Καλή αντάμωση στην αιωνιότητα!

 

Ο αγαπημένος μας συγγραφέας,

εκείνος που μας έκανε επί σειρά ετών συντροφιά στα ερτζιανά,

ο μεγάλος μας δάσκαλος,

ο αδελφός μας εν Χριστώ,

ο «πατέρας» μας,

Κωνσταντίνος Γανωτής

από σήμερα αναπαύεται στην αγκαλιά του Θεού.

 

Μας δίδαξε πολλά!

Με το λόγο του, με τη γραφή του

μα πιότερο απ’ όλα με το παράδειγμά του…

 

Ήταν Ιούνης του 1989, εποχή της πλαστής ευμάρειας και των παχιών αγελάδων. Παραμονές εκλογών. Η τότε κυβέρνηση είχε ψηφίσει ένα νόμο, σύμφωνα με τον οποίο μπορούσαν να διοριστούν στο δημόσιο μέλη πολυτέκνων οικογενειών, άμεσων συγγενών αντιστασιακών ή αναπήρων. Ελάχιστες ήταν οι θέσεις, χιλιάδες οι υποψήφιοι. η ελπίδα πεθαίνει τελευταία …

 

Τον είδα ένα πρωινό να ανεβαίνει κατάκοπος τα σκαλιά ενός καταθλιπτικού κτηρίου, κάπου κοντά στην πλατεία Ομονοίας. Οι αιτήσεις γίνονταν στο 2ο όροφο, αλλά η ουρά έφτανε ως το πεζοδρόμιο.

 

Σκαλί και δεκάλεπτο. Άντε και φτάσαμε στον πρώτο όροφο, κουράγιο! Και κάπου ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο όροφο μέσα στο μισοσκόταδο, ενώ ο κυρ Κώστας ανέβαινε σκεπτικός, μια κοπέλα όχι πάνω από τριάντα χρονών στέκεται με έκπληξη μπροστά του.

 

«Κύριε Κώστα! Εσείς εδώ;»

 

«Ναι, κόρη μου». («Κόρη μου» έλεγε την κατηχήτρια που έκανε κάποτε Κατηχητικό, κοντά στη γειτονιά του, στον Κολωνό).

 

«Ήρθα να κάνω κι εγώ αίτηση για το παιδί μου» της είπε.

 

Η κοπέλα έσκυψε και του ’πε συνωμοτικά στο αυτί: «Κύριε Κώστα, ξέρω τον Πρόεδρο της επιτροπής. Θα μιλήσω!».

 

Ρεύμα να τον είχε περάσει, λιγότερο θα τιναζόταν.

 

«Όχι, όχι» είπε κατηγορηματικά. «Όχι, αν αδικηθεί άλλο παιδί!»

 

Η κοπέλα απόμεινε να τον κοιτάζει βουβή. Δεν της είχε τύχει ποτέ, μα ποτέ, τόσα χρόνια που εργαζόταν σ’ αυτό το πόστο, άνθρωπος να αρνηθεί ρουσφέτι. Και τι ρουσφέτι!

 

Δεν αποκρίθηκε. Δεν είχε τίποτα να πει. Συνέχισε να τον κοιτάζει βουβή κι ύστερα κατέβηκε βιαστικά τα σκαλιά. Εκείνος συνέχισε να ανεβαίνει. Τα σκαλιά της αγωνίας, της προσευχής και της απόλυτης εγκατάλειψης στην πρόνοια του Θεού.

 

Πολλά χρόνια αργότερα συναντήθηκαν ξανά. Αυτή τη φορά με εμφανή τα σημάδια της πατίνας του χρόνου στο πρόσωπό του. Σε απόλυτη αντίθεση με τη ζωντάνια και το νεανικό σφρίγος της καρδιάς του.

 

«Τι είναι ο θάνατος;» είπε. «Ένα ερωτικό ραντεβού, της ψυχής με τον Πλάστη της. Μπορεί ο κόσμος να μη θέλει ούτε τη λέξη να πει, μπορεί να το ξορκίζει, μα ο πιστός περιμένει αυτό το γεγονός με περισσότερη λαχτάρα από όση περιμένει ο ερωτευμένος νέος να συναντήσει την αγαπημένη του».

 

Να ’ξερες κυρ Κώστα μας, πόσο ζήλεψα σαν σε άκουσα τότε!

 

Να ’ξερες πόσο θα ’θελα να ’χω λίγη από την αγάπη σου για Κείνον!

 

Τώρα πια, που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε χωρίσει από την αγάπη Του, τώρα που στέκεσαι τρισευτυχισμένος μπροστά στο θρονί Του, σε παρακαλούμε θυμήσου και μας …

 

Να σηκώσουμε ο καθένας μας το -μικρό ή μεγάλο- σταυρό του και να βαδίσουμε το μοναδικό δρόμο που οδηγεί στην Ανάσταση!

 

Χριστός Ανέστη αγαπημένε μας αδελφέ και πατέρα Κώστα Γανωτή!

 

Καλή αντάμωση στην αιωνιότητα!