Το αλλιώς εμφανίζεται με την Ανάσταση τού Χριστού. Ή Ανάσταση μάς λέει ότι μπορεί ένας άνθρωπος, ό όποιος κατά την ανθρώπινη φύση δεν διαφέρει από τον καθένα μας, μπορεί να μην παραμένει στον θάνατο, ότι μπορεί να ζει αιωνίως, άχρόνως. Για να γίνει αυτό πρέπει αυτός ό άνθρωπος να ενωθεί με δύναμη έκτος της δημιουργίας, δηλαδή με τη θεότητα. Αυτό προσπαθούμε να ενεργήσουμε στη θεία Λειτουργία.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ή θεία Λειτουργία, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, είναι ή εικόνα της Εκκλησίας. Και ή Εκκλησία είναι ή εικόνα του Θεού Όπως, δηλαδή, ό Θεός υπάρχει και συνάγει εις εν όλη τη δημιουργία, τα δημιουργήματα και τούς ανθρώπους, έτσι ή Εκκλησία υπάρχει και συνάγει εις εν τα μέλη της, ή δέ θεία Λειτουργία είναι εκείνη πού φανερώνει ακριβώς αυτή τη σύναξη.

Στη θεία Λειτουργία θεραπεύεται ή φύση. Πάμε για να θεραπεύσουμε τη φύση, δεν πάμε ούτε για να βελτιώσουμε τον χαρακτήρα μας, ούτε για να συγκροτήσουμε κοινότητα, κάτι πού θα μπορούσαμε να το επιτύχουμε και με άλλους τρόπους, αλλά πάμε για να θεραπεύσουμε τη φύση, μέσω όμως μιας συγκροτημένης κοινότητας πού τα μέλη της αποτελούν σώμα Χριστού .

Θα δούμε στη συνέχεια ότι αυτή ή φύση θεραπεύεται μόνο αν απαρτίσουμε σώμα Χριστού, δηλαδή ως μέλη, ό καθένας μας, να γίνουμε σώμα Χριστού, και να κοινωνήσουμε μ’ αυτόν, να γίνουμε κοινωνία με τον Χριστό.

Το κτιστόν από τη φύση του οδεύει πάντοτε προς τη φθορά και προς τον θάνατο. Δεν υπάρχει τρόπος ούτε να σταματήσεις, ούτε να αναστείλεις, ούτε να καθυστερήσεις τη φθορά και τον θάνατο, ή, αν θέλετε, τη μεταλλαγή των μορφών μέσα στη δημιουργία.

Στην ιστορία όμως εμφανίστηκε μια πρόταση πού λέει ότι αυτή ή φθορά και αυτός ό θάνατος θα μπορούσαν να αναιρεθούν, αν λειτουργήσουν άλλες καταστάσεις. Στην αρχή ή πρόταση εμφανίστηκε περίπου 2000 χρόνια πριν από τον Χριστό, ως μια εξαγγελία σε κάποιες ομάδες ανθρώπων. Με τη σάρκωση όμως τού Λόγου αυτή ή επαγγελία εμφανίστηκε ως πράξη.

 Τί εμφανίστηκε;

 Ότι ναι μεν το κτιστό δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτή την εντροπία πού υπάρχει μέσα στη δημιουργία, αφού αυτή είναι στοιχείο της δημιουργίας, δηλαδή ότι από μόνο του δεν μπορεί να αναιρέσει τη φορά προς τη φθορά, αλλά αν το κτιστό έρθει σέ σχέση και διαποτιστεί από μια δύναμη έκτος του κτιστού, έκτος της δημιουργίας, τότε τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Το Ευαγγέλιο  εξαγγέλλει ακριβώς αυτή την πράξη, ότι δηλαδή μια δύναμη έξω από τη  δημιουργία, μια δύναμη ετέρα της κτιστότητας εισέρχεται μέσα στη δημιουργία και τότε, από εκεί και έπειτα, το κτιστόν μπορεί να λειτουργήσει και αλλιώς.

Το αλλιώς εμφανίζεται με την Ανάσταση τού Χριστού. Ή Ανάσταση μάς λέει ότι μπορεί ένας άνθρωπος, ό όποιος κατά την ανθρώπινη φύση δεν διαφέρει από τον καθένα μας, μπορεί να μην παραμένει στον θάνατο, ότι μπορεί να ζει αιωνίως, άχρόνως. Για να γίνει αυτό πρέπει αυτός ό άνθρωπος να ενωθεί με δύναμη έκτος της δημιουργίας, δηλαδή με τη θεότητα. Αυτό προσπαθούμε να ενεργήσουμε στη θεία Λειτουργία, να διαποτίσουμε τη φύση μας με μια τέτοια δύναμη, έκτος της δημιουργίας, και αυτή ή δύναμη να θεραπεύσει τη φύση, ή να την αλλοιώσει, να επιφέρει τη λεγόμενη καλή αλλοίωση.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ. ΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ.