Για την καταπολέμηση των βλάσφημων σκέψεων
Ας είναι πάνω μου όλες οι αμαρτίες της ταραγμένης ψυχής σου
Ο ηγούμενος της Τριάδας Σέργιος Λαύρας, Αρχιμανδρίτης Κρονίδης, είπε για τον εαυτό του: «Στη Λαύρα εμπιστεύτηκα την πνευματική φροντίδα του πρεσβύτερου π. Νικοδήμου, ενός ανθρώπου απλού στην καρδιά, αλλά σοφός στην ψυχή, πολύ ευγενικός, και πλησίασα πνευματικά μαζί του. Προφανώς, στον εχθρό της σωτηρίας μας δεν άρεσε αυτή η ζωή. Μου επιτέθηκε με τέτοια τρομερή κακία, ενοχλώντας με με σκέψεις βλασφημίας κατά του Θεού και απιστίας, που κόντεψα να σκοτιστώ.
Άρχισε η Μεγάλη Σαρακοστή του 1878 . Την Καθαρά Δευτέρα ήρθα στα τάματα στην εκκλησία της τραπεζαρίας, χαιρόμενος που ο Κύριος μου έδωσε τη δυνατότητα να ζήσω για να δω αυτές τις μεγάλες μέρες και να περάσω τη νηστεία με μετάνοια. Εδώ κάρφωσα το βλέμμα μου στην τοπική εικόνα του Σωτήρα με μια προσευχή προς Αυτόν για βοήθεια στο έργο της σωτηρίας. Ξαφνικά, απροσδόκητα, σαν αστραπή, πέρασε από το μυαλό μου μια σκέψη απιστίας και βλασφημίας κατά του Σωτήρα Χριστού.
Με τρόμαξε τόσο πολύ που πάγωσα. Την ίδια στιγμή, ένιωσα μια σπίθα κολασμένης φωτιάς να διαπερνά ολόκληρο το σώμα μου και η καρδιά μου γέμισε θανάσιμη αγωνία. Με φόβο και τρόμο, έστρεψα το βλέμμα μου στην εικόνα της Μητέρας του Θεού, προσευχόμενος σε Αυτή να με προστατεύσει από τρομερές και καταστροφικές σκέψεις. Αλλά, προς φρίκη μου, παρατήρησα ότι οι σκέψεις βλασφημίας και συκοφαντίας κατά της Μητέρας του Θεού υψώνονταν ακόμη πιο δυνατά μέσα μου. Τότε στράφηκα με προσευχή στον Άγιο Σέργιο. Αλλά η άσχημη ψυχική κακοποίηση έπεσε πάνω του με τρομερή δύναμη. Τότε λόγια βλασφημίας, απιστίας και βλασφημίας κατά παντός ιερού και, είναι τρομερό να λέμε, ακόμη και κατά των Αγίων των Αγίων, δηλαδή κατά των Μυστηρίων του Χριστού, ξεχύθηκαν από μέσα μου σε ασταμάτητο ρεύμα. Από την βασανιστική μελαγχολία πέθανα και δεν έβρισκα πουθενά θέση.
Η ψυχική μου αγωνία ήταν τόσο μεγάλη που μέσα σε πέντε μέρες το πρόσωπό μου άλλαξε τελείως. Κάποτε ο αρχιμανδρίτης Λεωνίδης με πρόσεχε ιδιαίτερα και με ρώτησε: «Κωνσταντίν! Τι σου συμβαίνει; Είσαι αγνώριστος!». Του απάντησα ότι ήμουν πολύ αδιάθετη.
Ήρθε η Παρασκευή και οι σκέψεις συνεχίστηκαν. Πηγαίνω στον πνευματικό μου πατέρα για να εξομολογηθώ και μια σκέψη μου λέει: «Πραγματικά πρόκειται να πεις στον πνευματικό σου όλες τις καταστροφικές, βλάσφημες σκέψεις σου;» Άκουσα τη διανοητική συμβουλή και, ενώ ομολογούσα, σιωπούσα για τις σκέψεις μου. Όταν όμως έφυγα από το κελί του εξομολογητή μετά την εξομολόγηση, ένιωσα τόσο έντονη μελαγχολία που από τρομερή εσωτερική αναταραχή δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τους λυγμούς μου και, κλαίγοντας σαν παιδί, έπεσα στον καναπέ που βρισκόταν κοντά στην πόρτα. Ο εξομολογητής ντράπηκε και με ρώτησε: «Κόστια, τι έχεις;» Του απαντώ: «Πάτερ! Είμαι χαμένος!» - «Πώς;» Μετά του είπα τις πνευματικές μου σκέψεις που με βασάνιζαν όλη την εβδομάδα, ξεκινώντας από την Καθαρά Δευτέρα. Ακούγοντας με, ο εξομολογητής ρώτησε: «Τι κάνεις, σε παρηγορούν αυτές οι σκέψεις;» Του απαντώ: «Δεν παρηγορούμαι, πατέρα, αλλά υποφέρω απερίγραπτα». Τότε ο εξομολόγος με έφερε πάλι στον σταυρό και στο Ευαγγέλιο, διάβασε πάλι την προσευχή της απολύσεως και με άφησε να φύγω. Μετά από αυτό, η ψυχή μου αισθάνθηκε τόσο ελαφριά που δεν άφησα τον πνευματικό μου πατέρα, αλλά πέταξα στα φτερά της χαράς. Όλες οι τρομερές σκέψεις εξαφανίστηκαν και εγώ, αμαρτωλός, μπορούσα να πλησιάσω ήρεμα το Ιερό Ποτήριο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου