Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι.
Ὁ ἑπόμενος στίχος, ὁ 8ος, ἀναφέρεται σὲ μία ἀλήθεια ποὺ ἀγάπησε ὁ Πατήρ, γιὰ τοὺς Εβραίους ὁ Γιαχβέ τους. Ἡ ἀλήθεια στοὺς Ἑβραίους φαίνεται νὰ εἶναι ἀνυπόστατη, νὰ εἶναι ἐνέργεια, θεωρητικὴ ἔννοια, νὰ εἶναι ἀξία, ἂν καὶ στὴ θεολογία τῶν Προφητῶν ἔχουμε νύξεις για μια
ἀλήθεια ποὺ ταυτίζεται μὲ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Στοὺς Χριστιανοὺς ἡ ἀληθεια γίνεται ἐνυπόστατη. Πάλι ἀναφέρομαι στὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη
γιὰ νὰ ὑπογραμμίσω ὅτι γιὰ τὴν πρώτη Ἐκκλησία ἡ ἀλήθεια ἔχει πρόσωπο. Στὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη ἔχουμε τὴ φράση: Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. Ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας ἀναφέρεται σὲ σχέση. Τὸ ρῆμα «γνωρίζειν» παραπέμπει σὲ σχέση. Δὲν ὑπάρχει
γνώση χωρὶς σχέση. Οὔτε κἂν μὲ τὰ ἄψυχα ὄντα. Πολὺ περισσότερο με
τὰ ἔμβια ὄντα, πολὺ περισσότερο μὲ τὸν ἄνθρωπο. Γνωρίστε τὴν ἀλήθεια,
ὅπως τὴν διατυπώνει ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἀποκάλυψε στοὺς μαθητές του:
ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια, δηλαδὴ ἡ ἀλήθεια γίνεται ἐνυπόστατη. Ἄρα, ἡ ἐλευθερία στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ εἶναι ἐλευθερία ποὺ πηγάζει ἀπὸ σχέση.
Ἔτσι ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐλευθερία ἡ Ἐκκλησία. Καὶ οἱ Προφῆτες καταθέτουν αὐτὴ τὴ διάσταση τῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ κυρίως ὁ εὐαγγελιστὴς
Ἰωάννης τὴν διασαφηνίζει, καὶ ἀργότερα βέβαια τὴν ἀναπτύσσουν οἱ μεγάλοι Πατέρες. Δὲν ὑπάρχει ἄλλο φυσικό μέγεθος ἐλευθερίας παρὰ μόνο ἡ σχέση.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ φράση ἀναφέρεται στὴν ἀγάπη
τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱόν'. Καὶ ὅταν ὁ Υἱὸς ἑνώνεται μὲ τὸν ἄνθρωπο,
τότε φανερώνεται ὡς ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρὸς σὲ ὅλους τοὺς υἱούς του.
Η Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε στὴν ἀναζήτηση αὐτῆς τῆς θείας υἱοθεσίας.
Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κέντρο τῆς ἱερῆς συνάξεως, τῆς θείας Εὐχαριστίας.
Αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε εἶναι νὰ γίνουμε υἱοὶ τοῦ ἴδιου Πατέρα ποὺ εἶναι Πατέρας τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ γίνουμε υἱοὶ τοῦ ἴδιου Πατέρα, παρὰ μόνο ἐὰν ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Υἱό. Γιατί μὲ τὸν Υἱό; Γιατὶ ὁ Υἱὸς φέρει τὴ φύση μας. Μὲ αὐτὴ τὴ φύση τοῦ Υἱοῦ, τὴν ἀνθρώπινη φύση, θὰ
ἑνωθοῦμε, δὲν θὰ ἑνωθοῦμε μὲ κάτι μεταφυσικό. Ετσι λοιπὸν κοινωνοῦμε. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι σὲ μερικὰ νηπτικὰ κείμενα χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη «τρώγω» καὶ «πίνω» (τρώγειν καὶ πίνειν), τρώω καὶ πίνω τὸν Χριστὸ καὶ ἔτσι γίνομαι Υἱὸς τοῦ οὐρανίου Πατρός. Υἱὸς τοῦ οὐρανιου
Πατρὸς σημαίνει ὅτι ἀποκαθίσταται εντός μου, μέσῳ τῶν δυνάμεων
ποὺ φέρει τὸ ἄκτιστον, ἡ θεότητα, ἀποκαθίσταται εντός μου μία δύναμις καὶ μπορῶ νὰ νικήσω τὴν ἐγγενὴ ἁμαρτία, μπορῶ νὰ νικήσω αὐτὴ
τὴ ροπή. Αναφέρεται στὴ νηπτική μας παράδοση, ὅτι ὁ Ἅγιος, ὅταν φτάσει στὴν ἁγιότητα γίνεται ἄτρεπτος εἰς τὸ κακόν, φτάνει σὲ μία ἀτρεψία. Δηλαδὴ ἡ ἐλευθερία του ἔχει κορυφωθεῖ τόσο πολὺ λόγῳ τῆς σχέσης του μὲ τὸν Θεό, ὥστε οὔτε νὰ σκεφτεῖ μπορεῖ, οὔτε νὰ ποιήσει
μπορεῖ τὸ κακό. Ἔτσι νικιέται ἡ ἁμαρτία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου