"Και θα κλάψεις. Και θα λείψεις. Και θα μετανιώσεις. Και θα χάσεις. Και θα φύγεις. Και θα πονέσεις. Και θα μάθεις. Θα μάθεις να ζεις με αυτό Όλα. Θα μάθεις να ζεις με τα δάκρυα στο λαιμό σου. Και θα μάθεις να τα κλειδώνεις μακριά. Θα μάθεις να ζεις με τη λαχτάρα, ακόμα κι αν τη νιώθεις να σε ροκανίζει κάθε μέρα. Θα μάθεις να ζεις με τις τύψεις...παρά την πίεση που ασκούν στην ψυχή σου.Θα μάθεις να ζεις με τις απώλειες, ακόμα κι αν τα χέρια σου κρυώνουν...Θα μάθεις να ζεις με τον πόνο, ακόμα κι αν κάποια στιγμή θα νιώσεις ότι σε πνίγει. Θα μάθεις να χαμογελάς όταν νιώθεις ότι θέλεις να κλάψεις ή όταν είσαι πεσμένος. Θα μάθεις να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και να αντιμετωπίζεις τα άδικα λόγια τους. Θα μάθεις να περπατάς ευθεία και με αυτοπεποίθηση. Θα μάθεις να κρύβεις κάθε ίχνος ανησυχίας και θα μάθεις να λες το περίφημο "είμαι καλά" όταν είσαι πραγματικά σκονισμένος. Θα μάθεις να ζεις με τη λήθη. Θα μάθεις να ξεχνάς... Θα μάθεις να αφήνεις τους ανθρώπους πίσω και να συνεχίσεις τον δρόμο σου. Θα μάθεις να είσαι δυνατός. Η ζωή θα σου διδάξει κάθε μάθημα και αν δεν το μάθεις από την πρώτη, δεν πειράζει, θα το επαναλαμβάνει μέχρι να μπει στο αίμα σου. Οπότε μην ανησυχείς, θα μάθεις! Θέλοντας ή μη..."
Αγαπητή ψυχή, πού βρήκες τόση δύναμη; Από πού πηγάζει τέτοια δύναμη για να συγχωρείς και να συνεχίζεις να χαμογελάς, όταν ξέρεις καλά πόσα δάκρυα θα έπρεπε να ρίξεις; Που έχεις ελπίδες; Πού μαζεύεις ακόμα τη δύναμη και το κουράγιο σου για να ονειρεύεσαι; Από πού; με εκπλήσσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου