Λάβαμε την παρακάτω επιστολή από την αγαπητή πνευματική αδερφή μας Θεοδώρα Καλαΐδου, κόρη του αγίου πατρός μας Ιωάννη, την οποία και δημοσιεύουμε.
Σαν σήμερα 10/10/1977 έφυγε από τη ζωή ένας μικρός άγγελος, ο αδελφούλης μου Φίλιππος, λίγο πριν κλείσει τα εφτά του χρόνια! Είχε λευχαιμία και τότε, 35 χρόνια πριν, δεν υπήρχε καμία θεραπεία παρά μόνον πειράματα! Η διάγνωση έγινε όταν ήταν 9 μηνών αλλά ο πονεμένος πατερούλης μας ζήτησε από τον Κύριο να τον αφήσει λίγα χρόνια να ζήσει για να το χαρεί. Και του έκανε ο καλός Θεός αυτή την χάρη! Αγόγγυστα η μητέρα μου κάθισε δίπλα του νύχτα και μέρα στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, στην ειδική πτέρυγα για αυτά τα παιδιά! Ένα μήνα πριν φύγει από τη ζωή ο αδελφούλης μου με φώναξε κοντά του και μου ζήτησε να του υποσχεθώ κάτι. Μου είπε κατά λέξη: Εγώ φεύγω για ένα μεγάλο ταξίδι. Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα είσαι κοντά στη μαμά γιατί θα σε έχει ανάγκη" Τον ρώτησα τότε που θα πάει. Μου απάντησε ότι εκεί που θα πάει θα είναι πολύ ωραία γι' αυτόν αλλά θα είναι δύσκολα για μας και ιδιαίτερα για την μητέρα! Είχε προειδοποίηση από τον καλό Θεό για το τέλος του και πού θα πήγαινε! Εγώ τότε ήμουν εικοσιδύο χρονών. Ζούσα και εργαζόμουν στη Θεσ/νίκη. Όταν έφυγε από τη ζωή, μετά από ένα μήνα κατάλαβα ότι μιλούσε για θάνατο! Τήρησα την υπόσχεση που του έδωσα!
Ψάλθηκε η ακολουθία των Αγγέλων και έτσι ψάλλει τώρα, μαζί με τα άλλα ορθόδοξα παιδάκια που έφυγαν από την ζωή, στον θρόνο του Θεού μαζί με τους Αγγέλους! Η κηδεία του έγινε σαν αύριο, Φιλίππου του διακόνου γιατί πάντα τον θυμάμαι σαν διάκονο του πατέρα να συμμετέχει στις προσευχές και να κάθεται κάτω από το τραπέζι που έκανε ο πατέρας ευχέλαιο! Πάντα έλεγε ο πατέρας μου ότι ο Φίλιππος μάς άνοιξε τον Παράδεισο! Είχε δει σε όραμα τότε, όπως ήταν πονεμένος για την απώλεια του παιδιού του, τον πατέρα του και παππού μου Χρυσόστομο να είναι στην απέναντι όχθη από ένα ποτάμι που ήταν ανάμεσά τους. Άνοιξε ο παππούς την αγκαλιά του και έτρεξε ο Φίλιππος και τον αγκάλιασε και είπε: Μην στεναχωριέσαι! Από δω και πέρα θα είναι μαζί μου το παιδί μας!
Ζει Κύριος ο Θεός και σαν μαρτυρία αιωνιότητας σάς παρέθεσα τα παραπάνω με πόνο ψυχής κι ας πέρασαν από τότε 35 ολόκληρα χρόνια!
Ο άγιος πατέρας μας Ιωάννης και
η ευλογημένη πρεσβυτέρα του Πολυξένη έζησαν μια ζωή απόλυτα αφιερωμένη στον Θεό και το Άγιο θέλημά Του. Όλη τους η ζωή ήταν μία θυσία! Δεν θα ξεχάσω τον άγιο Γέροντα, όταν αναφερόταν στον μακαριστό υιό του Φίλιππο, που μας έλεγε συγκινημένος: " Ο Θεός μού τον έδωσε, ο Θεός μού τον πήρε". Η δε πονεμένη μητέρα του, η πρεσβυτέρα Πολυξένη, δάκρυζε
σιωπώντας, χωρίς ποτέ να γογγύσει για την μεγάλη αυτή απώλεια!
Ας έχουμε την ευχή τους καθώς και την ευχή του μακαριστού αγγέλου τους, του Φίλιππου!
Αιωνία τους η μνήμη!
Τσεσμετζής Μιλτιάδης - εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου