"ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ". ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ. Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗΣ ΑΥΤΗΣ. ΕΒΡΑΒΕΥΣΕΝ ΤΟΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΣΥΛΛΟΓΟΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ "Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ"

"ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ". ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ.

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗΣ ΑΥΤΗΣ.

ΕΒΡΑΒΕΥΣΕΝ ΤΟΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΣΥΛΛΟΓΟΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ "Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ"

 Τα νέα από Φράγκα, Τσακώνικα και περίχωραν αυτών από τον παπά-Χαράλαμπο Ντελή - Πανουτσακόπουλο τον από Βεσινίου, Πεμπτη, 9 Μαρτίου 2017.

Βράβευσις του ιστορικού εν Πειραιεί Συλλόγου Καλαβρυτινών «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», υπό του Σεβασμιωτάτου ποιμενάρχου της μαρτυρικής και Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου, εις Αίγιο το εσπέρας της Κυριακής 19ης Φεβρουαρίου 2017.

 

Εις μίαν λαμπράν εκδήλωσιν, ένθα ιερατικοί ταγοί της Ελλαδικής Εκκλησίας, πολιτικοί και πολιτειακοί άρχοντες, κοινωνικοί και πολιτιστικοί φορείς, τοπικοί και περιφερειακοί παράγοντες και πλήθος πιστού λαού, παρευρέθησαν την Κυριακήν 19ην Φεβρουαρίου 2017, περί ώραν 6.30  μ.μ., εις το Κέντρον Νεότητος «Νέοι Ορίζοντες» Πολυχρονιάδου 8 Αιγίου, όπου ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης της ιεράς και ιστορικής Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος, ετίμησεν, ευαρεστούμενος τα μάλα ένεκα της πολυσχιδούς προσφοράς του εις τα Πατριωτικά, Εθνικά, Εκκλησιολογικά, Πολιτιστικά, Τοπικά και Πάτρια δρώμενα της Πατρίδος ημών, πάλαι τε και έως της σήμερον τον εν Πειραιεί Συλλόγον Καλαβρυτινών η «ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ».

Εις την εν λόγω μεγαλειώδη Σύναξιν, πέραν της Πανιέρου παρουσίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Αμβρόσιου και της υπ’ αυτόν ιεράς συνοδείας, δυναμικόν παρόν έδωσαν και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων αρχιμ. Ευσέβιος Σπανός, ο πανεπιστημιακός Καθηγητής Θεολογίας και Ιστορίας, αλλά και σημαίνων ταγός της Εκκλησίας π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο διακεκριμένος  κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου π. Νεκτάριος Πέττας, διακονών δη υπό την πανίερον Σκέπην ενός επίσης κραταιού εν Χριστώ και ανθρώποις ιεράρχου του Σεβασμιωτάτου κ. Ιερεμίου, ο κ. Δήμαρχος Καλαβρύτων Γεώργιος Λαζουράς, ο κ. Πρόεδρος της Ενώσεως Καλαβρυτινών Αθηνών Σωτήριος  Τσενές,  ο Βουλευτής κ. Αθανάσιος Νταβλούρος,  σύσσωμο το Δ. Σ. του Συλλόγου Πειραιωτών, Δημοτικοί  Σύμβουλοι και εκπρόσωποι φορέων, οι οποίοι έδωσαν περίσσειαν χαράν εις το παριστάμενον πλήθος  λαού εις σώμα εν με την κεφαλήν της τοπικής Εκκλησίας δεσπόζουσαν.

Αύτη η βράβευσις δε, πέραν του τιμώντος Ιεράρχου τον Σύλλογον και τιμωμένων υπ’ αυτού, αποτέλεσε σταθμόν και προβληματισμόν ευλογημένον και επιθυμίαν μεγίστην, όπως ο Σεβασμιώτατος ευδοκήση και ενεργήση δια του Πνευματικού μεγέθους του και δια την εκπλήρωσιν και πραγμάτωσιν του διακαούς των Καλαβρυτινών πόθου, αλλά και όλου του Ελληνικού και Παγκοσμίου Χριστεπωνύμου Ποιμνίου δια την επίσημον –επιτέλους- αγιοκατάταξιν του εξ Αρμπούνων οσίου πατρός Χριστοφόρου Παπουλάκου του ισοκύρου του αγίου Κοσμά του Αιτωλού εθνοκήρυκος και μάρτυρος εξ οικείων δη βελών.

Ενταύθα μάλιστα πρέπει να  τονισθεί η άπειρος συγκίνησις, η οποία κατέλαβεν άπαντας, ότε ο δυναμικός ιεράρχης και ηγέτης ησπάσθη φιλήματι αγίω την δωρηθείσαν εις το σεπτόν αυτού πρόσωπον υπό του Συλλόγου «ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ» εικόνα του οσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου.

Ωσαύτως χαρά μεγάλη και ικανοποίηση  πάντων έδωκεν η ευλογημένη στιγμή, καθ’ ην ανεφέρθη παναξίως το όνομα δύο νεοφανών και εν Πάτραις αθλησάντων πνευματικών μεγεθών, ποιούντων δη και σημεία τη ευδοκία του Αρχιποίμενος ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού, ως πανθομολογείται παγκοσμίως, ότε ο κ. Πρόεδρος, ποιών  αξιάγαστον μνείαν των Σημειοφόρων, εδώρησεν εις τον Σεπτόν Ιεράρχην το σπάνιον βιβλίον και πόνημα ψυχής του λογιωτάτου Αγιορείτου Γέροντος π. Μαξίμου του Ιβηρίτου (επίσης Καλαβρυτινού μεγάλου πνευματικού πατρός, εκ Καμενιάνων Καλαβρύτων ορμωμένου), υπό τίτλον: «Νέαι ηγιασμέναι μορφαί εις τον αμπελώνα του Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) και η πρεσβυτέρα του Ανθή (1943-6.12.2012)». Παρενθετικώς δε επιβλητέον εστί, όπως γίνει αναφορά εις τας αγίας αυτάς μορφάς, πριν εισέλθωμεν εις αυτήν καθ’ αυτήν την λαμπράν εκδήλωσιν.

Περί μεν του οσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου ομιλεί ο μέγας της Εκκλησίας αστήρ κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης, ούτως, επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί, θεολόγοι, κήρυκες του θείου λόγου, πάντες φρουροί της ιεράς ποίμνης του Ιησού. Ίνα τι κοιμάσθε; Λύκοι εις τα πρόβατα. Ποιοί είναι οι λύκοι; Αιρετικοί όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων, εισήλφον εις τας Μητροπόλεις, τας ενορίας και τα σχολεία.

Ποιοί είναι οι λύκοι; Άνδρες άρπαγες και πλεονέκται τον Μαμμωνά λατρεύοντες και τον λαόν κατά ποικίλους τρόπους ληστεύοντες. Λύκοι κοινωνικοί. Λύκοι εκκλησιαστικοί. Λύκοι αραβικοί. Λύκων επιδρομή. Οι χιλιασταί, π.χ., οι οποίοι το 1922 εμετρώντο εις τα δάκτυλα της μιας χειρός, σήμερον έφθασαν εις τε 12.000 πρόσωπο, είναι διεσκορπισμένοι εις όλην την χώραν και αρπάζουν καθημερινώς τα πρόβατα, τας ψυχάς.

Ποιμένες του νέου Ισραήλ, δεν τρέμετε τας ευθύνας σας; Το ποίμνιόν σας διαλύεται και σεις; Ακούεται η σάλπιγξ των εσχάτων ημερών! Ποιμένες!  Εκτινάξατε εκ των βλεφάρων σας τον νυσταγμόν, αφήσατε τας φλογέρας, αρπάσατε τας σφενδόνας, καταδιώξατε τους λύκους, σώσατε το ποίμνιον, το υπολειφθέν ελάχιστον ποίμνιον! Αλλά ακούω αντίρρησιν προερχομένην από τους λεγομένους «αγραμμάτους».

Πολύ καλά, σου λέγει ο ιερεύς της υπαίθρου, να εξέλθωμεν εις πόλεμο κατά της πλάνης και της αμαρτίας. Βλέπω και εγώ το κακό εξαπλωθέν έφθασε έως την τελευταίαν καλύβην. Αλλ’ εγώ δεν είμαι πτυχιούχος ιερατικών και θεολογικών σχολών. Δεν εσπούδασα επιστήμην. Δεν γνωρίζω γράμματα πολλά. Εις αυτόν τον αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας τι δύναμαι εγώ να προσφέρω; Τι δύναμαι να κάνω;

Αδελφέ! Ερωτάς τι να κάνεις; Φαίνεται ότι δεν ανέγνωσες το Ευαγγέλιον η, εάν ανέγνωσες αυτό, δεν το επίστευσες. Συ ο ένας δύνασαι να σώσης το χωρίο σου, την επαρχίαν σου, τον νομόν σου, την Ελλάδα όλην. Αρκεί να έχεις πίστιν θερμήν, ενεργητικήν ως κόκκον σινάπεως, και τότε θα είπης εις το όρος, εις το μεγαλύτερον εμπόδιον το οποίον προβάλλει ενώπιόν σου, Όρος, «μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» (Ματθ. 17, 20).

Όχι πτυχία και διπλώματα και μετεκπαιδεύσεις και μισθοί και τυχερά και διπλαί και τριπλαί θέσεις, και τίτλοι κενοί περιεχομένου, αιωρούμενοι ως αερόστατα, αλλά πίστις. Πίστις το παν. Πίστις! Μυστικός μοχλός μετακινών όρη. Ω πίστις, μεγάλα τα κατορθώματά σου! Και απόδειξις, μία εκ των μυρίων αποδείξεων της θαυματουργούσης πίστεως, είναι ο Παπουλάκος.

Τι ήτο ο Χριστοφόρος Παπουλάκος; Αρχιεπίσκοπος; Μητροπολίτης; Διευθυντής Αποστολικής Διακονίας; Καθηγητής θεολογικής σχολής; Ιεροκήρυξ; Εφημέριος πλουσίας ενορίας πόλεως; Είχε πτυχία και διπλώματα και σπουδάς τω εξωτερικώ; Ουδέν εξ αυτών. Ο Παπουλάκος ήτο ένας απλούς μοναχός, ελαχίστων γραμματικών γνώσεων, αλλ’ ο,τι έπραξεν υπέρ του λαού, υπέρ της ορθοδόξου πίστεως, δεν ηδυνήθησαν να πράξουν όλοι οι επίσκοποι και θεολόγοι της εποχής του. Φαινόμενον, φωτεινόν μετέωρον, αστήρ σελαγίσας εις τον ουρανόν της Ελλάδος! Νεώτερος απόστολος του Χριστού ανεδείχθη ο Παπουλάκος. «Πίστει» (Εβρ. 11,3 κ.ε.) και μόνον πίστει ανεδείχθη.

Εκ του βίου του ήρωος τούτου της Ορθοδοξίας ορισμένα σημεία έκρινα καλόν να σταχυολογήσω και εξάρω εδώ, με την ελπίδα ότι μία υπόμνησις των αγώνων του Παπουλάκου θα ωφελήσει κλήρον και λαόν. Διότι θα είναι μία πρόσκλησις εις αυτοέλεγχον, εις αυτοκριτικήν, την οποίαν πάντοτε πρέπει να ενεργούμε επί του εαυτού μας, δια να βλέπομεν πόσον μακράν είμεθα από το χριστιανικόν ιδεώδες, όπερ υποτυπώνει η Ορθοδοξία. Εις τον καθρέπτην της αυστηράς, της αγίας ζωής του Παπουλάκου δια της συγκρίσεως θα ίδωμεν και ημείς τα ιδικά μας ράκη και θα κλαύσωμεν και θα πενθήσωμεν δια την αθλιότητα της σημερινής κοινωνικής και εκκλησιαστικής μας καταστάσεως.

Άρμπουνα! Μικρόν και άσημον χωρίον της επαρχίας Καλαβρύτων. Εκεί περί τα τέλη του 17ου η περί τας αρχάς του 18ου αιώνος εγεννήθη ο αγωνιστής. Βλέπων τις μακρόθεν το μικρόν χωρίον θα ηδύνατο να επαναλάβει: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;» (πρβλ. Ιωάν. 1,47). Και όμως εκ του μικρού εκείνου χωρίου προήλθεν ο Παπουλάκος. Ω μικρά, άσημα, περιφρονημένα και εγκαταλελειμμένα χωρία της πατρίδος, δια τα οποία δεν γράφουν οι εφημερίδες, δεν ομιλούν οι επίσημοι, οι άρχοντες της Εκκλησίας και της πολιτείας, πόσας μυστικάς δυνάμεις κρύπτετε εντός των στηθών των κατοίκων σας! Είσθε αι ανεξάντλητοι δεξαμεναί του εθνικού και θρησκευτικού μεγαλείου της φυλής μας. Άρμπουνα! Ιδιαίτερα πατρίς του ήρωός μας. Νέος ο Παπουλάκος (κατά κόσμον ονομάζετο Χρήστος Παναγιωτόπουλος), είδε την επανάστασιν του 1821, είδε τους μαχητάς εκείνους, οι οποίοι δια της πίστεως «εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων» (Εβρ. 11, 34), ηλευθέρωσαν την πατρίδα εκ ζυγού δουλείας τεσσάρων αιώνων. Της θαυμαστής εκείνης γενεάς θρέμα και ανάστημα ήτο ο Παπουλάκος. Μετά την απελευθέρωσιν της Ελλάδος ο Παπουλάκος, βαθύτατα συγκεκινημένος από την αιματηράν περιπέτειαν της φυλής και πικραθείς υπό διαφόρων ατομικών και οικογενειακών του επεισοδίων, εζήτησε την γαλήνην, την ανάπαυσιν του πνεύματός του. Απεχαιρέτισε συγγενείς και φίλους, ασπάσθη τον μοναχικό βίο, μετονομασθής Χριστοφόρος, και  εκεί εις τας κλιτύς των Αροανίων ορέων εξήλαξε τόπον ασκήσεώς του. Πέριξ αυτού συνεκεντρώθησαν 2-3 μοναχοί νοσταλγούντες, όπως εκείνος, την αιωνιότητα. Με την βοήθειαν των αδελφών εκαθάρισε την περιοχήν, εδημιούργησεν κήπο, εφύτευσε δένδρα. Το όνειρό του ήτο να κτίση ναόν και κελλία, να συγκεντρώση και άλλους αδελφούς, να ιδρύση και να διοργανώση μοναχική αδελφότητα, και εν μέσω αυτής να ζήση και να αποθάνη ψάλλων: «Τοις ερημικοίς ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις». Ταύτα εσκέπτετο, ταύτα επόθει η καρδία του Χριστοφόρου. Αλλ’ αι βουλαί του Κυρίου ήσαν άλλαι. Εις μάχας, εις αγώνας υπέρ της πίστεως εκάλει αυτόν μετ  ὀλίγον η φωνή του καθήκοντος.

Μία ημέραν τον επεσκέφθη εις το ασκητήριόν του ο φλογερός των ημερών εκείνων κήρυξ, ο ιδρυτής της οργανώσεως Αδελφότητος των Φιλορθοδόξων και συντάκτης του μικρού φυλλαδίου «Η φωνή της Ορθοδοξίας», ο εκ Κεφαλληνίας Κοσμάς Φλαμιάτος. Η φωνή του Κοσμά Φλαμιάτου συνεκλόνισε τον ασκητήν. Οι λόγοι του ήναψαν πυρ εις την καρδίαν του Χριστοφόρου. Ο Χριστοφόρος δεν ηδύνατο πλέον να παραμείνη ούτε μίαν ημέραν εις την σκήτην του. Τον εκάλει η φωνή του καθήκοντος. Εγκαταλείπει το ασκητήριον και ρίπτεται εις τον αγήνα.

Περιοδεύει την ύπαιθρο. Κηρύττει εις τον λαόν. Ήτο η εποχή, κατά την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία υπενομεύετο υπό του Ελληνικού κράτους, δια την ανάστασιν του οποίου αυτή είχε πρωτοστατήσει! Χωρίς ράσον θα υπήρχε κράτος ελληνικόν; Και όμως το κράτος αυτό, ελευθερωθέν, υπεδούλωνε την Εκκλησία. Άνθρωποι αλλόγλωσσοι και αλλόδοξοι, ξένοι προς το πνεύμα της Ορθοδοξίας, περιστοιχίσαντες τον πρώτο βασιλέα των Ελλήνων Όθωνα και δρώντες εκ των παρασκηνίων,  εκυβέρνων την Ελλάδα. Οι τότε ελληνικαί κυβερνήσεις ήσαν ανδρείκελα εις τας χείρας των Βαυαρών συμβούλων των ανακτόρων. Δια νόμων και διαταγμάτων εζήτουν να αλλοτριώσουν τα ήθη, τα έθιμα και τας παραδόσεις του Ελληνικού λαού. Η ορθόδοξος πίστις εμυκτηρίζετο. Οι υιοί του Λούθηρου και του Καλβίνου είχαν στόχον την Εκκλησίαν μας. Τα μοναστήρια διελύοντο. Οι μοναχοί εξεδιώκοντο. Αι μοναχαί εξηναγκάζοντο εις γάμον. Τα ιερά σκεύη εξετίθεντο εις μειοδοτικήν δημοπρασίαν. Αι ιεραί κανδύλαι και εικόνες κατεβιβάζοντο και ερρίπτοντο ανευλαβώς. Όσα ουδέ αυτά τα όργανα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ετόλμων να πράξουν, έπραττον οι υπάλληλοι του ελληνικού κράτους, εκτελούντες διαταγές των ξένων. Βαυαροκρατία! Δια πάντα ταύτα θλίψις ηπλούτο εις το πανελλήνιον.

Ζωηρά έκφρασις του πόνου, σπαρακτική φωνή οδύνης του λαού δια τον διωγμόν της Ορθοδοξίας, ήτο το προφορικόν και γραπτόν κήρυγμα του Φλαμιάτου. Βλέπων ο ιερός ανήρ, ότι οι επίσκοποι της εποχής εκείνης, πλην ελαχίστων, είχον τρομοκρατηθή εως των βιαίων μέτρων της κυβερνήσεως και ως δούλοι εξετέλουν ο,τι διέτασσον οι μυστικοσύμβουλοι του βασιλέως, εστράφη προς τον λαόν και υπέδειξε εις αυτόν το καθήκον: «Σεις, άνδρες και γυναίκες βεβαπτισμένοι, είσθε οι φρουροί της μυστικής αμπέλου, της Ορθοδόξου Εκκλησίας! Σεις αναλαμβάνετε από σήμερον την φύλαξίν της! Ο αγών αρχίζει!».

Αλλ  ὁ αγών αυτός είχεν ανάγκην στελεχών. Και ο Φλαμιάτος ως κατάλληλον δια τούτον στέλεχος έκρινε και τον μοναχόν Χριστοφόρον. Ο Χριστοφόρος έπρεπε να αφήση το ασκητήριον και να κατέλθη εις τον αγώνα. Δι  αὐτό και τον επεσκέφθη. Κατά το διάστημα των ολίγων ημερών, καθ’ ας παρέμεινε εις την σκήτην ο Κοσμάς Φλαμιάτος, με τα ζωηρότερα χρώματα περιέγραψε την οικτράν κατάσασιν της Εκκλησίας. Βεβαίως πρακτικά της συζητήσεως των δύο ανδρών δεν εκρατήθησαν…, αλλά νομίζω ότι ακούω την φωνήν του Φλαμιάτου: «Αδελφέ Χριστοφόρε! Από την αγίαν Γραφήν εδιδάχθημεν ότι κεφαλή της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος ζη, νικά και βασιλεύει εις τους αιώνας. Αλλά εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος σήμερον κεφαλή δεν είναι ο Χριστός. Κεφαλή της Εκκλησίας αυτής έγινε το κράτος, οι δε επίσκοποι και οι ιερείς έγιναν υπάλληλοι και εκτελούν τα θελήματα του κράτους, τα οποία πολλάκις είναι αντίθετα προς εκείνα, τα οποία διέταξεν ο Κύριος. Νόμον της Εκκλησίας έκαναν την αμαρτίαν, την παράβασιν των νόμων του Ευαγγελίου.

Οι επίσκοποι, οι οποίοι δεν αντεστάθησαν κατά της κρατικοποιήσεως της Εκκλησίας, είναι νεκροί, απέθανον πνευματικώς. Όσοι όμως είναι πιστοί και πονούν την μητέρα Εκκλησίαν, ας μη σιωπήσουν· ας διαμαρτυρηθούν και ας πέσουν αγωνιζόμενοι υπέρ της ελευθερίας της Εκκλησίας εκ των δεσμών του κράτους. Είναι και ο αγών αυτός ιερός, ιερώτατος…»

Το κήρυγμά του είχε κάτι από το κήρυγμα των αλιέων της Γαλιλαίας. Ήτο παρόμοιο με το κήρυγμα Κοσμά του Αιτωλού. Είχε Πνεύμα άγιον. Ο,τι ησθάνετο η καρδιά του, το εξέφραζε κατά τον απλούστερον τρόπον. Το θέλημά του Θεού εκήρυττε. Πρόσωπον ανθρώπου δεν ελάμβανε υπ’ όψιν. Οι τρανοί της γης αδυνατούσαν να τον πτοήσουν. Είχε λάβει την μεγάλη απόφαση να μαρτυρήση υπέρ της αληθείας μιμούμενος τον Θεάνθρωπον, ο οποίος ενώπιον του Πιλάτου διεκήρυξεν· «Εγώ εις τούτο γεγένημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιωάν. 18, 37)

Ο λόγος του Παπουλάκου ήτο πυρακτωμένος σίδηρος. Η αδικία συνετάρασσεν αυτόν. Ο άγιος ασκητής επείνα και εδίψα την δικαιοσύνην. Όταν κατά την περιοδείαν του έβλεπε τους φιλαργύρους και πλεονέκτας πλουσίους να τυραννούν και να βασανίζουν τον πτωχόν λαόν πολλώ χειρότερον απ’ ο,τι τον ετυράννουν και τον αβασάνιζον οι μπέηδες και οι πασάδες των Τούρκων, η φωνή τουν Παπουλάκου υψώνετο και εστηλίτευε τους αδικούντας. Η ηχώ των λόγων του φθάνει μέχρις ημών.

«Είσθε», έλεγε προς αυτούς, «είσθε φονιάδες! Αφού τους αφαιρείτε τα μέσα ζωής, δεν τους σκοτώνετε; Κάνετε κάτι χειρότερο. Δίνετε μαχαιριές εις το σώμα του Χριστού μας. Σώμα του Χριστού είναι οι πτωχοί. Κάθε αδικία κατ  αὐτῶν είναι και ένα καρφί εις τα πόδια του… Σταυρωταί!».

Άλλοτε, όταν έβλεπε τους γραμματισμένους, οι οποίοι ήρχοντο από τα πανεπιστήμια της Δύσεως, να περιφρονούν την ορθόδοξον πίστιν και με την σφαλερών διδασκαλίαν των και τον ανήθικον βίον να γίνωνται σκάνδαλο, κάκιστον παράδειγμα εις τον λαόν, ο ασκητής ήλεγχε δριμύτατα και συχνάκις έλεγε: «Τα άθεα γράμματα θα καταστρέψουν τον τόπον μας». Πράγματι φωνή προφητική. Τα άθεα γράμματα ο μεγαλύτερος κίνδυνος του έθνους! Προτιμώ βοσκόν αγράμματον παρά άθεον επιστήμονα. Ο πρώτος φονεύει σώματα. Ο δεύτερος ψυχραίνει την πίστιν, φονεύει ψυχάς, αποχωρίζει αυτάς από τον Θεόν, δημιουργεί άπιστον νεότητα, της οποίας δεν υπάρχει άλλο μεγαλύτερον κακόν. Ο ασκητής ακόμη δεν υπέφερε να βλέπει τους χριστιανούς να τρέχουν εις τα δικαστήρια και για τα πλέον μηδαμινά και ασήματα πράγματα να ορκίζωνται. Εθεώρει τον όρκον, όπως και είναι, αντίθετον προς τον λόγον του Χριστού (Ματθ. 5, 34).

«Τέσσεροι βαγγελιστάδες», έλεγε εις ένα λόγον του, τον οποίον που εξεφώνησε το 1851, «έγραψαν τον Νόμον του Θεού και είπαν· Ου μη ομώσει το όνομα Κυρίου, ούτε εις τον ουρανόν, ούτε επί της γης, ούτε στ’ αστέρια, ούτε στο κεφάλι σου, γιατί το Θεό δεν τον είδες… ούτε στο κεφάλι σου, γιατί ούτε μία τρίχα ούτε μαύρη ούτε άσπρη μπορείς να κάμης και δεν ορίζεις. Και τούτον τον Νόμον τον ακούμε, όταν λέμε στην εκκλησία το Βαγγέλιο εκ του κατά Λουκά, εκ του Μάρκου. Αμ τον όρκον που σας λένε οι κριτές να κάνετε, εκ του κατά ποίου Νόμου είναι;…».

Ο κήρυκας του Θεού ήτο ακόμη κατά της πολυτελείας, κατά της κλοπής, κατά της μαγείας. Όσον, έλεγε, πηγαίνετε εις τους μάγους, έχετε «λειψή την πίστη».

Υπέρ πάντα δε τα θέματα τον συνεκίνει βαθύτατα η Ορθοδοξία. Δι’ αυτήν έζη και ανέπνεεν ο Παπουλάκος. Οι αιρετικοί, οι οποίοι με την απελευθέρωση ήλθαν και εγκατεστάθησαν εις την Ελλάδα και κατέλαβαν υψίστας θέσεις, ήσαν επικίνδυνοι δια τον ορθόδοξον λαόν. Ολίγοι ήσαν, αλλά μπορούσαν να κάνουν μεγάλο κακό. Και έλεγε χαρακτηριστικώς: «Ένα ψωριασμένο γίδι φθάνει να κολλήσει όλο το κοπάδι».

Το κήρυγμα του ασκητού ιεροκήρυκος έφερε θαυμάσια αποτελέσματα. Το πέρασμά του ήτο ευλογία Θεού. Τα κλοπιμαία επεστρέφοντο. Οι όρκοι έπαυον. Οι μαγείαι καταργούντο. Οικογένειαι θανασίμως μισούμεναι συνεφιλιώνοντο ενώπιον πάντων. Ανδρόγυνα χωρισμένα ηνώνοντο υπό τας ευλογίας της Εκκλησίας. Πλούσιοι άνοιγαν τας αποθήκας των και έδιδον εις τον πεινασμένον λαόν. Η αγάπη του Χριστού εκυριάρχει. Πνοή του Παναγίου Πνεύματος ανεζωογόνει τας ψυχάς των κατοίκων της Πελοπονήσου.

Αλλά το κήρυγμα, το οποίον με ορμή εκρήμνιζε τα αραχνιασμένα κάστρα του σατανά και ύψωνε παντού την σημαίαν του παμβασιλέως Χριστού, το κήρυγμα αυτό δεν άρεσε εις τους άρχοντας της Εκκλησίας και της πολιτείας. Και δια εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου του απηγορεύθη να κηρύττη.

Ο ασκητής επιστρέφει εις το ασκητήριόν του. Αλλ’ η φωνή του καθήκοντος δεν τον αφήνει ήσυχον. Μίαν νύκτα εγκαταλείπει και πάλι το ερημητήριον και με νέα φλόγα, με στερεάν και ακλόνητον απόφασιν να θυσιασθή υπέρ των αδελφών προς δόξαν του Εσταυρωμένου, ήρχισε την τελευταία του, «παράνομον» μεν από πλευράς καίσαρος, έννομον όμως και ευλογημένην παρά Θεού περιοδεία του. Μόλις ακούετο ότι έρχεται, ο λαός των χωριών έσπευσε δια να τον προϋπαντήση. Ταπεινός, μειλίχιος, αλλ’ άκαμπτος και ασυμβίβαστος προς την πλάνην και την αμαρτίαν ανέβαινε εις τα πρόχειρα βήματα και εδίδασκε τον λαό. Ο λόγος του ήτο νόμος δια τα πλήθη. Απελάμβανε άκρας εμπιστοσύνης. Είχε γίνει ο ήρωας του λαού, θρησκευτικός και κοινωνικός ηγέτης, ικανός να πλάση κόσμους κατά τον τύπο του Ευαγγελίου του Χριστού. Περιοδεύων έφθασε μέχρι Καλαμών. Χιλιάδες λαού τον ακολουθούσαν. Εσχηματίσθη ιερά λιτανεία. Προηγείτο κάποιος πιστός κρατών τον σταυρόν και ακολουθούσε κλήρος και λαός ψάλλοντες: «Τη υπερμάχω Στρατηγώ…».

Η τελευταία όμως αυτή κίνησις, η οποία απέβλεπε εις την δια της Ορθοδοξίας ηθικήν και θρησκευτικήν αναγέννησην της Ελλάδος, έφερε ταραχήν μεγάλην εις τους επί κεφαλής της επισήμου Εκκλησίας και το κράτος. Η Ιερά Σύνοδος και τα ανάκτορα εταράχθηκαν. Ο Παπουλάκος κατηγορήθη ότι υπήρξε συνωμότης κατά του καθεστώτος, όπως ο Χριστός κατηγορήθη ότι συνωμότει κατά του καίσαρος. Ο άοπλος αρχηγός κινήματος! Ω κόσμε… Προς καταστολήν του κινήματος (!) απεστάλη στρατός και στόλος. Εκστρατεία ολόκληρος διωργανώθη δια την σύλληψιν του επαναστάτου. Ο Παπουλάκος κατέφυγε εις τα σπήλαια της Μάνης. Εκεί ήτο αδύνατο να συλληφθή. Όλη η Μάνη τον εφρούρει.

Αλλ  ὁ ιεραπόστολος της Ορθοδοξίας παρεδόθη δια προδοσίας. Τα τριάκοντα αργύρια και ετέθησαν. Ιούδας  ο ιερεύς παπά Αθανάσιος Βασιλαρέας, εις τον οποίον το κράτος έδωσε 6.000 χρυσές δραχμές  ως ανταμοιβή της προδοσίας. Έτσι ο Παπουλάκος συνελήφθη και την 27ην Ιουλίου 1852 ερρίφθη εις τας φυλακάς του Ρίου των Πατρών.

Μετά εν έτος περίπου μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος εις τας Αθήνας, δια να δικασθή. Όλος ο λαός, ο πιστός λαός, εις το πέρασμά του υπεκλίνετο και προσηύχετο. Εις το δικαστήριον ο πρόεδρος τον ερώτησε: «Ποιόν διορίζεις συνήγορόν σου;». «Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο συνήγορός μου», απαντά ο πιστός του δούλος Χριστοφόρος. Το ακροατήριο εσείσθη από συγκίνησιν. Η δίκη ήτο αδύνατον να συνεχισθή. Εθεωρήθη σκόπιμον να αναβληθή.

Εν τω μεταξύ όμως η Ιερά Σύνοδος, σύνοδος γραμματέων και φαρισαίων, ευτελέστατον όργανον του κράτους, συνεδρίασε και εξώρισε τον Παπουλάκον εις την νήσον  Άνδρο, εις την Μονήν Παναχράντου. Εκεί περιωρίσθη εντός κελλίου, φρουρός δε χωροφύλαξ εφύλαττεν αυτόν ημέραν και νύκτα. Αλλ’ οι χριστιανοί δεν τον ελησμόνησαν. Από τα νησιά, από τα παράλια της Ευβοίας, από τα βουνά της Μάνης, από πόλεις και χωρία ήρχοντο, δια να επισκεφθούν και να ακούσουν τον γνήσιον κήρυκα του Ευαγγελίου. Και, επειδή δεν επετρέπετο να επικοινωνεί με κανέναν ο Παπουλάκος από τα κάγκελλα της φυλακής του, του κελλίου του, όπως δεικνύει η δημοσιευομένη εικόνα, εδίδασκε τον λαό. Αλλά και αυτό απηγορεύθη. Ο Παπουλάκος, ο ευεργετικώτατος αυτός Έλλην, καταδικάσθη εις τελείαν απομόνωσιν.

Κατά το διάστημα της εις Άνδρον εξορίας του συνέβη και το εξής γεγονός. Το 1854 επισκέφθη την Ιεράν Μονήν ο νεοχειροτόνητος επίσκοπος Άνδρου Μητροφάνης Οικονομίδης εκ Κούτελης Καλαβρύτων, τον οποίον ως λαϊκόν ακόμα εγνώριζε καλώς ο Παπουλάκος. Δι’ αυτό τον εκύτταξε με πόνον βαθύν και με την απεριόριστον εκείνην ειλικρίνειαν, η οποία εχαρακτήριζεν όλην του την ζωήν του είπε: «Και συ, Μήτρο, έγινες δεσπότης; Θα προκόψη η Εκκλησία!». Ο Δεσπότης έγινε έξαλλος από την οργήν, εσήκωσε την δεσποτικήν του ράβδον και κατέφερε αλλεπάλληλα γενναία κτυπήματα κατά του σεβασμίου γέροντος. Έτσι απέδειξε ότι είναι δεσπότης!

Επτά χρόνια έμεινε εξόριστος και εις την φυλακήν εκεί. Τα τελευταία Χριστούγεννα εν τη γη ο άγιος ασκητής εόρτασε το έτος 1860. Χριστούγεννα. Να είσαι φυλακισμένος δια τον Χριστόν είναι γλυκύς παράδεισος. Χριστούγεννα. Να είσαι εις μέγαρον πολυτελέστατον με υπηρέτας και υπηρέτριας, αλλά να εορτάζεις χωρίς Χριστόν, τούτο είναι πικρία και θάνατος. Μετά από ολίγας ημέρας εβάρυνε πλέον. Έπεσε κλινήρης. Ήτο όλος προσευχή, κατάνυξις, δάκρυα. Τις παραμονές του θανάτου του ο χωροφύλαξ, ο οποίος τον εφύλαττε, ήλθε, εγονάτισε ενώπιόν του και είπε: «Πάτερ! Η ζωή σου με συνεκίνησε. Δεν θέλω να επιστρέψω πλέον στον κόσμο. Θέλω να γίνω μοναχός και να λάβω το όνομά σου».

Εις τας 18 Ιανουαρίου του 1861, εορτή του μεγάλου προμάχου της Ορθοδοξίας Αγίου Αθανασίου ο νεώτερος πρόμαχος της Ορθοδοξίας εν Ελλάδι Χριστοφόρος Παπουλάκος παρέδωκε το πνεύμα εις Κύριον. Τύπος αποστολικού ιεροκήρυκος

Αγαπητοί αναγνώσται! Αιών και πλέον έχει παρέλθει αφότου (1852) ο Παπουλάκος συνελήφθη και ερρίφθη ως κοινός κακούργος εις τας φυλακάς του Ρίου, δια να μη αποκτήση πλέον ελευθερίαν κινήσεως. Ο αετός εκλείσθει εις τον κλωβόν… Αλλ’ ο τόσος χρόνος δεν εστάθη ικανός να εξαλείψη την μνήμην του ονόματός του. Ονόματα υπουργών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων της εποχής του Παπουλάκου, τα οποία τότε έκαναν κρότον μέγαν, έχουν λησμονηθή τελείως. Τις ενθυμείται λ.χ. ποίος ήτο επίσκοπος Καλαμών προ 100 ετών; Ουδείς. Αλλ’ ουδείς εις την Πελοπόννησον υπάρχει, ο οποίος να μη έχει ακούσει από στόματα γεροντοτέρων το όνομα του μάρτυρος τούτου μοναχού. «Αυτό το έλεγεν ο Παπουλάκος…». Σωρεία ανεκδότων περί του βίου και τις δράσεως του φλογερού κήρυκος υπάρχει! Αληθώς, «εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111, 6).

Ο Παπουλάκος, και μόνος, ήτο η ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία. Αν μάλιστα αφήνετο ελεύθερος να δράσή, θα επεξέτεινε το βασίλειον της ελευθέρας και ζώσης Εκκλησίας, θα συνεκέντρωνε πλήθη λαού και θα εγίνετο ο αναμορφωτής της ελληνικής κοινωνίας επί τη βάσει των διδαγμάτων της Ορθοδοξίας.

Επί τη προσεγγίσει εις το εν και ήμισυ περίπου αιώνος από της ημέρας της συλλήψεώς του, από τα βάθη του μοναστηρίου της Άνδρου νοερώς προβάλλει και πάλιν η ηρωϊκή του φυσιογνωμία. Παπουλάκος! τύπος αποστολικού ιεροκήρυκος. Παπουλάκος! θρύλος. Παπουλάκος! Σύνθημα αγώνων. Παπουλάκος! Άγιος! Ας τιμηθεί λοιπόν το όνομά του πρεπόντως. Και εάν η επίσημος Εκκλησία θελήσει να επιμείνη εις την άδικον κατ’ αυτού απόφασιν της Ι. Συνόδου του 1852, η ορθόδοξος ελληνική κοινωνία ας κινηθεί δια να αποδώσει την τιμήν. Εις τα Άρμπουνα των Καλαβρύτων ας στηθεί μνημείον. Εις τας Μονάς ας αναρτηθή η εικών του. Εις την πόλιν των Καλαμών ας καταρτισθή επιτροπή προς κατασκευήν προτομής του Παπουλάκου, η οποία να υπενθυμίζή τον ηρωικόν αγωνιστήν της Ορθοδοξίας, όστις ευκαίρως ακαίρως εκήρυξεν, επετίμησεν, ήλεγξεν, εστηλίτευσε το κοινωνικόν κακόν και εζήτησεν επιμόνως την ελευθερίαν της Εκκλησίας εκ των δεσμών του κράτους. Αλλά δυστυχώς και μετά τόσα έτη ελευθέρου βίου κεφαλή της Εκκλησίας της Ελλάδος εξακολουθεί να είναι ο καίσαρ, το μασονικόν κράτος, το οποίον εκδίδει νόμους καταργούντας τους νόμους της Κ. Διαθήκης, και οι επίσκοποι παρίστανται ως απλοί υπηρέται και ευτελείς διεκπεραιωταί των θελήσεων του κράτους.

Η προτομή του Παπουλάκου θα φωνάζει: «Ορθόδοξοι χριστιανοί! Δεν λυπείσθε να βλέπετε επί ένα αιώνα και πλέον την μητέρα σας, την Εκκλησίαν, αισχράν του κράτους υπηρέτριαν εις τα άνομα και αντικανονικά θελήματά του; Εμπρός. Αγωνισθείτε, μικροί και μεγάλοι. Ελευθερώσατε την Μητέρα, δια να είσθε άξιοι υιοί αυτής. Στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις της Ορθοδοξίας» (Β  Θεσ. 2,15).

 Ως προς τον σημειοφόρο π. Νικόλαον Πέτταν μαρτυρήσαντα ωσαύτως ως νέος Παπουλάκος εξ οικείων ούτος βελών, εκ κακών κληρικών (σημειωτέον δε εστί ότι ο σημειοφόρος ήτο λάτρης του οσίου Παπουλάκου) και είχεν δώσει καρδιακήν περί της αγιότητος αυτού μαρτυρίαν), αλλά και την αθληφόρον αυτού πρεσβυτέραν Ανθήν γράφει ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος – Καμενιανίτης λογοτέχνης – συγγραφέας τ. αντιπρόεδρος ένωσης λογοτεχνών και αντιδήμαρχος πολιτισμού τ. Δήμου Αροανίας Καλαβρύτων:

«Μία αξιοθαύμαστη ιερωμένη μορφή, πολυσύνθετη και ακτινοβόλα, της οποίας η εκπληκτική πνευματική δραστηριότητα ξεπέρασε τα όρια της Αχαϊκής πρωτεύουσας εις την οποία έζησε και εκοιμήθη εν Κυρίω. Η λευιτική αυτή μορφή καθαγιάζει ακόμα και στις μέρες μας την Πάτρα και όχι μόνο, καταδεικνύοντας περίτρανα ότι, στην φτωχή  από πνευματικότητα εποχή μας, δεν έχουν λείψει οι αγιασμένες μορφές, οι αγιασμένοι ιερείς, οι εργάτες του αμπελώνα του Κυρίου.

Ο λόγος για τον μακαριστό π. Νικόλαο Πέττα, τον «Δίκαιο Σημειοφόρο», όπως τον ονομάζουν όσοι τον γνώρισαν και έγιναν μάρτυρες του ενάρετου βίου του, της πνευματοφόρου διαδρομής του, καθώς και του προορατικού του χαρίσματος.

Ο π. Νικόλαος  -όπως αναφέρει ο συγγραφέας  π. Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους, Γέρων Μάξιμος Ιβηρίτης- «εις την ζωήν του ηκολούθησε την αληθή οδόν, την οδόν της αρετής, της ταπεινώσεως, της αγάπης προς τον Θεόν και τον πλησίον. Ο ένθεος αυτού αγών ήτο μυστικός, όπως ακριβώς απορρέει από την ορθόδοξον πατερικότητα».

Σκιαγραφώντας με την ταπεινή μας πέννα την αγιασμένη μορφή του μακαριστού π. Νικολάου Πέττα, κρίνεται σκόπιμο να προστρέξουμε σε δημοσιευμένα άρθρα πολλών κληρικών, λαϊκών, μοναχών και μοναζουσών, καθώς και συναδέλφων του εκπαιδευτικών από τις περιφέρειες  Αχαΐας, Αττικής και της Φωκίδος.

Πολλά από αυτά τα άρθρα βρίσκονται δημοσιευμένα σε διάφορα εκκλησιαστικά και άλλα έντυπα, συμπεριλαμβάνονται δε και στο επανεκδοθέν βιβλίο υπό του π. Πρωτεπιστάτου του Αγίου Όρους Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου, το οποίο αξίζει να μελετήσουμε, για να γνωρίσουμε την ηγιασμένη πορεία του μακαριστού π. Νικολάου εν ζωή αλλά και την μετά θάνατον παρουσία του σε διάφορες περιστάσεις, ποιούντα θαυμαστά σημεία και παρουσίας σε πνευματικά του παιδιά και σε όσους ευλαβούνται το όσιον όνομά του και αιτούνται την πρεσβείαν αυτού εις τον Δεσπότη Χριστό. Ακόμα και στην κοίμηση της πρεσβυτέρας του η παρουσία αυτού έγινε ορατή παρά πολλών…

Από τα βιογραφούμενα για το αοίδιμο λευιτικό ζεύγος, αναφέρουμε ότι ο μακαριστός π. Νικόλαος Πέττας γεννήθηκε στην πόλη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου την Πάτρα από γονείς Επτανησίους. Απέκτησε σπουδαία μόρφωση από θετικές και θεωρητικές επιστήμες και τέσσερα ανώτατα πτυχία. Αρχικά εργάστηκε ως καθηγητής μηχανολόγος σε τεχνικά εκπαιδευτικά σχολεία. Αργότερα όμως, με την προτροπή πολλών Αγιορειτών πατέρων, καθώς και του πνευματικού του, επείσθη να ακολουθήσει την Θεία προσταγή και να ιερωθεί. Έτσι, στις 8 Απριλίου 1979, χειροτονήθηκε διάκονος και στις 15 Απριλίου του ίδιου έτους πρεσβύτερος, από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Πατρών κυρό Νικόδημο Βαλληνδρά.

Μαζί με την άξια πρεσβυτέρα του Ανθή Κατριμπούζα – Πέττα, την από Φράγκα Αχαϊας (21.11.1943- + 6.12.2012), απέκτησαν δώδεκα παιδιά. Είναι σημαντικό αυτό τονισθεί, καθότι στην εποχή μας παρατηρείται υπογεννητικότητα, η οποία, αν συνεχιστεί, ενδέχεται να οδηγήσει στον αφανισμό του γένους μας. Το παράδειγμα αυτό της οικογενείας του π. Νικολάου Πέττα ας αποτελέσει υγιές πρότυπο για όλους μας, ιδιαιτέρως για τις ιερατικές οικογένειες.

Μεταξύ των εκλεκτών του τέκνων ξεχωριστή θέση κατέχει ο σήμερον Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας, ιεροκήρυκας Γορτυνίας, ο οποίος είναι και πρόεδρος του μη κερδοσκοπικού: Ινστιτούτου «Χριστοφόρος  Παπουλάκος».

Στις ημέρες μας, που η χώρα μας βιώνει ανυπέρβλητες δοκιμασίες και ο οδοστρωτήρας της ύλης και του ατομισμού τείνει να σαρώσει κάθε υψηλό και ευγενές ιδανικό, που πολλοί άνθρωποι και κοινωνικές ομάδες καθυβρίζονται και σπιλώνονται από άλλες χωρίς ουσιαστική αιτία, που λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά και της έλλειψης πνευματικού προσανατολισμού βαδίζουμε χωρίς πυξίδα, είναι σημαντικό να διδασκόμαστε την καρτερικότητα, την υπομονή, τον ενάρετο και πνευματικό βίο από αγιασμένες μορφές σαν τους μακαριστούς π. Νικόλαο Πέττα και την πρεσβυτέρα του Ανθή, ώστε να πορευόμαστε πάντα εν Κυρίω.

Μακάρια η μνήμη του π. Νικολάου Πέττα και της πρεσβυτέρας του Ανθής εν ταις αγκάλαις του Κυρίου μας. Είθε να μεσιτεύουν στον Κύριο ως καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες θεία δόξη, και υπέρ ημών, ώστε να έχουμε καλήν απολογίαν  επί του φοβερού βήματος του Χριστού και να γευθούμε τον αιώνιο παράδεισο».

Και κατόπιν της ευλόγου ταύτης παρενθέσεως ας ελθωμεν εις τα της εκδηλώσεως. Βεβαίως πέραν τούτου και ετέρων τινών θεαρέστων του λαού επιθυμιών, η εκδήλωσις και τιμή αύτη η υπό του Σεβασμιωτάτου της μαρτυρικής ταύτης Μητροπόλεως κ. Αμβροσίου, αποκτά ατίμητον ειδικόν βάρος και απροσμέτρητον εις το διηνεκές βεληνεκές, ένεκεν και όχι μόνον- της πολυποικίλου προσφοράς του Συλλόγου εν Πειραιεί Καλαβρυτινών η «ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», όσον αφορά τα Πάτρια, ιερά και όσια της Ελληνικής φυλής, αλλά διότι η τιμή αυτή και βράβευσις και επιβράβευσις εγένετο υπ’ ενός σημαίνοντος εκκλησιαστικού άρχοντος  μαχομένου ηγέτου δια τα Ορθόδοξα ιδεατά και ιδεώδη και εθνικά, όστις όντως ο εκκλησιαστικός αυτός ηγέτης, ποιμενάρχης και όντως δεσπότης,  ουδέποτε εφείσθη κόπου, μόχθου, αυτοαναλώσεως  και θυσίας, προκειμένου να διακονήση όλως Θεαρέστως το Κυριακόν Γεώργιον, το οποίον ελέω Θεού και Ευλογία της Μητρός Εκκλησίας έλαχεν εις την σεπτήν τούτου αρχιερατείαν.

Ιεράρχης πάντοτε και σφόδρα πολεμούμενος, ενίοτε και λοιδορούμενος, επειδή τολμά να έχη δημόσιον λόγον και να λέγη πράγματα, τα οποία όλοι οι Ελληνικώς και Ορθόδοξως και Πατριωτικώς σκεπτόμενοι  θα ήθελον να είπουν, αλλά φοβούνται φόβον μέγαν δια τον τρόμον των «δήθεν» οπαδών του άκρατου συγκρητισμού και της ισοπεδώσεως όσων αιματοβαμμένων και αγιασμένων οι πρόγονοι ημών άφησαν ως κλήρον ιερόν δια ημάς τους νυν και και τους μέλλοντας έρχεσθαι εις τον θαλερόν και εκ Θεού ευλογημένον λειμώνα τούτον, όστις λέγεται ορθόν.

Το σχετικόν δελτίον τύπου αναφέρει: «Σε μία λαμπρή εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο Αίγιο, παρουσία πλήθους κόσμου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος, τίμησε την Ένωση Καλαβρυτινών Πειραιά για την προσφορά τους στον τόπο, την Εκκλησία και την ιστορία.

Ο Σεβασμιώτατος κ. Αμβρόσιος στην πρόσκλησή του ανέφερε για την τιμητική αυτή εκδήλωση:

«Αξιότιμε κ. Πρόεδρε!

Εκτιμώντες βαθύτατα το πολύτιμον και πολυσχιδές έργον, το οποίον ο Σύλλογος Καλαβρυτινών Πειραιώς «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», υπό την εμπνευσμένην και πεφωτισμένην ηγεσίαν σας επιτελεί επί σειρά ετών, επιθυμούμεν αξιοχρέως, ως Μήτηρ Εκκλησία, επισήμως, να επαινέσωμεν και επιβραβεύσωμεν.

Η πλούσια, υπεύθυνη και αυθεντική πολυποίκιλη προσφορά του Συλλόγου σας, εις εποχάς κρισίμους και παραπαιούσας, αποτελεί ομολογίαν και μαρτυρίαν προασπίσεως των υγειών ιδεωδών, παραλλήλως δε και ανάχωμα εις την κοινωνικήν κατωφέρειαν.

Προς τούτοις, με ιδιαιτέραν χαράν και τιμήν σας παρακαλούμεν, την Κυριακήν 19ην Φεβρουαρίου 2017 και περί ώραν 6:15  μ.μ., όπως προσέλθετε εις την αίθουσαν ομιλιών του Κέντρου Νεότητος «ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (οδός Πολυχρονιάδου 8, Αίγιον), δια τιμητικήν εις τον Σύλλογόν σας εκδήλωσιν, την οποίαν ως ελάχιστον αντίδωρον θα αντιπροσφέρωμεν.

Επί δε τούτοις διατελούμεν μετά πάσης τιμής και ευχών εν Κυρίω

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ»

Το προοίμιον της πανδήμου Συνάξεως ταύτης εγένετο τη Αρχιερατική Ευλογία του Σεβασμιωτάτου κ. Αμβροσίου, υπό του Αρχιερατικού Επιτρόπου Αιγίου αιδεσιμολογιωτάτου π. Χρήστου Τσάκαλου, όστις αναφερόμενος πρωτίστως εις την ίδρυσιν και τους μεγαλεπηβόλους σκοπούς του σημαίνοντος και πολυμελούς  επιβραβομένου Συλλόγου, εχαρακτήρισε λίαν ευστόχως τους εν Πειραιεί Καλαβρυτινούς, όχι μόνον ως πολύτιμον μέρος, του όλου Μέρους και Σώματος της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, αλλά και ως ένα μαχόμενον υπέρ βωμών και εστιών εν μέσω σκοτεινών καιρών, προβάλλοντας συν τοις άλλοις την ένδοξον των Καλαβρύτων ιστορίαν Εκκλησιαστική τε και Εθνική.

Είπε δε χαρακτηριστικά:

«Σήμερα η Ιερά Μητρόπολή μας, έχει προγραμματίσει να τιμήσει, σε μια μικρή, σύντομη, αλλά με βαθύ νόημα εκδήλωση, ένα Συλλογικό φορέα, ο οποίος δραστηριοποιείται σε τομείς διαχρονικής αξίας και κοινωνικής ωφέλειας.

Και αυτή η τιμητική εκδήλωση πραγματοποιείται στα πλαίσια παρομοίων εκδηλώσεων, τις οποίες ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, έχει καθιερώσει, προκειμένου να αναδεικνύονται, να τιμώνται και να επαινώνται πρόσωπα η ομάδες προσώπων, τα οποία δραστηριοποιούνται σε έργα θρησκευτικού, εθνικού, κοινωνικού, φιλανθρωπικού και ανθρωπιστικού περιεχομένου.

Σήμερα τιμάμε τον Σύλλογο των εν Πειραεί Καλαβρυτινών «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ».

Θα μου επιτρέψετε, κάνοντας μια σύντομη αναφορά στην ίδρυση και τους σκοπούς του, να σας γνωρίσω τον εν λόγω Σύλλογο. Στο έργο του θα αναφερθεί σύντομα ο αξιότιμος κύριος Πρόεδρος του Συλλόγου.

Ο Σύλλογος συνεστήθη την 29ην Ιουλίου του έτους 1899, με Βασιλικό Διάταγμα που υπογράφεται από τον τότε Βασιλέα των Ελλήνων Γεώργιον τον Α  καί δημοσιεύθη στο Φύλλο 42 της Εθνικής Κυβερνήσεως του έτους 1900 με την επωνυμία: ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΩΝ «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ».

Σε μια μακροχρόνια πορεία, πλέον του αιώνος, σίγουρα ο Σύλλογος έχει να παρουσιάσει μεγάλο και πλούσιο έργο, στο οποίο δεν είναι δυνατόν να αναφερθούμε στα πλαίσια μιας σύντομης εκδηλώσεως. Ωστόσο πολύ γενικά θα αναφερθούμε στους κύριους σκοπούς.

Πολλοί Σύλλογοι, πολλά συνδικάτα, πολλοί όμιλοι, πολλοί εν πάσει περιπτώσει, συλλογικοί οργανισμοί υπάρχουν και δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την επικράτεια και καθημερινώς αυξάνονται, προκειμένου ο καθένας από την πλευρά του να υπηρετήσει, να προβάλλει, να αναδείξει, να εκφράσει τα πιστεύω, τις δράσεις και τους σκοπούς που έχει θέσει.

Άλλωστε ο Συλλογικός τρόπος δράσεως και προσφοράς είναι τόσο παλαιός όσο και ο άνθρωπος και έχει ασχοληθεί γύρω από αυτό το θέμα πληθώρα φιλοσόφων και λογίων. Μη μας διαφεύγει ότι και ο ίδιος Άγιος Τριαδικός Θεός συλλογικά αποφασίζει, ενεργεί και δημιουργεί: «Ποιήσωμεν άνθρωπον…» διαβάζουμε στο βιβλίο της Γενέσεως, στην αφήγηση για την δημιουργία του ανθρώπου.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο συλλογικότητος ιδρύθηκε και λειτουργεί ο τιμώμενος σήμερα Σύλλογος Καλαβρυτινών Πειραιώς, προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, που δεν είναι άλλοι, παρά η προβολή, ανάδειξη και προάσπιση των θρησκευτικών, εθνικών και κοινωνικών αξιών και ιδεών.

Το γεγονός ότι επέλεξε να φέρει ως τίτλο και επωνυμία, ένα εθνικοθρησκευτικό μνημείο Πανελληνίας, και όχι μόνο εμβέλειας, ένα χώρο που αποτέλεσε την αφετηρία της εθνικής μας παλιγγενεσίας, ένα χώρο, που παραμένει διαχρονικό σύμβολο αγώνος και θυσίας και αναφερόμαστε στην παλαίφατο Ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας, σηματοδοτεί άμεσα και περίτρανα και τους σκοπούς του. Το ιδρυτικό του, η δράση του, οι ενέργειες, οι εκδηλώσεις, οι σκοποί του, έχουν χαρακτήρα και περιεχόμενο αγωνιστικό και δυναμικό, ακριβώς επειδή αντλεί τις ιδέες και δυναμικές του από την ζωντανή πηγή της ιστορίας μας, αυτήν της Μονής της Αγίας Λαύρας. Και όχι μόνον, αλλά και από την μεγάλη εκείνη Εκκλησιαστική και ιστορική μορφή, που συνέδεσε το όνομά της με την Επανάσταση και την Ελευθερία, και αναφερόμαστε τον εθνεγέρτη Επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό. Επίσης, οι σκοποί του Συλλόγου διευρύνονται και επεκτείνονται και σε τομείς με κοινωνικό και πολιτιστικό περιεχόμενο.

Σ’ αυτό, λοιπόν, το πλαίσιο δραστηριοποιείται με κίνητρα την αμετακίνητη πίστη στα ιερά και όσια, την αγάπη στην Πατρίδα, την αλήθεια στην ιστορία, το χρεός προς τους συνανθρώπους με πολλούς τρόπους και μέσα. Είναι, θα έλεγα, μία, μεταξύ των πολύ ολίγων, σ’ ολόκληρη την επικράτεια συλλογική προσπάθεια με προασπιστικό κυρίως χαρακτήρα, ενάντια σε όλες εκείνες τις συνασπισμένες δυνάμεις, εσωτερικές και εξωτερικές, εντόπιες και ξένες, που λυμαίνονται την γνησιότητα της πίστεώς μας, την αυθεντικότητα της μακραίωνης και ένδοξης ιστορίας μας, που αμφισβητούν, πλαστογραφούν, ευτελίζουν και διαγράφουν αξίες, ιδανικά, ιερά, όσια, πολιτισμικά μεγαλεία, θεσμούς, οικογένεια, παιδεία και ο,τι άλλο υψηλό, ωραίο και αληθινό της φυλής μας. Αλλά παράλληλα με χαρακτήρα κοινωνικό, πολιτιστικό και ανθρωπιστικό. 

Ο Σύλλογος των Καλαβρυτινών Πειραιώς, κόντρα σε όλες τις κακόβουλες διαστρεβλώσεις και σκοπιμότητες, ορθώνει το ανάστημά του, αγωνίζεται και αντιστέκεται με κάθε θεμιτό μέσο και τρόπο και βεβαίως σπεύδει να επικροτεί και να αναδεικνύει κινήσεις, ενέργειες και δράσεις, οι οποίες κινούνται παράλληλα με τους δικούς του σκοπούς, από όπου και αν προέρχονται. Ενδεικτικό αυτής της φιλοσοφίας του και αυτού του τρόπου δράσεώς του, είναι και η κάτωθι ενέργειά του:

Ανήγειρε δύο ανδριάντες, του εκφραστού της ενιαίας θρησκευτικής και εθνικής συνειδήσεως, του εθνεγέρτου Ιεράρχου Παλαιών Πατρών Γερμανού, έναν στο κέντρο του Πειραιά στις 22.03.2003 και τον άλλον στο φυσικό του χώρο, στην Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας στις 25.03.2006. 

Η τοπική μας Εκκλησία εμπρός σε μια τέτοια πολυσήμαντη επιτελούμενη δράση του εν λόγω Συλλόγου, θέλησε να τον επαινέσει και να τον τιμήσει.

Διότι οι Καλαβρυτινοί του Πειραιά, αλλά και όπου αλλού διαβιούν και δραστηριοποιούνται, είτε συλλογικά είτε ατομικά, δεν παύουν να είναι κομμάτι από το ίδιο σώμα της Μητροπόλεώς μας, το οποίο κομμάτι τιμά και προβάλλει την ένδοξη τοπική μας ιστορία, εθνική και εκκλησιαστική.

Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, προσκάλεσε τον Πρόεδρο και τα μέλη του Συλλόγου, ώστε μέσω αυτών να τιμήσει ολόκληρο τον Σύλλογο.

Στην προεδρία του Συλλόγου για 25 χρόνια, ευρίσκεται ο επίτιμος Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Ανάπτυξης, αξιότιμος κύριος Αθανάσιος Χρονόπουλος (Σκοτάνη).

Α  Ἀντιπρόεδρος ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Ν. Πέττας (Άρμπουνα).

Β  Ἀντιπρόεδρος ο κύριος Κωνσταντίνος Κατσιάρης, Ανώτερος Υπάλληλος του Ο.Τ.Ε (Κρινόφυτα).

Γενικός Γραμματέας, η κυρία Σταυρούλα Χαμακιώτου, Λυκειάρχης (Κλειτορία).

Ταμίας, ο κύριος Γεώργιος Σπηλιόπουλος, Δημοτικός Σύμβουλος Καλαβρύτων, Ιδιωτικός Υπαλληλος (Δάφνη).

Μέλη:

Ο κ. Κωνσταντίνος Παναγιωτακόπουλος, Ανώτερος Δημοτικός Υπάλληλος (Δάφνη).

Ο κ. Κωνσταντίνος Μπερτσουκλής, Πανεπιστημιακός Καθηγητής (Λευκάσιο).

Η κυρία Μαρία Οικονόμου, Αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. (Κέρτεζη).

Η κυρία Μάγδα Ρούσση, Πανεπιστημιακός (Σούβαρδο).

Ο κ. Κωνσταντίνος Χρονόπουλος, Φοιτητής (Σκοτάνη).

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί αδελφοί.

Ο Πρόεδρος κ. Αθανάσιος Χρονόπουλος, ανταποκρινόμενος στην τιμητική πρόσκληση, συνοδευόμενος από μέλη του Συλλόγου, είναι απόψε κοντά μας.

Αξιότιμε κ. Αθανάσιε Χρονόπουλε, Πρόεδρε του Συλλόγου των Καλαβρυτινών Πειραιώς, σας καλωσορίζουμε μαζί με την εκλεκτή συνοδεία σας στην πόλη και Μητρόπολή μας, εδώ στο σπίτι σας, και σας υποδεχόμεθα στο χώρο αυτό με αισθήματα χαράς και τιμής. Σας ευχαριστούμε που ανταποκριθήκατε στην πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας και είστε κοντά μας, προκειμένου να σας συγχαρούμε και να σας επαινέσουμε για την σημαντική πολυσχιδή δράση και προσφορά, που μέσω του Συλλόγου επιτελείτε.

Είμεθα υπερήφανοι, διότι ένα εκλεκτό κομμάτι της Μητροπόλεώς μας προβάλλει και αναδεικνύει την ένδοξη τοπική και όχι μόνο, ιστορία μας, προασπίζεται και υπερασπίζεται τις ιστορικές αλήθειες, κάτι που είναι απαραίτητο στις ημέρες μας, που όλα αμφισβητούνται και απαξιώνονται. Καθώς επίσης, διότι συμβάλλει στην διατήρηση και μετάδοση του πολιτισμού μας, των παραδόσεών μας και τέλος επιτελεί σημαντικό κοινωνικό έργο.

Σας ευχόμεθα δύναμη και υγεία να συνεχίζετε το πολύ σπουδαίο έργο σας.

Παρακαλώ τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας να έλθει στο βήμα για τα περαιτέρω». 

Για μία εκ των ελαχίστων σε ολόκληρη την επικράτεια συλλογική προσπάθεια με προασπιστικό κυρίως χαρακτήρα, ενάντια σε όλες εκείνες τις κινήσεις, που λυμαίνονται τη γνησιότητα της πίστεώς μας και την αυθεντικότητα της μακραίωνης και ένδοξης ιστορίας μας, έκανε λόγο στο σύντομο χαιρετισμό του ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος, τονίζοντας εν περιλήψει είπεν χαρακτηριστικά τα εξής: «Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν κάποιοι, που αμφισβητούν, πλαστογραφούν, ευτελίζουν και διαγράφουν αξίες, ιδανικά, ιερά, όσια, πολιτισμικά μεγαλεία, θεσμούς οικογένεια, Παιδεία και ο,τι άλλο υψηλό, ωραίο και αληθινό της φυλής μας. Όμως, παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι άλλοι που «φυλούν Θερμοπύλες», κρατώντας άμυνα στην επίθεση, που δεχόμαστε ως άνθρωποι και ως λαός. Ένας από αυτούς είναι και ο Σύλλογος Καλαβρυτινών Πειραιώς, τα μέλη του οποίου ορθώνουν το ανάστημά τους, αγωνίζονται και αντιστέκονται κόντρα σε όλες τις κακόβουλες διαστρεβλώσεις και σκοπιμότητες».

Αμέσως καλώντας εις το βήμα, δίδων συνάμα την αρχιερατικήν αυτού ευλογίαν τε και ευχήν εις τον αξιότιμον κ. Πρόεδρον κ. Αθανάσιον Χρονόπουλον  δια την συνέχειαν.

Όθεν τούτου, ο εκ Σκοτάνης (Κόκοβα) ορμώμενος, ελλογιμώτατος Πρόεδρος, τρισμέγιστος Πολιτειακός παράγων, αλλά και ανήρ Καλαβρυτινός γέμων αρετών μυρίων κ. Αθανάσιον Π. Χρονόπουλος, λαμβάνων τον λόγον είπεν:

«Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα μας

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες και Κύριοι, χαίρετε!

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη μας κ. Αμβρόσιε, είναι μεγάλη η τιμή, που μας αξιώνετε σήμερα. Είναι μεγάλη, γιατί προέρχεται από Εσάς, τον πνευματικό ταγό της ηρωικής και μαρτυρικής γης των Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Το ανύσταχτο ενδιαφέρον και η αφειδώλευτη αγάπη σας αγκαλιάζει όλους εμάς και ευλογεί τις ελληνορθόδοξες δραστηριότητές μας. Είναι μοναδική, γιατί από σήμερα, ο σύλλογός μας δεν θα καυχιέται μόνον, επειδή είναι ο αρχαιότερος στην περιοχή μας (Καλαβρυτινών της Αττικής), αλλά και επειδή θα είναι και από τους λίγους, που έχει τιμηθεί από την Εκκλησία για την θρησκευτική, εθνική και κοινωνική του προσφορά.

Σεβασμιώτατε, με την σημερινή απονομή στο σύλλογό μας, αντιδώρου ευχαριστιών, αποδεικνύετε ότι είστε αληθινός ποιμένας, της θεοσώστου αυτής επαρχίας και γενικότερά της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.

Από τα βάθη της καρδίας μας, συλλογικά και προσωπικά, όλα τα μέλη του συλλόγου μας και το Διοικητικό Συμβούλιο, με μία φωνή, σας ευχαριστούμε για την τιμή, που σήμερά μας κάνετε, και ευχόμαστε, να σας σκεπάζει και να σας προστατεύει ο Θεός, ώστε να είστε για χρόνια πάμπολλα, υγιής, γερός και δυνατός. Να σκορπάτε, απλόχερα την αγάπη σας και να σπέρνετε με τον άδολο λόγο σας και το παράδειγμά σας, τον λόγο του Υψίστου Θεού στις ψυχές μας, αλλά και στις ψυχές όλων των Ρωμιών, που με θαυμασμό παρακολουθούν την αδάμαστη δραστηριότητά σας.

Θα μου επιτρέψετε, να αναφερθώ στο έργο του συλλόγου και στις μελλοντικά προγραμματισμένες δραστηριότητές μας, αφού πρώτα ευχαριστήσω όλα τα μέλη του Διοικητικού μου Συμβουλίου, που όλα αυτά τα χρόνια, με διαφορετικές εκάστοτε συνθέσεις, με στήριξαν και οι αποφάσεις μας ήταν πάντα πρωτοποριακές και ομόφωνες. Επίσης, να ευχαριστήσω το Εθνικοθρησκευτικό Γιαννακοπούλειο Ίδρυμα Πειραιώς, που είναι συνοδοιπόρος και χορηγός μας.

Σεβασμιώτατε! Δεν θα λησμονήσω μια 11ην Δεκεμβρίου, παραμονήν του Αγίου Σπυρίδωνος, που ήσασταν στον Ιερό Ναό ομώνυμο του Πειραιώς και ενώ παρακολουθούσα τον Εσπερινό, αιφνιδίως, μου ήλθε η άνωθεν σκέψης να ανεγείρει ο Σύλλογός μας τον Ανδριάντα του Εθνεγέρτου Παλαιών Πατρών κυρού Γερμανού στον Πειραιά. Αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη, αόρατη δύναμη κατηύθυνε τα βήματά μου και ήλθα δειλά- δειλά ενώπιον σας και σας ζήτησα την ευχή σας, παρουσία και δύο άλλων Αρχιερέων, των κ. Καλλινίκου και κ. Ιγνατίου, με κοιτάξατε με ενδιαφέρον, αλλά και με εύλογη απορία και κατόπιν μου δώσατε την ευλογία σας.

Αποτέλεσμα, μετά λίγο χρόνο στις 22-03-2003, ο ανδριάντας του αοιδίμου Ιεράρχου απεκαλύφθη στο Πασαλιμάνι του Πειραιώς. Κατετέθηκαν, 72 στεφάνια, παρουσία 3.000 ανθρώπων, ολόκληρης της θρησκευτικής, πνευματικής, πολιτικής, πολιτιστικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, και ως εκπρόσωπό σας ορίσατε τότε τον Καλαβρυτινόν, νυν Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Μετά από αυτό, με αόρατον ομοίως καθοδήγησην επιτελέσαμε έργο, κατά την γνώμη μας τεράστιο, για την θρησκεία και την πατρίδα μας. Στις 25-03-2006, όμοιος ανδριάντας, παρουσία χιλιάδων ανθρώπων και εσάς προσωπικώς, ανηγέρθη στο φυσικό του χώρο, στην κιβωτό της Ορθοδοξίας, στην Αγία Λαύρα, προς τιμήν του εκφραστού του γένους και της Ενιαίας Θρησκευτικής και Εθνικής συνειδήσεως.

Καλύψαμε, Σεβασμιώτατε εμείς οι ταπεινοί, την παράλειψη της Πολιτείας και της Εκκλησίας, που επί 200 χρόνια, δεν είχαν τοποθετήσει, ούτε καν μία προτομή του, στον χώρο που όρκισε τους αγωνιστές του 1821 και, όπως έλεγε ο οσιομάρτυρας Νικόλαος Πέττας, «Η Ελλάδα γίνεται από εμάς τους μικρούς».

Εκπληρώσαμε έτσι το υπέρατατον χρέος μας προς την πατρίδα και την θρησκεία. Όλο το γένος, όλα τα σχολεία της Ελλάδος βλέπουν πλέον τον Θεοκίνητον Εθνεγέρτη και φωτογραφίζονται μαζί με το σύμβολο της επαναστάσεως, είτε στον Πειραιά, είτε στην Αγία Λαύρα.

Αμέσως μετά καθιερώσαμε με την σύμφωνο γνώμη σας και του ηγουμενοσυμβουλίου της γεραράς Μονής της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, την 30ην Μαΐου, εκάστου έτους και ώρα 11:30 π.μ., να τελείται στο διηνεκές, μνημόσυνο υπέρ του Ιεράρχου και των λοιπών γνωστών η αφανών αγωνιστών του ‘21. Η ημερομηνία αυτή είναι η ημέρα της εκδημίας του προς Κύριον.

Εφέτος ευδοκία Θεού, θα είναι το 11ο συνεχόμενο μνημόσυνο, που κάνει ο Σύλλογός μας και θα τελεσθεί στην Αγία Λαύρα. Μέσω της Ιεράς Μονής της Αγίας Λαύρας το 2011, παραγγείλαμε σε εξειδικευμένη Μονή της Ρωσίας, την φιλοτέχνηση του πρώτου πιστού αντιγράφου του Λαβάρου του Έθνους, με το οποίο αρχίζει η παρέλαση στον Πειραιά, με σημαιοφόρους τον αειθαλή, Αντιπρόεδρον του Συλλόγου κ. Κωνσταντίνον Κατσιάρη και τους υιούς μου Παναγιώτην και Κωνσταντίνον.

Τον Φεβρουάριο του 2011, ομού μετά του νυν Ηγουμένου της Μονής Αγίας Λαύρας π. Ευσεβίου Σπανού, κάναμε αναδίφηση του κώδικα της Μονής της εποχής της επαναστάσεως και βρήκαμε δια χειρός του τότε Ηγουμένου να αναγράφεται: «Την εσπέραν της 22ας Μαρτίου 1821, επανελθών ο Παλαιών Πατρών Γερμανός από την κατάληψη της πόλεως των Καλαβρύτων, παρουσία λοιπών ιερωμένων και οπλαρχηγών (αναφέρονται τα ονόματά τους) ετέλεσεν και νέαν δοξολογίαν για την επιτυχία του αγώνος». Άρα το κρίσιμον εκείνο χρονικό διάστημα έγιναν, δυό δοξολογίες στις 17, του Αγίου Αλεξίου, και στις 22 Μαρτίου.

Στις 16-09-2016 δωρίσαμε στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας την εικόνα μετά Ιερού Λειψάνου, του Αγίου Γρηγορίου του Ε , του μαρτυρικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, και ενώσαμε έτσι τους δύο πρωταγωνιστές της επαναστάσεως Δημητσανίτες, θείο και ανηψιό, ο πρώτος κήρυξε την επανάσταση εδώ και ο δεύτερος, μετά από λίγες ημέρες 10-04-1821 απηγχονίσθη για την εδώ κήρυξη της επαναστάσεως από τους Οθωμανούς.

Τον Ιανουάριο του 2016 και τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους, καλέσαμε τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη κ. Χρυσόστομο, της κατεχομένης Κυρηνείας, της μαρτυρικής Κύπρου μας και τελέσαμε μνημόσυνα στον Ανδριάντα του Εθνεγέρτου στο Πασαλιμάνι, παρουσία πλήθους Πειραιωτών και Καλαβρυτινών, που παρηκολούθησαν με οφθαλμούς δακρύοντας, αλλά και υπερηφανείας το μνημόσυνον.

Την 22-01-2017, ο Σύλλογός μας ανακήρυξε τον θαυματουργό άγιο Γεράσιμο, τον αδαπάνητο θησαυρό της Κεφαλληνίας, προστάτη και οδηγό μας. Προηγουμένως είχαμε ενθρονίσει τον άγιο Γεράσιμον, τον άγιο Σοφιανό (επίκαιρο σήμερα), τον άγιο Παρθένιο και τον άγιο Νεκτάριο στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στο Νέο Βουτζά Αττικής.

Τον Μάρτιο του 2016, μετά από επίπονη προσπάθεια δύο ετών, ομοφώνως το Δημοτικό Συμβούλιον του Δήμου Καλαβρύτων, επανέφερε την κεντρικήν οδόν της πόλεως στο όνομα του Εθνεγέρτου Π. Πατρών Γερμανού. Σημειώνω ότι από το 1830, οπότε συνεστήθη το Ελληνικό κράτος, έφερε το όνομά του, δυστυχώς πριν 40 περίπου έτη, αστόχως και ουχί νοημόνως, αφαιρέθη το όνομά του και αντεκαταστάθη. Είχαμε το παράδοξο φαινόμενο, πέραν των άλλων, στις 21 Μαρτίου εκάστου έτους, να εορτάζεται η απελευθέρωση των Καλαβρύτων, ως πρώτη απελευθερωθείσα πόλη της Ελλάδος, που έγινε από τον Ιεράρχη στις 21-03-1821 και να μην υπάρχει τίποτα προς τιμή του. Τα Καλάβρυτα ήτο η μόνη πόλις της Ελλάδος, που δεν είχε οδό με το όνομά του. Θέλω να ευχαριστήσω τον Δήμαρχο Καλαβρύτων κ. Γεώργιο Λαζουρά και όλο το Δημοτικό Συμβούλιο, που απεδέχθησαν την εισήγησή μας και υιοθέτησαν την ορθοφροσύνη, τοποθέτησαν δε 12 ενδεικτικές πινακίδες. Τους ευχαριστώ που μου επέτρεψαν να ομιλήσω σε ειδική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου τον Μάρτιον του 2015.

Δεν θα αναφερθώ, στα λοιπά πολυπληθή, έργα του Συλλόγου μας στην περιφέρεια Αττικής, για να μην κουράσω, Σεβασμιώτατε, τους προσκεκλημένους μας. Θα πω μόνον ότι τον Δεκέμβριο του 2016 και τον Ιανουάριο του 2017, μερίμνη του Αντιπροέδρου του Συλλόγου μας Αρχιμανδρίτου κ. Νεκταρίου Πέττα, και με την πνευματική καθοδήγηση των Οσιομαρτύρων, Σημειοφόρων, Λαμπρών και Φωτοφόρων, μακαριστών γονέων του, ιερέως Νικολάου και Ανθής Πέττα πρεσβυτέρας, δωρίσαμε στον Ιερόν Ναόν Αγίου Αθανασίου, του χωρίου Άρμπουνα Καλαβρύτων, τόπο καταγωγής του Παπουλάκου, όλα τα ιερά σκεύη για την τέλεση της Θείας Λειτουργία, και επίσης μία σταυροθήκη με λείψανο του Μεγάλου Αθανασίου και μια υπέροχη εικόνα της Θεομήτορος, φιλοτεχνηθείσα στο Άγιο Όρος (Παναγία η Αρμπουνιώτισσα).

Τι προγραμματίζουμε: Ελπίζουμε στο απώτερο μέλλον, εάν τα οικονομικά του Συλλόγου μας το επιτρέψουν, να ανεγείρουμε δύο ακόμη ανδριάντες του Εθνεγέρτου Γερμανού, τον πρώτο στην Κλειτορία Καλαβρύτων, όπου στις 8 Μαρτίου του 1821, ενώ οι τούρκοι τον οδηγούσαν μαζί με τον επίσκοπο Κερνίτσης Προκόπιο και τους άλλους οπλαρχηγούς δέσμιους για την Τρίπολη, αντέταξαν δια χειλέων του Ιεράρχου, το πρώτο επίσημο ηρωϊκό ΟΧΙ του αγώνα, «Δεν πηγαίνω!». ΟΧΙ, που ισοδυναμούσε με θάνατο και επέστρεψαν μετά δυσκολίας, στην Αγία Λαύρα. Κατανοητό είναι ότι, εάν ο Ιεράρχης με τους λοιπούς, πήγαιναν τότε στην Τρίπολη, επανάσταση ΔΕΝ θα γινόταν, ελευθερία ΔΕΝ θα γνωρίζαμε, ίσως ούτε το 1912, εάν δεν υπήρχε το μικρό αλλά ανεξάρτητο, Ελληνικό κράτος.

Τον δεύτερο Ανδριάντα, του κυρού Γερμανού στην Μονή Κατακεκρυμμένη η Πορτοκαλούσα του Άργους, όπου εκάρη μοναχός. Επίσης δεν θα παραλείψουμε να τιμήσουμε, δι’ ανεγέρσεως Ανδριάντος στο χωριό Άρμπουνα Καλαβρύτων και άλλων τιμών, που του αρμόζουν, στον ταπεινό, προφητικόν και θαυματουργόν Άγιο των Καλαβρύτων, τον βράχον αυτόν της ορθοδοξίας Χριστόφορον Παναγιωτόπουλον η γνωστόν ως Παπουλάκον, που εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου, μαζί με τον άλλο στύλο της Ορθοδοξίας τον Μέγα Αθανάσιο. Σεβασμιώτατε, ο Σύλλογός μας θα είναι συμπαραστάτης σας στην Αγιοκατάταξη του αγίου δι’ εμάς Παπουλάκου.

Ο Σύλλογός μας έχει προσφέρει επίσης, σκεύη για την Θεία Λατρεία στην εξωτερική ιεραποστολή της Αφρικανικής γης και στην Ορθόδοξη εκκλησία μας της Αλβανίας.

Τέλος, αύριο 20-02-2017 θα δωρίσουμε δύο πλήρη σκεύη δισκοποτηρίων στην Μητρόπολη Δημητσάνης, εις μνήμην των δύο Καλαβρυτινών δωρητών και ιδρυτών του Εθνικοθρησκευτικού Γιαννακοπουλείου Ιδρύματος Πειραιώς, Δημητρίου και Μαρίας, και το δεύτερο set εις μνήμην των ηγιασμένων ιερέως Νικολάου και πρεσβυτέρας Ανθής Πέττα.

Σεβασμιώτατε, ο Σύλλογός μας κινείται με οδηγό την εν Χριστώ αγάπη προς τις παναθρώπινες αξίες, των υψηλών ιδανικών, που εκφράζει η λατρεία στην πίστη και στην πατρίδα μας. Ενάντια στον τραγικό άνθρωπο της εποχής μας, που εναγωνίως, αναζητά πρότυπα και δρομοδείχτες για μία ορθή πορεία. Μόνο που συχνά λαθεύει στην εκλογή του, γιατί παραδίδεται σε ότι αρνητικό και αποτυχημένο προσφέρουν οι ελκυστικοί πειρασμοί των ημερών μας.

Θέλω να ευχαριστήσω τα μέλη του Συλλόγου μου παρόντα και απόντα, όλους τους κληρικούς και λαϊκούς που παρευρίσκονται σήμερα μαζί μας, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη, εν Καλαβρύτων- Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την πολύτιμη βοήθειά του, όπως και τον παρευρισκόμενον Αρχιμανδρίτη κ. Νεκτάριον Πέτταν, Καλαβρυτινής Καταγωγής, Αντιπρόεδρον, του Συλλόγου μας και πολύτιμον συνεργάτην μας, τον Τύπο της Αιγιάλειας της κυρίας Στιβαχτοπούλου, την Φωνή των Καλαβρύτων του κ. Πάνου Τσαπάρα, τα Καλάβρυτα News του κ. Ν. Κυριαζή, τα Καλάβρυτα Press του κ. Χρίστου Καμπέρου, την Κοινωνική του Πειραιώς, την Φωνή των Πειραιωτών, τον Τοπικό Έντυπο και Ηλεκτρονικό Καλαβρυτινό και Αρκαδικό Τύπο, τον συγγραφέα και δημοσιογράφο κ. Άγγελο Σακέττο κλπ. για την προβολή του έργου μας. Επίσης την ‘Ένωση Καλαβρυτινών Αθήνας και τον Πρόεδρόν της κ. Σωτήρην Τσενέ, τον Παγκαλαβρυτινό Σύλλογο Πάτρας και την Πρόεδρό του κ. Κατερίνα Ασημακοπούλου, τον Σύλλογο Σκοταναίων και την πρόεδρο κ. Μαριάνθη Χρονοπούλου και όλους τους λοιπούς Καλαβρυτινούς Συλλόγους για την πολύτιμον, ηθικήν βοήθειά τους.

Παρακαλώ εσάς, Σεβασμιώτατε, κλείνοντας γόνυ καρδίας και όλους τους πατέρες, να μας δώσετε και πάλι την ευλογία.

Ο Θεός μαζί μας».

Αθανάσιος Π. Χρονόπουλος

Πρόεδρος Συλλόγου Καλαβρυτινών Πειραιώς «Η Αγία Λαύρα» &

Επίτιμος Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Ανάπτυξης

Αίγιον 19 Φεβρουαρίου 2017».

Στο τέλος της τιμητικής εκδήλωσης ο Πρόεδρος κ. Αθανάσιος Χρονόπουλος προσέφερε ως ευχαριστήριο τρία αντίτυπα βιβλίου με τα Πρακτικά της Β  καί Γ  Ἐπιστημονικῆς Ημερίδος για τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τον Χριστοφόρον Παπουλάκο, επιμέλεια π. Νεκταρίου Πέττα.

Επίσης ο κ. Χρονόπουλος προσέφερε στον Σεβασμιώτατο κ. Αμβρόσιο το δυσεύρετο βιβλίο του λογιωτάτου αγιορείτου Γέροντος π. Μαξίμου του Ιβηρίτου με τίτλο: «Νέαι ηγιασμέναι μορφαί εις τον αμπελώνα του Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) και η πρεσβυτέρα του Ανθή (1943-6.12.2012)».

Τέλος, ο κ. Αθανάσιος Χρονόπουλος προσέφερε μεγάλη κορνίζα με την μορφή του Χριστοφόρου του Παπουλάκου. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος συγκινήθηκε, δημόσια έδειξε την συγκίνησή του και την ασπάσθηκε ευλαβικά. Η αφιερωματική επιγραφή της εικόνας του με τίτλο «Ο ΟΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ + 18-1-1861», για να θυμίζει αυτές τις όμορφες πνευματικές στιγμές αναφέρει:

«Εις τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιον, ως αντίδωρον σεβασμού και ευγνωμοσύνης, δια την τιμητικήν εκδήλωσιν δια τον Σύλλογό μας των εν Πειραιεί Καλαβρυτινών «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», γενομένην την Κυριακήν 19ην Φεβρουαρίου 2017 εις Αίγιον του Μορέως.

 Ο Σύλλογός μας, αντιπροσφέροντας, Σεβασμιώτατε, σας δωρίζει δια αγιασμόν και ευλογίαν την αυθεντική μορφή του οσιωτάτου Παπουλάκου. Και, στοιχώντας στην πολύ σοφή και δίκαιη κρίση του γενάρχου και  αγιοφίλου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, διακηρύσσει μαζί του, ότι «ο οσιώτατος Μοναχός Χριστοφόρος, ο επικληθείς «Παπουλάκος», απεστάλη υπό του Θεού εν ζήλω Ηλιού, δια να κηρύξη τα θεία δικαιώματα, να διδάξη την πατρώαν πίστιν και να ελέγξη οθνείας επιδράσεις εις την λειτουργίαν του εκκλησιαστικού και κοινωνικού σώματος. Εδιώχθη σφόδρα ως δήθεν υποκινητής κινήματος κατά του πολιτεύματος. Ηγαπήθη μεν σφόδρα υπό του ευσεβούς λαού του Θεού, όστις ανεγνώρισεν εν τω προσώπω αυτού τον εκφραστήν της γνησίας εκκλησιαστικής παραδόσεως και ευσεβείας, εδιώχθη δε υπό των κρατούντων, δι’ ους εγένετο κατά το ψαλμικόν «βαρύς και βλεπόμενος» ως δήθεν υποκινητής στάσεως κατά του πολιτεύματος, και εκοιμήθη οσιακώς εν τη ιερά Μονή Παναχράντου της Ανδρου, διανύων εν αυτή την επιβληθείσαν αυτώ εκκλησιαστικήν ποινήν εγκλεισμού. Η μνήμη του επεβίωσε μέχρι σήμερον αγαθή εν τω εκκλησιαστικώ πληρώματι».

Η ιερά εικόνα κατεσκευάσθη τη ευγενεί χορηγία της οικογενείας

του ηγιασμένου λευιτικού ζεύγους Πέττα.

Για το Δ.Σ. του Συλλόγου ο παραδούς Πρόεδρος

Αθανάσιος Π. Χρονόπουλος,

επίτιμος Γενικός Δ/ντης Υπουργείου Ανάπτυξης».