Ὁ λαβύρινθος τῆς ζωῆς…
Φανταστεῖτε τή ζωή μας σάν ἕναν μαραθώνιο. Ὑπάρχει ἡ ἀφετηρία, τό τέρμα καί ὅσο πιό γρήγορα τρέχουμε, τόσο μεγαλύτερη ἀπόσταση διανύουμε. Συγκεντρωνόμαστε στόν στόχο μας, βάζουμε ὅλες μας τίς δυνάμεις μας καί τρέχουμε διαρκῶς μπροστά...
Οἱ περισσότεροι ζοῦμε κάπως ἔτσι, ἀλλά ἡ πραγματικότητα δέν εἶναι τόσο ἁπλή. Ἡ πραγματική ζωή δέν ἀποτελεῖται μόνο ἀπό εὐθεῖες γραμμές, οὔτε ἔχει σήματα πού μᾶς κατευθύνουν στόν σωστό δρόμο. Ἀντίθετα, βρισκόμαστε μέσα σ’ ἕναν λαβύρινθο πού ἀποτελεῖται ἀπό πολλές ἐπιλογές...
Κάποια μονοπάτια, ὅπως καί κάποιες ἐπαγγελματικές μας ἐπιλογές, ἀπαιτοῦν πολλαπλάσιο χρόνο γιά νά μᾶς ὁδηγήσουν ἐκεῖ πού ἐπιθυμοῦμε. Κάποια ἄλλα μονοπάτια, ὅπως καί κάποιες σχέσεις στή ζωή μας, ὁδηγοῦν σέ ἀδιέξοδα...
Ἄν προγραμματίζαμε ἕνα ρομπότ νά βρεῖ τήν ἔξοδο σέ ἕναν λαβύρινθο, δέν θά δίναμε ἐντολές νά κινεῖται πάντα πρός τά ἐμπρός. Θά τό προγραμματίζαμε νά καταγράφει τήν πορεία πού ἔχει ἀκολουθήσει καί ὅταν κολλήσει σέ κάποιο σημεῖο, νά πηγαίνει πίσω καί νά δοκιμάζει μιά διαφορετική πορεία.
Οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε πολύ καλοί στό νά κινούμαστε πρός τά ἐμπρός. Ἀλλά ἀπεχθανόμαστε –καί φοβόμαστε– νά ὑποχωροῦμε. Τήν κίνηση πρός τά πίσω τήν ἐκλαμβάνουμε ὡς ἀποτυχία, ὅτι ἡ ἀπόφαση μας ἦταν λανθασμένη, ὅτι ὁ χρόνος πού δαπανήσαμε πῆγε χαμένος. Καί πράγματι, ὅλα αὐτά εἶναι συνήθως ἀλήθεια. Ἀλλά δέν εἶναι κακό αὐτό. Ἔτσι συμβαίνει μέσα σ’ ἕναν λαβύρινθο. Ἔχουμε δύο ἐπιλογές, εἴτε νά ἐπιστρέψουμε πίσω καί νά δοκιμάσουμε κάποιον ἄλλο δρόμο, εἴτε νά μείνουμε στό λάθος μέρος.
Κανείς δέν γνωρίζει ἄν ἡ ἑπόμενη στροφή πού θά ἐπιλέξει, θά ἀποδειχθεῖ ἡ σωστή. Εἶναι ἀναμενόμενο ὅτι θά χαθοῦμε κάποιες φορές καί ὅτι θά χρειαστεῖ νά ἐπιστρέψουμε πίσω. Ὅμως, πολλές φορές ἀρνούμαστε νά ἀποδεχτοῦμε ὅτι κάναμε λάθος ἐπιλογή, ἐνῶ ἄλλες φορές μᾶς προκαλοῦν σύγχυση οἱ ἐπιλογές πού κάνουν οἱ γύρω μας.
Εἶναι δικαίωμά μας νά μαθαίνουμε, νά ξέρουμε, νά εἴμαστε ἐλεύθεροι, νά γίνουμε ὁ καθένας μας μιά «Ἀριάδνη» καί ξετυλίγοντας τόν μίτο νά βοηθήσουμε τούς ἑαυτούς μας νά βγοῦμε ἔξω στό φῶς. Ὅλοι μας ἔχουμε αὐτή τήν κλωστή πού μποροῦμε νά ἀκολουθήσουμε στίς σκοτεινές ἐποχές. Μερικές φορές χρειαζόμαστε κάποιον νά μᾶς πεῖ ὅτι αὐτό τό πράγμα ὑπάρχει, ὅτι μποροῦμε νά τό κάνουμε.
Ἑπομένως ἔχε συμπόνια, γιά τόν ἑαυτό σου καί τούς ἄλλους. Ἔχε πίστη ὅτι ἡ πολυπλοκότητα εἶναι ἁπλά ἕνας ἀκόμη τρόπος νά συνδεθοῦμε μέ τίς κοσμικές ἴνες καί ὑφές, πού κρατᾶ αὐτό τόν κόσμο καί ὅλους ἐμᾶς μαζί. Σέ ὅποιον λαβύρινθο καί νά χαθεῖς, ὑπάρχει πάντα κάτι πού, ἄν τό ἀκολουθήσεις, θά σέ βγάλει ἀπό αὐτόν.
Ἐκεῖνος σίγουρα μπορεῖ νά σοῦ δείξει τή σωστή διαδρομή, ἀκολούθησέ Τον! Καί μαζί μ’ Ἐκεῖνον, ἀκολούθησε καί τήν ψυχή σου καί τήν καρδιά σου... γιατί μπορεῖ νά εἶσαι μακριά, μά σέ βλέπω μέ μάτια κλειστά, σάν νά βρίσκεσαι ἐδῶ... Κι ἄς βροῦμε τό θάρρος μας, «νά διώξουμε τό βάρος μας καί σ’ ὅ,τι ὀνειρευόμαστε νά μή φοβόμαστε...».
π. Ιγνάτιος - «Βήματα μαζί Του…»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου