«Κύριε, Κύριέ μου, δεν είμαι άξιος τέτοιας τιμής και αμοιβής! Γιατί τόση αγάπη σε μένα τον αμαρτωλό; Μία ακρούλα μού αρκούσε, όχι παλάτια!»

ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ. 6

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ό ενενηντάχρονος ασκητής π. Ιγνάτιος.

Άνθρωπος πού όλη του την ζωή την πέρασε στην αφάνεια και με πολλή βαθειά πνευματική ζωή. Από τότε πού είχε κοιμηθεί ό π. Άνατόλιος, επισκεπτόμουν πολύ συχνά τον π. Ιγνάτιο. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Δεν υπήρχε φορά πού φεύγοντας από κοντά του να μην αισθανθώ πνευματικά ανανεωμένος και γεμάτος από χαρά.

Στην αρχή της μοναχικής μου ζωής, σαν αρχάριος, έκανα πολλές αδιάκριτες ερωτήσεις. Μια ημέρα, ερώτησα τον π. Ιγνάτιο, ανάμεσα έχει ιδεί τον παράδεισο.

- Και γιατί θές να μάθεις; ήταν ή απάντηση του.

- Γιατί, έχω διαβάσει και έχω ακούσει ένα σωρό περιγραφές, πού με μπερδεύουν.

- Θα σου διηγηθώ, είπε, τί άκουσα από έναν ασκητής. Εκεί πού ξεκουραζόταν, κάποια στιγμή αποκοιμήθηκε. Και να, βλέπει να ανοίγεται μπροστά του μια απέραντη θάλασσα με ασυνήθιστο χρώμα. Αντίπερα, υψωνόταν μια τεράστια σε έκταση θαυμαστή πόλη, με παλάτια και εκκλησίες. «Μπαίνοντας μέσα», έλεγε ό ασκητής, «έμεινα αποσβολωμένος από την απερίγραπτη ομορφιά της. Στα παλάτια αυτά κατοικούσαν χιλιάδες άνθρωποι γεμάτοι χαρά ανεκλάλητη.

Αφού με ύποδέχθηκαν με καλοσύνη, ξεκίνησε ή ξενάγηση. Πω! Πω! Τί απερίγραπτη ωραιότητα. Καμία ανθρώπινη γλώσσα δεν θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει την ομορφιά και την μεγαλοπρέπειά τους. Ενώ οι συνοδοί μου, μου έκαμαν νόημα, ότι ήταν πιο ώρα για να αναχωρήσω, εγώ τούς εκλιπαρούσα να με κρατήσουν μια για πάντα μαζί τους. «Το δικό σου σπίτι, μου είπαν, είναι έτοιμο· αλλά δεν ήρθε ακόμη ή καθορισμένη ώρα για σένα». Έδειξαν όμως συγκατάβαση στην παράκλησή μου. Με οδήγησαν μπροστά σε ένα μεγαλοπρεπέστατο παλάτι, πού άστραφτε από ένα εκθαμβωτικό φώς, στολισμένο με πολύτιμους λίθους, και μού είπαν:

- Αυτός είναι ό τόπος της αναπαύσεως σου- ή αιώνια κατοικία σου. Τώρα όμως, πρέπει να γυρίσεις πίσω στο κελί σου.

Ξέσπασα σε λυγμούς. «Κύριε, Κύριέ μου, δεν είμαι άξιος τέτοιας τιμής και αμοιβής! Γιατί τόση αγάπη σε μένα τον αμαρτωλό; Μία ακρούλα μού αρκούσε, όχι παλάτια!» Τότε ξύπνησα. Βρέθηκα πάλι στο φτωχικό μου κελλάκι. Το μαξιλάρι μου ήταν μουσκεμένο από τα δάκρυά μου· δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο και Σωτήρα μου.

Ω! Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να αξιωθούν τέτοιας μακαριότητας.

Όταν ό π. Ιγνάτιος τελείωσε την αφήγηση του, κατάλαβα ότι ό ασκητής, για τον όποιον διηγόταν, ήταν ό ίδιος - ό π. Ιγνάτιος, πού από ταπείνωση μιλούσε σαν τάχα για άλλο πρόσωπο.

- Ναι, έτσι κάνουν οι καλοί μοναχοί· οι μοναχοί με περιεχόμενο και όχι των εντυπώσεων.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΟΣΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΕΥΧΟΣ Γ ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΕΒΕΖΗΣ