Ζεστά ψωμιά
Ο Αρχιμανδρίτης Φιλάδελφος, ο οποίος ήρθε στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου λίγο μετά τα εγκαίνιά της, διηγήθηκε πώς τον έσωσε ο Άγιος Νικόλαος.
«Ο δούλος του Θεού, ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός, με προστάτευε και με έθρεφε σε όλη μου τη ζωή. Αλλά μια μέρα με έσωσε από το αναπόφευκτο κακό και τον θάνατο από την πείνα. Ήμουν στην εξορία. Ήταν μια χρονιά λιμού. Δεν υπήρχε απολύτως τίποτα να φάω. Η δουλειά ήταν πολύ, πολύ δύσκολη. Και μετά ήρθε ο σκληρός χειμώνας, οι μεταφορές δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν και η παράδοση (τροφίμων) σταμάτησε. Παγετός έως 40°. Τα πουλιά πάγωσαν κατά την πτήση. Και τα ρούχα... Πολλοί από τους αδελφούς μου έπεσαν, εξαντλήθηκαν και δεν μπορούσαν να περπατήσουν. Κι εγώ επίσης επρόκειτο να πεθάνω από την πείνα και το κρύο.»
Περάσαμε τη νύχτα σε ξεχωριστές καλύβες, μικρές και πολύ φτωχικές. Τα παράθυρα είναι καλυμμένα με κουρέλια. Υπάρχει χιόνι στο πάτωμα - φύσηξε στις ρωγμές. Η πόρτα είναι μισάνοιχτη. Ξάπλωσα με το πρόσωπό μου θαμμένο σε κουρέλια. Ο παγετός πάγωσε όλο μου το σώμα. Ήθελα πολύ να κοιμηθώ. Ήξερα ότι ήταν προμήνυμα θανάτου. Απλώς να κοιμηθώ για μια στιγμή... και δεν θα ξανασηκωνόμουν.
Έχοντας σηκωθεί με δύναμη, αποφάσισα να προσευχηθώ για τελευταία φορά στον Άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό. «Είσαι δούλος του Θεού», του είπα, «γιατί πεθαίνω. Εσύ τα βλέπεις όλα. Είσαι γρήγορος βοηθός, έλα σε μένα ο ίδιος και βοήθησέ με».
Δεν θυμάμαι τι συνέβη μετά, αν το είπα αυτό... Ακούω ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Άνοιξε. Μια ριπή δυνατού ανέμου με χιόνι χτύπησε το πρόσωπό μου. Δεν υπήρχε κανείς εκεί. Υπάρχουν φρέσκα σημάδια από την πόρτα. Κοίταξα πίσω από τη γωνία... υπήρχε μια μεγάλη σακούλα, το χιόνι δεν είχε προλάβει να την καλύψει. Κοίταξα τα ίχνη: οδηγούσαν στο δάσος. Ούτε μια ψυχή τριγύρω. Πήρα την τσάντα – ήταν βαριά. Το έφερε στο σπίτι. Υπήρχαν φρέσκα ψωμιά στην τσάντα. Ακόμα ζεστά, σαν να τα είχαν μόλις βγάλει από τον φούρνο. Και τι σόμπα υπάρχει! Για 50 μίλια δεν υπάρχει ούτε μία καλύβα, μόνο κρατούμενοι και εξόριστοι. Και ζήσαμε με αυτό το ψωμί για μια ολόκληρη εβδομάδα μέχρι που κόπασε η χιονοθύελλα. Μας έφεραν τότε μερικές μερίδες φαγητού. Και κανείς δεν πέθανε ανάμεσά μας... Σε άλλα στρατόπεδα, έλεγαν, πολλοί πάγωσαν μέχρι θανάτου σε αυτή τη χιονοθύελλα. «Ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός μας έσωσε!»
Από το βιβλίο «Τριάδα Λαύρα του Αγίου Σεργίου»
τα τελευταία 100 χρόνια." Μόσχα, 1998
Στο Σαράτοφ
Η Ρωσική Ορθόδοξη εφημερίδα Blagovest, στο τεύχος 4 του 1998, αναφέρει:
«Στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου (στην οδό Μπελιάεβα), πριν από μερικούς μήνες, η εικόνα του Αγίου Νικολάου άρχισε να αναβλύζει μύρο. Ταυτόχρονα, το μεταλλικό πλαίσιο της εικόνας, που είχε σκουρύνει από τον χρόνο, άρχισε σταδιακά να φωτίζεται και να ανανεώνεται. Σχεδόν ταυτόχρονα με αυτό, ο χάλκινος σταυρός του βωμού άρχισε να αναβλύζει μύρο. Η εικόνα ανήκε προηγουμένως σε έναν από τους ενορίτες, ο οποίος την άφησε ως κληρονομιά στην εκκλησία.»
Με εντολή του Επισκόπου Αλεξάνδρου του Σαράτοφ και του Βόλσκ, δημιουργήθηκε μια επιτροπή από έγκυρους κληρικούς, η οποία εξέδωσε συμπέρασμα «να αναγνωρίσει την εικόνα ως μυροβλύζουσα». Αποφασίστηκε να μεταφερθεί η εκκλησία όπου βρίσκεται η μυροβλύζουσα εικόνα σε ένα νεοσύστατο μοναστήρι, κάτι που αποτελεί παράδοση της Εκκλησίας: κατά κανόνα, ένα μοναστήρι χτίστηκε στο σημείο όπου βρέθηκε κάποιο ιερό λείψανο.
Ιγκόρ Χράμοφ, Σαράτοφ
Στον τόπο της εμφάνισης του Αγίου
(Από τα Κρατικά Αρχεία της Περιφέρειας Ριαζάν)
«Ο θρύλος για την σεβαστή εικόνα του Αγίου Νικολάου στην εκκλησία μας έχει ως εξής: αρχικά, το χωριό μας, που ονομαζόταν Στροέβσκογιε, δεν είχε εκκλησία, αλλά ένα μικρό παρεκκλήσι χτίστηκε στο κέντρο των αγροτικών κτιρίων στο κτήμα του γαιοκτήμονα Χετμάν Αρτέμι Προτάσιεφ. Δεν υπήρχε κλήρος εκεί επειδή υπήρχαν λίγοι κάτοικοι. Οι λειτουργίες σε αυτό το παρεκκλήσι τελούνταν κυρίως κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής για όσους νηστεύαζαν από κληρικούς από το γειτονικό χωριό Προτάσιεφ Ουγκόλ. Στη συνέχεια, με την πάροδο του χρόνου, το παρεκκλήσι ερειπώθηκε, οι συγγενείς του γαιοκτήμονα πολλαπλασιάστηκαν και έλαβαν κτήματα ως κληρονομιές και άρχισαν να ζουν στο Στροέβσκι. Οι άνθρωποι, με τη σειρά τους, πολλαπλασιάστηκαν επίσης και όλοι είχαν την επιθυμία να χτίσουν έναν ναό στο όνομα του αγίου θαυματουργού Νικολάου στο χωριό τους στη θέση του παλιού παρεκκλησίου και άρχισαν να προετοιμάζουν ξυλεία για την κατασκευή του ναού. Αλλά ανεξάρτητα από το πόσα κούτσουρα έφερναν μια συγκεκριμένη ημέρα, όλα όσα ετοιμάζονταν για το επόμενο πρωί μετατρέπονταν σε κάρβουνο και κανείς δεν μπορούσε να ξέρει τι σήμαινε αυτό και όλοι, μπερδεμένοι, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι να κάνουν σε αυτή την περίπτωση. Μόνο μια μέρα Ένας διάσημος βοσκός έβοσκε το κοπάδι του σε ένα άλσος, ένα μίλι μακριά από το χωριό, μόνος του, και ξαφνικά ένας γέρος βγήκε από τους θάμνους προς το μέρος του, ο οποίος, παίρνοντας ένα μαστίγιο από τον βοσκό, τον μαστίγωσε άγνωστο αριθμό φορών και του διέταξε να πει στους κατοίκους του χωριού να μην χτίσουν ναό στη θέση του παρεκκλησίου, αλλά να τον χτίσουν σε αυτό το μέρος - στο άλσος όπου εμφανίστηκε ο γέρος. Ο βοσκός έτρεξε στο χωριό και είπε σε όλους τι του είχε συμβεί, τότε ο κόσμος συγκεντρώθηκε και πήγε με τον βοσκό στον τόπο της εμφάνισης για να ψάξουν τον γέρο και να τον ακούσουν. Έφτασαν, αλλά δεν βρήκαν τον γέρο, αλλά στο μέρος όπου είχε εμφανιστεί ο βοσκός είδαν μια εικόνα του Αγίου Νικολάου σε ένα δέντρο, και νερό έτρεχε από κάτω από το δέντρο.
Όλοι όσοι ήταν εκεί χάρηκαν, κατέβασαν την εικόνα του Αγίου Νικολάου από το δέντρο και τη μετέφεραν στο παλιό τους παρεκκλήσι. Μετά από αυτό το φαινόμενο, το μυστικό της καύσης του δάσους αποκαλύφθηκε στον λαό και ο λαός, αρχίζοντας με χαρά να χτίζει μια ξύλινη εκκλησία στο άλσος στο σημείο του φαινομένου, ανήγειρε μια εκκλησία στο όνομα του ιερού θαυματουργού Νικολάου από τις τεράστιες βελανιδιές του ίδιου άλσους, που υπάρχει σήμερα. Μετά την κατασκευή του ναού, η εικόνα του Αγίου Νικολάου και όλα όσα υπήρχαν στο παρεκκλήσι μεταφέρθηκαν στο ναό. Η εκκλησία μας καθαγιάστηκε το 1779 από τον Επίσκοπο Ριαζάν και Σατσκ Παλλάδιο. Στη θέση του δέντρου στο οποίο εμφανίστηκε η εικόνα του Αγίου Νικολάου και από κάτω του έτρεχε νερό, χτίστηκε ένα παρεκκλήσι, στη μέση του οποίου σκάφτηκε ένα πηγάδι, στο οποίο την παραμονή της 9ης Μαΐου τελείται θρησκευτική πομπή και τελείται αγιασμός νερού. Όλοι οι προσκυνητές περιμένουν με ιδιαίτερη ανυπομονησία αυτή τη θρησκευτική πομπή και τη λειτουργία της προσευχής, και πολλοί από αυτούς είναι άρρωστοι. «Μετά την πομπή, αρχίζει αμέσως η ολονύχτια αγρυπνία» (1884, 25 Ιουλίου).
Ρωσική Ορθόδοξη Εφημερίδα
“Blagovest” No. 5, Μάιος 1998
Στη Λαύρα της Αγίας Τριάδας
Κατά την πολιορκία της Λαύρας της Αγίας Τριάδας του Αγίου Σεργίου από τους Λιθουανούς το 1608-1609, οι μοναχοί προσευχήθηκαν ιδιαίτερα θερμά για βοήθεια στον Άγιο Νικόλαο, αποφασίζοντας να αφιερώσουν ένα παρεκκλήσι στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προς τιμήν του. Σύντομα όλοι παρατήρησαν ότι το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ των πολιορκημένων άρχισε να μειώνεται, εμφανίστηκε χαρά και σύντομα ο εχθρός υποχώρησε. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη μεσιτεία του Αγίου, δόθηκε στην εικόνα του Αγίου Νικολάου του Ζαραΐσκι ένα χρυσό χιτώνα – δώρο του Βασίλι Σούισκι (1608). Τώρα στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Λαύρας της Τριάδας του Αγίου Σεργίου, κοντά στον βόρειο πυλώνα, υπάρχει μια σπάνια εικόνα του Αγίου Νικολάου, όπου απεικονίζεται να κάθεται σε θρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου