Με ειδοποίησαν να πάω να κοινωνήσω έναν ασθενή στο τάδε δωμάτιο με το τάδε όνομα. Όταν πήγα, αντίκρισα ένα αδύνατο και πολύ ταλαιπωρημένο παλικάρι. Τα χείλη του, η γλώσσα του και γενικώς όλη η στοματική του κοιλότητα ήταν γεμάτα πληγές. Στενοχωρήθηκα μέσα μου, ήταν νέος άνθρωπος, δεν ήθελα να τον ρωτήσω από τι πάσχει, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Κατάλαβα ότι είναι κάτι σοβαρό. Ρώτησα το βαπτιστικό του όνομα και του είπα να κάνει το σημείο του Σταυρού πριν κοινωνήσει. Στο σύντομο διάλογο που είχαμε, μου είπε: «Πατέρα, αν γίνεται να με κοινωνήσετε με κουταλάκι μιας χρήσεως». Πάγωσα, στενοχωρήθηκα, του εξήγησα ότι δεν πρέπει να φοβάται διότι μεταλαμβάνει τον ίδιο τον Χριστό, το Σώμα Του και το Αίμα Του και δεν πρόκειται να κολλήσει κάτι. Μου απαντά: «Εγώ πατέρα το λέω για σας, γιατί το νόσημά μου είναι σοβαρό και μεταδοτικό». Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του. Ήταν ένας ευγενέστατος νέος αλλά σε πολύ άσχημη κατάσταση. Του επανέλαβα την διδασκαλία της Εκκλησίας μας και του είπα ότι εγώ δεν έχω ενδοιασμούς και ότι δεν κινδυνεύω από το νόσημά του. Τότε εκείνος έκανε τον Σταυρό του και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, από το ίδιο Άγιο Ποτήριο και από την ίδια Αγία Λαβίδα κατέλυσα και εγώ ο ίδιος.
Δεν ήταν φυσικά το μόνο περιστατικό αλλά η πλειονοψηφία των πιστών ασθενών που κοινωνάνε στο νοσοκομείο είναι περίπου στην ίδια κατάσταση. Άνθρωποι ετοιμοθάνατοι με πληθώρα μικροβίων, ασθενείς μέσα στην εντατική με βαριά νοσήματα. Συνήθως, όταν πάω να κοινωνήσω τον ασθενή, αντικρίζω μια στοματική κοιλότητα τόσο παραμορφωμένη και τόσο βρώμικη, που μόνο δυσωδία αναδύεται από αυτή. Για να τον κοινωνήσω ή να τον εξομολογήσω, πρέπει να έρθω σε πολύ κοντινή απόσταση από το πρόσωπό του. Τα χνώτα του, τα σάλια του, ο βήχας του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου μεταδώσουν κάτι. Η καθημερινότητα του νοσοκομειακού ιερέα είναι ανάμεσα σε αίματα, ούρα, εμετό, μικρόβια και αυτοάνοσα νοσήματα. Το ράσο μου μπορεί να ματωθεί από το αίμα του, όμως ο ασθενής θέλει να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει, γι’ αυτό άλλωστε βρίσκομαι εγώ δίπλα του. Αυτό είναι το καθήκον μου, η διακονία μου. Αγνοώ, τις περισσότερες φορές, από τι ακριβώς πάσχουν. Δέκα ολόκληρα χρόνια αυτή είναι η καθημερινότητά μου ως νοσοκομειακός ιερέας.
Θυμάμαι έναν ασθενή, που είχε άνοια, άνοιξε το στόμα του, πήρε την Θεία Κοινωνία αλλά την έφτυσε. Ο πόνος μου δεν περιγράφεται, σαν να μου έδωσε μια μαχαιριά στην καρδιά αλλά δεν έπρεπε να το δείξω στους συγγενείς του, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση, έδειξα ψύχραιμος. Δεν ήξερε τι έκανε εκείνη τη στιγμή. Οι συγγενείς γούρλωσαν τα μάτια τους. Έπρεπε, όμως, να τη μαζέψω και να τη φάω, για μένα, αυτό που έφτυσε, ήταν ο ίδιος ο Χριστός μου. Δεν έφταιγε ο ασθενής, είχε άνοια, έπρεπε να ρωτήσω περισσότερες πληροφορίες τους συγγενείς του. Ήμουν τότε άπειρος· δεν είχα προβλέψει ότι μπορεί να αντιδράσει έτσι ο ασθενής.
Σε μια άλλη περίπτωση με ειδοποίησαν οι συγγενείς κάποιου ασθενούς, ότι ο άνθρωπός τους ήταν στην μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) στο τελευταίο στάδιο. Οι γιατροί τούς ειδοποίησαν ότι από ώρα σε ώρα θα φύγει από τη ζωή. Πήγα όσο γρηγορότερα μπορούσα στην εντατική να τον μεταλάβω. Ένας γιατρός με πλησίασε διακριτικά και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Πάτερ έχει AIDS». Έκανα τον Σταυρό μου, είπα τις ευχές της Θείας Κοινωνίας και τον κοινώνησα, δεν είχα άλλη επιλογή. Θα του μετέδιδα το φάρμακο της Αθανασίας, τον Αρχηγό της Ζωής «μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού ….. εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».
Πόσοι ασθενείς δεν επανήλθαν στη ζωή από σίγουρο θάνατο μετά από Θεία Κοινωνία; Πόσοι δεν θεραπεύτηκαν από ανίατες ασθένειες; Δεν τα λέγω μόνο εγώ αυτά, αλλά οι ίδιοι οι θεράποντες γιατροί των ασθενών, που είναι μάρτυρες των καθημερινών αυτών περιστατικών. Η εντατική μονάδα έχει γίνει εδώ και 10 χρόνια το δεύτερο σπίτι μου. Η άριστη συνεργασία με τους γιατρούς της ΜΕΘ πιστοποιεί το πετυχημένο πάντρεμα της Πίστης και της Επιστήμης.
Μπορεί ο κορωνοϊός, όπως κι άλλες ασθένειες, να μεταδίδεται με το σάλιο και το κουταλάκι, όπως ανακοινώθηκε από την αξιοσέβαστη κατά πάντα Επιστημονική Επιτροπή, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Η ένστασή μας, όμως, είναι ότι στην Θεία Κοινωνία δεν χρησιμοποιούμε κουταλάκι αλλά «Αγία Λαβίδα», δεν χρησιμοποιούμε ποτήρι αλλά «Άγιο Ποτήριο». Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά! Το «Άγιο» είναι το ξεχωριστό, το καθαρό, το θεϊκό, το γεμάτο από την Χάρη του Θεού!
Τυχαίνει πολλές φορές να σταυρώνω με το Άγιο Ποτήριο, έχοντας μέσα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, όσους διαπιστώνω ότι δεν είναι σε θέση να κοινωνήσουν. Αυτούς, δηλαδή, που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση και, ω του θαύματος, βλέπουμε, ιδίοις όμμασι μετά πολλών μαρτύρων, η υγεία του ασθενούς να βελτιώνεται και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με πολύ γοργούς ρυθμούς. Εμείς, οι νοσοκομειακοί ιερείς ζούμε το θαύμα καθημερινά, σε πληθώρα και ένταση. Μακάρι, να βρω τον απαραίτητο χρόνο, να καταγράψω με την βοήθεια πάντα των γιατρών, ως αδιάψευστο τεκμήριο, όλα αυτά τα περιστατικά που έχουμε βιώσει δέκα ολόκληρα χρόνια στους θαλάμους του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». Δεν σας λέγω θεωρίες, περιγράφω εμπειρίες. Εμπειρίες που δυναμώνουν πρώτα εμάς που τις βιώνουμε!
Αδελφοί μου, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Είναι η μετοχή στο Θεανθρώπινο αναστημένο Σώμα, η πηγή της Ζωής, το μυστικό της αγάπης, η θεραπεία της φύσεως, το φάρμακο της καταθλίψεως, η επούλωση των ψυχικών τραυμάτων, η συμφιλίωση με τον θάνατο, η συνάντηση με τον συνάνθρωπο, η ανακάλυψη του εαυτού μας. Όλα αυτά και πολλά ακόμη είναι η Θεία Ευχαριστία, έχουν εκφραστεί καλύτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας περί αυτών, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι αιτία της μεταδόσεως οποιασδήποτε ασθενείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου