Ο Πατέρας Σωφρόνιος είχε κάποτε έναν διάλογο και ακόμη και συζήτηση με τον Θεό. Μια φορά προσευχήθηκε στο Άγιο Όρος, και έλεγε: «Κύριε! Πώς μπορώ να εκπληρώσω τις εντολές Σου; Αφού είμαι άνθρωπος. Πώς θα με κρίνεις; Είσαι Θεός, Παντοκράτωρ, Παντοδύναμος, Παντογνώστης.
Έχεις την πληρότητα της ύπαρξης, είσαι πηγή ζωής, πηγή δημιουργίας. Και ποιος είμαι εγώ; Είμαι μικρό ανθρωπάκι. Αν δεν τρώω θα πεθάνω, αν με χτυπήσουν θα πεθάνω, αν αρρωστήσω θα πεθάνω. Πάντα με ακολουθεί ο φόβος του θανάτου. Η αδυναμία μου δεν μ' αφήνει να Σε πλησιάσω.
Πώς θα με κρίνεις»; Τότε, άκουσε την απάντηση του Θεού στην καρδιά του:«ουδέ γαρ ο πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω υιώ(Ιωαν. 5, 22), διότι Αυτός είναι ο Υιός του ανθρώπου». Τότε ο πατήρ Σωφρόνιος κατάλαβε ότι είχε χάσει τη διαφορά με τον Θεό. Θα τον κρίνει όχι ο «μακρινός και παντοδύναμος» Θεός Πατήρ, αλλά ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, ο οποίος είναι και ο Θεός και ο Άνθρωπος, που αισθάνθηκε όλες τις συνθήκες της ζωής μας στον Εαυτό του.
Οι άνθρωποι μιλούν για τη ματαιότητα, αλλά τη ματαιότητα στην οποία έζησε ο Κύριος, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Θυμάστε, πώς γράφει ο Ευαγγελιστής ότι δεν είχε χρόνο ακόμα και να φάει το ψωμί, δεν είχε χρόνο να προσευχηθεί. Ο Κύριος πήγαινε να προσευχηθεί τη νύχτα σε βουνό, σε έρημους τόπους.
Αν εμείς και όπως είπατε «λαϊκοί», λέμε: «Δεν έχουμε χρόνο για προσευχή», ο Κύριος θα μας κοιτάξει και θα πει: « Δεν υπάρχει χρόνος; Και Εγώ δεν είχα χρόνο». Πολύ συχνά οι άνθρωποι απέχουν από την προσευχή, από την κοινωνία με τον Θεό, όχι επειδή δεν έχουν χρόνο, αλλά επειδή δεν υπάρχει επιθυμία, επειδή υπάρχει μια πνευματική νωθρότητα - το λέω από προσωπική μου εμπειρία.
Γι αυτό μπορούμε να προσευχηθούμε παντού και πάντοτε. Η προσευχή είναι πάντα μια εσωτερική παρουσία στον Θεό, και όχι απλό διάβασμα των κανόνων. Αυτό δεν είναι αρκετό.
Ιερομόναχος Νικόλαο Σαχάροφ, ανιψιός του Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου Σαχάροφ,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου