Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών.
Τώρα δα αιχμάλωτοι, ως ο αρχαίος Ισραήλ, στη Βαβυλώνα του κόσμου τούτου του ρευστού, του ψεύτικου, καθόμαστε στα πίκρα του ύδατα, τα μάταια δροσερά, και κλαίμε τη μητέρα Σιών που χάσαμε, κλαίμε τον παράδεισο της κοινωνίας με το Πρόσωπό Του.
Όμως, δειλά και συνάμα σίγουρα, κάθε φορά που φωνάζει ο παπάς μπρος στο κοινό Τραπέζι: "Ευλογημένη η Βασιλεία...", τα σάπια ύδατα γυρνάνε πίσω στις πηγές, άγγελοι μας αρπάζουν και μας σπρώχνουν στην συνεχή δοξολογία, η όντως Πατρίδα λαμβάνει σάρκα και οστά, ο Κύριος είναι έμπροσθεν και εντός μας, μέχρι το "δι' ευχών" θα είμαστε όλοι Θεοί.
Και μετά; Μέτα στην κάμαρά του ο καθείς να λέγει ως βρέφος νηστικό: "μεῖνον μεθ’ ἡμῶν, Κύριε".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου