«Ακούστε, αυτός ο Γερόντιος είναι άγιος! Ένας μεγάλος άγιος!»

 

Ήταν η νύχτα της Αναστάσεως. Στο προαύλιο της εκκλησίας υπήρχε ένα τετράγωνο καλοριφέρ, στο οποίο καθόντουσαν οι άνθρωποι όταν κουράζονταν. Η μητέρα Αντωνίνα κάθισε σε κάποιο σημείο στο καλοριφέρ, με ένα κερί στο χέρι της. Είχε τη συνήθεια να προσεύχεται με το «Χριστός ανέστη!». Έλεγε πολύ συχνά, περισσότερο ψιθυριστά: «Χριστός ανέστη! Χριστός ανέστη! Χριστός ανέστη!». Ο γεροντιος ο δια Χριστόν σαλος κάθισε δίπλα της. Η μητέρα συνέχισε την προσευχή της: «Χριστός ανέστη!». Ο  Γερόντιος της απάντησε: «Αληθώς ανέστη!». Η αγία τον κοίταξε και, πριν καν προλάβει να αρχίσει το «Χριστός...», τού απάντησε: «Αληθώς ανέστη!». Η μητέρα τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της και απομακρύνθηκε λίγο περισσότερο και συνέχισε την προσευχή της. Ο Γερόντιος την ακολούθησε. Κινήθηκε, και ο Σεβάσμιος κινήθηκε, ενώ ο ένας είπε «Χριστός ανέστη!» και ο άλλος «Αληθώς ανέστη!». Έφτασαν στον τοίχο, από όπου η μητέρα δεν είχε πουθενά αλλού να πάει. Είπε στον Σεβάσμιο να φύγει από εκεί και ξεκίνησαν από την αντίθετη κατεύθυνση, προχωρώντας σιγά σιγά πάνω στο καλοριφέρ, μέχρι που έφτασαν εκεί που είχαν ξεκινήσει, με την ίδια προσευχή.

Κάποτε, η Μητέρα Αντωνίνα ήταν στο πλυσταριό, ανάβοντας τη φωτιά στο λέβητα για να πλύνει ρούχα. Ο σεβάσμιος έκοβε ξύλα. Αυτή ήταν η δουλειά του όταν ήρθε στο μοναστήρι: έκοβε ξύλα όλη μέρα. Εκείνη την ημέρα, μου είχε δώσει να πλύνω ένα μάλλινο φανελένιο ύφασμα που ήταν πολύ βρώμικο στο στήθος. Το είχε λάβει από κάποιον. Η μητέρα πήγε να φέρει ξύλα. Ήρθε χαρούμενη με τα ξύλα στο χέρι της και μου είπε γελώντας: «Άκου, Γερόντιε, αυτός είναι ένας άγιος! Ένας μεγάλος άγιος!» Αυτό ήταν όλο που χρειάστηκε για τον σεβάσμιο, ο οποίος ένιωσε στο πνεύμα του όταν τον επαίνεσα. Όταν πήγε ξανά να φέρει ξύλα, σήκωσε το τσεκούρι του προς το μέρος του. Η μητέρα ήρθε και μου είπε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι τρελός! Ήθελε να με χτυπήσει στο κεφάλι με το τσεκούρι!» Αυτό ήταν για μια στιγμή.

Ο καθένας ένιωθε το πνευματικό μέτρο του άλλου. Ο σεβάσμιος μου είπε για τη Μητέρα Αντωνίνα ότι ήταν τρελή για τον Χριστό. Η Μητέρα Αντωνίνα, όταν τον έβλεπε, έβαζε το χέρι της στα μαλλιά του και τα ανακάτευε παιχνιδιάρικα, τραβώντας μάλιστα μερικές τούφες. Ο σεβάσμιος δεν ανταπέδωσε ποτέ. Υπήρχε ένα βίντεο με τους δυο τους στην κοιλάδα, κρατώντας ο ένας το μικρό δαχτυλάκι του άλλου και τραγουδώντας, κοιτάζοντας ψηλά και δείχνοντας με το άλλο χέρι: «Παράδεισο, γλυκέ μου κήπο!» Δυστυχώς, το βίντεο χάθηκε!

Υπήρχε ένα πνεύμα ανάμεσά τους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ή να περιγράψουμε με λόγια.