Οι μπελάδες, πού είχα περάσει καθώς και ό μόχθος για το καλό του μοναστηριού, με είχαν τελείως εξαντλήσει σωματικά και ψυχικά. Επί πλέον την νύχτα τής 30ης προς την 31η Αυγούστου έβρεχε καταρρακτωδώς κι εγώ ταξίδευα όλη αυτήν την νύχτα κάτω από την βροχή. Δεν είχα καθόλου καιρό να στεγνώσω τα ρούχα μου ή να ξεκουραστώ λίγο, γιατί το βράδυ τής ίδιας εκείνης ημέρας επρόκειτο να έλθει στο μοναστήρι μας για επιθεώρηση ό Τοποτηρητής Επίσκοπος Σεβασμιότατος Βλαδίμηρος.
Δέκα περίπου βέρστια μακριά από' το μοναστήρι βρισκόταν ό ξενώνας μας και ή προβλήτα για τα ατμόπλοια κι εκεί έπρεπε να συναντήσω τον επίσκοπο στις 4.00 μ.μ., γιατί κι εκεί είχε να επιθεώρηση το παρεκκλήσι τής προβλήτας. Αφού έφθασα στο μοναστήρι μόλις στις 6.00 π.μ. μούσκεμα από το νυχτερινό μου ταξίδι μέσα στην βροχή, κι αφού έκαμα όλες τις αναγκαίες προετοιμασίες για να συναντήσω τον διακεκριμένο προσκεκλημένο μας, πέρασα από' όλο το μοναστήρι, για να βεβαιωθώ ότι όλα ήταν εν τάξει.
Στις 2.00 μ.μ. έπρεπε ήδη να βρίσκομαι στον δρόμο, για να συναντήσω τον επίσκοπο. Λίγο πριν φθάση αυτήν ή ώρα, κλειδώθηκα στο γραφείο μου και ξάπλωσα στον καναπέ, όχι για να ξεκουραστώ, αλλά ίσα-ίσα για να πάρω μιάν ανάσα. Δεν μπορώ να ειπώ με βεβαιότητα, αναγκαίες αποκοιμήθηκα ή μισοκοιμήθηκα, γιατί προσπαθούσα επίτηδες να είμαι ξύπνια, αφού δεν είχα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου. Τότε μου συνέβη το εξής:
Από το μέρος, πού έβλεπα, όπως είχα στραμμένο το κεφάλι μου, είδα κάποιον να με πλησιάζει. Το σώμα του ήταν κρυμμένο μέσα σε σύννεφα μόνο το κεφάλι φαινόταν, πού ήταν το κεφάλι ενός μικρού παιδιού, όμορφου, με ξανθά, σγουρά μαλλιά. Οι ώμοι φαίνονταν κι αυτοί. Αυτό το μικρό κεφάλι ήλθε προς εμένα πετώντας μέσα στα σύννεφα, πού δεν ήταν ψηλά, αλλά κάπως στο ύψος του προσώπου μου κι έψαλλε με μεγάλη γλυκύτητα "Ω Πανύμνητε Μήτερ..." μόνο αυτές τις τρεις λέξεις, τίποτα' άλλο. Άκουγα με μεγάλη προσοχή και σαν να ήμουν μέσα σε έκσταση από την ομορφιά της ψαλμωδίας.
Το κεφαλάκι ερχόταν πολύ κοντά κι επαναλάμβανε τα ίδια λόγια, αλλά μ' ένα τρόπο ακόμη πιο γλυκό. Με κατέλαβε ένας φλογερός πόθος και μια χαρά και σκέφθηκα. Όχι, αυτό δεν είναι ανθρώπινη ψαλμωδία, μόνο οι άγγελοι μπορούν να ψάλλουν έτσι. Τέλος το μικρό κεφαλάκι, πού έψαλλε ήλθε πετώντας σχεδόν μέχρι το αυτί μου και αυτήν την φορά ή ψαλμωδία, πού επαναλάμβανε τις τρεις λέξεις "Ω Πανύμνητε
Μήτερ " ήταν απροσδόκητα γλυκιά και θαυμάσια.
Δεν μπορούσα ν' αντέξω πια. Πήδησα από τον καναπέ κι έπεσα στα γόνατα, μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου επαναλαμβάνοντας την προσευχή, πού μόλις είχα ακούσει.
Ή φωνή του μικρού ψάλτη αντιλάλησε σαν ηχώ στ' αυτιά μου. Ήμουν γεμάτη από μια ευλαβική έκσταση τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και μια καινούργια δύναμη κι ευχαρίστηση γέμισαν την ψυχή μου.
Μέσα σ' αυτά τα πέντε λεπτά τής "αναπαύσεως" αναζωογονήθηκα τελείως ψυχικά και σωματικά και μπόρεσα να αντεπεξέλθω στα καθήκοντά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου