Μας αφηγείται ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης:

Μας αφηγείται ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης: 

Στην Αλεξανδρούπολη, στην κεντρική λεωφόρο, βάδιζε μια οικογένεια, 

οι γονείς και το παιδί τους τεσσάρων ετών.

Κάποια στιγμή που χρειάσθηκε να τη διασχίσουν  από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, 

το παιδάκι ξέφυγε από το χέρι τους και προπορεύθηκε. 

Δεν άργησε να γίνει το κακό. 

Ενα αυτοκίνητο το πήρε στις ρόδες... 

Οι γονείς έντρομοι, δίχως να έχουν προλάβει να δουν το αυτοκίνητο λόγω της ταχύτητός του, 

πίστεψαν προς στιγμήν ότι το παιδί θα ανεσύρετο λιώμα από τους τροχούς. 

Ο οδηγός, σαστισμένος κι αυτός, κοκάλωσε το αυτοκίνητο, 

κάνοντας τα λάστιχα να ουρλιάξουν στην άσφαλτο. 

Τις πρώτες στιγμές της φρικτής αγωνίας διαδέχθηκαν στιγμές ευφροσύνης, 

καθώς το παιδί σηκώθηκε μόνο του από τους τροχούς 

και κατευθύνθηκε προς τους γονείς του, 

οι οποίοι σταυροκοπιόνταν όπως και οι επιβάτες των διερχομένων αυτοκινήτων που είχαν εν τω μεταξύ σταματήσει. 

Οι γονείς «φόρτωσαν» αμέσως μ’ ερωτήσεις το παιδί, 

αν πονάει, αν είναι κτυπημένο κ.λπ. 

Κοιτάζοντάς τους εκείνο κατάματα, 

τους είπε ότι εκείνη την ώρα το πήρε στην αγκαλιά του ένας παππούλης και δεν το άφησε να κτυπήσει! «Θαύμα! Θαύμα!» φώναξαν πολλοί 

κι έκαναν μ’ ευλάβεια το σημείο του σταυρού. 

Ο καλός πατέρας πήρε το παιδί και το έφερε στο Άγιον Όρος ν’ αποτίσουν φόρον ευγνωμοσύνης στην Παναγία που το γλύτωσε. 

Το πήγε από μοναστήρι σε μοναστήρι, από κελλί σε κελλί, 

το γύριζε αρκετές ημέρες. 

Οταν έφτασαν σ’ ένα ασκητήριο, το παιδάκι άρχισε να κλαίει και να γελάει βλέποντας τον Γέροντα εκεί.

-"Μπαμπά», φώναζε χαρούμενο κτυπώντας τα χεράκια του, «αυτός είναι ο παππούλης που με πήρε στην αγκαλιά του και δεν έπαθα κακό!» ..

Αποσβολωμένος ο πατέρας, έσκυψε με λαχτάρα και φίλησε το χέρι του ασκητού, 

ο οποίος ξαφνιάσθηκε. 

Με δάκρυα τον ρώτησε:

-"Γέροντα, πες μου τι προσευχή και τι διακόνημα ακριβώς κάνεις;"

-"Εγώ τίποτε, παιδί μου. Ενας ράθυμος και οκνός είμαι. Ο Θεός να μ’ ελεήσει!"

-"Γέροντα, για τον Θεό, πες μου γιατί σ’ αυτό το παιδί έχει γίνει θαύμα μεγάλο. 

Θέλω να μάθω γιατί λέει ότι εσύ το πήρες στην αγκαλιά σου τη στιγμή που οι ρόδες ενός αυτοκινήτου πέρασαν από πάνω του! 

Πες μου, Γέροντα. 

Κάνε αγάπη και πες μου, σε παρακαλώ."

-"Παιδί μου, αφού είν’ έτσι, θα σου πω, αλλά όσο ζω δεν θέλω να το μάθει κανείς.

Μετά την κοίμησή μου πες το, δίχως όμως ν’ αποκαλύψεις τ’ όνομά μου 

και τούτο το μέρος όπου με βρήκες. 

Ας το μάθει ανώνυμα ο κόσμος, για να δοξάζει τον Κύριον ο οποίος μας εδίδαξε την προσευχή που έχει μεγάλη δύναμη. 

Εγώ λοιπόν με τη χάρη του Θεού έχω αφιερώσει δύο ώρες καθημερινώς στην προσευχή για τη ματωμένη άσφαλτο, μετά δακρύων για τους οδηγούς τροχοφόρων, 

για τους επιβαίνοντες, 

αλλά και τους πεζούς που βαδίζουν εις την άσφαλτο! 

Κάνω τη συγκεκριμένη προσευχή, αδελφέ μου, αυτές τις δύο ώρες...

Ήταν ο χρόνος κατά τον οποίον έγινε το ατύχημα! 

Είδατε, αγαπητέ μου κ. Μελινέ, τη δύναμη της προσευχής πώς εσκέπασε το παιδάκι από τόσα χιλιόμετρα μακριά... 

Ο αββάς Ισαάκ λέγει χαρακτηριστικά: «Προσευχή ταπεινού, νεφέλαις διήλθεν»! Δηλαδή η προσευχή του οιουδήποτε ταπεινού ανθρώπου 

τρυπάει τα σύννεφα και φθάνει στον θρόνο του Θεού. 

Γι’ αυτό λοιπόν όλοι μας, με τη δύναμη της προσευχής, 

μπορούμε να κάνουμε πολλά θαύματα! 

Όμως τι μας κρατά και δεν κάνουμε προσευχή; 

(Κείμενο :Μανώλης Μελινός

Θεολόγος, συγγραφέας,

διευθυντής Βιβλιοθήκης της Ι. Συνόδου

Tηλ.: 6932 210 716, 210 600 44 21, Fax: 210 677 97 40

http://www.manolismelinos.com

e-mail: manolismelinos@gmail.com)