω το μέτρημα.

- Με το κομποσκοίνι, και μετά έλα στο μοναστήρι μου.

-Που; - ρώτησε η Γκαλίνα.

«Θα το βρεις», απάντησε ο γέρος και εξαφανίστηκε.

Η Γκαλίνα σηκώθηκε αμέσως, έπλυνε το πρόσωπό της με ευχαρίστηση, έφαγε το πρόσφορο και άρχισε να ψάχνει την εικόνα με την εικόνα του γέροντα. Δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Και μετά ο άντρας μου επέστρεψε από τη δουλειά. Βλέποντας τη θεραπευμένη Γκαλίνα, δάκρυσε από ευτυχία, έπεσε στα γόνατα και, προσκυνώντας, ευχαρίστησε τον Κύριο.

Η Γκαλίνα στάθηκε κοντά και προσευχήθηκε επίσης.

Μετά από λίγο καιρό, έχοντας δανειστεί χρήματα, πήγε στο Νόβγκοροντ: ένας από τους γείτονες της είπε ότι τα λείψανα του Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης ήταν εκεί. Αφού έφτασε, πήγε στην εκκλησία και, γονατισμένη μπροστά στο ιερό, άρχισε να κλαίει και άρχισε να ευχαριστεί δυνατά τον αγαπητό ιερέα για τη θαυματουργή θεραπεία. Τότε μια καλόγρια την πλησίασε. Ο/Η Galina λέει:

- Ο Άγιος Ιωάννης σου της Κρονστάνδης με θεράπευσε.

«Αυτά είναι τα λείψανα του Αγίου Βαρλαάμ του Χουτίν», της εξήγησε η μοναχή. — Και τα λείψανα του αγίου δικαίου Ιωάννη της Κρονστάνδης βρίσκονται στην Αγία Πετρούπολη στη μονή Ιωαννόφσκι, στην Καρπόβκα.

«Αυτό είναι καλό», χάρηκε η Γκαλίνα. — Η κόρη μου σπουδάζει στο πανεπιστήμιο εκεί. θα πάω.

Στο δρόμο, ένας πονόδοντος πονούσε από το κρύο, αλλά μετά από μια προσευχή στη Μονή Ioannovsky, όταν η Galina προσκύνησε το Άγιο Ευαγγέλιο, ο πόνος εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος. Έτσι ο Ιωάννης της Κρονστάνδης βοήθησε τη Γκαλίνα δύο φορές.

...Η Γκαλίνα μίλησε αναλυτικά και για την κόρη της, την οποία παρακαλούσε από τον Θεό. Όμως, νομίζω, όσα έχουν ήδη ειπωθεί είναι αρκετά για να δοξάσουν τον Θεό και τον αγαπητό Πατέρα Ιωάννη της Κρονστάνδης, ο οποίος, εκπληρώνοντας το θέλημα του Επουράνιου Πατέρα, έρχεται σε βοήθειά μας.

Ας καταστρέψουμε την κόλαση!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος! ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΤΡΊΤΟ

Το όραμα του Βλαντιμίρ

Ζώντας στο Pechory στο Pskov στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα, πήγαινα σε λειτουργίες στο μοναστήρι κάθε μέρα. Τραγούδησα σε μια αδελφική χορωδία. Μια μέρα, φεύγοντας από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Μιχαήλ, συνάντησα έναν νεαρό άνδρα που περπατούσε κατευθείαν προς το μέρος μου. Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ: «Δεν είναι αυτό το ίδιο πρόσωπο για το οποίο μίλησε ο διάκονος του Pskov Alexey την προηγούμενη μέρα;» Και ρώτησα τον νεαρό: «Εσύ είσαι ο Βλαδίμηρος, που κοιμήθηκες στο στρατό και είδες την κόλαση και τον παράδεισο, την ευδαιμονία των δικαίων και το μαρτύριο των αμαρτωλών;» «Ναι, είμαι», απάντησε ο άγνωστος σταματώντας. - Θα έρθω να σου πω. Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Με κάλεσαν σε ένα σπίτι, αλλά θα τα καταφέρω εν καιρώ». Και πήγαμε μαζί του στο σπίτι μου. Ο Βλαντιμίρ ήταν είκοσι οκτώ ετών. Είπε την ακόλουθη ιστορία, την οποία μεταφέρω σε συντομογραφία λόγω της λησμονιάς κάποιων από τις λεπτομέρειες.

- Είμαι ορφανός από μικρός. Με μεγάλωσε μια γριά μοναχή που μου δίδαξε την Ορθόδοξη πίστη και ήταν η ίδια πνευματική ασκήτρια. Μετά τον θάνατό της έζησα με συγγενείς. Μετά πήγε να υπηρετήσει στο στρατό, όπου ήταν μάγειρας. Μια μέρα ονειρεύτηκα την αείμνηστη μητέρα του και είπα: «Δούλε του Θεού Βλαντιμίρ, θα κοιμηθείς για πολύ καιρό την ημέρα του Αγίου Πέτρου και Παύλου. Πες στον διοικητή σου να μη σου κάνει τίποτα ούτε να σε θάψει». Όταν ξύπνησα, δεν είπα σε κανέναν για το όνειρό μου, φοβούμενος τη γελοιοποίηση.

Τη δεύτερη νύχτα το όνειρο επαναλήφθηκε και το είπα στον φίλο μου. Συνέστησε να μην πάτε πουθενά και να μην το πείτε σε κανέναν. «Διαφορετικά», λέει, «θα σε γελάσουν». Την τρίτη νύχτα, η μητέρα εμφανίστηκε ξανά σε ένα όνειρο στον Βλαντιμίρ και είπε αυστηρά: «Αν δεν το πεις, θα σε θάψουν στο έδαφος και πραγματικά θα πεθάνεις».

Όταν ξύπνησα, πήγα αμέσως στον διοικητή και του τα είπα όλα. Με άκουσε ήρεμα και με έστειλε στην ιατρική μονάδα να δω έναν γιατρό με ένα σημείωμα, το οποίο έγραψε αμέσως σε ένα κομμάτι χαρτί: «Ελέγξτε τον ψυχισμό μου και ενημερώστε με». Ο γιατρός με άκουσε επίσης υπομονετικά, έκανε αρκετές ερωτήσεις και μου είπε να επιστρέψω με μια απάντηση που έγραφε: «Νευρικός-ψυχικός ενθουσιασμός από όνειρο. Κατάλληλος για καθήκον». Συνέχισα να σερβίρω στην κουζίνα. Η Ορθόδοξη εορτή των αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου πλησίαζε. Το άγχος και ο ενθουσιασμός δεν με άφησαν. Οι σύντροφοί μου αστειεύτηκαν μαζί μου. Αλλά μετά ήρθε αυτή η μέρα. Από νωρίς το πρωί μέχρι το μεσημέρι μαγείρευα φαγητό. Δεν έφαγα τίποτα μόνος μου. Όλοι περίμεναν τι θα συμβεί σε μένα, αλλά δεν μου συνέβη τίποτα για μισή μέρα. Αμφιβολίες μπήκαν στην ψυχή μου: «Φαίνεται ότι αυτό είναι απλώς ένα όνειρο». Νιώθοντας πείνα, αποφάσισα να φάω. Ξαφνικά ένιωσα να νυστάζω και ξάπλωσα αμέσως στις σανίδες. Και αυτό μου συνέβη. Σηκώθηκα όρθιος, αλλά με διαφορετική μορφή και φως, και δίπλα μου βρισκόταν το σχεδόν άψυχο κορμί μου. Κοίταξα τον εαυτό μου έκπληκτος και είδα πώς έτρεχαν οι στρατιώτες.

«Ο Volodya είναι νεκρός, είναι νεκρός», μούγκριζαν.

Ο διοικητής και ο γιατρός πλησίασαν και προσπάθησαν να ξεκουμπώσουν γρήγορα το πουκάμισο για να κάνουν τεχνητή αναπνοή, αλλά για κάποιο λόγο τα κουμπιά δεν κουνούσαν. Προσπάθησα να τους βοηθήσω σε αυτό, αλλά τα χέρια μου δεν είχαν δύναμη πάνω στα υλικά αντικείμενα και συνειδητοποίησα τη ματαιότητα των προσπαθειών μου και τον παράλογο της κατάστασής μου.

Ο φόβος με κυρίευσε. Είδα πόσο απελπιστικά μου έκαναν μασάζ στο στήθος, πώς οι σύντροφοί μου μετέφεραν το σώμα μου στην ιατρική μονάδα και ο γιατρός διέταξε να τον παρακολουθήσουν. Εκείνη την ώρα, κάποια άγνωστη δύναμη με σήκωσε από τη γη στον ουρανό. Δεν υπήρχε κανείς τριγύρω, αλλά μετά είδα την αείμνηστη μητέρα μου, η οποία, υποκλινόμενη, μου είπε: «Ειρήνη σε σένα, δούλε του Θεού Βλαντιμίρ». «Γεια σου, μητέρα», απάντησα με κοσμικό τρόπο.

«Λοιπόν», συνέχισε, «αμφιβάλλατε και φοβηθήκατε, και αν δεν το είχατε πει στον διοικητή, θα είχατε πραγματικά θαφτεί». Έχω λάβει εντολή να σας δείξω τις κατοικίες του παραδείσου και τα μπουντρούμια της κόλασης. Πάμε.

Περπατήσαμε και μου αποκαλύφθηκε μια νέα ζωή ανθρώπων που κάποτε ζούσαν στη γη. Είδα τους συγγενείς, τους γνωστούς μου, ακόμη και τους ηγέτες μου, τους οποίους αναγνώριζα από γήινα πορτρέτα. Υπήρχε πολύ φως στα παραδεισένια χωριά. Είδα παρθένες και παντρεμένους, μοναχούς χωριστά, αλλά μόνο σε διαφορετική δόξα. Κάποιοι είχαν ένα στέμμα στο κεφάλι τους, άλλοι είχαν δύο κορώνες. Και ήταν όλοι χαρούμενοι, χαρούμενοι και δοξολογούσαν τον Κύριο. Είδα εκεί τον συγγραφέα Γκόγκολ, του οποίου τα βιβλία διάβαζα ως παιδί.

Μετά μου έδειξαν τα κολασμένα μπουντρούμια, όπου υποφέρουν αμαρτωλοί που κρατούνται σε δοκιμασίες, βασανιζόμενοι από κακά πνεύματα μέχρι την Τελευταία Κρίση του Θεού. Εκεί είδα και τον αείμνηστο παππού μου, έμπορο σε κρεοπωλείο. Ξάπλωσε εκεί με μια βρώμα και ένα αδιάκοπο βογγητό από τα χτυπήματα στο κρανίο του. Τα σκουλήκια ροκάνιζαν το εσωτερικό του και μύριζε σάπιο κρέας.

«Αυτό είναι τέτοιο μαρτύριο για το υπερβολικό βάρος και την εξαπάτηση», εξήγησε η μητέρα. Είδα πώς οι άθεοι βασανίστηκαν από άγριους βασανιστές, χτυπώντας τους στο σκοτάδι, και πετούσαν από άκρη σε άκρη από αυτά τα χτυπήματα των μαύρων «μποξέρ», σαν σε ρινγκ. Η απελπισία και η απελπισία ήταν στα ζοφερά, εξαντλημένα πρόσωπά τους.

Άκουσα τον μάγο να ουρλιάζει καθώς τον έκαναν κομμάτια, σαν να ούρλιαζαν όλες οι ατμομηχανές, και είδα πώς οι δαίμονες, κρεμώντας τον ανάποδα, σαν από γουρούνι, του έκοψαν το δέρμα με σιδερένια δόντια, πλάνισαν και έκοψε και τον έκαψε με τις φλόγες της Γέεννας. Είδα πώς οι πόρνοι βασανίστηκαν από ανελέητα, ξεδιάντροπα πνεύματα κακίας. Χρησιμοποιώντας έναν μεγάλο τροχό με κοφτερά δόντια, έσκιζαν τους καβάλους και ούρλιαζαν θυμωμένα ανάμεσα στις αδιάκοπες κραυγές και τους στεναγμούς των αμαρτωλών. Περπατήσαμε πιο πέρα, και φρίκαρα όλο και περισσότερο από αυτό που μου αποκαλύφθηκε στον επόμενο κόσμο. Εδώ είναι μια μεγάλη σκοτεινή ζοφερή λίμνη, γεμάτη από ζωντανούς βατράχους.

«Αυτοί δεν είναι βάτραχοι», είπε η μητέρα μου, απαντώντας στις σκέψεις μου, «αλλά παιδιά που σκοτώθηκαν στις μήτρες των μητέρων τους». Είναι όλοι εδώ, ούτε μια ψυχή δεν εξαφανίζεται από τον Θεό.

Μερικά από αυτά τα αξιολύπητα πλάσματα ξαφνικά άλλαξαν και αναφώνησαν χαρούμενα: «Μα η μητέρα μου μετάνιωσε!» Και οι ουράνιες δυνάμεις τους μετέφεραν στη φωτεινή πλευρά. Έτρεμα όταν είδα τον ίδιο τον πολύφθαλμο δράκο - το αρχαίο φίδι, τον διάβολο και τον υπηρέτη του τον Αντίχριστο. Πλήθη κόσμου ήρθαν στο στόμα του με πανό και αφίσες, και τα χτύπησε με τα μακριά πόδια του. Οι άνθρωποι περπατούσαν τρελοί, μεθυσμένοι, φώναξαν κάτι δυνατά και έπεφταν σε μια λίμνη φωτιάς γεμάτη με τους ίδιους άτυχους ανθρώπους. Η καρδιά μου βούλιαξε από φόβο και τρόμο όταν αυτά τα τρομερά πόδια έφτασαν κοντά μου. Παραλίγο να πέσω, αλλά η μητέρα μου με στήριξε, και περάσαμε από αυτά τα τρομερά μέρη. Μου έδειξαν πολλά άλλα είδη βασανιστηρίων, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου σας το είπα εν συντομία. Μετά κατεβήκαμε στο έδαφος.

Ήταν ήδη η πέμπτη επίγεια μέρα του ουράνιου ταξιδιού μου, αλλά δεν το ήξερα τότε. Στον επόμενο κόσμο υπάρχει μια διαφορετική ροή του χρόνου. Ήταν ήδη νύχτα, και το σώμα μου βρισκόταν στο δωμάτιο, καλυμμένο με ένα λευκό σεντόνι. Η εφημερεύουσα νοσοκόμα κοιμόταν εκεί κοντά.

«Βλέπεις, δούλε του Θεού Βλαντιμίρ, το θνητό σου σώμα βρίσκεται και η ψυχή σου στέκεται πάνω από αυτό», είπε η μητέρα. «Τώρα πρέπει να μπει, γιατί δεν είναι ώρα να χωρίσουμε ακόμα». Θα μπεις όπως έφυγες, απαρατήρητος. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη, ευαίσθητη, αγία ψυχή και για αυτή τη δυσπιστία θα δώσουν απάντηση στον Θεό, όπως για όλες τις άνομες πράξεις τους. Πείτε σε όλους αυτό που είδατε, για να πιστέψουν οι άνθρωποι στον Θεό και στη μετά θάνατον ζωή. Ο γιατρός θα σας διώξει, αλλά μη φοβάστε και πείτε όλη την αλήθεια. Ο Κύριος θα σας προστατεύσει.

Ξαφνικά βρέθηκα σε μια σκοτεινή, παγωμένη σακούλα. Σταδιακά, η επίγεια ζωή επέστρεψε σε μένα. Το αίμα ζέστανε ξανά τα μέλη μου. Άνοιξα τα μάτια μου, κίνησα το χέρι μου και ψιθύρισα την πρώτη λέξη μετά από πέντε μέρες ύπνου:

- Θεέ μου!

Η νοσοκόμα σηκώθηκε αμέσως και έτρεξε πίσω από τον γιατρό. Μου έκαναν ενέσεις, με κάλυψαν με θερμαντικά επιθέματα και θαύμασαν την ασυνήθιστη περίπτωση του ληθαργικού ύπνου. Και σου είπα τι είδα στον άλλο κόσμο.

- Δεν είδες τίποτα. Αυτό είναι ένα οδυνηρό παραλήρημα», είπε ο γιατρός. «Και μην τολμήσεις να πεις σε κανέναν για αυτό».

Αλλά μίλησα και το λέω σε όλους όσοι με ακούνε, αν και δεν πιστεύουν όλοι.

Πρώτα, με μετέφεραν σε άλλη στρατιωτική μονάδα, μετά με ανέθεσαν, μου έδωσαν πιστοποιητικό και με έστειλαν σπίτι. Τώρα πηγαίνω και μιλάω στους ανθρώπους για τον Θεό, για την ψυχή, για τη μετά θάνατον ζωή, την ευδαιμονία των δικαίων και το μαρτύριο των αμαρτωλών. Μερικές φορές, μπροστά σε ορισμένους ανθρώπους, μια εσωτερική φωνή δεν μου λέει να μιλήσω, και αν δεν υπακούσω, τιμωρούμαι. Με καλούν, με μαλώνουν, με απειλούν ακόμη και με κρατούν, αλλά μετά με αφήνουν εν ειρήνη. Πρόσφατα, μέσα από ένα όνειρο, έλαβα και πάλι ένα μήνυμα από τη μητέρα μου ότι σε ένα χρόνο πρέπει να πεθάνω και αν δεν έρθω εδώ, σημαίνει ότι δεν είμαι πια στη γη.

Έτσι τελείωσε την ιστορία του ο υπηρέτης του Θεού Βλαντιμίρ. Τον τάισα ό,τι μπορούσα, ήθελα να του δώσω αρκετά για το ταξίδι, αλλά αρνήθηκε τα πάντα και χωρίσαμε για πάντα.