Πόσο όμορφα
ήταν χθες στην αγρυπνία μας......
Με το μοναστηριακό τυπικό
που έχει ''άλλη'' Χάρη......
Και στο τέλος μένει
στο κορμί
μια γλυκιά κούραση
και στην ψυχή
μια θαλπωρή.......
Οι ιεροψάλτες
ακούραστα ''αηδόνια''
του αναλογίου.....
Και οι πιστοί.......
Άφησαν το σπιτικό τους,
ενδεχομένως κάποιες
τηλεοπτικές σειρές,
το βραδινό τους
για να ακουμπήσουν
στον Θεό και τους Αγίους Του
κείνα που κουβαλά
και λαχταρά η ψυχούλα τους......
Βλέπεις
η αγρυπνία
είναι μια επανάσταση της ψυχής
απέναντι στις απαιτήσεις του κορμιού
και των παθών
που διαφεντεύουν την ζωή μας……
Μέσα στο μισοσκόταδο
διέκρινες φιγούρες
άλλες σκυφτές,
άλλες γονατιστές,
άλλες καθήμενες
(γιατί είναι τα χρόνια
στην πλάτη πολλά),
άλλες με το κομβοσχοινάκι
να κυλά αργά στο χέρι…..
Αχ είναι στιγμές
που θα’ θελες
να παγώσει ο χρόνος…..
Υ.Γ Όσο με χαροποιούσε
η παρουσία πιστών
από άλλες ενορίες
άλλο τόσο έκανε
επώδυνα αισθητή
την απουσία του ποιμνίου
που διακονώ…..
Είναι περίεργο……
Να σε χωρίζει μια πόρτα
(που λέει ο λόγος)
από την εκκλησία
και εσύ να αλλάζεις
απαθώς κανάλια
στην τηλεόραση……
Κι ο άλλος να κάνει
μισή ώρα και με τ’ αυτοκίνητο
για να 'ρθει βραδιάτικα
και να προσφέρει
λίγο κόπο από αγάπη
για τον Άγιο που εορτάζει…..
πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου