Η παραβολή αυτού που αναστήθηκε από το σκοτάδι.

Η παραβολή αυτού που αναστήθηκε από το σκοτάδι

Σε ένα χωριό στους πρόποδες των βουνών, ζούσε ένας γέρος που ονομαζόταν Ηλίας, ο οποίος είχε χάσει την πίστη του μετά από πολλά βάσανα. Η γυναίκα του είχε πεθάνει, τα παιδιά του είχαν μετακομίσει και η καρδιά του είχε παγώσει σαν πέτρα. Περνούσε από την εκκλησία κάθε μέρα, αλλά ποτέ δεν έμπαινε μέσα.

Την παραμονή του Πάσχα, ένα παιδί του έδωσε μια μικρή εικόνα – αυτήν της Ανάστασης, στην οποία ο Ιησούς ανέστησε τον Αδάμ από τον τάφο. Ο Ίλι χαμογέλασε αδύναμα, αλλά πήρε το εικονίδιο και το κοίταξε για πολλή ώρα. Κάτι σε εκείνη την εικόνα τον τάραζε: ο Χριστός δεν περίμενε τον άνθρωπο να σηκωθεί μόνος του, αλλά απλωνόταν, απλωνόταν στο σκοτάδι και τον τραβούσε έξω.

Τη νύχτα της Ανάστασης, ο γέρος Ηλίας μπήκε στην εκκλησία για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Με την εικόνα στο χέρι του και δάκρυα στα μάτια του, κατάλαβε: δεν χρειάζεται να ανέβεις στο φως μόνος σου. Αρκεί να αφήσεις τον Χριστό να σε πιάσει από το χέρι.

Και από εκείνη την ημέρα και μετά, ο Ηλίας δεν ήταν πια μόνος.