Η εξομολόγηση μπορεί να κάνει θαύματα
Ο Alexander Sergeevich Kuznetsov, ο οποίος έγινε μοναχός Αντώνιος το 1938 στο μοναστήρι του Αγ. Σάββα τού ηγιασμένου, μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε στο κτήμα του κοντά στο Νίζνι Νόβγκοροντ σε ένα πολύ καλλιεργημένο περιβάλλον. Η επανάσταση ανάγκασε αυτόν και τη μητέρα του (ο πατέρας του είχε πεθάνει νωρίτερα) να μετακομίσουν μέσω του Καυκάσου στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ ξεκίνησε η πνευματική τους αναγέννηση (η πλειονότητα της διανόησης μας ήταν μακριά από την Εκκλησία). Έτσι γράφει κάποιος Ι.Ε. περίπου ο. Αντώνη στο περιοδικό «Eternal» για το 1965, αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στον π. Αντώνιος, στην έκδοση «Μοναχός Αντώνιος ο Σαββαίτης»:
«Στην Κωνσταντινούπολη έφτασαν στο σημείο της απόλυτης φτώχειας, ώστε μερικές φορές ζούσαν και με ελεημοσύνη. Βρέθηκαν σε σχεδόν απελπιστικές και επικίνδυνες καταστάσεις περισσότερες από μία φορές. Υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις που φαινόταν να επικαλούνται κατά λάθος τον Κύριο για βοήθεια, και ο Κύριος φαινόταν να το περίμενε. Αμέσως, κάνοντας ένα σχεδόν προφανές θαύμα, τους λύτρωσε από τα προβλήματα. Τότε ήταν που άρχισαν να καταλαβαίνουν τι είναι η Πρόνοια του Θεού, η οποία νοιάζεται για κάθε άνθρωπο. Έτσι άρχισε η πνευματική θεοφάνεια... Ωστόσο, ο εχθρός του ανθρώπινου γένους δεν κοιμόταν. Αμέσως προσπάθησε να τους παρασύρει από το δρόμο της αλήθειας μέσα από κάθε λογής ελεύθερους στοχαστές που αυτοαποκαλούνταν χριστιανοί, των οποίων η μετανάστευση μας στην Κωνσταντινούπολη ήταν τότε άφθονη, ξεκινώντας από θεοσοφιστές και καταλήγοντας σε κάθε λογής ανεξάρτητους ψευδοδιδάσκαλους. Αναστατωμένος στο μυαλό και την ψυχή, ο Αλέξανδρος Σεργκέεβιτς παρασύρθηκε με πάθος από όλες αυτές τις φανταστικές πηγές της αλήθειας, και παρόλο που γνώριζε το Άγιο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο σχεδόν από καρδιάς, ήταν μακριά από την Ορθοδοξία. Όπως και άλλοι ελεύθεροι στοχαστές, άρχισε να κηρύττει και να διδάσκει σε άλλους αυτό που ο ίδιος δεν καταλάβαινε. Επειδή όμως όλα αυτά δεν ήταν από τον Θεό, αντί για ψυχική ηρεμία έλαβε, αντίθετα, πλήρη αταξία. Η μητέρα του, περιπλανώμενη επίσης αναζητώντας την αλήθεια, αμέλησε την Εκκλησία και βλέποντας την ασθένεια του γιου της, αποφάσισε να τον πάει στον «ιερέα» με την ελπίδα ότι θα έλεγε έναν καλό λόγο ή θα τους βοηθούσε με συμβουλές. Μίλησε στον ιερέα για τον γιο της και μετά τον έφερε. Και αυτό που έγινε – αντί για λόγια, ο ιερομόναχος απλώς τον αγκάλιασε σφιχτά και του είπε με συμπόνια: «Εντάξει, εντάξει – όλα θα περάσουν». Και εκείνη τη στιγμή η χάρη του Θεού ξεχύθηκε στην ψυχή του Α.Σ. Χωρίς κήρυγμα , χωρίς εξηγήσεις, κατάλαβε ότι η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία, την κατάλαβε μια για πάντα. Παρεμπιπτόντως, αυτός ο ιερομόναχος δεν έκανε κανένα «υπερφυσικό» ούτε πριν ούτε μετά από αυτό το περιστατικό».
Αργότερα ο Α.Σ. και η μητέρα του κατάφερε να μετακομίσει στους Αγίους Τόπους, όπου εισήλθε στη Λαύρα του Αγίου Σάββα του Αγιασμένου και η μητέρα του πήγε στο ρωσικό γυναικείο μοναστήρι στο όρος των Ελαιών. Όσο για τη σύντομη εξομολόγηση, η επίδρασή της άνοιξε ως εκ θαύματος την ψυχή του Α.Σ., που ήρθε στην εκκλησία. με τη χάρη του Θεού. Άλλωστε, ο Κύριος δέχεται τουλάχιστον όσους αμφιβάλλουν για τη δική τους δικαιοσύνη, αλλά όχι αυτούς που την υπερασπίζονται περήφανα και πεισματικά. Και ένας απλός, απλός ιερέας συνέβαλε σε αυτό το θαύμα με τη συμπάθειά του για την ταραγμένη ψυχή.
Από την δημοσίευση. "Μοναχός Αντώνης Σαββάιτης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου