ΑΠΟΙΜΑΝΤΑ ΧΩΡΙΑ.

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΤΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΚΑ κενά είναι πολλά στην επαρχία. Ιδιαίτερα στις ακριτικές και ορεινές Μητροπόλεις, όπου ό πληθυσμός έχει μειωθεί αισθητά και δεν υπάρξει ενδιαφέρον για την ιεροσύνη. Ελάχιστοι είναι εκεί οι νέοι, οι όποιοι όμως προτιμούν οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική απασχόληση παρά να γίνουν κληρικοί. Έτσι πολλά χωρία μένουν αποίμαντα και πολλοί ναοί είναι εγκαταλελειμμένοι.

Το μεγάλο αυτό πρόβλημα δεν λύνεται εύκολα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Μητροπολιτών. Χρειάζεται ωστόσο, να γίνουν συντονισμένες ενέργειες προκειμένου να αντιμετωπισθεί, έστω και μερικώς, το θέμα του εκκλησιασμού των μόνιμων κατοίκων των χωριών, αλλά και των επισκεπτών τους. Είναι ενδιαφέρουσα ή σχετική πρόταση τής Συνοδικές Επιτροπής επί τής θειας λατρείας και του ποιμαντικού έργου, την όποια παραθέτω, για να σχολιάσω στην συνέπεια μερικά σημεία της: «Οργανωμένη μετακίνηση ενοριτών για εκκλησιασμό. Επειδή είναι πρακτικά ανέφικτο να καλυφθούν όλα τα έφημεριακά κενά, ιδιαίτερα αυτά των απομακρυσμένων μικρών ενοριών τής υπαίθρου, μπορούν οι Μητροπολίτες σε συνεργασία με τούς τοπικούς Δήμους να φροντίζουν για την δωρεάν μεταφορά των ενοριτών χωριών χωρίς εφημέριο σε γειτονικές λειτουργούσες ενορίες κατά τις Κυριακές ή μεγάλες εορτές. Οι περισσότεροι δήμοι διαθέτουν σήμερα λεωφορεία για τις μετακινήσεις ομάδων δημοτών. Πρόκειται βεβαίως για λύση εσχάτης ανάγκης, προτιμότερη όμως από την κάλυψη των μικρών ενοριών με ιερείς προβληματικούς, οι όποιοι αντί ποινής «εξορίζονται» σε τέτοιες ενορίες και σκανδαλίζουν τα μικρά ποίμνια τής υπαίθρου».

Στην πράξη ή παραπάνω πρόταση δεν θα έχει μεγάλη επιτυχία, γιατί οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να πάνε στο διπλανό χωριό να εκκλησιαστούν. Το θεωρούν υποτιμητικό γι' αυτούς. Επιμένουν να λειτουργήσει ή δική τους εκκλησία και αρνούνται να πάνε στο γειτονικό χωριό, με το οποίο έχουν και διαφορές από παλιά. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει και ιδιαίτερη επιθυμία να εκκλησιαστούν. Δεν το νιώθουν ψυχική τους ανάγκη. Μόνο όταν έχουν κάποιο μνημόσυνο ή κάποιο εξωκκλήσι, επιμένουν και απαιτούν. Εξαίρεση μπορεί να αποτελούν δυο τρεις πού έχουν θρησκευτικότητα και δεν θέλουν να μείνουν δίχως εκκλησιασμό την Κυριακή. Αυτοί μετακινούνται με κάποιο ιδιωτικό μέσο.

Την απροθυμία των ανθρώπων να εκκλησιαστούν κάπου άλλο τη βλέπουμε κυρίως κατά την θερινή περίοδο, όταν τα χωριά γεμίζουν απομακρυσμένων κόσμο και τα αυτοκίνητα είναι πολλά στις πλατείες Έρχεται ή Κυριακή και δεν αισθάνονται την ανάγκης να πάνε το αυτοκίνητο τους στο διπλανό χωριό, πού απέχει πέντε δέκα χιλιόμετρα, για να εκκλησιαστούν. Αυτοί οι άνθρωποι κάθονται ο καφενεία, σχολιάζουν και παραπονούνται, γιατί δεν λειτούργει κάποιος ιερέας. Δεν ανησυχούν, όμως, πού έχασαν τον εκκλησιασμό την Κυριακή ή τη γιορτή, αλλά από έναν «πατριωτισμό» επικρίνουν τον οικείο Μητροπολίτη, γιατί δεν τούς στέλνει ιερείς αγνοώντας την μεγάλη έλλειψη ιερέων πού υπάρχει.

Τις συνέπειες αυτού του προβλήματος τις βιώνουν ιδιαίτερα ελάχιστοι εφημέριοι, πού πρόθυμα «τρέχουν και δεν φτάνουν. Θα πρέπει να εξυπηρετήσουν δύο και τρεις ενορίες, κάποτε περισσότερες, και να ιεραρχήσουν τις απαιτήσεις των κατοίκων ιδίως των παραθεριστών. Και ενώ οι εφημέριοι αυτοί κοπιάζουν πολύ, καθώς διανύουν αποστάσεις σαράντα και πενήντα χιλιομέτρων, υπάρχουν οι θρασείς και άσχετοι περί τη θρησκεία οι οποίοι τούς σχολιάζουν, τούς επικρίνουν και όχι σπάνια τού σύρουν. Επιμένουν να κατηγορούν τούς ιερείς, αρνούμενοι να παραδεχτούν τις δυσκολίες, πού αντιμετωπίζουν. Για παράδειγμα αναφέρω την δυσκολία, πού έχει ό εφημέριος, όταν στις τρεις ενορίες του έχει τρία εξωκκλήσια του Προφήτη Ηλία και τρία τις Αγίας Παρασκευής και του ζητούν όλοι να τα λειτουργήσει ανήμερα τής εορτής!

Είναι αλήθεια ότι τούς ιερείς, πού εξυπηρετούν πολλές ενορίες δεν έχει προσέξει μέχρι τώρα ή Διοίκηση της Εκκλησίας. Δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα προβλήματά τους, τις δυσκολίες τους, άλλα και τις περιπέτειές τους. Δυστυχώς, δεν έχουν συμπαράσταση ούτε και από τούς αδελφούς και συλλειτουργούς τους των πόλεων, πού ως αδειούχοι επισκέπτονται τις περιοχές τους. Καμιά βοήθεια. Μάλλον αυτοί επιδεινώνουν τα υπάρχοντα προβλήματα. Δεν υπάρχει πια ιερός ζήλος. Οι ιερείς των πόλεων δεν γνωρίζουν τα προβλήματα των ακριτών ιερέων. Μένουν αδιάφοροι και νοιάζονται μόνο για τις ενορίες τους και τα πνευματικά τους τέκνα. Για αυτό και θεωρείται απίθανο να δεχτούν έστω και για ελάχιστες φορές τα χρόνο να εξυπηρετήσουν κάποια ενορία τής επαρχίας, να συνδεθούν μαζί της και να κάνουν μια μικρή θυσία, ή όποια θα τούς ανταμείψει με μοναδικά πνευματικά βιώματα.