ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Η παρακάτω αφήγηση εστάλη στην Μονή του Αγίου Γερμανού τον Αύγουστο του 1991 από μια ορθόδοξη Ελληνίδα κτηνίατρο.
Μεταξύ άλλων, ή ιστορία της ρίχνει κάποιο φως στην κατάσταση της ψυχής του π. Σεραφείμ μετά τον θάνατο:
Αγόρασα ένα αντίγραφο του Ή ψυχή μετά τον θάνατο του π. Σεραφείμ Ρόουζ από την Υπηρεσία Βιβλίων Θεοφάνια. Από την ώρα πού άρχισα αυτό τον βιβλίο, δεν μπόρεσα να τον αφήσω κάτω- ήταν τα πάντα για τα όποια ό νους μου και ή ψυχή διψούσαν, τα βάθη των μυστηρίων της Ορθοδοξίας. Καταβρόχθισα τον βιβλίο και δόξασα τον Θεό πού επέτρεψε σε μένα να βρω την αλήθεια. Την αλήθεια την όποια κάθε ορθόδοξος χριστιανός πρέπει να ξέρει τόσο για την ζωή όσο και για τον θάνατο. Μια αλήθεια πού ή ίδια μου ή Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία (στην Αμερική) αρνείται να αναπτύξει πλέον.
Τον μεγαλύτερο μέρος εκείνης της εβδομάδας τον πέρασα διαβάζοντας και βιώνοντας ουράνια χαρά μόνο και μόνο επειδή γνώρισα επιτέλους την αλήθεια. Είπα στον σύζυγο μου Δαβίδ ότι τώρα γνωρίζουμε τί μπορούμε να κάνουμε για αυτούς τούς αγαπημένους μας πού έχουν πεθάνει. Ό σύζυγος μου περίμενε αγωνιωδώς να τελειώσω τον βιβλίο ώστε να μπορέσει να τον διαβάσει. Όταν τελείωσα τελικά τον βιβλίο, είπα στον σύζυγο μου ότι οπουδήποτε και να ήταν στον κόσμο ό π. Σεραφείμ, θα έπρεπε να τον βρούμε, να μιλήσουμε μαζί του και να πάρουμε την ευχή του.
Έγραψα μια επιστολή στον π. Σεραφείμ Ρόουζ στην μονή της Πλατίνα, αλλά έλαβα μια απάντηση πού έλεγε πώς ό π. Σεραφείμ ήταν μαζί με τον Κύριο. Συγχρόνως λάβαμε ένα φυλλάδιο για τον Προσκύνημα και την Θεολογική Σειρά Μαθημάτων πού γινόταν στην μονή τον Αύγουστο, και έτσι με βαριά καρδιά πήγαμε στον μοναστήρι να επισκεφτούμε τον τάφο του π. Σεραφείμ και να μάθουμε περισσότερα για αυτόν. Μείναμε ολόκληρη την εβδομάδας του Προσκυνήματος, και αυτό πού γευτήκαμε κατά την διάρκεια εκείνης της εβδομάδας ήταν ή πνευματική χαρά, ή αγάπη του Θεού και μια αναλαμπή του παραδείσου. Αυτό ήταν τον απόκοσμο για τον όποιο είχαν αγωνιστεί οι ασκητές και οι Άγιοι καθ' όλη την διάρκεια της ιστορίας, και ευλογηθήκαμε με μόνο τον ότι είμαστε εκεί και βιώναμε αυτή την θαυμάσια κατάσταση.
Από τότε πού ανακάλυψα ότι ό π. Σεραφείμ είχε πεθάνει από θρόμβωση αίματος, ήξερα στην καρδιά μου ότι θα μπορούσε να έχει βοηθηθεί πολύ περισσότερο με φυσικοθεραπεία από' ότι με την χορήγηση οποιουδήποτε συμβατικού ιατρικού φαρμάκου. Πενθούσα για τον ότι δεν έπρεπε να πεθάνει στον απόγειο της πνευματικότητάς του, ειδικά όταν τον χρειαζόμασταν τόσο πολύ και είχε αγγίξει τόσες πολλές καρδιές. Τον χρειαζόμασταν απελπισμένα τόσο πολύ εδώ, στην γη.
Την δεύτερη νύχτα του Προσκυνήματος, είδα τον π. Σεραφείμ Ρόουζ σε ένα όνειρο. Ήρθε σε μένα, φορώντας τα μαύρα ράσα του, κοιτάζοντας πολύ ταπεινά και κρατώντας τα χέρια του μπροστά του. Τον πρόσωπο του ακτινοβολούσε ηρεμία και βαθύ ενδιαφέρον. Μόλις τον είδα, είπα, «Πάτερ Σεραφείμ, ήθελα να σε βοηθήσω τόσο πολύ δεν έπρεπε να πεθάνεις γιατί δεν περίμενες να σε βοηθήσω; Ξέρω ότι θα μπορούσα να σε έχω βοηθήσει με φυσικοθεραπεία... Θα σε είχα σώσει, τον ξέρω!». Ή καρδιά μου ήταν άρρωστη, και ή φωνή μου προς αυτόν φώναζε απελπισμένα. Με κοίταξε με τέτοια συγχωρητική αγάπη και χάρη και μου είπε, «Δεν θα μπορούσες να με βοηθήσεις, τίποτα δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει - εγώ εκεί θέλω να είμαι τώρα, είμαι με τον Θεό». Καθώς άρχιζε να εξαφανίζεται από τα μάτια μου, συνέχιζα να επαναλαμβάνω, «Σ' αγαπάμε, σ` αγαπάμε τόσο πολύ».
Είναι χαρά μας να βρισκόμαστε στον μοναστήρι. Την παρουσία του π. Σεραφείμ μπορεί κανείς να την αισθανθεί εκεί... Ερχόμενος κανείς στην μονή κάνει ένα βήμα στον αληθινό κόσμο-τον μόνο κόσμο πού αληθινά μετράει.
Ό Θεός να σάς ευλογεί όλους, Ιωάννα Στεφανάτου D.V.M.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου