«Είδα σε μία στιγμή τον ουρανό ολόκληρο»

«Ό Άγιος, διά της Χάριτος, μετέχει στα Θεία ιδιώματα»

Ό Γέροντας, με την πίστη και την ταπεινοφροσύνη, απολάμβανε τις Θείες ελλάμψεις των Αγίων ως ιδικές του. Επειδή θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο για τέτοιες δωρεές -παρ' ότι ήδη από λαϊκός είχε βιώσει χαρισματικές καταστάσεις- χρησιμοποιούσε τα βιώματα των Αγίων, για να κατοχυρώνει τις εμπειρίες του: «Εφ' όσον οι Άγιοι με τις Θειες θεωρίες τους αξιώθηκαν να γίνουν Θεόπται, να ζήσουν την Θεία δόξα και να δουν ήδη από τώρα τα αιώνια αγαθά, τα βλέπω και εγώ! Και όλα αυτά είναι και δικά μου! Όσα εκείνοι βλέπουν ανάξιο πασά στιγμήν, είναι πραγματικά και υπάρχουν στην αιωνιότητα, γιατί αποτελούν την δόξα του Θεού. Και είναι σαν να μας λέγουν οι Άγιοι: «Κοίταξε! Γι' αυτή την δόξα αγωνίζεσαι... Αυτήν θα δεις και αυτήν θα χορτάσεις».

Ανάξιο, όμως, καμία φορά τα πνευματικά του παιδιά αναζητούσαν ουράνιες παρηγοριές, διασαφήνιζε ότι ό αγωνιστής, που ευρίσκεται στον στίβο, δεν πρέπει να επιδιώκει Θειες θεωρίες, αλλά να αγωνίζεται ανιδιοτελώς και εν μετάνοια μόνο για την αγάπη του Χριστού. Βεβαίωνε δεν ότι οι θεσπέσιες αυτές καταστάσεις παραχωρούνται από τον Θεό -και μάλιστα εν καιρώ θλίψεων και πειρασμών- στους ταπεινούς τη καρδία, επειδή μόνον αυτοί γνωρίζουν να φυλάττουν τον θησαυρό της αρρήτου δωρεάς και να αποδίδουν την δόξα στον Θεό, ταπεινούμενοι ακόμη περισσότερο.

Ό ίδιος, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι προδίδεται, έλεγε: «Ό Άγιος διά της Χάριτος μετέχει εις τα Θεια ιδιώματα και, με την Θεία έλλαμψι και την υπερφυή ενόραση, αποκτά την δυνατότητα να γνωρίζει τα άγνωστα και να βλέπει τα μακράν και αόρατα. Είναι, λοιπόν, δυνατόν, καμιά φορά, να λάβει αισθητώς σαφή γνώσι του ουρανίου χώρου, καθώς και της λαμπρότητος των αστέρων. Όλος ό αστρικός κόσμος εξαστράπτει και λάμπει από τον φως των μικρών και μεγάλων αστέρων τόσον τηλαυγώς, ώστε κατά την δημιουργία του να προκαλέσει τον θαυμασμό και αυτών των Αγγέλων».

«Είδα σε μία στιγμή τον ουρανό ολόκληρο»

Αυτά τα εξαίσια θεάματα είχε αξιωθεί να απολαύση ό ταπεινός Πάππους με τον τηλεσκόπιο της Χάριτος, όπως αναγκάσθηκε να ομολογήσει κάποτε, που ευρέθηκε σε παροξυσμό δοξολογικής αγάπης:

«Ό μοναχός, όταν έχει τον νου του προσηλωμένο στην ατένισι της δόξης του Θεού, μπορεί ακόμα και μέσα από τον κελί του να γυροφέρνει στον άπειρο και να θαυμάζει την λαμπρότητα του νοητού και αισθητού διαστήματος. Αξιώνεται σε ανύποπτο χρόνο, με θαυμαστό και ανερμήνευτο τρόπο, να δει -με τους αισθητούς οφθαλμούς- τον πανόραμα του αστρικού σύμπαντος και να γίνει γνώστης του Θείου αυτού αριστουργήματος.

»Και θέλω να σας αναφέρω κάτι, για να καταλάβετε ότι ό Θεός έχει να μας παρουσίαση άπειρες πτυχές της δόξης Του. Διότι αυτά, που έχει ετοιμάσει προ καταβολής κόσμου, θα τα προσφέρει, παρακαλώ, ως δώρα στους αγαπητούς Του. Και είμαστε αγαπητοί στον Θεό, παρ' όλη την αμαρτωλότητα που έχομε. Λοιπόν, τα αναφέρω αυτά, για να ενισχυθούμε στον αγώνα -όχι για άλλο λόγο- γιατί ό Θεός ξέρει τί τομάρι είμαι...

»Προχθές, κατά τις 2 με 3 ή ώρα τον πρωί, ήμουν ξύπνιος -όπως συμβαίνει πολλές φορές να είμαι ξύπνιος όλη την νύκτα. Διότι, ξέρετε; Κοιμάμαι λίγο και ξυπνάω- και πάλι λίγο... και ξανά ξυπνάω. Ε, λοιπόν, είδα ένα εξαίσιο θέαμα! Καθώς ευρισκόμουν στον κρεβάτι μου ξύπνιος, είδα σε μια στιγμή τον ουρανό ολόκληρο. Ένα ολόλαμπρο έναστρο ουρανό! Κάτι άστρα!.. Κάτι άστρα!., πολυφωτιζόμενα και πολύφωτα... αναρίθμητα... μικρά και μεγάλα. Και έλαμπε όλος ό ουρανός! Ά!.. Πώς διέτρεχαν οι γαλαξίες τον ουρανό απαστράπτοντες!..

-Βρέ, λέω, τί άστρα είναι αυτά; (Όχι στον ύπνο μου, ήμουν ξύπνιος).

-Βρέ!.. λέω, κοίταξε λαμπρότητα!

»Και θυμήθηκα αυτό πού αναφέρει ό Θεός στον Ιώβ: «Όταν εγενήθησαν άστρα, ηνεσάν με φωνή μεγάλη πάντες άγγελοι μου» . Και είπα: Τί είναι αυτό τον θαύμα! Πω, πω! Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου τέτοια αστροφεγγιά. Όχι! Ποτέ!.. Αυτό ήταν άλλο πράγμα, υπερκόσμιο... Τί λαμπράδα! Τί άστρα ήταν αυτά! Τα κοίταζα... τα κοίταζα... Έλαμπαν αφάνταστα... εξαίσια... και φώτιζαν όλον τον ουρανό, μικρά και μεγάλα...

»Για μια στιγμή σκέφθηκα: Για στάσου, εγώ είμαι μέσα στον κελί μου... Έχω ταβάνι από πάνω μου... Τί είναι αυτά πού βλέπω;.. Μόλις τον κατάλαβα, αμέσως σταμάτησα την σκέψη μου. Γιατί πρόκειται περί των δωρεών του Θεού... Και τόκλεισα αμέσως τον θέμα. Δεν τον σχολίασα καθόλου ούτε με τον εαυτό μου. Γιατί είναι ή δόξα του Θεού και ή αγάπη του Θεού! Κατάλαβες;

«Άλλοτε πάλι ευρισκόμουν στον εξώστη του κελιού μου και σκεπτόμουν: Τί κρίμα, οι μονοθεϊσταί, ενώ πιστεύουν εις ένα Θεό, να είναι μακριά από την αλήθεια! Και λυπόμουν για τους ανθρώπους αυτούς... Ξαφνικά, όμως, είδα στον ουρανό να σχηματίζεται ένα τεράστιο και ολόφωτο Χ από αστέρια λαμπρότατα!.. Όχι συνηθισμένα άστρα... Μεγάλα και πολύ λαμπερά! Και τότε, μέσα απολάμβανε' αύτη την φωτοχυσία, μου απεκαλύφθη εν δυνάμει ή Θεότης του Χριστού! Και βεβαιώθηκα για άλλη μία φορά ότι ό Χριστός είναι ή Πύλη, είναι ό Ων «και ουκ εστίν ενόραση άλλω ουδενί ή σωτηρία- ουδέ γάρ ονομά έστιν έτερον υπό τον ουρανόν τον δεδομένον ενόραση ανθρώποις, ενόραση ω δει σωθήναι ημάς» . Λοιπόν, καθώς ατένιζα τον ολόλαμπρο Χ, κατενόησα την αλήθεια των λόγων του Αποστόλου και χάρηκε ή ψυχή μου και, δεν ξέρω πώς, γέμισε από τις ακτίνες «της γνώσεως της δόξης του Θεού ενόραση προσώπω Ιησού Χριστού» .

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ . ΜΕΓΑΡΑ 2006