Ο πρώτος Γέροντάς μου ήταν ο Πατήρ Θεοφύλακτος, ιερομόναχος στη μονή Πεντέλης.

Ο πρώτος Γέροντάς μου ήταν ο Πατήρ Θεοφύλακτος, ιερομόναχος στη μονή Πεντέλης. Ήμουν τότε μόλις 11 ετών. Αγαπούσα την πίστη μας, πήγαινα τακτικά στην Εκκλησία και στο μοναστήρι, αλλά ήθελα να δω και ένα θαύμα, για να μην έχω καμιάν αμφιβολία για τη δύναμη των Αγίων. Ήταν πολύς ο κόσμος που υπέφερε, και θάθελα να δω το θαύμα που θα καταργούσε, έστω σε μια οικογένεια ή έναν άνθρωπο το βασανιστήριο. Μια μέρα, τον ρώτησα πότε λοιπόν θα δω κι εγώ με τα μάτια μου ένα θαύμα.       Ο γέροντας μου χάϊδεψε το κεφαλάκι και μου απάντησε: «Δεν θα δεις ποτέ θαύμα, διότι ο Κύριος δεν κάνει θαύματα για να  εντυπωσιάσει. Το θαύμα δεν είναι ένα συμβάν. Δεν το βλέπεις να συμβαίνει στους γύρω σου. Το θαύμα το νιώθει η ψυχούλα σου». Μου είπε κι άλλα, που δεν τα καλοθυμάμαι, και δεν μπορώ να τα μεταφέρω.

Πέρασαν δεκαετίες, και αποφασίσαμε με τον φίλτατο Παναγιώτη Νέλλα,  λαμπρόν θεολόγο και άνθρωπο, να πάμε στο Άγιον Όρος. Ο Νέλλας είχε πρόβλημα, διότι ήθελε να διεκδικήσει πανεπιστημιακή έδρα, αλλά δεν το επέτρεπε στον εαυτό του επειδή θα ήταν υποχρεωμένος να συγκρουσθεί και να χτυπήσει τον αντίπαλο του. Έτσι, πήγαμε στον γέροντα Παίσιο να του δώσει ευλογία. Καθήσαμε έξω  από το κελάκι του, κάτω από ένα δεντράκι. Η συζήτηση είχε αρχίσει, ο γέροντας σχολίαζε το βιβλίο του Νέλλα «Ζώον θεούμενον» όταν μας διέκοψαν έντονες φωνές ενός παιδιού και του πατέρα του. «Νάτος, νάτος» φώναζε  το παιδί, «αυτός είναι!» Ο πατέρας του προσπαθούσε να το καθησυχάσει. Ο Νέλλας ζήτησε συγγνώμην, ρώτησε τι συμβαίνει. Ο γέροντας μας εξήγησε ότι εν τάξει, περαστικοί είναι, μην ενοχλούμαστε. Ο Παναγιώτης επέμεινε γιατί χτυπιέται ο νεαρός! Οπότε ο πατέρας μάς εξήγησε γρήγορα ότι προ μηνός περίπου διέσχιζε το παιδί τρέχοντας την Τσιμισκή, οπότε βλέπει να ορμάει πάνω του με μεγάλη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο. Εκείνη όμως τη στιγμή ένας παπάς ή καλόγερος εμφανίζεται και σηκώνει στον αέρα το παιδί, γλυτώνοντάς το από το θάνατο. Ο πατέρας αποφάσισε να φέρει το παιδί στο Άγιον Όρος να προσκυνήσουν. Δεν ήξεραν ότι θα έβλεπαν εδώ τον παππούλη, είπε.            Μου έκανε εντύπωση, και παρακολουθούσα τον Παΐσιο. Εκείνος κοιτούσε χωρίς να δείχνει κάτι ιδιαίτερο. Ο μικρός φώναζε, ήθελε να πλησιάσει να τον φιλήσει ευχαριστώντας τον. Ο Παΐσιος μου έριξε μια ματιά απολογητική, έπειτα ρώτησε ήσυχα τον νεαρό τι ώρα συνέβη. Κατά τις 12, απάντησε το παιδί. Ο γέροντας, με κοίταξε με απολογητικό ύφος σαν να ζητούσε συγγνώμην για την ενόχληση, και με φωνή που ήθελε να μειώσει το γεγονός, μου εξήγησε: «Είναι η ώρα περίπου που προσεύχομαι για τα παιδιά» είπε. Χαιρέτησε με ένα νεύμα πατέρα και γιό και συνέχισε την κριτική του βιβλίου μιλώντας στον Νέλλα. Δεν έδειξε ούτε να εντυπωσιάζεται, ούτε ήθελε να μιλήσουμε για το θαύμα.            Ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος, με τη λαμπρή τριλογία του «Εμπειρίες κατά τη Θεία Λειτουργία», «Το Πιστεύω ως γνώσις και βίωμα» και «Η ευχή μέσα στον κόσμο» [εννοεί η Νοερά προσευχή], προσφέρει ακριβώς αυτή τη διδασκαλία. Το θαύμα είναι καθημερινό γεγονός, αλλά όχι ένα γεγονός για να το μαθαίνεις και να χάσκεις. Ο πιστός ζει μέσα στο θαύμα, είναι το κλίμα στο οποίο αναπτύσσεται η ψυχή του.            Είναι μεγάλη η πνευματική ωφέλεια όταν ο πιστός νιώθει το θαύμα ως το σημείο παρουσίας του Κυρίου που δεν θέλει καθόλου να καταπλήξει αλλά να μας επιτρέψει να νιώσουμε ποια πρέπει να είναι η καθημερινότητά μας. Ο Πρωτοπρεσβύτερος συγγραφέας προσφέρει εμπειρίες θαυμάτων με τρόπο που μας δείχνει ποια είναι η αναπνοή του πιστού.