“Θεέ μου ἄν ἤμουν ἐγώ Θεός καί ἐσύ Χαράλαμπος καί μέ παρακαλοῦσες δέν θά σοῦ ἔστελνα βροχή;

Γράφει ὁ Θ. Δημακόπουλος γιά τόν π. Ἀχίλλειο: «Σέ μιά ἀπ’ τίς περίφημες ὡριαῖες ὁμιλίες του τῆς Τρίτης στόν Ἅγ. Γεώργιο τῆς Ἀμαλιάδος, ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, θυμᾶμαι, ἀνέφερε ἕνα πραγματικό περιστατικό γιά κάποιο ταπεινό χωρικό ὀνόματι Χαράλαμπο. Ἀπελπιστική ξηρασία στή περιοχή, ἀδυναμία καλλιέργειας καί σπορᾶς, καί ὁ ἀγαθός χωρικός πέφτει στά γόνατα, ἀτενίζει δακρυσμένος τόν οὐρανό καί διαμαρτύρεται καί παρακαλεῖ: “Θεέ μου ἄν ἤμουν ἐγώ Θεός καί ἐσύ Χαράλαμπος καί μέ παρακαλοῦσες δέν θά σοῦ ἔστελνα βροχή; Τώρα γιατί δέν μοῦ στέλνεις;”. Καί σέ λίγο ἦρθαν τά σύννεφα μέ τή βροχή καί μαζί μέ τό χωράφι τοῦ Χαράλαμπου πότισαν καί τά χωράφια τῶν ἄλλων».


Ψυχική Τόνωσι. ΑΡΧΙΜ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΩΦ.