Δε σκότωσε μόνο τα παιδιά της!

 

Δε σκότωσε μόνο τα τρία παιδιά της!

 

Ε … ναι!

 

Είναι πλέον καρατσεκαρισμένο!

 

Σκότωσε εκατοντάδες παιδιά και βρέφη που βίωσαν τη φρίκη του πολέμου στην πατρίδα τους.

 

Έστειλε στον άλλο κόσμο εκατοντάδες συμπολίτες μας που είχαν προσβληθεί από κορωνοϊό. μόνο τις τελευταίες επτά ημέρες (2 Απριλίου – 8 Απριλίου) πέθαναν 442 άνθρωποι. Ποιος το έμαθε; Ποιον ενδιαφέρει πλέον; Ποιος νοιάζεται;

 

Πέθανε η ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση…

 

Όλα θάφτηκαν.

 

Όχι από εκείνην, ούτε εξαιτίας της.

 

Μόνο με αφορμή εκείνην!

 

Τα δελτία ειδήσεων, τα πρωινάδικα, τα magazinο κατάντησαν σχεδόν μονοθεματικά. Τα  δημοσιογραφικά portal ανεβάζουν κατά μέσο όρο τις τελευταίες εξελίξεις της υπόθεσης ανά μισάωρο. Συχνά με αποκλειστικές συνεντεύξεις από την κυρα Αγλαΐα που μένει δύο τετράγωνα πιο κάτω και απολαμβάνει την εφήμερη δημοσιότητα, δηλώνοντας με ύφος πως κάτι είχε μυριστεί από καιρό.

Δημοσιογράφοι, παρουσιαστές και φιλόδοξοι δημοσιογραφίσκοι ψάχνουν εναγωνίως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και πιπεράτα γεγονότα για να αναθερμάνουν το ενδιαφέρον του κοινού και να αυξήσουν την τηλεθέαση και -κυρίως- τα πορτοφόλια τους.  

 

Κάποτε με χαμόγελο συγκατάβασης βλέπαμε το ΣΚΑΪ να προβάλλει τα «καλά νέα της ημέρας». Σήμερα νοσταλγούμε τις εποχές που ακούγαμε κάτι καλό, που δεν ξεχείλιζε ζεστό, αχνιστό αίμα από την οθόνη της τηλεόρασης, των τάμπλετ και των κινητών.

 

Στην ήδη επιβαρυμένη ψυχολογία μας ύστερα από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης, δύο χρόνια πανδημίας, ένα μήνα και βάλε ενός φρικτού πολέμου, με μία παγκόσμια διατροφική και ενεργειακή κρίση επί θύραις, έρχεται κερασάκι στην τούρτα η δίκη για τη δολοφονία της Καρολάιν, η δίκη των βιαστών της Τοπαλούδη και -με διαφορά τάξης μεγέθους- η υπόθεση της Πάτρας.

 

Η αλάνθαστη συνταγή επιτυχίας αίμα – στέμμα – σπέρμα επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά. Το περιστατικό έχει δύο από τα τρία συστατικά της επιτυχίας.

 

Όλη η Ελλάδα εμμονικά παρακολουθεί το σήριαλ Ρούλα Πισπιρίγκου.

 

Οι νοικοκυρές στη γειτονιά μπορούν να περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια το κελί της και τα τεκταινόμενα σε αυτό. Πόσα τετραγωνικά είναι, πού ακριβώς είναι η τηλεόραση, πόσα τσιγάρα κάπνισε χθες, ποιος διάσημος έμεινε εκεί κατά τον εγκλεισμό του …

 

Στα καφενεία στήνονται λαϊκές δίκες και οι θιασώτες της θανατικής ποινής αυξάνονται εκθετικά.

 

Οι δημόσιοι υπάλληλοι πίσω από τα γκισέ ψιθυρίζουν το νέο εύρημα του τηλεοπτικού "Εισαγγελάτου": την εξωσυζυγική της σχέση.

 

Τα παιδιά στο Γυμνάσιο γκουγκλάρουν (για πλάκα λένε!) πού μπορεί κανείς να αγοράσει κεταμίνη.

 

Κι οι πιτσιρικάδες στο Δημοτικό συζητούν στα διαλείμματα όσα αρπάξανε στα πεταχτά από το «θρίλερ των 19:45, 19:50 …». Ναι, για τα δελτία ειδήσεων μιλάω. Το σήμα καταλληλότητας 8+ τους μάρανε!

 

Διάβασα κάπου πως σε ένα σχολείο ένα κοριτσάκι των πρώτων τάξεων του Δημοτικού ρώτησε τη δασκάλα της αν οι μητέρες αγαπούν τα παιδιά τους. Στην καταφατική απάντηση της δασκάλας η μικρή συνέχισε: «Σαν την Πισπιρίγκου τα αγαπάνε;»

 

Μέχρι και τα διαδικτυακά πρωταπριλιάτικα αστεία είχαν γεύση και οσμή από την υπόθεση της Πάτρας.

 

Ο βαρώνος Μινχάουζεν είναι έτοιμος να βγει από τον τάφο του διαμαρτυρόμενος. Δικαίως,  αφού οι συνδαιτημόνες του έφευγαν από το μέγαρό του τρισευτυχισμένοι, ύστερα από τα πετυχημένα after dinner του με τις ευφάνταστες ιστορίες του και τις απίθανες υπερβολές του. Καμία σχέση με εγκλήματα και ραδιουργίες! [*]

 

Περπατάω απόψε με το κεφάλι σκυφτό και σκέφτομαι… Σκέφτομαι …

 

Ούτε που κατάλαβα πότε μπήκα στην εκκλησιά, πότε άναψα το κερί, πότε ασπάστηκα την εικόνα της Παναγιάς πνιγμένη στα άνθια…

 

Προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου.

 

Ψάχνω κάτι να γαντζωθώ.

 

Η ματιά μου συναντάει τα μάτια Της.

 

Και άξαφνα «εντελώς συμπτωματικά» το αυτί μου σκαλώνει στα λόγια του ιερέα που στέκεται καταμεσής της εκκλησιάς με τα χέρια ελαφρά υψωμένα:

 

Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας!

 

Ναι Παναγιά μας!

 

Στο θάνατο που μας κυκλώνει, στη σήψη που όζει παντού γύρω μας, εσύ είσαι αποτελεσματικό αντίδοτο! Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σὲ ἀνατίθημι.

 

Υπ.

 

ΥΓ. «Εγώ έχω κλειστή την τηλεόραση» ακούω συχνά και χαμογελάω.

Ονειρεύομαι να ακούσω μια (ναι, μόνο μια φορά) «εγώ έχω κλειστά τα data».

Ή άντε, κάτι πιο light: «ανοίγω το wi fi μόνο σε συγκεκριμένες ώρες».

Μόνο μια φορά, έστω για την υπόλοιπη Σαρακοστή.

Εννοείται πως για μένα το λέω πρώτα! 

_______________

[*] Ο Hieronymus Carl Friedrich von Münchhausen (1720-1797) καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Γερμανίας. Υπηρέτησε ως αξιωματικός στον Ρωσικό Στρατό και επί τέσσερα χρόνια πολέμησε εναντίον των Τούρκων. Όταν παραιτήθηκε από τον στρατό, έχοντας ζήσει έντονα τον σκληρό βίο των στρατοπέδων και των πολέμων αποζητούσε να ξεκουραστεί. Αποσύρθηκε, λοιπόν, στο οικογενειακό του κτήμα. Εκεί, άρχισε να μαζεύει λίγους φίλους, γύρω από το πάντα φιλόξενο τραπέζι του και να τους διηγείται διάφορα παραμύθια, υπό τη μορφή προσωπικών του αναμνήσεων. Εκεί σύχναζε κι ο κυνηγός Ροζμάγιεφ, που πάντα εξιστορούσε τους κυνηγετικούς του άθλους με τεράστια υπερβολή, ώστε ο Βαρόνος, που ήταν κι εκείνος μανιώδης κυνηγός, προσπαθούσε να τον ξεπεράσει. Γινόταν, δηλαδή, ένα είδος άτυπου ανταγωνισμού για το ποιος θα πει τα μεγαλύτερα και διασκεδαστικότερα ψέματα.

 

Οι υπερβολικές διηγήσεις του βαρόνου Μινχάουζεν έφτασαν από στόμα σε στόμα και έξω από τα σύνορα της πατρίδας του όταν -εν αγνοία του- εκδόθηκαν από τον Ρούντολφ Ράσπε και με την πάροδο του χρόνου έγιναν δημοφιλέστατο λαϊκό ανάγνωσμα.

 

Ο βαρόνος Μινχάουζεν πέρασε -επίσης εν αγνοία του- και στην Ψυχιατρική με το λεγόμενο σύνδρομο Μινχάουζεν όταν ο ασθενής ψεύδεται συστηματικά, προσποιείται συμπτώματα σωματικά ή ψυχικά, θέλει να φαίνεται μονίμως άρρωστος για να προσελκύσει το ενδιαφέρον.

 

Όταν όμως δημιουργεί την εμφάνιση προβλημάτων υγείας σε ένα άλλο άτομο, συνήθως στο παιδί του, τότε μιλάμε για σύνδρομο Μινχάουζεν δι’ αντιπροσώπου, ονομασία που έδωσε το 1977 ο Βρετανός παιδίατρος Ρόι Μίντοου.