Παραβολή "Τέσσερα κεριά"

Παραβολή "Τέσσερα κεριά"

Τέσσερα κεριά κάηκαν ήσυχα και σιγά-σιγά έλιωσαν. Υπήρχε μια τέτοια σιωπή που τους ακούγαμε  να μιλάνε.

Το πρώτο είπε:

"Είμαι  η ηρεμία ... Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να με κρατήσουν". Νομίζω ότι δεν έχω άλλη επιλογή από το να σβήσω!

Και το φως αυτού του κεριού εξήλθε.

Το δεύτερο είπε ελάχιστα ακουσίως:

- Είμαι η πίστη ... Δυστυχώς, κανείς δεν με χρειάζεται. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για μένα, οπότε δεν έχω κανένα λόγο να καίω περισσότερο.

Μόλις ήρθε, ένα ελαφρύ αεράκι έσβησε το έβαλε το κερί.

Το τρίτο κερί θρηνούσε:

- Εγώ ... Αγάπη ... Δεν έχω πλέον τη δύναμη να στηρίξω το φως μου. Οι άνθρωποι δεν με εκτιμούν και δεν καταλαβαίνουν . Μισούν ακόμη και εκείνους που τους αγαπούν περισσότερο - τους αγαπημένους τους , είπε και έσβησε.

Ξαφνικά ένα παιδί μπήκε στο δωμάτιο και, βλέποντας τρία σβησμένα κεριά, φώναξε με τρόμο:

- Τι κάνεις; Πρέπει να ανάψετε  - φοβάμαι το σκοτάδι! Φώναξε.

Το τέταρτο κερί είπε:

- Μην φοβάσαι και μην κλαις! Ενώ καίω, μπορείτε πάντα να ανάψετε τα άλλα τρία κεριά. Μετά από όλα, εγώ λέγομαι  - Ελπίδα!