Μας έλεγε: «Σας αγαπώ γιατί αγαπάτε τον Χριστό».
Όταν έπρεπε ήταν και αυστηρός. Έλεγε: «Παιδί μου να προσέξεις αυτό το θέμα», χωρίς να το έχω συζητήσει μαζί του.
Η παρουσία του για μας ήταν ένα πνευματικό πανηγύρι. Ποτέ δεν προσέβαλε κανέναν άνθρωπο. Μιλούσε πάντοτε με ευγένεια σε όλους και έτσι κέρδιζε τις καρδιές των ανθρώπων.
Για το τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε, έλεγε: «Ένα θα μας σώσει, η εξομολόγηση. Αλλά όχι εξομολόγηση σαν ποίημα, χωρίς συντριβή ή ένα δάκρυ».
Χιλιάδες άνθρωποι είχαν έρθει κοντά του απ’ όλη την Ελλάδα, καθώς και μοναχοί από το Άγιο Όρος, να πάρουν την ευλογία του.
Πριν από αρκετά χρόνια επισκεφτήκαμε τον π. Ιωάννη με έναν ευλαβέστατο αγιορείτη Ιερομόναχο. Κάποια στιγμή εκείνος ρώτησε τον π. Ιωάννη: «Γέροντα θέλω να σας ρωτήσω κάτι». Εκείνη την ώρα ο π. Ιωάννης έκανε 3 φορές το σταυρό του. Ο Ιερομόναχος συνέχισε: «Σε μια γνωστή μου οικογένεια, όταν συγκεντρώνονται όλα τα μέλη της το βράδυ και βρίσκονται στο καθιστικό του σπιτιού, συμβαίνει το εξής υπερφυσικό γεγονός. Βγαίνει από το πάτωμα ένας μοναχός, του οποίου δε φαίνεται το πρόσωπο και βαδίζει προς το παιδί της οικογένειας. Αυτό το βλέπει μόνο το παιδί».
Ο π. Ιωάννης του απάντησε: «Ο μοναχός αυτός είναι κάποιος άγιος και αυτό το γεγονός συμβαίνει γιατί στο χώρο εκείνο, στα θεμέλια του σπιτιού, υπάρχει ένα κομμάτι από την πέτρινη πλάκα του τάφου του. Πρέπει να σκάψουν σε εκείνο το σημείο, να βγει εκείνη η πλάκα και να την πάνε σε μια εκκλησία».
Τα πολλά και μεγάλα θαύματα που γίνονταν, τα απέδιδε πάντοτε στους αγαπημένους του Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Η αγάπη του γι’ αυτούς ήταν πολύ μεγάλη. Αρκετές φορές μας είχε μιλήσει για τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο μπήκαν οι Άγιοι αυτοί στη ζωή του. Όπως μας έλεγε τον θεράπευσαν από σοβαρή ασθένεια και αυτό ήταν η αιτία να τους γνωρίσει.
Έκανε τον Ιερό Ναό τους στο Νεοχώρι, μετά από πολλές εμφανίσεις που έκαναν οι Άγιοι για να τον καθοδηγήσουν στο μεγάλο αυτό έργο, την ανέγερση και την αποπεράτωση του ναού.
Μόνο σε οχτώ μήνες, έγινε ο Ι. Ναός, χωρίς να υπάρχουν χρήματα. Μας έλεγε ότι κάθε εβδομάδα, μόλις τελείωναν τα χρήματα, ερχόταν κάποιος χριστιανός κυρίως από την πόλη των Σερρών και του έλεγε: «Πάτερ Ιωάννη, πάρε αυτά τα χρήματα, γιατί ο Άγιος Ραφαήλ μου είπε ότι χτίζεις το σπίτι του». Στο τέλος υπήρχε χρέος προς τον εργολάβο 400.000 δραχμές. Ήρθε στον παππούλη πάλι κάποιος από τις Σέρρες και του έφερε το ίδιο ακριβώς ποσό.
Σε μια επίσκεψή μας, μας είπε: «Η Παναγία μας φυλάει το Νομό Σερρών από μεγάλες καταστροφές, που βλέπουμε να γίνονται σε άλλα μέρη, γιατί στις Σέρρες υπάρχουν πολλοί ευλαβείς χριστιανοί. Επίσης όταν μια φορά καθόμασταν μαζί του στο δωμάτιο που έπαιζε η τηλεόραση, έδειχνε στις ειδήσεις μεγάλες καταστροφές από κατολισθήσεις που γίνονταν στη νότια Ελλάδα. Τότε σηκώθηκε και φώναξε κουνώντας το χέρι του: «Αμαρτίες είναι αυτά! Εξαιτίας των αμαρτιών γίνονται!».
Μας είπε αρκετές φορές ότι την πρώτη φορά που του εμφανίστηκαν οι Άγιοι Ραφαήλ και Νικόλαος, ήταν μέσα στην οικία του και τον θύμιαζαν την ώρα που διάβαζε το βιβλίο τους. Τη δεύτερη φορά μαζί με τους δυο Αγίους ήρθε και η Αγία Ειρήνη. Τα λείψανά τους που είχε, του τα έστειλε η ηγουμένη της Ι. Μονής του Αγίου Ραφαήλ από τη Μυτιλήνη, ως ευλογία. Πάντοτε ευωδίαζαν, γιατί οι Άγιοι χαίρονταν που ήταν μαζί του.
Σε μια παράκληση των Αγίων είχα την ευλογία να τον μεταφέρω στην οικία του, μετά το τέλος της παράκλησης. Ευωδίαζε έντονα και τον ρώτησα: «Πάτερ Ιωάννη τι είναι αυτή η ευωδία;». «Οι Άγιοι παιδί μου», μου είπε χαμογελώντας. Όταν όμως πήγαμε στην οικία του και καθίσαμε για να μιλήσουμε μαζί του, καταλάβαμε ότι η ευωδία ερχόταν από το σώμα του κύματα κύματα προς τα εμάς.
Κάποτε η σύζυγός μου υπέφερε από ένα έντονο πόνο στην πλάτη και δεν πήγαινε στο γιατρό. Ήταν παραμονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Μόλις τελείωσε ο εσπερινός μας κάλεσε στην οικία του. Η σύζυγός μου ανέβαινε τη σκάλα και της είπε: «Πέρασε παιδί μου» και συγχρόνως άγγιξε με το χέρι του το σημείο το οποίο έπασχε στην πλάτη της. Επειδή όμως εκείνη είχε κάποιο δισταγμό, γιατί είχαμε πάει στο σπίτι και πριν τον εσπερινό, ο παππούλης επέμενε λέγοντας συνεχώς: «Πέρασε παιδί μου, πέρασε». Από εκείνη τη στιγμή ο πόνος ο οποίος ήταν πολύ έντονος, γιατί ξυπνούσε και τις νύχτες απ’ αυτόν, δεν την ενόχλησε ξανά.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τον π. Ιωάννη; Κάθε στιγμή δίπλα του ήταν η επιβεβαίωση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας.
Το 2002 πήγαμε ένα γκρουπ από τις Σέρρες για προσκύνημα στην Ι. Μονή Σαγματά, όπου ηγούμενος είναι (ήταν) ο Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος. Μπροστά σε όλους είπε: «Έχετε μεγάλο άγιο στις Σέρρες• τον π. Ιωάννη. Είχα διαπιστωμένο από τους γιατρούς πολύποδα στο λαιμό, με σταύρωσε στα δυο σημεία, δεξιά και αριστερά και ο πολύποδας εξαφανίστηκε». Ο π. Νεκτάριος τον ευλαβούνταν και ερχόταν συχνά στο Νεοχώρι για να τον επισκεφθεί.
Μια άλλη μορφή της Εκκλησίας μας, οσιακή, ο μακαριστός επίσκοπος Αντώνιος Σιατίστης, ερχόταν πολλές φορές για να τον δει και μάλιστα όπως μάθαμε μετά την κοίμηση του π. Ιωάννη, να εξομολογηθεί. Είχε πνευματικό τον π. Ιωάννη κατά τα 3 τελευταία χρόνια της ζωής του. Εξομολογούνταν αυτός, ένας επίσκοπος, στον παππούλη που ήταν ολιγογράμματος, αλλά γεμάτος από τη Θεία Χάρη.
Ο π. Ιωάννης ποτέ δεν ανέφερε τίποτα σε μας, για τις επισκέψεις αυτών των σεβαστών προσώπων της Εκκλησίας μας, σ’ αυτόν. Ήθελε να μη γνωρίζουμε ότι οι άλλοι τον σέβονται και τον αγαπούν. Όλα σχεδόν τα μαθαίναμε από πρόσωπα που ζούσαν κοντά του.
Κάποιες φορές που συνέβαινε κάτι υπερφυσικό και τον ρωτούσαμε, είχε τη διάκριση και μας έλεγε αν αυτό ήταν από τον Θεό ή όχι.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ.....
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΊΟΥ ΠΑΝΟΡΆΜΑΤΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου