Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024

Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 43


Μη στενοχωριέσαι με τους γείτονές σου, συναντώντας ψυχρότητα από μέρους τους αντί για αγάπη, αλλιώς το Πνεύμα του Θεού θα στεναχωρηθεί μαζί μας, και αυτό είναι μεγάλη συμφορά. Για να αποφύγετε την απογοήτευση:

1. Μην αναζητάτε φίλους στη γη, αλλά έχετε και κάνετε φίλους με τον Κύριο και τους αγίους, με επικεφαλής τη Μητέρα του Θεού.

2. Αν σου τύχει κάποιος φίλος, ευχαρίστησε τον Κύριο που του έδωσε, αλλά παρηγορήσου όχι από αυτόν, αλλά από τον Κύριο, για να μην εξαφανιστεί το αίσθημα της μοναξιάς σου, και δεν θα είσαι μόνος, και ο Κύριος θα είναι μαζί σου.

3. Μην ανταλλάξεις τον Κύριο με κανέναν και μην διαιρέσεις την καρδιά σου, αλλά δώσε την ολοκληρωτικά στον Κύριο, και αγάπησε τον πλησίον σου όχι ανεξάρτητα, για χάρη της καλοσύνης του, και όχι εγωιστικά, για χάρη της παρηγοριάς σου, αλλά για χάρη του Κυρίου ως τέκνου Του, αγάπη στο φως της αγάπης του Θεού, πώς αγαπάς το Πάσχα, αγνό και φωτεινό.

4. Προσπαθήστε να υπηρετήσετε τους πάντες ξανά στο όνομα του Θεού, και όχι από σεβασμό και συμπάθεια ο ένας για τον άλλον, αν είναι δυνατόν, να αγαπάτε όλους εξίσου, με αδελφικό τρόπο, αλλά μην περιμένετε αμοιβαία αγάπη και μην παρηγορηθείτε από αυτήν. έρχεται, για να μη χάσει η καρδιά σου την αγάπη για τον Θεό, δεν θα ανταλλάξει την ουράνια χαρά με τον Κύριο με ζηλότυπο μαρτύριο και ενόχληση με τον άνθρωπο.

5. Όταν συναλλάσσεσαι με ανθρώπους, να θυμάσαι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδύναμοι και μπορούν άδικα να σε προσβάλλουν, μην ντρέπεσαι γι' αυτό και μην μπεις στον πειρασμό: αποδώστε το κακό στον διάβολο και θεωρήστε την προσβολή ως τιμωρία του Θεού για εσάς για τυχόν αμαρτίες , ειδικά για υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση, και καθόλου μη θεωρείς τον εαυτό σου καλύτερο από τον παραβάτη: δεν έχει καμία σχέση με αυτό, ένας απλός μεταδότης του θελήματος του Θεού.

6. Αν στενοχωριέσαι με κάποιον, τότε να ξέρεις ότι είσαι περήφανος, αγαπάς τον εαυτό σου, όχι τον Θεό και τους γείτονές σου, και έχεις ξεχάσει τις αμαρτίες σου και την ταπείνωση και την υπομονή. Μετανοήστε για όλα αυτά και κατακρίνετε τον εαυτό σας. «Ο Θεός αντιστέκεται στους υπερήφανους, αλλά δίνει χάρη στους ταπεινούς» ( Ιακώβου 4:6 · 1 Πέτ.5:5 ).

7. Θα πείτε: όλο αυτό είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Αλλά με τη βοήθεια του Θεού είναι δυνατό, και το πιο σημαντικό, θα γίνεις φίλος του Κυρίου και, παρηγορημένος από αυτό, εσύ ο ίδιος θα αρχίσεις να σε βαραίνει ακόμα και η αγνή φιλία, αφού κάθε τι του Θεού είναι ανέκφραστα γλυκό, και κάθε τι ανθρώπινο είναι επώδυνο και βρωμερό.

Μην αποθαρρύνεστε, λοιπόν, αγαπήστε τους πάντες και φύγετε από όλους, μην αναζητάτε φιλία. Να υπηρετείτε τους πάντες, αλλά να περιμένετε ανταμοιβές όχι από αυτούς, αλλά από τον Κύριο. Θα του δώσεις μισό κομμάτι και θα σου δώσει χρυσό σε αντάλλαγμα. Ο δρόμος προς την αγάπη του Θεού είναι η καθαρή προσευχή (η σύντομη προσευχή του Ιησού είναι βολική), η σιωπή, η αποχή σε όλα, το πνευματικό διάβασμα και η συχνή νηστεία.

Πρόσεχε τη γλώσσα σου και μην κοιτάς τις ζωές των άλλων και μην κρίνεις, αλλά προσευχήσου για όλους. Φρόντισε την ψυχή σου από τη ματαιότητα, αναζητήστε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και όλα θα σας προστεθούν. Αγαπήστε τον Κύριο, θα λάβετε τον ουρανό.

Σημείωμα

Σώπασε και θα σώσεις την ψυχή σου από πολλές αμαρτίες.

Προσεύχεσαι για την ψυχή σου αδιάκοπα και θα αποφύγεις πολλές συμφορές.

Υπομένετε τους λυπημένους με ευχαριστία, αυτό θα καθαρίσει τις αμαρτίες σας.

Να είσαι στη γωνιά σου, όπως σε ένα κελί, ή να στήσεις ένα κελί στην καρδιά σου και να μείνεις στην προσευχή σε αυτό - θα είσαι ευτυχισμένος.

Περάστε κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία στη ζωή σας και δεν θα χάσετε την καρδιά σας.

Μην αναλύετε τις σκέψεις σας, ακόμη και τις καλές που δεν σχετίζονται με το θέμα: είναι ο εχθρός που αποσπά την προσοχή όλων από την προσευχή.

Μην κολλάτε με κανέναν και τίποτα, διαφορετικά θα χάσετε τον Θεό και τον παράδεισο. Αγαπήστε τον Θεό και θα σας σώσει.

ΓΈΡΩΝ ΠΑΡΘΈΝΙΟΣ.ΙΕΡΑ ΜΟΝΉ ΑΓΊΟΥ ΠΑΎΛΟΥ.ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

 

Η ΜΙΚΡΉ ΜΑΡΊΑ.



Θωρείς την μικρή Μαρία 
που ανεβαίνει τρέχοντας τα σκαλοπάτια 
(δίχως ματιές προς τα πίσω στους γονείς της 
η οποία σημειωτέων ήταν μόλις τριών χρονών) 
και ρίχνεται στην αγκάλη του Αρχιερέα Ζαχαρία 
και ζηλεύεις την λαχτάρα της...... 
Ζηλεύεις..... 
και σαν γονιός μα και σαν μεγάλο παιδί.... 
Πως είναι δική Της  
είσοδος και παραμονή στον Ιερό Ναό 
και πως οι δικές μας...... 
12 χρόνια μόνη ‘’μόνω Θεώ’’ 
και αυτή η σχέση κυριολεκτικά την έθρεφε 
(ψυχή τε και σώματι) 
και εμείς μετράμε τα λεπτά  
και τα δευτερόλεπτα ακόμα, της προσευχής.... 
Δυσκολευόμαστε, βαρυγγωμάμε......  
Βλέπεις η δικής μας σχέση 
μετά του Θεού(που δεν είναι υγιής) 
μας τρώει και γι’ αυτό δεν αντέχουμε.... 
Για να ζήσουμε και εμείς ‘’τέτοια’’ Εισόδια 
χρειάζεται να πάρουμε 
τις αντίστοιχες ‘’εξόδους’’  
από τα σκοτάδια των παθών μας.... 
Αρκετοί βολεμένοι βαριούνται.... 
Κάποιοι βέβαια θέλησαν αλλά  
μονάχα εκείνοι που το πήραν απόφαση  
και ταπεινώθηκαν σκοντάφτοντας  
προς την ‘’ηρωική έξοδο’’ βρήκαν το ποθούμενο Φως...

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π. ΈΚΤΑΚΤΟ.

Ο δημοσιογράφος Τάκερ Κάρλσον ανέφερε ότι η άδεια του Μπάιντεν στο Κίεβο να χτυπήσει με ATACMS βαθιά στη Ρωσία απειλεί με θάνατο όλους τους Αμερικανούς.

"" Ο κουτσός πρόεδρος μόλις ξεκίνησε έναν καυτό πόλεμο με την πιο επικίνδυνη χώρα στον κόσμο. Είμαστε όλοι πολύ κοντά στο να σκοτωθούμε.""

17 Νοεμβρίου – Πριν από 28 χρόνια, ο μακαριστός Dimitri (Mitenka) εκοιμήθη εν Κυρίω /27/11/1906 – 17/11/1996/


 


17 Νοεμβρίου – Πριν από 28 χρόνια, ο μακαριστός Dimitri (Mitenka)  εκοιμήθη εν Κυρίω /27/11/1906 – 17/11/1996/

Έχασε τη μητέρα του αμέσως μετά τη γέννησή του και σε ηλικία 8 ετών και τα δύο πόδια και το ένα χέρι χάθηκαν. Ο μικρός Mitya έμεινε παράλυτος το 1914.

Στα 82 χρόνια που έμεινε εκεί, δεν ξέφυγε ούτε ένα βογγητό από τα χείλη του. Και μόνο αφού αποκοιμήθηκε και έχασε τον έλεγχο του εαυτού του, έγινε σαφές τι προσπάθειες χρειάστηκε για να κρύψει τον πόνο του.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν ήταν ξύπνιος, ήταν ένας εκπληκτικά ζωηρός, πνευματικά σε εγρήγορση άτομο και ένας ενδιαφέρων συνομιλητής. Όταν έμεινε μόνος, προσευχόταν.

Ως νηστευτής ήταν ο πιο ασκητής. Δεν υπήρχε καθόλου κρέας στη διατροφή του. Ο μακαριστός πέρασε τη Δευτέρα, την Τετάρτη και την Παρασκευή εντελώς χωρίς φαγητό. Τα σκεύη του ήταν συνηθισμένα τενεκεδάκια, στα οποία έβαζε ο ίδιος τα απαραίτητα προϊόντα και μετά τα έδινε στα αγαπημένα του πρόσωπα για να τα μαγειρέψουν στο μάτι της κουζίνας. Έφαγε όμως μόνο αφού το φαγητό είχε παλαιώσει για 3 ημέρες. Αυτή ήταν η αρχή του. Απέρριψε κατηγορηματικά τα φρεσκομαγειρεμένα και νόστιμα πιάτα.

Ο γέροντας εισήχθη στη συνήθεια να μένει κάθε χρόνο στη σοφίτα από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο, όπου τον μετέφεραν οι συγγενείς του. Ποτέ δεν ήταν βάρος των συγγενών του. Δεν ήξερε καν να διαβάζει ή να γράφει, αλλά ήξερε όλες τις προσευχές στις οποίες δεν σταμάτησε ποτέ να προσεύχεται από καρδιάς.

«Έπρεπε να δεις με τα ίδια σου τα μάτια το πρόσωπό του, γεμάτο χαρά - εκείνη την ύψιστη χαρά που προίκισε ο Κύριος, που έκανε τη ζωή του γαλήνια και αληθινά ευλογημένη.

Το αδύναμο σώμα φωτιζόταν από μέσα με ένα ειδικό φως. Και το αίσθημα οίκτου για τον πάσχοντα σύντομα εξελίχθηκε σε ένα συναίσθημα κάποιου είδους αρπακτικής απόλαυσης και ακόμη και ευλάβειας. Ήθελα να προσκυνήσω τον ξαπλωμένο και να του ζητήσω βοήθεια, συμβουλή, προστασία...» έγραψε γι' αυτόν ο Αρχιμανδρίτης Αγαθάγγελος, του οποίου οι αναμνήσεις του μακαριστού έχουν φτάσει μέχρι εμάς.

Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Γερμανοί κατακτητές, μπαίνοντας στην καλύβα του μακαριστού, αντικατέστησαν τη σκληρότητα με χαμόγελα, του χάρισαν καραμέλα και έφυγαν.

Ο ίδιος ο γέροντας θεωρούσε την πραγματική ανταμοιβή του Κυρίου την ευλογημένη επικοινωνία για περισσότερα από 30 χρόνια με τον πατέρα Νικολάι Γκουριάνοφ /+24.08.2002/ από το νησί Ζαλίτ. Η πνευματική σύνδεση μεταξύ αυτών των ανθρώπων ήταν ιδιαίτερα αξιόπιστη και άρρηκτη. Μοιράστηκαν οικείες εμπειρίες μεταξύ τους και ομολόγησαν αμοιβαία τα μυστικά της καρδιάς τους, αποτελώντας παράδειγμα αληθινής ιερής αδελφοσύνης.

Ένα ατελείωτο ρεύμα αρρώστων, προσκυνητών και απλώς λαού του Θεού από διάφορα μέρη της ρωσικής γης και ακόμη και από το εξωτερικό ήρθαν στον Γέροντα Μίτια. Αυτοί ήταν γιατροί, δικηγόροι, αγρότες, καθηγητές, ασπρόμαυροι κληρικοί - πολλοί από αυτούς έγιναν στη συνέχεια πνευματικά του παιδιά, χωρίς να φαντάζονται πλέον την περαιτέρω ύπαρξή τους χωρίς την εμπειρία της επικοινωνίας μαζί του.

Σε όσους ήρθαν για συμβουλές και ευλογία, ο πρεσβύτερος μιλούσε συχνά για την ανάγκη για επείγουσα μετάνοια και μετάνοια για τις αμαρτίες κάποιου ως άμεσο μονοπάτι για την επίτευξη της Βασιλείας των Ουρανών.

Η μετάνοια, κατά τη γνώμη του, είναι, πρώτα απ' όλα, ένας αγώνας για καθαρότητα των σκέψεων, μια κίνηση σε συχνή προσευχή, που φέρνει μαζί της βαθιά πίστη και την κατανόηση ότι είναι ζωντανή στην ψυχή του ανθρώπου με την αίσθηση ότι κουβαλά κανείς τον σταυρό του. .

Έμεινε έκπληκτος με το χάρισμά του να γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχή. Όταν γκρινιάρηδες, φθονεροί άνθρωποι, που έπασχαν από μέθη και άλλες θανατηφόρες ασθένειες, ήρθαν στον Δημήτριο, ο ευλογημένος, βλέποντας ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις αμαρτίες, του απηύθυνε θερμά λόγια:

«Άπληστος (δηλαδή, αγαπητός, επιθυμητός φίλος, αξιολύπητος Το πρόφερε με πραότητα και αγάπη, και ακουγόταν σαν «λυπηρό»), σε παρακαλώ μην πίνεις, δεν αρέσει στον Θεό!».

Και αν κάποιος κατακτούσε το πάθος και την αμαρτία, φώναζε: «Σε ικετεύω, μην αμαρτάνεις πια!» Και αναρωτήθηκαν πώς ήξερε ότι ο άνθρωπος είχε πάψει να αμαρτάνει. Πάντα τον αφήναμε εύκολα. Ευλόγησε, βαπτίζοντας κεφάλια και καρδιές με το παιδικό του χέρι.

Μετά από μια σύντομη γνωριμία, ο γέροντας κατανόησε αμέσως το μυστικό της μοίρας αυτού ή του άλλου προσώπου και προέβλεψε το μέλλον. Υπάρχουν πολλές παρόμοιες ιστορίες που λέγονται τώρα. Εδώ είναι ένα από αυτά.

Μια μέρα ένα νεαρό ζευγάρι από τη Ρίγα ήρθε στον μακαριστό Δημήτριο για μια ευλογία για το γάμο τους. Ο γέροντας, κοιτώντας τους, είπε: «Δεν υπάρχει ευλογία Θεού σε αυτόν τον γάμο». Σταυρώθηκε και σώπασε. Οι νέοι, σαστισμένοι, άρχισαν να ταράζουν γύρω του, θέλοντας να μάθουν τον λόγο αυτής της δυσμένειας, διαβεβαιώνοντας τον μακαριστό για την αμοιβαία αγάπη μεταξύ τους και την Αγία Μητέρα Εκκλησία.

Ποτέ όμως δεν πέτυχαν τίποτα. Με αυτό φύγαμε για το σπίτι. Στη Ρίγα, πήραν μια ευλογία από τον ιερέα του τοπικού καθεδρικού ναού και μετά παντρεύτηκαν... Και έξι μήνες αργότερα χώρισαν - η κοινή τους ζωή δεν λειτούργησε, ο γάμος αποδείχθηκε δυστυχισμένος.

Ο μακαριστός Δημήτριος πέθανε ήσυχα στις 17 Νοεμβρίου 1996, 10 μέρες πριν τα 90ά του γενέθλια. Ένα από τα αξιομνημόνευτα μέρη στη γη για τον δίκαιο άνθρωπο είναι το παρεκκλήσι «Ζωοδόχος Πηγή», που αναστηλώθηκε κατόπιν αιτήματός του και χάρη στις προσευχές του, κοντά στο χωριό Buregi, το οποίο βρίσκεται στον αυτοκινητόδρομο Novgorod-Staraya Russa.

Και αν περάσετε, πάρτε το χρόνο σας, πιείτε από μια αληθινά ζωογόνο πηγή και θυμηθείτε τον μακαριστό Δημήτριο - από εδώ και πέρα ​​αυτό το παρεκκλήσι έγινε για τους Ορθοδόξους σύμβολο της φωτεινής ψυχής του γέροντα, που ξεχύνει την καλοσύνη του σε ρυάκια σε όλους γύρω.

10 Νοεμβρίου - Πριν από 158 χρόνια, εκοιμήθη εν Κυρίω ο μακάριος Τερέντυ Ιβάνοβιτς Τβοροζκόφσκι, ο ανόητος για χάρη του Χριστού (1808 - 10/10/1866).


 


10 Νοεμβρίου - Πριν από 158 χρόνια, εκοιμήθη εν Κυρίω ο μακάριος Τερέντυ Ιβάνοβιτς Τβοροζκόφσκι, ο ανόητος για χάρη του Χριστού (1808 - 10/10/1866).

Στην επαρχία Pskov του χωριού Tvorozhkovo, ζούσε ο ευλογημένος ανόητος για τον Χριστό, Terenty Ivanovich. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ήταν σεβαστόςγέρος, διορατικός περπάτησε στα γύρω χωριά κάθε εποχή του χρόνου, ξυπόλητος και ημίγυμνος, προσευχόταν και δεν φαινόταν να λέει κάτι ιδιαίτερο, αλλά ήρθε - και η δουλειά κύλησε ομαλά, οι καυγάδες υποχώρησαν. . Και μόνο τότε οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν το μυστικό νόημα των λόγων του...

Προέβλεψε στους ανθρώπους για την επικείμενη οικοδόμηση ενός μοναστηριού στο χωριό Tvorozhkovo. Εν τω μεταξύ, το ζεύγος Von Rose, ο ευγενής Karl Andreevich και η Alexandra (μελλοντική μοναχή Angelina) ζούσαν στην Αγία Πετρούπολη.

Η νεαρή όμορφη σύζυγος της Αλεξάνδρας, λάτρης της κοσμικής κοινωνίας της Αγίας Πετρούπολης. Όμως όλη αυτή η κοινωνία τη βάραινε. Συχνά ζητούσε από τον άντρα της να πάει στο χωριό ή στην ερημιά, όπου θα υπήρχε γαλήνη και ησυχία, και ονειρευόταν μια εκκλησία στο σπίτι.

Με το ίδιο αίτημα να ξεφύγει από όλη τη φασαρία, έπεισε τον σύζυγό της να προσηλυτιστεί στην Ορθοδοξία, στην οποία ο σύζυγος συμφώνησε και βαφτίστηκε με το όνομα Νικολάι.

Εκπλήρωσε επίσης το αίτημά του να ζήσουν μαζί στη σιωπή και αγόρασε δύο σπίτια, το ένα σπίτι στο χωριό Tvorozhkovo και το άλλο σπίτι στο χωριό Barsky Dubok.

Η Αλεξάνδρα ήρθε να αξιολογήσει την απόκτηση και στεναχωρήθηκε, αφού τα χωριά ήταν πραγματικά στην ερημιά, μακριά από την Αγία Πετρούπολη. Ως αποτέλεσμα, συμφιλιώθηκε και η οικογένεια μετακόμισε για να ζήσει στο εξοχικό της κτήμα.

Η Alexandra Filippovna και ο Karl (Nikolai) Andreevich είχαν μια κόρη. Ήταν αγγελικής ομορφιάς. Όμως το κορίτσι πέθανε σε ηλικία 2 ετών. Η οικογένεια ήταν σε μεγάλη θλίψη για την απώλεια του παιδιού της.

Όμως η Αλεξάνδρα υπέστη ένα άλλο χτύπημα: ο σύζυγός της κρυολόγησε κατά την υλοτόμηση, αρρώστησε και πέθανε.

Και πριν από αυτό το γεγονός, τον θάνατο του συζύγου της, ο σύζυγος πρότεινε στην Αλεξάνδρα: αν πεθάνει πρώτα, τότε η γυναίκα του θα πρέπει να ανοίξει ένα μοναστήρι και αν είναι η πρώτη που θα φύγει από αυτόν τον κόσμο, τότε ο Καρλ Αντρέεβιτς θα χτίσει ένα μοναστήρι για άντρες.

Και η χήρα Αλεξάνδρα έζησε μετά το θάνατο του συζύγου της στο χωριό Tvorozhkovo σε ένα ερειπωμένο κτίριο. Και τότε μια μέρα ο ευλογημένος Τερέντι Ιβάνοβιτς ήρθε κοντά της και χτύπησε. Κάλεσε τον ευλογημένο στο σπίτι και έριξε τσάι. Και ο άγιος ανόητος βλέπει ότι η Αλεξάνδρα είναι σε πλήρη θλίψη και λέει:
«Καλά, γιατί στεναχωριέσαι, μάνα;» Μη θρηνείς!

Και άρχισε να σχεδιάζει πάνω στο τραπεζομάντιλο:
«Εδώ είναι ένας μεγάλος ναός και εδώ ένας μικρός». Εδώ στέκονται οι sudarushki, και εδώ οι sudarushki στέκονται και τραγουδούν. Θα σου βάλουν καπέλο και θα δέσουν κασκόλ. Θα σας δώσουν ένα βιβλίο, και θα διαβάσετε την Παναγία...

Μόνο αργότερα έλυσαν το αίνιγμα του Ευλογημένου Τερέντυ: Οι σουδαρούσκι τραγουδούν - σχηματίζουν μια εκκλησιαστική κοινότητα με ένα ελεημοσύνη από κορίτσια. ένα καπάκι με ένα κασκόλ - ένα μοναστικό χιτώνα, έτσι ώστε να γίνει μοναχός. το βιβλιαράκι που θα παραδοθεί είναι ένα λογιστικό βιβλίο όπου η μητέρα θα αρχίσει να εισάγει σημαντικές πληροφορίες για την κοινότητα. και «Διαβάζοντας τη Μητέρα του Θεού» σήμαινε το προσευχητικό κατόρθωμα της μελλοντικής Μητέρας Αγγελίνας.

Έτσι ο μακαριστός Τερέντιος προέβλεψε τον μελλοντικό μοναστικό θώκο της Αλεξάνδρας και τη θέση του Αρχηγού της κοινότητας, που συνέβη μετά τον θάνατό του το 1866.

Αφού επισκέφθηκε τον άγιο ανόητο Τερέντυ, η Αλεξάνδρα, γεμάτη αποφασιστικότητα, άρχισε να εκπληρώνει την υπόσχεσή της στον σύζυγό της να χτίσει ένα μοναστήρι, πούλησε το σπίτι στην Αγία Πετρούπολη, αλλά τα χρήματα δεν ήταν αρκετά για την κατασκευή. Υπήρχε επίσης πρόβλημα ότι οι αρχές δεν έδωσαν άδεια να ανοίξει το μοναστήρι.

Και όλα αυτά επειδή κυριολεκτικά 600 μέτρα από το Tvorozhkovo υπήρχε το κέντρο της αυλής της εκκλησίας Bystereevsky - η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, δηλαδή, σε αυτό το μέρος δεν υπήρχε ανάγκη για άλλες εκκλησίες.

Μια μέρα, ο ιερέας της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου της ενορίας της εκκλησίας Bystreyevo, ο πατέρας Ιωάννης, περπατούσε στο δρόμο και είδε μια πύρινη στήλη στον ουρανό. Φοβήθηκε, έκπληκτος άρχισε να προσεύχεται. Η κολόνα δεν εξαφανίστηκε, αλλά άρχισε σιγά-σιγά να κινείται προς το Tvorozhkov και αιωρήθηκε πάνω από το μέρος όπου σχεδιαζόταν να χτιστεί ένα μοναστήρι.

Σύντομα, κατόπιν συμβουλής και ευλογίας του Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιου Μπριαντσάνινοφ, δημιουργήθηκε το 1858 μια εκκλησιαστική κοινότητα με ελεημοσύνη τριάντα κοριτσιών και χήρων.

Ο μακαρίτης Τερέντυ Ιβάνοβιτς έφερε στην Αλεξάνδρα Φιλίπποβνα μια εικόνα της Μητέρας του Θεού «Χαρά όλων που λυπούνται» και είπε: «Εδώ είναι μια εικόνα για σένα, προσευχήσου και θα σε βοηθήσει να χτίσεις ένα μοναστήρι».

Αυτή η εικόνα ήταν στο κελί του ηγουμένου πριν από την επανάσταση. Μετά την επανάσταση όλα τα προσκυνητάρια της μονής χάθηκαν και η θέση τους είναι ακόμα άγνωστη.

Τότε ο Τέρεντι Ιβάνοβιτς, με τις λέξεις «Εδώ είναι τα λεφτά σου», έφερε ένα πορτοφόλι με λίγα καπίκια. Η Alexandra Filippovna εξοικονόμησε αυτά τα χρήματα και όταν ήρθε η ώρα να τοποθετηθεί η κύρια πέτρα στο βωμό του μελλοντικού ναού, την τοποθέτησε κάτω από αυτόν τον ογκόλιθο.

Ακόμη και ο άγιος ανόητος Τερέντι Ιβάνοβιτς υπέδειξε το μέρος για την κατασκευή μιας μεγάλης πέτρας και μιας μικρής ξύλινης εκκλησίας. Την ίδια στιγμή, η ίδια η μητέρα Αγγελίνα είχε μια εντελώς διαφορετική ιδέα για τη θέση των εκκλησιών στο μοναστήρι.

Ωστόσο, όταν το 1875 ένας αρχιτέκτονας της Αγίας Πετρούπολης ήρθε στο μοναστήρι, μελέτησε την περιοχή και υπέδειξε πού να σκάψει τα θεμέλια για έναν μεγάλο καθεδρικό ναό, αποδείχθηκε ότι η γνώμη του ειδικού συνέπεσε πλήρως με την πρόταση του Terenty Ivanovich.

Ο άγιος ανόητος ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο της μονής, όχι μακριά από την μακαρία Όλγα. Κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής περιόδου, αυτό το νεκροταφείο ουσιαστικά καταστράφηκε, αλλά ο τάφος του Terenty Ivanovich επέζησε και διατηρείται μέχρι σήμερα.

Η άδεια για το άνοιγμα του μοναστηριού ελήφθη μόνο όταν η Αλεξάνδρα Φιλίπποβνα στράφηκε απευθείας στην αυτοκράτειρα Μαρία Αλεξάντροβνα. Και λίγα χρόνια αργότερα, η Alexandra Filippovna εκάρη μοναχή με το όνομα Angelina και εγκρίθηκε ως επικεφαλής της κοινότητας της Αγίας Τριάδας Tvorozhskov.

Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 42


11. Ο κανόνας της προσευχής ανατίθεται στον μοναχό σύμφωνα με τη δύναμη, την ηλικία, την εργασία ή την υπακοή του. Συνήθως αποτελείται από πρωινές και απογευματινές προσευχές σε εύθετο χρόνο, με την προσθήκη της ανάγνωσης κανόνων, ακαθιστών, του Ψαλτηρίου και του λόγου του Θεού - του Ευαγγελίου με μηνύματα. Επιπλέον, δίνονται εκατό, τριακόσιες ή πεντακόσιες προσευχές του Ιησού.

Δείγμα ενός μικρού κανόνα: εκτός από τις πρωινές και βραδινές προσευχές, ένα κάθισμα, έναν κανόνα ή ακάθιστο, μία έννοια από το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο και εκατό προσευχές του Ιησού, χωρισμένες σε τρία μέρη: 33 προσευχές στον Σωτήρα, 33 έως η Μητέρα του Θεού και 33 στον Φύλακα Άγγελο και «Άξιος».

Σε περίπτωση έλλειψης ελεύθερου χρόνου ή ασθένειας, ακόμη και αυτό μειώνεται, διαβάζεται μόνο ό,τι είναι δυνατό και η προσευχή του Ιησού εκτελείται κατά τη διάρκεια πράξεων χωρίς συγκεκριμένο αριθμό, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η ουσία της χριστιανικής και μοναστικής ζωής δεν συνίσταται στο εκπληρώνοντας τους κανόνες και άλλα κατορθώματα της ευσέβειας, όχι με τη νηστεία, όχι με την υπόκλιση, αλλά με την απόκτηση καθαρότητας καρδιάς, ταπεινοφροσύνης, μετάνοιας και ανυπόκριτης αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον. Οι κανόνες και τα κατορθώματα είναι μόνο βοήθεια, ή μέσα που βοηθούν στην απόκτηση μιας τέτοιας διάθεσης. Εάν ένα άτομο ξεχάσει τον κύριο στόχο της ζωής και αρχίσει να υπερηφανεύεται για τις προσπάθειές του και τα κατορθώματα του ως ανεξάρτητη αξία, τότε δημιουργεί τρέλα, όπως αν ένας μαθητής άρχισε να είναι περήφανος για την ικανότητα ανάγνωσης και γραφής και δεν θα σπουδάσει επιστήμη , ή ένας ταξιδιώτης στην έρημο ακολουθώντας το νερό της πηγής Έχοντας κάνει ένα μακρύ ταξίδι, σταματούσε στα μισά του δρόμου και άρχιζε να καυχιέται για το δύσκολο μονοπάτι που είχε διανύσει, αλλά ο ίδιος δεν έφτανε στο κλειδί και τελικά πέθαινε από τη δίψα.

Στο κεφ. 6. Στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, ο Κύριος ονόμασε τέτοια δικαιοσύνη, καύχημα για κατορθώματα χωρίς να αποκτήσει καθαρότητα καρδιάς, άκαρπο, Φαρισαίο, και στο 5ο κεφάλαιο είπε: αν η δικαιοσύνη σου δεν υπερβαίνει τη δικαιοσύνη των γραμματέων και των Φαρισαίων, τότε δεν θα μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών.

Λοιπόν, όποιος αγωνίζεται και προσεύχεται, να θυμάστε ότι δεν έχουν νόημα η νηστεία και οι προσκυνήσεις και οι ακάθιστοι, αλλά ο καρπός τους, που καλλιεργείται από αυτούς με τη βοήθεια του Θεού, που αποτελείται από εγκάρδια μετάνοια, ταπείνωση, βαθιά πίστη, μετάνοια. καθαρότητα της καρδιάς. Αν αντί αυτού του μυρωδάτου φρούτου υπάρχει σε έναν άνθρωπο η αυτοεκτίμηση, η υπερηφάνεια για τα εξωτερικά κατορθώματα, η αξιολόγηση και η αποτίμησή τους, η απουσία της ζωής και η ψυχρότητα προς τον Θεό και τους γείτονες, τότε να ξέρεις: το δέντρο της ζωής σου από την αλαζονεία σου, η ματαιοδοξία και ο εγωισμός αποδείχτηκαν άγονο άδειο λουλούδι και είναι κατάλληλο μόνο για καύση στη φωτιά της Γέεννας, αν δεν το επικαλύψεις, πριν να είναι πολύ αργά, με ζωογόνο κοπριά από βαθιά ταπείνωση, δάκρυα, θνητού μνήμη και αποκόλληση από τον εαυτό του. «Γιε μου, δώσε μου την καρδιά σου» και «Χωρίς εμένα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα». Επομένως, όλα τα βιβλία προσευχής, ακόμη και οι ασκούμενοι της Προσευχής του Ιησού, αν είναι περήφανοι για την ίδια την προσευχή, τότε πάντα πέφτουν σε αυταπάτη και μερικές φορές επικίνδυνα.

Λοιπόν: προσευχήσου, προσπάθησε, αλλά μην είσαι περήφανος για αυτό και μην υπερτιμολογείς τον εαυτό σου, αλλιώς θα διαστρεβλώσεις όλη σου τη ζωή, θα είσαι περήφανος για το αλφάβητο, αλλά όχι για την επιστήμη που ξέχασες να πετύχεις, δηλαδή όχι της μετάνοιας, της αγνότητας, της πίστης και της αγάπης, που πρέπει να οδηγούν τα κατορθώματα που γίνονται.

Ως έσχατη λύση, εάν έχετε έλλειψη χρόνου και αδυναμία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον κανόνα του Αγίου Σεραφείμ (3 φορές «Πάτερ ημών», 3 φορές «Παναγία Θεοτόκος» και 1 φορά «Πιστεύω»), κάντε τρεις φορές την ημέρα, και τον υπόλοιπο χρόνο καλέστε τον Θεό με την Προσευχή του Ιησού όσο καλύτερα μπορείτε.


ΕΙΣΌΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΌΚΟΥ.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π. ΈΚΤΑΚΤΟ.

Με εγγλέζικους πυραύλους Storm χτυπήθηκε το ιστορικό κτήμα του 19ου αιώνα των πριγκίπων Μπαργιατίνσκι στην περιοχή του Κουρσκ από τους νατοϊκούς.
Μπαίνουμε σε μια φάση άγριας κατάστασης,τα σκαλοπάτια προς την χρήση τακτικών πυρηνικών έχουν ελαττωθεί επικίνδυνα.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π. ΈΚΤΑΚΤΟ.



Ουκρανία: Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο έλαβε συγκεκριμένες πληροφορίες για πιθανή σημαντική αεροπορική επίθεση στις 20 Νοεμβρίου. Η Πρεσβεία θα κλείσει και συνιστά στους πολίτες των ΗΠΑ να είναι έτοιμοι να καταφύγουν αμέσως σε περίπτωση που ανακοινωθεί αεροπορικός συναγερμός.




Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 13


 


Το Όνειρο.

 

Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες για το τι του έδειξε το φάντασμα. Ας αναφέρουμε μόνο με λίγα λόγια τι είδε μετά από αυτό, ο Ανούφριεφ.

 

Είδε την οικογένεια του ανιψιού του, η οποία, έχοντας συμφωνήσει να μοιραστεί τη νηστεία της με τον Κασιάν, διέκοψε τη νηστεία της από χέρι σε στόμα, αλλά ήταν ευδιάθετοι και στοργικοί μεταξύ τους. Είδε πολλές οικογένειες όπου όλοι ήταν ευδιάθετοι και χαρούμενοι, αλλά πουθενά κανείς δεν τον θυμόταν με ένα καλό λόγο. Παντού, αν τον θυμόταν κανείς, ήταν με καταχρήσεις, σαν να ήταν δυσάρεστο άτομο.

 

Είδε πώς ο Σεργκέι πέθανε από κατανάλωση λόγω σπασμωδικής εργασίας και η οικογένειά του έκανε τον γύρο του κόσμου και πολλά άλλα πράγματα που μαχαίρωσαν, έκοψαν και έκαψαν τον Ανούφριεφ. Στο τέλος, το φάντασμα του έδειξε πώς βρισκόταν ετοιμοθάνατος στο σπίτι του, πώς δεν ήταν κανείς τριγύρω, πώς δεν υπήρχε κανείς να του δώσει ένα ποτό, πώς δεν ήρθε κανείς να τον επισκεφτεί και πώς, τελικά, πέθανε τρομερά. αγωνία, χωρίς εκκλησιαστική μετάνοια, αφού δεν υπήρχε κανείς να πάει για τον παπά.

 

- Τώρα τα έχεις δει όλα! - είπε το φάντασμα στον Ανούφριεφ, που είχε παγώσει από τη φρίκη. - Ας επιστρέψουμε σε σένα.

 

- Και ήμουν πραγματικά εγώ που είδα τη μοίρα μου; Αλήθεια θα είναι έτσι; Δεν θα μπορέσω πραγματικά να μετανοήσω και να προσπαθήσω να επανορθώσω τις προηγούμενες αμαρτίες μου; «Έκανα λάθος όταν σκέφτηκα ότι το καλύτερο είναι να φροντίζεις μόνο τον εαυτό σου, τώρα βλέπω ότι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι να φροντίζεις τους άλλους, να βοηθάς τους άλλους», αναφώνησε ο Ανούφριεφ με απόγνωση, γυρίζοντας στο πνεύμα.

 

«Όχι, αν άλλαζες και έκανες μια διαφορετική ζωή - τη ζωή ενός αγνού και καλού Χριστιανού - τότε όλο το μέλλον - τόσο το δικό σου όσο και οι γύρω σου - θα άλλαζε, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να πας σπίτι σου», απάντησε το φάντασμα .

 

Ο Ανούφριεφ ένιωσε πώς όρμησαν με τρομακτική ταχύτητα και ένα δευτερόλεπτο αργότερα χτύπησε στο κρεβάτι του, χτύπησε τόσο δυνατά που όλα του τα κόκαλα ράγισαν.

 

Πήδηξε άθελά του από τον πόνο. Έτριψε τα μάτια του.

 

Αποδείχθηκε ότι ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα κοντά στο κρεβάτι του. Στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα και κοίταξε γύρω από το δωμάτιό του με ένα περιπλανώμενο βλέμμα. Όλα ήταν στη θέση τους, ακόμα και το μακρύ παλτό του ήταν ξαπλωμένο σε ένα σκαμπό. Οι ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου έλαμπαν μέσα από τις ρωγμές των παραθυρόφυλλων.

 

Μόνο τότε ο Ανούφριεφ συνειδητοποίησε ότι τα είχε δει όλα αυτά σε όνειρο.

 

- Λοιπόν, είναι όνειρο! Ονειρο! - είπε δυνατά ο Ανούφριεφ και σηκώθηκε από το πάτωμα.

 

Ένα λεπτό αργότερα τακτοποίησε τον εαυτό του: έπλυνε το πρόσωπό του, χτένισε τα μαλλιά του, προσευχήθηκε θερμά στον Θεό στα γόνατά του, άνοιξε τα παντζούρια και κάλεσε τον εργάτη του έξω από το παράθυρο με χαρούμενη φωνή.

 

Ο σεβάσμιος γέρος ήρθε σε αυτό το κάλεσμα και σταμάτησε στο υπέρθυρο, περιμένοντας ότι ο ιδιοκτήτης είτε θα του έδινε μια επίπληξη είτε θα τον διέταζε να κάνει κάτι, και μάλιστα αδύνατο, αλλά ο Ανούφριεφ τον πλησίασε και αναφώνησε:

 

- Χριστός Ανέστη, Ιβάν!

 

- Αλήθεια Ανέστη! - απάντησε έκπληκτος.

 

Φιλήθηκαν ο ένας τον άλλον και ο Ανούφριεφ έβαλε ένα χαρτονόμισμα δέκα ρουβλίων στο χέρι του πιστού υπηρέτη του.

 

«Εδώ είναι ένα κόκκινο χαρτί για σένα », αναφώνησε και γέλασε με το πιο ευγενικό γέλιο, παρατηρώντας το έκπληκτο πρόσωπο του γέρου.

 

Μόνο όταν είδε αυτό το πρόσωπο και όταν γέλασε ειλικρινά, ο Ανούφριεφ συνειδητοποίησε πόσο ευχάριστο ήταν να κάνεις καλό.

 

«Και τώρα», συνέχισε, «μάζεψε όλη τη διακοπή της νηστείας, κάλεσε κάποιον άλλον και πήγαινε τα πάντα στον Σεργκέι Ίλιτς».

 

Χρειάζεται να πούμε την ιστορία μας; Ο Anufriev από έναν σκληρόκαρδο άνδρα μετατράπηκε σε φύλακα άγγελο όλων των κατοίκων του Dubkovo.

 

Ξεκίνησε παίρνοντας τον Σεργκέι και ολόκληρη την οικογένειά του στο σπίτι του. Η γυναίκα του Σεργκέι άρχισε να τον διαχειρίζεται και ήταν απαραίτητο να δούμε πώς ζούσαν όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Συγχωρούσε τα χρέη των φτωχών και έδινε δάνεια από δω και πέρα​​σε όλους όσους τον ζητούσαν, και δεν έπαιρναν τόκους.

 

Έζησε λοιπόν για πολύ καιρό, απολαμβάνοντας απόλυτη ευτυχία στην οικογένεια του Σεργκέι, ευλογημένος από όλους τους συγχωριανούς του, και όταν πέθανε, θάφτηκε όχι μόνο από ολόκληρο το χωριό, αλλά και από τους ανθρώπους από τα γύρω χωριά.

 

Όταν άρχισαν να κατεβάζουν το σώμα του στον τάφο, ακούστηκε μια τέτοια κραυγή σαν ο καθένας από τους παρευρισκόμενους να έθαβε τον πατέρα του.

 

Είναι καλό να είσαι καλός και τίμιος άνθρωπος και ο Θεός να μας σώσει από τσιγκουνιά, θυμό, φθόνο και σκληρότητα καρδιάς.

 

Επιτυχία

Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 41



14. Ο μοναχισμός , όπως και η ζωή κάθε χριστιανού, είναι μια μάχη , ή πνευματικός πόλεμος, με έναν ισχυρό εχθρό και καταστροφέα ψυχών - τον δαίμονα: «Η μάχη μας δεν είναι ενάντια στη σάρκα και το αίμα, αλλά ενάντια στην αρχή, ενάντια στις αρχές, και ο κυρίαρχος του σκότους αυτής της εποχής, ενάντια στην πνευματική κακία σε υψηλές θέσεις». Επομένως, πρέπει να φορέσουμε όλη την πανοπλία του Θεού, ώστε να μπορέσουμε να σταθούμε ενάντια στις πονηριές του διαβόλου ( Εφεσ. 6:11-14 ).

Πρέπει να είμαστε πάντα ξύπνιοι και νηφάλιοι, γι' αυτό και η μοναστική ζωή ονομάζεται αλλιώς νηφάλια ζωή. Οι μηχανορραφίες του εχθρού αποσκοπούν στο να παρασύρουν ένα άτομο σε κάποια αμαρτία, και αν αυτό αποτύχει, τότε με κάποιο τρόπο διαλύει την προσευχή του και αποσπάστε τον από αυτήν, επειδή η αληθινή προσευχή, δηλαδή η ταπεινωμένη και ταπεινή, είναι ένα σπαθί ενάντια στον δαίμονα και μαζί ένα πνευματικό σύρμα που συνδέει ένα άτομο με τον Θεό, και, σαν να λέμε, μια ηλιοφάνεια που ζεσταίνει την ψυχή και φωτίζει το μονοπάτι της ζωής. Ο εχθρός παρεμβαίνει στην προσευχή με διάφορες εξωγενείς σκέψεις, μερικές φορές πρακτικές και μάλιστα ευσεβείς. Αλλά όχι μόνο οι αμαρτωλοί λογισμοί, αλλά ακόμη και οι καλοί και ευσεβείς δεν πρέπει να εισακούονται στην προσευχή, θεωρώντας ότι αυτό είναι μηχανορραφία του εχθρού.

Καθοδηγεί τους άλλους στη θεολογία ή φέρνει σύγχυση και σύγχυση στην ψυχή σχετικά με το πώς να αντιμετωπίσουν αυτό ή εκείνο το άτομο, πώς να κατανοήσουν τον χαρακτήρα του. Ή ένα άτομο θα αρχίσει να εμβαθύνει στον εαυτό του, να αναλύει και να ελέγχει τον εαυτό του και τα συναισθήματά του αμέτρητες φορές, θα θυμάται περιττά και άχρηστα πράγματα, θα περάσει από αμηχανία σε αμηχανία, σε αμηχανία, αναστεναγμούς, απελπισία κ.λπ. - όλα αυτά είναι μηχανορραφίες του εχθρού για να αποσπά την προσοχή ενός ανθρώπου από τις προσευχές, να αποσπά την προσοχή του νου, να σε παρασύρει στον θυμό, στον εκνευρισμό και ως εκ τούτου σε άλλες αμαρτίες. Έτσι ο δαίμονας μετατρέπει έναν μοναχό που προσεύχεται σε άνθρωπο θυμωμένο με τους άλλους, δυσαρεστημένο με τον εαυτό του και τη ζωή, απελπισμένο και γκρινιάρα.

Ποιος είναι απαλλαγμένος από τέτοιες πτώσεις; Μόνο αυτός που είναι νηφάλιος και ξύπνιος και ασχολείται με το έργο της προσευχής ως το κύριο πράγμα, από το οποίο εξαρτάται όχι μόνο η επιτυχία όλων των πράξεων, αλλά και ολόκληρο το έργο της σωτηρίας. Αν θέλεις να νικήσεις τον εχθρό, τότε μείνε με προσευχητική διάθεση όλη μέρα, όλη μέρα και όλες τις δραστηριότητες με τόξα και αναστεναγμούς (Επίσκοπος Θεοφάν), περάστε το με ευλάβεια και εγκράτεια, απασχολώντας το μυαλό σας μόνο με κάτι επαγγελματικό, ενδιαφέρεστε σε θέματα και συνομιλίες τρίτων μόνο στο βαθμό που θα το έκανες ξαπλωμένος στο νεκροκρέβατό σου, γιατί το βράδυ και ακόμη και πριν από αυτό ο Κύριος μπορεί να σε καλέσει κοντά Του για Κρίση.

Ο εχθρός φοβάται τη θνητή μνήμη περισσότερο από όλα, περισσότερο από την προσευχή, και χρησιμοποιεί όλη την πονηριά του διαβόλου για να αποσπάσει την προσοχή του ανθρώπου από αυτή τη μνήμη, αιχμαλωτίζοντας τον με κάτι γήινο, κάποιο είδος πάθους και ενδιαφέροντος, είτε είναι επιστήμη, τέχνη είτε μια απύθμενη άβυσσο. πάσης φύσεως. Επομένως, ο κανόνας μιας ευσεβούς ζωής είναι ο εξής: μείνε στην προσευχή, στην ανάμνηση της ώρας του θανάτου, στις πράξεις, αλλά μην μιλάς με σκέψεις που σε διασκεδάζουν ή σε μπερδεύουν, μην αναζητάς ευκολία και γαλήνη, αλλά αντίθετα. , αγάπησε τις κακουχίες, τη θλίψη και τις αντιξοότητες, γιατί σε αυτές είναι η χάρη και η θεραπεία της ψυχής σου, η οδός του σταυρού, όχι η πλατιά οδός και το Πάσχα. Λέγεται: «όποιος υπομένει μέχρι τέλους θα σωθεί», αλλά δεν λέει: αυτός που χαίρεται συνεχώς θα σωθεί.


ΑΘΩΝΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!!!


Χριστοβάδιστο μερόνυχτο και ευλογημένη Τετάρτη να έχουμε τέκνα του Παραδείσου.

Ω της ανεκφράστου ανοχής της ιλαρόφωτης Παναγίας !

Παρότι καθημερινά και ακαταπαυστα ανασταυρώνουμε τον Υιόν της με τα πάθη και τις κακίες μας,Εκείνη συνεχίζει ακατάπαυστα να μας αγαπά και να μας εχει στην αγκαλιά της σαν γνήσιά της τέκνα !

Πατήρ Διονύσιος Ταμπακης.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ.Γ.Π.Π. ΈΚΤΑΚΤΟ.


Τερατώδεις εκρήξεις στην περιοχή Sumy: ένα μοναδικό ουκρανικό αμυντικό εργοστάσιο καταστράφηκε ολοσχερώς,αντίποινα για τους ATACMS

▪️Ισχυρή έκρηξη, δευτερεύουσα έκρηξη και πυρκαγιά στην πόλη Σόστκα συνεχίζονται.
▪️KP "Shostka State Plant "Impulse" - από το 1848, ένα αμυντικό συγκρότημα εργοστάσιο που διασφαλίζει τη μαχητική αποτελεσματικότητα των ενόπλων δυνάμεων και την αδιάλειπτη λειτουργία των επιχειρήσεων εξόρυξης που έχουν στρατηγική σημασία για την ασφάλεια της Ουκρανίας. Η μοναδική επιχείρηση ειδικεύεται στην εκπλήρωση παραγγελιών από το Υπουργείο Άμυνας και είναι ένας από τους λίγους κατασκευαστές στον κόσμο συσκευών πυροδότησης εκρήξεων: ηλεκτρικοί πυροκροτητές, εκρηκτικά καλώδια, μη ηλεκτρικές συσκευές πυροδότησης κ.λπ.
▪️Λαμβάνοντας υπόψη ότι όλα τα ορυκτά (μετάλλευμα, κάρβουνο, θρυμματισμένη πέτρα) εξορύσσονται με εκρήξεις, το εργοστάσιο Impulse είναι το μοναδικό στην Ουκρανία όπου παράγεται πλήρης γκάμα προϊόντων σε κλειστό κύκλο μέσων εκκίνησης γομώσεων βιομηχανικών εκρηκτικών, καλύπτοντας τις ανάγκες των βιομηχανιών εξόρυξης και άνθρακα, της μεταλλουργίας, της θερμικής μηχανικής και των κατασκευών.


Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 12


 


Η Σοφία Πετρόβνα έμεινε χήρα στα νιάτα της. Μετά τον θάνατο του συζύγου της, έμεινε με έναν μικρό γιο, στον οποίο συγκέντρωσε όλη τη μητρική της αγάπη. Ήταν θρησκευόμενη γυναίκα, γι' αυτό προσπάθησε να μεγαλώσει τον γιο της με τους κανόνες της χριστιανικής πίστης και ηθικής. Όταν ήταν 12 ετών, τον έστειλε σε γυμνάσιο, όπου ολοκλήρωσε το μάθημα με καλά αποτελέσματα.

 

Αν κάτι δηλητηρίασε τη ζωή της Σοφίας Πετρόβνα, ήταν η δυσπιστία του γιου της. Μερικές φορές επέτρεπε στον εαυτό του να βλασφημήσει. Αυτά τα επιχειρήματα προσέβαλαν τα θρησκευτικά συναισθήματα της μητέρας και είπε στον γιο της:

 

«Έλα στα λογικά σου, Άβνερ, μην αμαρτάνεις, να θυμάσαι πάντα ότι ο Θεός δεν μπορεί να κοροϊδευτεί, ότι η οργή Του μένει στους αμαρτωλούς».

 

Ο Avenir Arkadievich έδωσε λίγη προσοχή σε αυτές τις καλές οδηγίες, διαβεβαίωσε τη μητέρα του ότι πίστευε, αλλά ότι ήταν «πάνω από τελετουργίες». Η Σοφία Πετρόβνα έδωσε οδηγίες και επέπληξε. Όταν ο Avenir Arkadievich παρατήρησε ότι η μητέρα του ήταν εκνευρισμένη από τις εκφράσεις του, ζήτησε συγχώρεση και είπε ότι δεν θα επέτρεπε πλέον στον εαυτό του να μιλάει έτσι και υποσχέθηκε να βελτιωθεί. Αυτές οι υποσχέσεις καθησύχασαν τη Σοφία Πετρόβνα.

 

Στο τάγμα, ο Avenir Arkadievich έγινε φίλος με συναδέλφους που επιδίδονταν σε βλάσφημους συλλογισμούς σε φιλικές συνομιλίες και χλεύαζαν κάθε τι ιερό και αγαπητό σε κάθε αληθινό χριστιανό.

 

Ο Avenir Arkadievich, δυστυχώς γι 'αυτόν, έπεσε κάτω από την επιρροή αυτών των απίστων και βλάσφημων συναδέλφων και στη συνέχεια ο ίδιος έγινε άπιστος.

 

Βυθίστηκε στην κοινωνική ζωή και επισκεπτόταν την εκκλησία πολύ σπάνια, και μετά μόνο για δουλειά.

 

Η Σοφία Πετρόβνα έγραψε στον γιο της, ζητώντας του να αφήσει τις αμαρτωλές σκέψεις του, να γνωρίσει τον Θεό και να πιστέψει σε Αυτόν. Αυτές οι μητρικές οδηγίες δεν έκαναν καμία εντύπωση στον Avenir Arkadievich.

 

Ο Avenir Arkadievich, έχοντας λάβει άδεια, άρχισε να ετοιμάζεται να πάει σπίτι. Έχοντας κάνει αγορές για το ταξίδι, προχώρησε αργά στο διαμέρισμά του και ξαφνικά ένιωσε κάποια ακατανόητη θλίψη, την αιτία της οποίας θεώρησε «το λάθος της ζωής του», αφού πραγματικά περνούσε τον περισσότερο χρόνο του σε φιλικά πάρτι, όπου επέτρεψε στον εαυτό του να πιει πάρα πολύ, και επίσης επιδόθηκε σε άλλες κακίες που κατέστρεψαν την υγεία του. Μια φτωχή νεαρή ζητιάνα με ένα μωρό στην αγκαλιά του πλησίασε:

 

- Δάσκαλε! Λυπήσου τη γυναίκα του δύστυχου συζύγου και δώσε της το ψωμί για χάρη του Χριστού: Δεν έφαγα σχεδόν τη δεύτερη μέρα.

 

Φαίνεται ότι για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Avenir Arkadievich βίωσε ένα αίσθημα συμπόνιας για έναν φτωχό άνθρωπο. Βγάζοντας δύο ασημένια νομίσματα από την πλαϊνή τσέπη του παλτού του, τα έδωσε στη φτωχή γυναίκα. Η γυναίκα, παίρνοντας του τα νομίσματα, είπε:

 

- Ευχαριστώ, αφέντη, ευχαριστώ. Ο Θεός να σε έχει καλά. «Και, κοιτώντας τον έντονα στα μάτια, πρόσθεσε: «Να δώσει ο Θεός να αναρρώσεις, ώστε ο Θεός, αφού σε τιμωρήσει, να μη σε θανατώσει».

 

Ο Αβενίρ Αρκάντιεβιτς τάχυσε τα βήματά του. Γύρισε άθελά του - η ζητιάνος στεκόταν ακόμα στο ίδιο μέρος και τον πρόσεχε.

 

Ήδη στο διαμέρισμα, έχοντας γδυθεί, ο Avenir Arkadievich άρχισε να περπατά πέρα ​​δώθε γύρω από το δωμάτιο. Ένιωσε κάπως αδιαθεσία, η καρδιά του πονούσε και τα τελευταία λόγια του ζητιάνου ηχούσαν ακόμα στα αυτιά του, που τον έκαναν να τρέμει από κάποιο ακατανόητο βαρύ συναίσθημα.

 

Όταν οι συνάδελφοί του μαζεύτηκαν στο διαμέρισμά του το βράδυ, τους μίλησε για τη συνάντησή του με την ζητιάνα και τα τελευταία της λόγια. Αφού άκουσαν την ιστορία του Avenir Arkadievich, οι σύντροφοί του γέλασαν για πολλή ώρα με το γεγονός ότι τους έδινε οποιαδήποτε σημασία. Σύντομα ο ιδιοκτήτης έγινε ευδιάθετος και παραλίγο να ξεχάσει τη συνάντησή του με την ζητιάνο. Την επόμενη μέρα ο Avenir Arkadievich πήγε στη μητέρα του.

 

Ανάσταση. Η Σοφία Πετρόβνα, επιστρέφοντας από τη λειτουργία, εξεπλάγη που ο Αβενίρ Αρκαντίεβιτς δεν είχε σηκωθεί ακόμα, αν και ήταν ήδη μεσημέρι. Και τότε ένας πεζός μπήκε στο δωμάτιο και γρήγορα, με τρεμάμενη φωνή, ανέφερε:

 

- Κυρία! Κάτι κακό συνέβη στον Αβενίρ Αρκαντίεβιτς.

 

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η Σοφία Πετρόβνα έτρεξε αμέσως στο δωμάτιο του γιου της. Ο Αβενίρ Αρκαντίεβιτς ξάπλωσε ακίνητος στο κρεβάτι. Τα μάτια του ήταν μισόκλειστα, η αναπνοή του ήταν κουρασμένη. Έστειλαν αμέσως έναν γιατρό, ο οποίος έφτασε σύντομα μαζί με έναν παραϊατρικό. Έχοντας εξετάσει προσεκτικά τον ασθενή, ο γιατρός εξέδωσε μια ετυμηγορία - αποπληξία.

 

Ο προσκεκλημένος γιατρός άρχισε τη θεραπεία, αλλά η ασθένεια δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειες του γιατρού: ο ασθενής παρέμεινε αναίσθητος, το αριστερό του χέρι και το πόδι ήταν παράλυτα.

 

Η Σοφία Πετρόβνα κάλεσε έναν πρεσβύτερο ιερέα από το τοπικό μοναστήρι να κάνει μια προσευχή μπροστά στην εικόνα της Μητέρας του Θεού του Σμολένσκ που σεβόταν, η οποία βρισκόταν στο σπίτι της. Αυτή η εικόνα της έμεινε από τους γονείς της. Όταν ο ιερέας άρχισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο, ο Avenir Arkadievich έκανε με δύναμη το σημείο του σταυρού.

 

Από αυτή την κίνηση, η Σοφία Πετρόβνα άρχισε να κλαίει και, πέφτοντας στα γόνατά της, αναφώνησε:

 

- Ω Υπεραγία Θεοτόκε! Κανένας που έρχεται σε Σένα δεν ντρέπεται γρήγορα, ή όποιος Σε καλεί δεν ακούγεται από Σένα!


Η προσευχή της μητέρας του τον έσωσε.

 

Έχουν περάσει δέκα χρόνια. Τώρα είναι συνταξιούχος και μένει στο σπίτι της μητέρας του. Μπορεί συχνά να τον δει κανείς στην εκκλησία σε λειτουργίες όχι μόνο τις Κυριακές και τις αργίες, αλλά και τις καθημερινές. Οι ντόπιοι ζητιάνοι τον αποκαλούν τον τροφοδότη τους και του αξίζει πλήρως αυτόν τον τίτλο.

 

 

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 11


 



Συνάντηση με τον Τυφλό

Η ιστορία ενός ιερέα του χωριού

 

Το χωριό Otradnoye βρισκόταν σε ένα ψηλό βουνό, περιτριγυρισμένο από κωνοφόρα δάση και ένα μεγάλο ποτάμι. Κατέβηκα από την άμαξα, μιας και το πλοίο ήταν στην άλλη άκρη του ποταμού, και ο μεταφορέας, όπως αποδείχθηκε, είχε πάει στο χωριό για να αγοράσει τρόφιμα.

 

Στο σκάφος του μεταφορέα είδα έναν γέρο με γκρίζα σγουρά μαλλιά. Κάθισε σε ένα παγκάκι κοντά στην πιρόγα και έπλεξε παπούτσια.

 

«Γεια σου, καλε μου βγέροντα», του είπα πλησιάζοντας.

 

«Καλώς ήρθες, καλέ μου», μου απάντησε ο γέρος. - Ποιος είσαι;

 

«Ιερέας», απάντησα και παρατήρησα ότι ο συνομιλητής μου ήταν τυφλός.

 

«Αχ, πνευματικέ μου», είπε ο τυφλός και σηκώθηκε από τον πάγκο, «ευλόγησέ με, πνευματικέ μου, που αμάρτησα πολύ».

 

Κάνοντας το σημείο του σταυρού πάνω του, ρώτησα:

 

- Πώς σε λένε;

 

«Με λένε Βασίλι», απάντησε ο τυφλός, «και το επίθετό μου είναι Τερπιγκόρεφ, αν και οι συγχωριανοί μου με ξέρουν ως Μπογκομόλοφ - αυτό ήταν το όνομα της αείμνηστης μητέρας μου, ας είναι πάνω της το Βασίλειο των Ουρανών!» Σε αυτά τα λόγια, ο τυφλός έκανε ευσεβώς το σημείο του σταυρού.

 

Όταν θυμήθηκε τη μητέρα του, όπως παρατήρησα, η φωνή του έτρεμε.

 

Κάθισα δίπλα στον τυφλό σε ένα παγκάκι. Επικράτησε μια μακρά σιωπή.

 

- Πόσο καιρό, αγαπητέ μου, έχασες την όρασή σου; - ρώτησα.

 

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ο τυφλός απάντησε:

 

— Πάει πολύς καιρός από τότε που μου συνέβη αυτή η ατυχία όταν ήμουν 22 χρονών.

 

- Ποια ήταν η αιτία μιας τέτοιας ατυχίας;

 

Μετά από μια σύντομη σιωπή, ο τυφλός είπε με τρεμάμενη φωνή:

 

«Ο Θεός με τιμώρησε για την αυθάδειά μου απέναντι στην αείμνηστη μητέρα μου, και φέρω αδιαμαρτύρητα αυτή την τιμωρία της δίκαιης οργής του Θεού, το αξίζω».

 

Ένα λεπτό αργότερα ο τυφλός άρχισε τη θλιβερή ιστορία του:

 

— Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 15 χρονών. Η μητέρα μου με μεγάλωσε με δυσκολία, ελπίζοντας ότι στα βαθιά της γεράματα θα είχε τροφή. Αλλά δεν δικαίωσα τις ελπίδες της. Από νωρίς άρχισα να κάνω φάρσες, να είναι αυθάδης και να μην υπακούει στην αείμνηστη μητέρα μου. Συχνά με επέπληξε γιατί δεν πήγαινα στην εκκλησία τις Κυριακές και τις αργίες, περνούσα χρόνο με τους συντρόφους μου σε άδειες συζητήσεις ή κυνήγι. Και η ίδια εκκλησιαζόταν θρησκευτικά τις Κυριακές και τις αργίες. Ως εκ τούτου, οι συγχωριανοί της την ονόμασαν Μπογκομόλοβα. Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ αυτή τη φορά», είπε ο τυφλός με θλίψη, χαμηλώνοντας το γκρίζο κεφάλι του στο στήθος του και σκεπτόμενος βαθιά.

 

Μετά συνέχισε:

 

— Μια μέρα, αρχίσαμε με τους φίλους μου να κάνουμε πάρτι. Μάζεψαν τρία ρούβλια και κάλεσαν καλεσμένους. Με τους φίλους μου συμφωνήσαμε να κάνουμε πάρτι την Κυριακή, ελεύθερος χρόνος για εμένα και τους φίλους μου. Αγοράσαμε μαζί λίγο φαγητό. Το βράδυ, δύο άτομα ήρθαν κοντά μου και είπαν ότι όλα ήταν έτοιμα, με κάλεσαν να πάω μαζί τους για να κανονίσουμε ένα πάρτι στην ενοικιαζόμενη καλύβα. Όταν η αείμνηστη μητέρα μου έμαθε για αυτήν την ιδέα, άρχισε να κατηγορεί:

 

- Έλα στα συγκαλά σου, ρε τεμπέλη, τι κάνεις; Να θυμάσαι ότι αύριο είναι η γιορτή της Ανάστασης του Χριστού και εσύ, άθλιο, θέλεις να διασκεδάσεις τον διάβολο με τραγούδια και χορούς. είσαι τελείως τρελός! Φοβάσαι τον Θεό, αν δεν ντρέπεσαι για τους καλούς ανθρώπους, είσαι τόσο κακός!

 

Η μητέρα άρχισε να κλαίει. Εγώ, ο  κακομοίρης, αντί να προσέξω τα καλά λόγια, θύμωσα τρομερά και είπα:

 

- Ίσως, αν ακούτε πάντα τις "μοναστηριακές" σας οδηγίες - "σε διακοπές" και "σε διακοπές" - τότε δεν θα δείτε πώς θα περάσει η χρυσή νιότη σας!

 

Αυτά τα αναιδή λόγια προσέβαλαν πολύ τη μητέρα. Έκλαψε πικρά και είπε:

 

«Μην ανησυχείς, θα δεις αν ο Ελεήμων Κύριος σου δίνει μόνο όραση».

 

Έχοντας πει αυτά, η μητέρα έφυγε από την καλύβα κλαίγοντας δυνατά, κι εγώ, ο δυστυχής, βλέποντας τα δάκρυά της και ακούγοντας τους λυγμούς της, γέλασα με αυθάδη με κάποιο είδος σατανικού γέλιου και με τόλμη είπα μετά από αυτήν:

 

«Δεν είναι άδικο που όλοι οι συγχωριανοί σου και οι γυναίκες τους γελούν μαζί σου, λέγοντάς σε «μαντίς που προσεύχεται» και «μοναχή».

 

Οι σύντροφοί μου, όπως παρατήρησα ο ίδιος, έμειναν έκπληκτοι από όλα όσα συνέβησαν και μου είπαν:

 

«Μάταια, Βασίλι, είναι μάταιο που προσέβαλες τη μητέρα σου έτσι».

 

Ακούγοντας τα λόγια των συντρόφων μου, φοβήθηκα.

 

Ο τυφλός ξαφνικά σώπασε. Φυσικά, του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθεί αυτή την παράτολμη πράξη.

 

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και σκουπίζοντας τα δάκρυά του, ο τυφλός συνέχισε την ιστορία του:

 

«Ο Θεός με τιμώρησε σύντομα». Ντυνόμουν για το πάρτι: Έβγαλα ένα καινούργιο κόκκινο πουκάμισο από το συρτάρι μου και άρχισα να το φοράω, αλλά ξαφνικά χτύπησα με τον αγκώνα μου μια αναμμένη λάμπα κηροζίνης. Το καινούργιο πουκάμισο πήρε φωτιά, τα μαλλιά στο κεφάλι μου πήραν φωτιά, ούρλιαξα τρομερά και σύντομα έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν ξύπνησα, είδα ότι ήμουν σε έναν στρατώνα του νοσοκομείου, και ένας γιατρός του χωριού και δύο νοσοκόμοι φασαριόντουσαν γύρω μου, μου έδεσαν τα χέρια και το στομάχι και μου έβαλαν βαμβάκι με κάποιο είδος αλοιφής στο πρόσωπό μου. Δεν θα μιλήσω πολύ, πνευματικέ μου, για την αρρώστια και τα βάσανά μου. Ζήτησα από τους γύρω μου να τηλεφωνήσουν στην αείμνηστη μητέρα μου. Αυτή, όπως αποδείχθηκε, ήταν ακριβώς εκεί στο νοσοκομείο και ήρθε αμέσως μετά από πρόσκληση του γιατρού. Όταν ήρθε στο κρεβάτι μου, είπα με αδύναμη φωνή και με δάκρυα:

 

«Μάνα, αγαπητή μάνα, συγχώρεσέ με», της έπιασα τα χέρια και τη φίλησα βαθιά. Η μητέρα μου μου είπε σταθερά και χωρίς δάκρυα:

 

«Σε συγχωρώ, δύστυχε γιε μου, αλλά ζήτησε, ζήτα ειλικρινά τη συγχώρεση του Επουράνιου Πατέρα, τον Οποίο εξόργισες με την αμαρτωλή, διαλυμένη, άνομη ζωή σου».

 

Λέγοντας αυτά τα λόγια, η μητέρα μου άφησε το κρεβάτι του νοσοκομείου και γύρισε σπίτι, κι εγώ, δυστυχής, έμεινα μόνος στο νοσοκομείο, με τρομερή μελαγχολία και απόγνωση στην καρδιά μου. Πέρασα έξι μήνες στο νοσοκομείο και έχασα την όρασή μου για πάντα.

 

Ο τυφλός σώπασε, με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό του.

 

Τότε, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ο τυφλός είπε με τρεμάμενη φωνή:

 

«Ναι, πνευματικέ πατέρα, εγώ, ένας πολύ άτυχος άνθρωπος, μόλις τώρα έμαθα από πικρή εμπειρία την αλήθεια των λόγων της Γραφής:

 

«Όποιος καταριέται… τη μητέρα του, το λυχνάρι του θα σβήσει στο βαθύ σκοτάδι» ( Παρ. 20:20 ).

 

Του είπα:

 

- Μην σε βαρύνει η τιμωρία του Παντοδύναμου, θα χρησιμεύσει για τη σωτηρία σου.

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 10


 


Το στόμα δεν είναι βόθρος

Μακριά από πόλεις και κεντρικούς δρόμους, το μικρό χωριό Goryshkino χάνεται στο ρωσικό αλσύλλιο. Οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί ήταν γκρίζοι και σκοτεινοί. Ήταν μια εποχή που δεν υπήρχε ούτε ένας εγγράμματος σε ολόκληρο το χωριό.

 

Η εκκλησία είναι μακριά από το χωριό, οι άνθρωποι ήταν σπάνια εκεί, και ο ιερέας τους δεν φαινόταν σχεδόν ποτέ. Δεν είναι περίεργο που μέσα σε τέτοιο σκοτάδι, η αγένεια και οι βρισιές ήταν γνωστές στους Γορυσκινίτες και οι βρωμιές στους δρόμους του χωριού δεν σταμάτησαν. Όταν οι χωρικοί συγκεντρώνονται για να καθίσουν, η κακοποίηση ξεχύνεται από την ομιλία τους. Οι νέοι λένε άσχημα λόγια. Οι αγρότες συνήθισαν την κακία τους, δεν ντρέπονταν, δεν συγκρατούσαν ο ένας τον άλλον και άκουγαν αδιάφορα την κακοποίηση των παιδιών.

 

Αλλά ένας γέρος ήρθε από την πόλη, δεν ήταν στο χωριό του για πολύ καιρό, υπηρέτησε στη Μόσχα και επέστρεψε στο χωριό για νόμιμες διακοπές. Ο παππούς Γρηγόριος ήταν ευγενικός, ευσεβής και εγγράμματος. Υπήρξε μια περίοδος στα νιάτα του και δεν ήταν ξένος σε διάφορες κακίες, συμπεριλαμβανομένης της βρωμιάς, αλλά στη συνέχεια, με τα χρόνια, χάρη στην προσεκτική στάση του στην πνευματική του ζωή και στην επιμελή ανάγνωση ευσεβών βιβλίων, σταδιακά εγκατέλειψε τις προηγούμενες συνήθειές του .

 

Από την καλοσύνη του ήθελε με όλη του την ψυχή να απογαλακτίσει τους συμπατριώτες του από την αμαρτία. Ο παππούς Γρηγόριος λυπήθηκε όταν άκουσε συχνές βρισιές στο χωριό του και άρχισε να επιπλήττει τους χωρικούς ότι ήταν αμαρτία, είναι ντροπή για έναν Ορθόδοξο Χριστιανό να βρίζει. Στην αρχή τον γέλασαν για αυτές τις οδηγίες.

 

- Τι είσαι, παπάς, ή κάτι τέτοιο, μέχρι να μας μάθεις, ζήσαμε χωρίς εσένα, φαίνεται ότι εμφανίστηκε αυτός ο τύπος.

 

Αλλά αυτές οι γελοιοποιήσεις δεν κατέστρεψαν την επιθυμία του Γρηγόρη να απογαλακτίσει τους συμπατριώτες του από τις άσχημες γλώσσες. Δεν έδινε σημασία σε τίποτα και συνέχισε επίμονα να νουθετεί τους επιπλήττοντες. Θα ακούσει, για παράδειγμα, ότι κάποιος βρίζει σε κύκλο, θα ανέβει και θα πει:

 

- Ορθόδοξοι Χριστιανοί, απομακρυνθείτε από τίς βρισιές, γιατί ο ίδιος λερώνεται και ρίχνει χώμα στις ψυχές σας, γιατί ο διάβολος τώρα πλανάται γύρω σας, χαίρεται, κι ο Φύλακας Άγγελος αφήνει τον ξεδιάντροπο, σιωπήστε, αδέρφια, τ' αυτιά σας. , μην ακούς βρωμοδουλειές, γιατί κρατάς τη μύτη σου Όταν περνάς μπροστά από ένα λάκκο με λύματα, κλείσε τα αυτιά σου από έναν βρωμερό, γιατί από τα ακάθαρτα χείλη του, σαν από βρώμικο λάκκο, έρχεται μια δυσωδία, θα σε μολύνει και θα σε μολύνει αν τον ακούσεις.

 

Αν δεν ησυχάσει η κακία, ο Γρηγόριος πηγαίνει στο σπίτι, φέρνει ένα βιβλίο και διαβάζει από αυτό, από τους αγίους πατέρες ή ποιμένες της Εκκλησίας, όπου καταδικάζεται το αμάρτημα της βρωμιάς, και νουθετεί τους βρωμούς.

 

Σταδιακά, οι χωρικοί άρχισαν να ακούν πιο προσεκτικά τον Γρηγόριο, συνειδητοποιώντας ότι συλλογιζόταν σωστά. Ο Γρηγόρης είχε πολλές κουβέντες, απλές αλλά ειλικρινείς, με τους συμπατριώτες του, και αυτές οι κουβέντες δεν ήταν μάταιες, βυθίστηκαν στις καρδιές των χωρικών. Έφερε μαζί του πολλά ευσεβή βιβλία και τα διάβασε όλα στον κόσμο.

 

Τελικά, εμφανίστηκαν οι καρποί της δουλειάς του Γκριγκόρι, οι επιπλήξεις άρχισαν να ακούγονται λιγότερο συχνά στο Γκορυσκίνο και στην παρουσία του Γκριγκόρι σιώπησαν ακόμη και οι πιο απελπισμένοι επιπλήξεις.

 

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που πέθανε ο Γρηγόριος, αλλά οι χωρικοί τον θυμούνται ακόμα με καλά λόγια, και οι έφηβοι από το σχολείο που άνοιξε πρόσφατα τα μεγάλα βράδια του χειμώνα χρησιμοποιούν την κληρονομιά του παππού Γρηγόρη, τα ήδη όμορφα βιβλία του.

 

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 9


 


Καμένο κουτί



Η ιστορία του ιερέα I. Orlov

 

Οδηγώντας συχνά μέσα από ένα εμπορικό χωριό, το βλέμμα μου σταματούσε πάντα σε ένα παράξενο διώροφο σπίτι. Όμως την προσοχή μου τράβηξε η ζοφερότητα του και το γεγονός ότι για αρκετά χρόνια αυτό το σπίτι ήταν καπνισμένο από τη μια πλευρά, με έναν ραγισμένο τοίχο. Για κάποιο λόγο, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού δεν επισκεύασε τη ρωγμή ούτε άσπρισε την αιθάλη. Ήθελα να μάθω ποιος είναι ο ιδιοκτήτης αυτού του σπιτιού και γιατί στέκεται έτσι τόσα χρόνια.

 

Πάντα αγόραζα άλογα σε αυτό το χωριό από έναν αμαξά που γνώριζα και αποφάσισα να τον ρωτήσω για το παράξενο σπίτι. Έχοντας περάσει την πλατεία της αγοράς όπου βρισκόταν το σπίτι, ρώτησα τον αμαξά:

 

- Πες μου, Κούζμα Βασίλιεβιτς, ποιανού είναι αυτό το σπίτι, σαν να κάηκε;

 

«Το καμένο είναι», απάντησε ο Κούζμα, «τρομερό».

 

- Γιατί είναι τρομακτικό;

 

- Μα περίμενε, θα σου πω όταν φεύγουμε από το χωριό.

 

Περίπου δέκα λεπτά αργότερα φύγαμε από το χωριό και ο Κούζμα άρχισε να μιλάει:

 

- Λοιπόν, αν θέλετε να μάθετε για αυτό το σπίτι, τότε προχωρήστε: Θα σας πω, ίσως, αλλά δεν θα ήθελα...

 

- Τι δεν θα σου άρεσε;

 

- Ναι, δεν ήθελα να σου πω: λυπάμαι τον νεκρό γέροντα, πήγα και μαζί του, ήταν καλός, η βασιλεία των ουρανών του. Θα πω απλώς την τιμή σας, διαφορετικά πολλοί από τους αναβάτες έκαναν επίσης ερωτήσεις, αλλά εγώ σιωπούσα. Λέω, δεν ξέρω, αλλά εγώ ο ίδιος τα ξέρω όλα!

 

Ο γέρος αναστέναξε.

 

«Λοιπόν, ακούστε», άρχισε. - Αυτό είναι το σπίτι του εμπόρου Muromtsev. Τώρα είναι έμπορος, αν και κακός, αλλά πριν ήταν ένας απλός χωρικός. Έτσι έγινε έμπορος. Πριν από περίπου τριάντα πέντε χρόνια είχαμε μια μεγάλη φωτιά: κάηκαν διακόσια μέτρα. Κάηκε και η πλατεία της αγοράς, μόνο η Εκκλησία του Θεού, σαν από θαύμα, επέζησε και στο καμπαναριό έλιωσε και μια καμπάνα.

 

Στην πλατεία ζούσε τότε ένας πλούσιος έμπορος  ο Charoshnikov. Όταν ξέσπασε η φωτιά, ο Charoshnikov άρχισε να βγάζει τα υπάρχοντά του. Και βιαστικά ξέχασε τα λεφτά. Τα θυμήθηκε όταν  τό σπίτι του είχε ήδη καεί. Ο έμπορος όρμησε στο σπίτι και εξαφανίστηκε. Η γυναίκα και τα παιδιά φώναξαν:

 

- θά καεί.

 

Και ο  Charoshnikov, καλυμμένος με ιδρώτα και χώμα, τρέχει από την πίσω αυλή, ψιθύρισε κάτι στη γυναίκα του, αυτή σώπασε.

 

Η νύχτα πέρασε, όλοι ήταν απασχολημένοι με τη στεναχώρια τους, όσοι δεν κάηκαν ήρθαν στη φωτιά, άλλοι για να λυπηθούν τους συγγενείς τους, και άλλοι για να γουργουρίσουν. Ήμουν εκεί με τους συγγενείς μου και μοιράστηκα τη θλίψη. Ακούσαμε έναν θόρυβο και είδαμε: οι άνθρωποι έτρεχαν εκεί που ήταν το σπίτι του Charoshnikov, και έτρεξα κι εγώ.

 

Ο Charoshnikov ουρλιάζει.

- Λεφτά, ένα κουτί, καμένα... λεφτά!

 

Νομίζουμε: τα χρήματα προφανώς κάηκαν.

 

«Είναι θέλημα Θεού να καουν », λέμε.

 

- Το έκλεψαν, αλλά δεν το έκαψαν, το έκλεψαν, το έκρυψαν μόνοι τους και μόνο η γυναίκα ήξερε πού το πήγε.

 

Όλοι λαχάνιασαν, πώς γίνεται από κάποιον που έχει καεί - γιατί να κλέψει; Ήρθαν τα αφεντικά, άρχισαν να τον ρωτούν.

«Αφήστε τους ήσυχους», λέει ο Charoshnikov. - Δεν το πήραν, δεν το είδε κανείς.

 

«Πρέπει να μάθουμε, δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι», λέει το αφεντικό.

 

- Σταμάτα! θυμήθηκα! — Ο Charoshnikov έκανε ξαφνικά θόρυβο. «Ο γείτονας, κουβαλούσε και κάτι στην πλάτη του και έθαψα τα χρήματα κάτω από τη μηλιά».

 

Όρμησαν στον Πετρούσκα, τίναξαν τα υπάρχοντά του, έψαξαν στον κήπο, δεν βρήκαν τίποτα και ο Πετρούσκα απλώς ήξερε:

 

- Λοιπόν, μπορείς πάντα να προσβάλεις έναν φτωχό! 

 

Τον εγκατέλειψαν, ο Charoshnikov ζήτησε ακόμη και συγχώρεση από τον γείτονά του.

 

Οι πυρόπληκτοι ξανάχτισαν τά σπίτια ο Charoshnikov ξαναέχτισε, και δίπλα του ο Petrushka, και το σπίτι του βγήκε καλύτερο από τον Charoshnikov.

 

«Οι ευγενικοί άνθρωποι βοήθησαν», λέει η Petrushka, «έτσι χτίστηκε».

 

Πέρασαν δύο χρόνια. Ο Petrushka άνοιξε ένα κατάστημα και άρχισε να εμπορεύεται. Και άρχισαν να αποκαλούν την Petrushka Pyotr Sidorich. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Pyotr Sidorich Muromtsev ευημερούσε τόσο καλά που έγινε ο πρώτος πλούσιος στο χωριό. Και στην πόλη μας και στη Μόσχα τον αναγνώρισαν. Ο Petrushka έγινε ο έμπορος Muromtsev.

 

Ο Κούζμα οδήγησε σιωπηλά περίπου πέντε μίλια με ένα γρήγορο τρατάκι και μίλησε ξανά:

 

- Ο Πιότρ Σίντοριχ βρόντηξε! Έγινε σε υψηλή εκτίμηση. Δεν έγινε τσιγκούνης, άρχισε να στολίζει τον ναό του Θεού, η μεγάλη καμπάνα ήταν θυσία του, βοηθούσε τους φτωχούς. Μόνο που, προφανώς, ο Κύριος δεν ήταν ευχαριστημένος με τις θυσίες του: ο Κύριος τον τιμώρησε. Έχασα το μυαλό μου. Ο γιος του ήταν παντρεμένος με τρία παιδιά, του παρέδωσε όλες τις υποθέσεις και κλείστηκε στον εαυτό του και, λένε, διάβασε το Ψαλτήρι. Διαβάζει και διαβάζει, αλλά ξαφνικά λέει κάτι ανόητο, ή πίνει πολύ για τρεις εβδομάδες ή περισσότερο. Και ο μεθυσμένος δεν έκανε φασαρία όταν μέθυσε, κοίταξε κάπου και ψιθύρισε κάτι.

 

Ο γιος, ο Στέπαν Πέτροβιτς, ήταν καλός άνθρωπος, ευσεβής, πράος. Έκανε τα πράγματα καλύτερα από τον πατέρα του. Όλοι τον αγαπούσαν, τον πεθαμένο, όλοι τον έκλαιγαν όταν ο Κύριος του έστειλε έναν πραγματικό, μη ανθρώπινο θάνατο.

 

- Πώς δεν είναι άνθρωπος; - ρώτησα.

 

- Και έτσι, πέθανε χωρίς μετάνοια, και τι θάνατος είναι αυτός; Τώρα θα περάσουμε με το αυτοκίνητο από τον μύλο, θα σας δείξω το μέρος όπου έδωσε την ψυχή του στον Θεό.

 

Περάσαμε τον μύλο.

 

«Κοίτα», είπε ο Κούζμα, «βλέπεις μια πέτρα, τα παιδιά την έβαλαν στον τόπο του θανάτου του και είναι θαμμένη στο σπίτι μας».

 

-Τι είδους θάνατο πέθανε;

 

- Συνθλίβω τον εαυτό μου κάτω από τον άξονα.

 

- Ποιος άξονας;

 

- Ένα φρεάτιο μύλου, μια ξαπλώστρα.

 

- Πώς είναι αυτό;

 

-Θα σου πω τώρα. Ο Στέπαν Πέτροβιτς ήταν φίλος με τον μυλωνά: παρέδωσε το ψωμί και ο μυλωνάς το άλεσε. Μερικές φορές έκαναν παρέα μαζί. Ο εκλιπών, αν και σπάνια, έπινε ακόμα. Μια μέρα έφεραν ένα φρεάτιο στον μυλωνά και το τοποθέτησαν σε ένα ψηλό μέρος, πάνω από το ποτάμι. Και ο Στέπαν Πέτροβιτς είδε αυτόν τον άξονα και είπε:

 

«Αλλά θα σου βάλω μπελάδες, φίλε μου, με αυτόν τον άξονα».

 

- Ποιο είναι το πρόβλημα;

 

«Και εγώ», λέει, «πηδάω  στο ποτάμι».

 

«Λοιπόν», λέει ο φίλος του, «δέκα άντρες δεν μπορούν να τον κουνήσουν τόν άξονα».

 

- Θα δούμε.

 

Με ανάγκαζε να τον σπρώξω.  Ας σπρώξουμε  πάνω του, και πάμε, και ο φίλος του γελάει μαζί του.

 

Ωστόσο, πέτυχε τον στόχο του και κύλησε τον άξονα.

 

- Ένα;

 

- Όχι, μόνο εμείς οι δύο. Ο Στέπαν Πέτροβιτς ταξίδευε στην πόλη με έναν από τους εμπόρους μας. «Έλα», λέει, «ας σπρώξουμε κάτω τον άξονα!» Κατέβηκαν από το άλογο και ίππευαν χωρίς αμαξά, άρχισαν να αγγίζουν τον άξονα και οι εργάτες του μύλου φώναξαν: «Όχι, Στέπαν Πέτροβιτς, δεν μπορείς να το χειριστείς». Ιδού, ο άξονας κύλησε, ο Στέπαν Πέτροβιτς δεν φαινόταν πουθενά, και ο έμπορος πέταξε στο πλάι. Οι εργάτες λαχάνιασαν. Ούρλιαξαν, έκαναν θόρυβο, ήρθαν τρέχοντας, και ο Στέπαν Πέτροβιτς μετά βίας συριγόταν, το μισό του στήθος είχε πλακωθεί και το κεφάλι του συνθλιμμένο.

 

- Πώς μπήκε κάτω από τον άξονα;

 

— Ο άξονας ήταν πολύπλευρος, προφανώς πιάστηκε στο μανίκι.

 

- Και ο άλλος - αυτός ο έμπορος - επέζησε;

 

- Επέζησε.

 

- Πώς κύλησαν οι δυο τους έναν τόσο μεγάλο άξονα;

 

«Ξεβράστηκε την άνοιξη, αλλά οι λακκούβες είναι αόρατες. Από τότε που αυτή η ατυχία επισκέφτηκε τον γέρο Πιότρ Σίντοριχ, ένιωσε εντελώς άρρωστος. Άρχισε να μιλάει και έγινε κουρασμένος. Μερικές φορές θα ξυπνήσει, αλλά θα ήταν καλύτερα να μην το κάνει.

 

- Και τι;

 

- Γιατί ένας έξυπνος άνθρωπος να κοιτάζει τη θλίψη; Άλλωστε ακολούθησε θλίψη μετά από θλίψη. Όλα τα πράγματα παρέμειναν στη χήρα του γιου της και εμπιστευόταν πολύ τα παιδιά και τα εγγόνια του Πιότρ Σιντόροβιτς. Ο μεγαλύτερος εγγονός άρχισε να πίνει πικρά ποτά σε ηλικία δεκαοκτώ ετών. Η χήρα  τον παντρεύτηκε, νόμιζε ότι αν παντρευτεί θα ερχόταν στα συγκαλά του. Και συνέχισε να πίνει και να πίνει και πέθανε από παραλήρημα . Και ο Pyotr Sidorich είδε αυτή τη θλίψη και την βίωσε. Και μετά έγινε ακόμα χειρότερο: και ο άλλος εγγονός αποδείχτηκε άτυχος.

 

Μόνο ένας γιος του Pyotr Sidorich, ο Semyon, ήταν καλός. Τον θεωρούσαν απλό, αλλά ήταν καλύτερος από τους έξυπνους. Μόνο αυτός στήριξε τον γέροντα και τον έθαψε. Ο γέροντας πέθανε. Τα εγγόνια χώρισαν από τον θείο τους και έφυγαν εντελώς. Κι έτσι ο πλούτος τους σκορπίστηκε σαν σκόνη στον άνεμο.

 

- Λοιπόν, αυτός ο γιος ζει καλά;

 

«Έζησε καλά κάτω από τον γέρο, και μετά από τρία χρόνια έζησε καλά, αλλά τώρα πίνει, και σύντομα δεν θα έχει αρκετά να πιει». Αυτό συμβαίνει επειδή τα χρήματα των άλλων, ακόμη και τα καμένα, δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ για μελλοντική χρήση, θα φέρουν μόνο θλίψη.

 

- Ναι, μήπως δεν τα πήρε;

 

- Δεν το πήρες; Σαν τρελή, θυμόμουν συνέχεια το καμένο κουτί.

 

- Γιατί τόσα χρόνια το σπίτι είναι καπνό;

 

«Ήταν επίσης κατά τη διάρκεια πυρκαγιάς: το σπίτι κάηκε και κανείς δεν ξέρει γιατί δεν το έφτιαξε». Φαινόταν ότι υπήρχε κάτι να διορθωθεί, αλλά δεν το έκανα.

 

- Τι έγινε με τον Charoshnikov;

 

- Στην αρχή ζούσε μαζί μας... φτωχικά, και μετά πήγε στην πόλη. Οι παλιοί φίλοι με στήριξαν. Θεράπευσε καλά, τώρα δεν είναι πια εκεί, πέθανε πριν από πολύ καιρό, και υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που κυκλοφορούν. Εδώ είναι η πόλη, έφεραν το έλεός σου, δόξα στον Θεό.

 

«Δόξα τω Θεώ», είπα.

Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 40



13. Η Κοινωνία των Αγίων Μυστηρίων του Χριστού είναι η μεγαλύτερη στιγμή της πνευματικής ζωής: η ψυχή συναντά και ενώνεται με το Θείο. Για να μην λάβετε κοινωνία στο δικαστήριο και καταδίκη, πρέπει να πειράζετε τον εαυτό σας και να προετοιμαστείτε ή, όπως λένε, να νηστεύετε, δηλαδή να νηστεύετε, να εξομολογείτε, να διαβάζετε τους κανόνες κ.λπ. Πόσο συχνά πρέπει να λαμβάνετε τη Θεία Κοινωνία του Χριστού και Γιατί;

Το να λαμβάνεις ξανά κοινωνία όχι για ευχαρίστηση - αυτό θα ήταν ένα είδος προσβολής για τον Κύριο, αφού δεν θα ήταν ο ίδιος που ζητούνταν, αλλά η ευχαρίστησή Του, όχι για ευχαρίστηση, επαναλαμβάνουμε, αλλά για την επούλωση των αμαρτωλών πληγών. για να μην πονάει η ψυχή από αυτά, εφοδιαστείτε με υπομονή, ταπείνωση και έλαβε δύναμη να πολεμήσει την αμαρτία και την ταπείνωση, υπηρετώντας τους άλλους με το πνεύμα της αγάπης του Χριστού.

Εν ολίγοις: αναζητήστε στην Κοινωνία τη γνώση των αμαρτιών, τη δύναμη για όλα τα καλά πράγματα, τη θεραπεία των πληγών. Τώρα το δεύτερο μέρος της ερώτησης γίνεται σαφές: πόσο συχνά; Η απάντηση είναι: ανάλογα με την ανάγκη και την προετοιμασία. Θα ήταν ωφέλιμο για όλους, ακόμη και για τους λαϊκούς, να κοινωνούν μια φορά το μήνα, και με συλλογική ζωή και ταπείνωση, έστω και δύο φορές.

Με βαθιές εμπειρίες από θλίψη, αρρώστια, αντιξοότητες και εξάντληση πνευματικών δυνάμεων από ραχιαίους και έκτακτους κόπους, η ανάγκη για ακόμη συχνότερη κοινωνία λύνεται και υπάρχει ανάγκη.

Για παράδειγμα, ο π. Ιωάννης της Κρονστάνδης κοινωνούσε καθημερινά, γιατί η ψυχή του ήταν εξαντλημένη, δεχόμενος εκατομμύρια ανθρώπινες αμαρτίες. Όσοι πεθαίνουν και βρίσκονται σε θανάσιμο κίνδυνο έχουν επίσης ανάγκη για σχεδόν καθημερινή Κοινωνία, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που κοινωνούν καθημερινά εκτός τέτοιων εξαιρετικών εμπειριών, ακόμη και κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή, όταν η Εκκλησία, για να ενισχύσει τη μετάνοια, μειώνει επίσης την Κοινωνία για κληρικούς σε 3-4 φορές την εβδομάδα.

Τι ψάχνουν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί αποκλίνουν από τις οδηγίες της Εκκλησίας και μάλιστα από την εμπειρία των ασκητών; Αλίμονο! Ψάχνουν για υψηλές διαθέσεις, θέλουν πάντα να ζουν το Πάσχα και να μην ανησυχούν για τον Γολγοθά, θέλουν να διασκεδάσουν με τον Κύριο, χωρίς να περάσουν από τον ακανθώδες και μακρύ δρόμο της μετάνοιας και της κάθαρσης της ψυχής. Προφανώς, θεωρούν τους εαυτούς τους άξιους διαρκούς Κοινωνίας και επομένως ανώτερους από τους μοναχούς σχήματος, που συνήθως κοινωνούν μία φορά την εβδομάδα ή δύο εβδομάδες (σε μια ήρεμη πορεία ζωής).

Και πράγματι, παρά τη συνεχή επικοινωνία με τον Κύριο, τέτοιοι άνθρωποι εκπλήσσουν με εξαιρετική αλαζονεία και αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και ψυχρότητα προς τους πλησίον τους. Ο Απόστολος Παύλος λέει: «Εάν δεν υποφέρουμε μαζί Του (τον Κύριο), δεν θα δοξαστούμε». Είναι καλύτερο να ακολουθείτε το δρόμο της ταπεινοφροσύνης και της υπομονής με όλες τις δυσκολίες, λαμβάνοντας κοινωνία όποτε είναι δυνατόν στις γιορτές, όχι συχνότερα (σε δύσκολες συνθήκες) 1-2 φορές την εβδομάδα, εκτός από περιπτώσεις θανάτου. «Όποιος δεν είναι με τον σταυρό δεν είναι με τον Χριστό».