Γιορτάζουμε για άλλη μια φορά τον Άγιο μας, τον Δημήτριο τον Μυροβλήτη, αλλά και Λουμπαρδιάρη. Αυτόν, πού στα 1656 μ.Χ., όταν οι Τούρκοι κατακτητές θέλησαν ανήμερα στη γιορτή του να κανονιοβολήσουν τον εκκλησάκι του και να εξολοθρεύσουν εν ώρα Θείας Λειτουργίας τους πανηγυρίζοντας Ρωμιούς, ακύρωσε με κεραυνό τα σχέδιά τους καταστρέφοντας την Λουμπάρδα (μεγάλο κανόνι) και τιμωρώντας τούς τυράννους.
Ερχόμαστε, λοιπόν, προσκυνητές στην Χάρη του, σε μια εποχή πού ή σύγχυση και οι βολές του Διαβόλου κυριαρχούν έξω και γύρω μας.
Όπου γυρίσει κανείς τον βλέμμα του θα δει τον ψέμα και την υποκρισία να κυριαρχεί. Βλέπει κανείς τούς πολιτικούς μας να κόπτοντας για τον καλό μας και να μας ζητούν θυσίες, εκείνοι πού την λέξη «θυσία» την συναντούν μόνο στα λεξικά και πάντοτε αφού ψηφισθούν από τον «κυρίαρχο» λαό. Βλέπει κανείς τούς ποικιλόχρωμους φίλους της πολυπολιτισμικότητας και των «συμπαθών» οικονομικών μεταναστών να χαρακτηρίζουν κάθε διαφωνούντα με αυτούς ρατσιστή, φασίστα, εθνικιστή, γραφικό και να του αφαιρούν κάθε δυνατότητα διατύπωσης γνώμης, γενόμενοι οι ίδιοι δικτάτορες και κριτές υπέρτατοι.
Συναντά κανείς ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών, του πνεύματος, ακόμη και της Εκκλησίας να είναι φλύαροι στα θέματα τα ανώδυνα, τα τετριμμένα, τα κοινώς αποδεκτά όπως π.χ. ή «αγάπη», ή ανεκτικότητα, ή πολιτιστική μας παρουσία κ.ά. αλλά συνήθως οι ίδιοι μένουν κραυγαλέα σιωπηροί Όταν τα ζητήματα πονάνε λίγο παραπάνω, όταν ή θεματολογία είναι στα ουσιωδέστερα. Ακούει κανείς τοποθετήσεις ξεκάθαρες, καίριες και αποφασιστικές Όταν πρόκειται να προωθηθεί αυτό τον τερατούργημα της Νέας Εποχής (κάρτες πολίτη, φακελώματα ηλεκτρονικά, συγκρητισμοί κάθε είδους και στρατικοποίηση των πάντων), αλλά συνήθως λόγια μασημένα, λιγότερο δυνατά και ξεκάθαρα όταν επιχειρείται ή προώθηση της αλήθειας και ή αποκατάσταση της αντικειμενικότητας.
Τον φρόνημα τον ομολογιακό, τον μαρτυρικό, πού είναι ταπεινό, διακριτικό αλλά και συνάμα ξεκάθαρο και δυναμικό σπανίζει πια στις μέρες μας έστω και αν ή παρουσία του είναι απαραίτητη περισσότερο από ποτέ. Βλέπει κανείς όλη αυτή την ζοφερότητα, όλη αυτή την προσπάθεια του κόσμου και του κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου να αφανίσει, να εκμηδενίσει την φωνή της Αλήθειας, την Εκκλησία του Χριστού, και να απελπίσει όλη την ανθρωπότητα, παρασύροντάς την σ' ένα τραγικό χορό πού ζαλίζει, χαϊδεύει αισθήσεις και πάθη, αλλά δεν ξεκουράζει, δεν αναπαύει και δεν δίνει νόημα και ελπίδα, και ως εκ τούτου τείνει να τρομοκρατηθεί. Φόβος και απορία κυριεύει την ύπαρξη του θεατή όλης αυτής της τραγωδίας.
Ερχόμαστε προσκυνητές στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη και Μυροβλήτη, τον Μεγαλομάρτυρα, και πέρα από την σύγχυση και τον πόλεμο πού βλέπουμε έξω και γύρω μας, ή καρδιά μας είναι σφιγμένη και αποφασιστικές' την μέσα μας σύγχυση και τον έσω πόλεμο και τρέμει κανείς για την έκβασή του.
Προσπαθώντας να κοιτάξει κανείς μέσα του, βλέπει ολοζώντανο τον φρόνημα αυτού του κόσμου του ιλουστρασιόν, του σαρκικού, του μάταιου και πεθαμένου, και βλέπει ταυτόχρονα μέσα του κι αυτή την φωνή πού ό Θεός φύτεψε μέσα μας, την συνείδηση, και αντιλαμβάνεται και την πείνα και την δίψα για τα ωραία και τα αιώνια, την Αγάπη, την Αλήθεια, τον Χριστό ως μόνο Θεό, ως τον Απόλυτο Πρόσωπο και τον κατ' εξοχήν Φίλο, Κοινωνό και Αδελφό μας.
Στρέφοντας κανείς τον βλέμμα μέσα του βλέπει τις δύο κινήσεις, τις δύο φωνές να συγκρούονται. Βλέπει κανείς τον εσωτερικό μας διχασμό και την σύγχυση και καταλαβαίνει ότι αυτή είναι ή αιτία για την έξω σύγχυση· ότι αυτή είναι ή αιτία για τον γεγονός ότι οι βολές του Διαβόλου πιάνουν τόπο και δεν πέφτουν στον κενό.
Κι απορεί κανείς και φόβος πάλι έρχεται να κυριεύσει την ύπαρξη μας καθώς και αγωνία για τον τί θα γίνει πια τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό-συλλογικό επίπεδο. Ποιά μπορεί να είναι ή λύση στον τραγικό μας αδιέξοδο;
Κι ενώ όλα αυτά ζαλίζουν τον κεφάλι μας και κάνουν την καρδιά μας κατώδυνη έως θανάτου, μπαίνοντας στην Εκκλησία προβάλλει ό Άγιός μας ό Μυροβλύτης και δίνει στην ανάσα μας κάτι αποφασιστικές' τα «μύρα» της δικής του πνοής. Μια φρεσκάδα έρχεται αποφασιστικές' την μορφή του κι ανανεώνει την ύπαρξη μας μέσα κι έξω. Έρχεται ό Άγιος Δημήτριος ό Λουμπαρδιάρης να πυρπολήσει με τούς «κεραυνούς» του τούς φωτοβόλους τα σκοτάδια τα εσωτερικά μας και να εξολοθρεύσει με τις «βροντερές» του πρεσβείες τις προσβολές του πονηρού.
Έρχεται και προβάλλει μπροστά μας ό Νέος πάντοτε, ό ωραίος εραστής του Ωραίου κάλλει, ό Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος να μας θυμίσει ότι ή ελπίδα μας υπάρχει και δεν έχει σβήσει, ότι παρ' όλες τις δυσκολίες και τις περιπέτειες όποιος Εκείνον αγαπήσει και σ' Εκείνον δοθεί, τότε αυτός παντοτινά θα ζει εν νεότητι και ώραιότητι, μέσα στην ασφάλεια της Αγάπης πού ανέβηκε στον Σταυρό κι έσκισε τα σκότη του Θανάτου και την πείνα και την δίψα για τα ωραία και τα αιώνια, την Αγάπη, την Αλήθεια, τον Χριστό ως μόνο Θεό, ως τον Απόλυτο Πρόσωπο και τον κατ' εξοχήν Φίλο, Κοινωνό και Αδελφό μας.
Στρέφοντας κανείς τον βλέμμα μέσα του βλέπει τις δύο κινήσεις, τις δύο φωνές να συγκρούονται. Βλέπει κανείς τον εσωτερικό μας διχασμό και την σύγχυση και καταλαβαίνει ότι αυτή είναι ή αιτία για την έξω σύγχυση ·ότι αυτή είναι ή αιτία για τον γεγονός ότι οι βολές του Διαβόλου πιάνουν τόπο και δεν πέφτουν στον κενό.
Κι απορεί κανείς και φόβος πάλι έρχεται να κυριεύσει την ύπαρξη μας καθώς και αγωνία για τον τί θα γίνει πια τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό-συλλογικό επίπεδο. Ποιά μπορεί να είναι ή λύση στον τραγικό μας αδιέξοδο;
Κι ενώ όλα αυτά ζαλίζουν τον κεφάλι μας και κάνουν την καρδιά μας κατώδυνη έως θανάτου, μπαίνοντας στην Εκκλησία προβάλλει ό Άγιος μας ό Μυροβλύτης και δίνει στην ανάσα μας κάτι αποφασιστικές' τα «μύρα» της δικής του πνοής. Μια φρεσκάδα έρχεται αποφασιστικές' την μορφή του κι ανανεώνει την ύπαρξη μας μέσα κι έξω. Έρχεται ό Άγιος Δημήτριος ό Λουμπαρδιάρης να πυρπολήσει με τούς «κεραυνούς» του τούς φωτοβόλους τα σκοτάδια τα εσωτερικά μας και να εξολοθρεύσει με τις «βροντερές» του πρεσβείες τις προσβολές του πονηρού.
Έρχεται ό Άγιος Δημήτριος, μας συναντά στον σπίτι του και σπίτι μας, στην όμορφη Εκκλησιά του και μάς θάλπει πνευματικά δίνοντάς μας τον μήνυμα της Νίκης και της Χαράς, αλλά ταυτόχρονα μάς προτρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς με τον φρόνημα της άληθεύουσας Αγάπης τόσο στον εσωτερικό όσο και στον εξωτερικό πόλεμο.
Ν' αγαπάμε τον εαυτό μας και τους άλλους ιστάμενοι όμως με απόλυτη ειλικρίνεια και αλήθειας τόσο σε μάς όσο και στους άλλους. Γιατί μόνο ανήμερα σταθούμε αμείλικτα ειλικρινείς και αυστηροί απέναντι στον εαυτό μας, μόνον τότε θα διαπιστώσουμε τα λάθη μας και θα οδηγηθούμε στην μετάνοια και την θεραπεία αποφασιστικές' τα πάθη μας. Μόνον τότε 'ίσως οδηγηθούμε με συντριβή στον πετραχήλι του πνευματικού και ζήσουμε την λύτρωση πού δίνει ή χάρη του Φιλάνθρωπου Ιησού.
Κι ανήμερα σταθούμε έτσι απέναντι στον εαυτό μας τότε θα μπορέσουμε να στεκόμαστε με αγάπη αλλά και διακριτική ειλικρίνεια απέναντι στους αδελφούς μας και κατ' αυτό τον τρόπο θα βοηθήσουμε κι εκείνους, ακόμη και τούς διαφωνούντες με μάς, να ακούσουν την Αλήθεια του Χριστού- στους πού είναι πλήρης Αγάπης και πού δίνει ελπίδα και χαρά και ανάπαυση στις καρδιές των ανθρώπων.
Αγωνιζόμενοι λοιπόν μ' αυτό τον τρόπο, της Σαρκωμένης Αλήθειας και της Σταυρωμένης Αγάπης, θα τιμήσουμε αληθινά τον "Άγιο Δημήτριο πού κι εκείνος πορεύτηκε με Αγάπη στον Θεό και τούς ανθρώπους και κηρύσσοντας την Αλήθεια. Θα τον τιμήσουμε αληθινά εκείνον πού με τον αίμα του σφράγισε την επικίνδυνη αλλά συνάμα ένδοξη και νικηφόρα πορεία του. Και μιμούμενοι την πορεία του Άγιου Δημητρίου με θάρρος σ' όλες τις κρίσιμες κι επικίνδυνες καμπές του αγώνα μας, σ' όλες τις δυσκολίες και τούς κινδύνους, θα ψάλλουμε με παρρησία προς αυτόν:
Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις
σε υπέρμαχον η οικουμένη...
Περιοδική έκδοση της νεανικής συντροφιάς του Ί. Ν. Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη
Φθινόπωρο 2010 τ. 45 Δαπάνη Ορθόδοξου Φιλανθρωπικοί Συλλόγου «Αγ. Αλέξιος ό άνθρωπος τού Θεού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου