ΤΟ 1945 στη Ρουμανία σχηματίσθηκε κυβέρνηση συνασπισμού από κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες της αριστεράς. Το 1947 επήλθε το τέλος της βασιλείας, ενώ ή κυβέρνηση ανακήρυξε τη χώρα λαϊκή δημοκρατία. Στις 21-8-1965 ή χώρα της 'Ρουμανίας υιοθέτησε νέο σύνταγμα, πού τόνιζε τη μετάβαση από τη λαϊκή στη σοσιαλιστική δημοκρατία. Το 1967 ό Νικολάε Τσαουσέσκου, ήδη γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κινήματος, ανέλαβε και την προεδρία. Ό Τσαουσέσκου εφήρμοσε την πολιτική της καταπατήσεως των ανθρωπίνων και χριστιανικών δικαιωμάτων. Στα χρόνια αυτά, όπως και τις άλλες κομμουνιστικές χώρες, οι πιστοί της Εκκλησίας τής Ρουμανίας υπέφεραν τα πάνδεινα. Ωστόσο ό βαθμός του διωγμού γίνεται γνωστός μόνο στις ημέρες μας, καθώς έρχονται στο φώς τα νέα μαρτυρολόγια τής χώρας. Παραθέτουμε εδώ την φρικτή ομολογία του π. Γεωργίου CALCIU ή όποια θα μας δώσει την γενική εικόνα του διωγμού των Χριστιανών πού συνέβη στη Ρουμανία μέχρι την καταδίκη και την εκτέλεση του Τσαουσέσκου το 1989.
Στις Νοέμβριου 2006, σε ηλικία 80 χρονών, εκοιμήθη από καρκίνο ό π. Γεώργιος CALCIU, μεγάλος ομολογητής της Ορθοδόξου πίστεως, έχοντας περάσει 25 χρόνια της ζωής του στις σατανικές φυλακές της κομμουνιστικής Ρουμανίας. Από τις εμπειρίες αυτές ό π. Γεώργιος αναδέχθηκε ένας ομολογητής τής αγάπης, τής συγχωρητικότητος και τής αναστάσεως του Χριστού.
Ό π. Γεώργιος γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1925 στην TULCEA τής Ρουμανίας από ευσεβείς γονείς, τον Στέφανο και την Ήλιάνα. Ήταν το τελευταίο από τα έντεκα παιδιά μιας αγροτικής οικογένειας. Ή μητέρα του ενστάλαξε τη βαθειά πίστη του Θεού στα παιδιά της με τις θερμές προσευχές της και με την εμπιστοσύνης σ' Αυτόν που τής έδινε λύση σε όλες τις δυσκολίες τής ζωής.
Με την ενθάρρυνση του ιερέως του χωριού ό Γεώργιος κατάφερε να τελείωση το λύκειο και συνέχισε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Βουκουρεστίου. Εκεί συνδέθηκε με μια πνευματική κίνηση γνωστή ως ή «Φλεγόμενη Βάτος», ή οποία ήταν μια ομάδα διανοουμένων φοιτητών και κληρικών αφιερωμένη στην καλλιέργεια τής προσευχής του Ιησού.
Στο δεύτερο έτος των σπουδών του, το 1948, ό Γεώργιος συλλαμβάνεται, επειδή εκφράζει γνώμη εναντίον τής εισαγωγής του μαρξισμού και του κομμουνισμού ως των αποκλειστικών φιλοσοφιών πού θα διδάσκονται στα σχολεία. Στα υπόλοιπα 16 θα χρόνια περάσει από τις χειρότερες φυλακές τής κομμουνιστικής Ρουμανίας.
Κατά την περίοδο αυτή, στη φυλακή τής PITESTI, υφίσταται το δαιμονικό κομμουνιστικό πείραμα τής «μετεκπαιδεύσεως». Με σκοπό να δημιουργηθεί ό «νέος κομμουνιστικός άνθρωπος», οικογένειας φυλακισμένοι υπέστησαν συνεχή βασανιστήρια, ώστε να αρνηθούν προφορικά όλα όσα πίστευαν και αγαπούσαν έθνος, οικογένεια και Θεό. Αφού οι βασανισται επιτύγχαναν το σκοπό τους, το τελευταίο μέρος τής «μετεκπαιδεύσεως» ήταν να γίνουν οικογένειας ίδιοι οικογένειας φυλακισμένοι οικογένειας επόμενοι βασανισται των συγκρατουμένους τους. Κανένας δεν άντεξε στο ύψηλά - εξευγενισμένο σύστημα αυτού του βασανισμού και αρκετοί φυλακισμένοι προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν προκειμένου να αποφύγουν αυτό το αβάσταχτο τελευταίο στάδιο. Ό Γεώργιος, παρ' όλη την ευσεβή ανατροφή του, βρέθηκε απροετοίμαστος για τα φρικτά βασανιστήρια τής PITESTI. Αργότερα θα έλεγε «Γνώριζες πολύ καλά ότι την επομένη μέρα θα έλεγες πάλι κάτι εναντίον του Θεού Όμως τις λίγες στιγμές τής νύχτας στο κελί, καθώς άρχιζες να κλαις και να προσεύχεσαι στο Θεό για συγχώρηση και για βοήθεια εύρισκες παρηγοριά».
Ανεξάρτητα από τα απάνθρωπα βασανιστήρια και την άρνηση του Θεού, ή εμπειρία τελικά βοήθησε τον Γεώργιο να επιβεβαίωση την αναμφισβήτητη γνώσι του για την αγάπης του Θεού προς το άνθρωπο.
Ενώ τα πειράματα τής «μετεκπαιδεύσεως» τερματίσθηκαν το 1952 ό Γεώργιος συνέχισε να φυλακίζεται και να βασανίζεται σε κάποιες από τις χειρότερες φυλακές τής Ρουμανίας. Σε μία από αυτές , στην jilava, όπου τα κελιά ήταν επτά μέτρα κάτω από τη γη γνώρισε έναν ετοιμοθάνατο συγκροτούμενο, τον Κωνσταντίνο OPRISAN.. Ή βαθειά πίστη και χριστιανική ταυτότητα του Κων/νου βοήθησε να αναστηθούν οικογένειας ψυχές του Γεωργίου και των συγκρατουμένων του, οικογένειας όποιοι, πέρα από το ασθενικό αδυνατισμένο σώμα του Κωνσταντίνου, είδαν έναν άνθρωπο μορφωμένο καθ' όμοίωσιν του Χριστού. Αργότερα μας λέει ο π. Γεώργιος•
«Ήμουν πολύ τυχερός, γιατί ήμουν ένας από τούς δεκάξι φυλακισμένους τής φυλακής της JILAVA κ' εκεί άρχισε ή πνευματική μου θεραπεία. Ή φυλακή αυτή ήταν σε ένα ήμικυλινδρικό σχήμα και ήμασταν επτά μέτρα κάτω από τη γη. Στον κελί αυτό υπήρχαν τέσσερα κελιά χωρίς παράθυρα, και μόνο πόρτα. Είχαμε μία ηλεκτρική λάμπα αναμμένη μέρα – νύχτα. Σε κάθε κελιά υπήρχαν τέσσερις φυλακισμένοι και σε κάθε κελί έβαζαν ή έναν άρρωστο ή έναν τρελό. Στο κελί μας είχαμε τον Κωνσταντίνο OPRISAN , πού τα πνευμόνια του ήταν αδυνατισμένα πλήρη από φυματίωση Δύο φορές την ημέρα ό Κωνσταντίνος έβγαζε φλέγματα και αίμα από το στόμα του. Ήταν φοβερό θέαμα. Την πρώτη φορά αηδίασα. Το παρατήρησε ό Κωνσταντίνος και μου είπε• «Συγχώρεσε με». Ντράπηκα τόσο πολύ! Γιατί ήμουν και φοιτητής τής ιατρικής. Έτσι ανέλαβα να τον φροντίζω, δεν μπορούσε να κουνηθεί και έκανα τα πάντα γι' αυτόν. Τον τάιζα τον καθάριζα.
Αυτός ήταν σαν άγιος. Ήταν πρώτη φορά πού ερχόμουν επαφή με τέτοιον άνθρωπο. Μάς μιλούσε κάθε μέρα, μία ή δυο ώρες, μόνο για το Χριστό, για την αγάπης, για τη συγχώρηση. Προσευχόταν δυνατά κι αυτό είχε μια μεγάλη επιρροή επάνω μας γιατί ξέραμε ότι υποφέρει. Αισθανόμασταν το άγιο Πνεύμα να τον περιβάλλει. Ήταν ευγενικός ακόμα και τις τελευταίες μέρες τής ζωής του. Προσευχόταν αδιαλείπτως. Μάς μιλούσε για πώς εργαζόταν με τη νεολαία στον κόσμο ως πρόεδρος της αδελφότητος «Σταυρός».
Δεν ήταν εύκολο να είσαι στο ίδιο κελί με τα ιδία άτομα συνέχεια. Όποτε ξεκινούσε μια παρεξήγηση μεταξύ των τριών μα αυτός προσευχόταν και ή προσευχή του ήταν πολύ αποτελεσματική. Δεν προσευχόταν δυνατά, αλλά ή μορφή του άλλαζε εντελώς. Ντρεπόμασταν και σταματούσαμε να μαλώνουμε.
Ή κατάσταση του ήταν τέτοια, γιατί είχε βασανιστή στις φι λακές τής PITESTI για τρία χρόνια. Τον είχαν χτυπήσει στο στήθος στην πλάτη, και είχαν καταστρέψει τα πνευμόνια του. Όμως προσευχόταν όλη μέρα. Δεν είπε ποτέ τίποτε εναντίον των βασανιστών του μάς μιλούσε για το Χριστό. Μου έμαθε να είμαι καλός να συγχωρώ, να μην καταριέμαι αυτόν πού με βασανίζει, και να μην θεωρώ θησαυρό τίποτα στον κόσμο τούτο. Αυτός ζούσε σε άλλο επίπεδο. Το φαντάζεσαι; Ζούσαμε σε ένα κελί χωρίς παράθυρα, χωρίς αέρα, υγρό, λερωμένο κι όμως ζούσαμε τέτοιες στιγμές χαράς, πού δεν ζήσαμε ποτέ ως ελεύθεροι. Δεν μπόρα να το εξηγήσω».
Μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου ό Γεώργιος και οικογένειας δύο συγκροτούμενοι του μεταφέρθηκαν στη φυλακή τής ΑIUD, στο τέλος τής δεκαετίας του 1950. Εκεί γνώρισε ιερείς πού είχαν κι αυτοί συλληφθή. «Ήρθαν ως παρηγοριά για τις καρδιές μας. Μάς έφεραν τη συγχώρηση. Με τον τρόπο αυτό, σιγά - σιγά, οικογένειας καρδιές και οικογένειας ψυχές μας θεραπεύτηκαν και ή πίστη μας επέστρεψε».
Το 1964 ό Γεώργιος ελευθερώθηκε, μέχρι τη δεύτερη φυλάκιση του...
Ο Γεώργιος Caiciu αφέθηκε ελεύθερος από την πρώτη του φυλάκιση το 1964 κάνει αίτηση στην Ιατρική σχολή, προκειμένου να συνέχιση τις σπουδές του από εκεί πού τις άφησε, άλλα δυστυχώς ή αίτηση του άπορρίφθηκε. Έτσι ξεκινά νέες σπουδές στο Πανεπιστήμιο στη Γαλλική Φιλολογία. Το 1965 παντρεύτηκε τη βιολόγο ό ερευνήτρια Ανδριάνα Dumitreasa -ή όποια είχε δύο αδελφούς πού είχαν φυλακισθή μαζί με τον Γεώργιο στην πρώτη φυλάκιση του —, με την οποία απέκτησαν έναν υιό, τον Άντρέϊ.
Ενώ βρισκόταν στη φυλακή ό Γεώργιος, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό και να γίνει ιερεύς. Αναδέχθηκε και ή μυστική αστυνομία τής Ρουμανίας του είχε απαγορεύσει να παρακολούθηση μαθήματα στο θεολογικό ινστιτούτο, εν τούτοις με την αρωγή του πατριάρχου Ιουστινιανού τελείωσε κρυφά τέσσερα χρόνια θεολογικών σπουδών και στη συνέχεια τοποθετήθηκε από τον ίδιο τον πατριάρχη καθηγητής γαλλικών στο ινστιτούτο. Χειροτονείται ιερεύς στις 30 Ιανουαρίου το 1973.
Μια ομάδα φοιτητών του θεολογικού ινστιτούτου συσπειρώνεται γύρω του και έτσι ό π. Γεώργιος τα βράδια τους μαζεύει για συμμελέτη τής άγιας Γραφής, συζήτησι και προσευχή. Σύντομα στις συνάξεις αυτές μαζεύονται κι άλλοι φοιτητού από άλλα τμήματα και έτσι ή φλόγα τής πίστεως αρχίζει να αυξάνει.
Ή μυστική αστυνομία πληροφορούμενη τη διάδοση τής πίστεως θορυβήθηκε και διέταξε να σταματήσουν οικογένειας προσευχές. Οικογένειας συνάξεις όμως συνεχίστηκαν μέχρι το 1978.
Εκείνη τη χρονιά ό π. Γεώργιος είχε κάνει τις γνωστές και δυναμικές «Επτά ομιλίες στη νεότητα», μέσα από τις όποιες αποκήρυττε την κομμουνιστική φιλοσοφία του αθεϊσμού και του υλισμού. Ενώ ετοιμαζόταν να δώσει και την ογδόη ομιλία του στους νέους, θέλοντας να τους εξήγηση πώς η μυστική αστυνομία κατά τη διάρκεια να συνέχιση τις ομιλίες του, χάνει τη θέση του από το ινστιτούτο.
Ή μυστική αστυνομία υποχρέωσε τους προϊστάμενους του π. Γεωργίου, τους επισκόπους, να τον διώξουν τόσο από τη δουλειά του όσο κι από την εκκλησία. Έτσι οικογένειας επίσκοποι τον άφησαν χωρίς καμία προστασία και μ' αυτό τον τρόπο ή μυστική αστυνομία μπορούσε να τον συλλάβει ως απλό πολίτη, μην μπορώντας οικογένειας ιεράρχες να προβάλουν καμία αντίρρηση.
Όταν ό π. Γεώργιος συναντήθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον επίσκοπο Ρωμανό, του είπε —ενώ ασπαζόταν το χέρι του— ότι πρόκειται να διαπράξει μια μεγάλη αμαρτία με το να επιτρέψει τη φυλάκιση του. Ό επίσκοπος όμως απέφυγε να τον κοιτάξει στα μάτια. Κατάλαβε, ότι οικογένειας μέρες τής ελευθερίας του είχαν τελειώσει.
Είκοσι πράκτορες τής μυστικής υπηρεσίας συλλαμβάνουν τον π. Γεώργιο μπροστά στα έκπληκτα μάτια τής συζύγου του και του δεκατριάχρονου υιού του μέσα στο ίδιο του το σπίτι, στο οποίο έψαξαν να βρουν κάποιο έγγραφο για να τον ενοχοποιήσουν. Τον κράτησαν για ανάκριση μισό χρόνο, ενώ πληροφόρησαν τη γυναίκα του αρχικά ότι είναι άρρωστος και στη συνέχεια ότι πέθανε κι ότι δεν πρόκειται να βρουν ποτέ το σώμα του για να το θάψουν. Εκείνη όμως δεν τους πίστεψε.
Πριν το 1978 ήταν εφικτό οικογένειας πράκτορες να σκοτώσουν και να εξαφανίσουν ένα δημόσιο πρόσωπο. Εκείνο όμως τον καιρό ό π. Γεώργιος ήταν γνωστός μέσω των ομιλιών του πού είχαν διαρρεύσει κρυφά έκτος Ρουμανίας, ακούγονταν στο ραδιόφωνο και είχαν εκδοθεί στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Ό πρόεδρος Τσαουσέσκου δεν θα είχε την τόλμη να τον σκοτώσει.
Κάποια στιγμή τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον διαβεβαίωσαν ότι θα τον εκτελούσαν. Του είχαν παραχωρήσει και δικηγόρο, μόνο πού αυτός απεδείχθη συγχρόνως και κατήγορος του.
Μπροστά στους ένορκους ό δικηγόρος του π. Γεωργίου έλεγε. Είναι αλήθεια κύριε δικαστά ότι ο πελάτης μου είναι πράκτορας της CIA. Αλλά σας παρακαλώ να μην τον σκοτώσετε. Αφήστε τον να ζήσει και επιτρέψτε σ' εμένα να τον νουθετώ για το πώς πρέπει να γίνει ένας χρήσιμος άνθρωπος για το κομμουνιστικό κόμμα. Οικογένειας κατήγοροι του δεν είχαν κάτι ουσιαστικό να τον κατηγορήσουν. Ότι έκανε το έκανε δημοσίως. Το μόνο πού διεκήρυττε ό π. Γεώργιος ήταν, ότι ό λόγος του Θεού πρέπει να ακουστή παντού, ότι πρέπει να σταματήσει το γκρέμισμα των εκκλησιών και πρέπει όλοι, νέοι και ηλικιωμένοι, να έχουν το δικαίωμα να γίνουν μονάχοι κάτι πού το Κράτος είχε απαγορεύσει.
Προσπάθησε να πείσει και τον επίσκοπο να βγει μαζί του να κηρύξουν το Χριστό στον κόσμο. Δεν τον ακολούθησε όμως Κανείς άλλος δυστυχώς δεν τον ακολούθησε. Πίστευε, ότι ή φωνή του επισκόπου θα ήταν πιο ηχηρή από τη δική του, άλλα ο, επίσκοπος δεν είχε το θάρρος να κήρυξη το Χριστό δημόσια.
Ή μαρτυρική πορεία του θα συνεχιστή...
Πηγή• αγγλόφωνο περιοδικό «ORTHODOX WORD”
Μετάφρασης Ι. Μ. Αγάπης. Αυγουστίνου Φλωρίνης
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΠΙΘΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου