ΕΣΥ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ; ΠΑΤΗΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ

ΕΣΥ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ; ΠΑΤΗΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ

ΑΛΓΕΙΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ και αμηχανία με κατέλαβε, σαν καρφί στην ψυχή μου ,όταν λίγο καιρό πριν επισκέφθηκα το Άγιον Όρος μαζί με ένα νέο παιδί 20 χρονών που μόλις συντάσσει τα βήματά του με ενθουσιασμό στο μονοπάτι της Εκκλησίας.

Επισκεφθήκαμε με ενθουσιασμό έναν οσιότατο ηλικιωμένο Μοναχό που και μόνο η θωριά του προκαλεί θεϊκή κατάνυξη.

Μα εκεί που τα πήγαινε καλά, πάλι στρίβει τον λόγο κατά του Ρωμιού  Οικουμενικού Πατριάρχου με τις διάφορες γνωστές χιλιοειπωμένες κατηγορίες για οικουμενισμό κ.λ.π.

Ξαφνικά αισθάνθηκα ως ένα νέο Γαμπρό που μόλις επισκέπτεται με καμάρι το σπίτι της αγαπητής του, προκειμένου να προχωρήσουν εις τον Γάμο ,ξάφνου να’σου και  προβάλει η μέλλουσα πενθερά αρχίζοντας μανιασμένη να  κατηγορεί με βαριές κατηγόριες και αναθέματα τον Πατέρα της κοπέλας…

 Άντε μετά να δούμε τι εικόνα θα σχηματίσει το παιδί για ετούτη την οικογένεια!

Κατόπιν έστρεψε ο Γέροντας το πρόσωπό μου προς το μέρος μου και με ρωτά:

-Πάτερ  μου εσύ μνημονεύεις τον Πατριάρχη;

-Γέροντα αν και βρίσκομαι στις παλαιές χώρες δεν μνημονεύουμε δυστυχώς τον Πατριάρχη στην Θ.Λειτουργία .Τον μνημονεύω όμως στην πρόθεση και καμαρώνω που έχουμε έναν τέτοιο γέρο-καπετάνιο θαλασσόλυκο και πολύπειρο στην φουρτούνες της Εκκλησίας μας .Και αντί ως Ρωμιοί Ορθόδοξοι και παιδιά του να σταθούμε ενισχυτικά δίπλα στον  ταλαιπωρημένο Πατέρα μας , στις κρυφές μάχες και του γένους μας τα βάσανα που μονάχος τ’αντέχει και τα περνά  ,εμείς κάνουμε ολοπρόθυμα την αντιπολίτευση και μαχαιρώνουμε την ίδια μας την σάρκα .

Τα μοναδικά υπαρξιακά μας προβλήματα δεν είναι πλέον  ο θάνατος και  η αιώνια ζωή, αλλά μονάχα το Ουκρανικό και η σύνοδος στο Κολυμπάρι .

Όταν όμως ,που να μην ΄δώσει η Παναγία μας, κατέβει ο Μόσκοβος(Ρώσσος) από τις παγωμένες στέπες και θρονιαστεί στην Πόλη και στην πλάτη μας τότε θα ανασυγκρυαστούμε  στον παγωμένο ανασασμό του που μυρίζει φθόνητα προς το πονεμένο γένος μας  ,μα πλέον αργά θε’ να νοσταλγήσουμε την πονεμένη μας Ρωμιοσύνη  που στο πρόσωπο του Έλληνα Πατριάρχη λιθοβολήσαμε.

Ο Γέροντας κατσούφιασε για λίγο αμίλητος και τότε παίρνοντας στη στιγμή το θάρρος τον ρωτώ κι’εγώ με την σειρά μου.

-Εσείς  Γέροντα μνημονεύετε το Πατριάρχη;

-Όχι, είπε κοφτά και μονολεκτικά κουνώντας τις λιγνές του απαλάμες του ψηλά.

-Μα πως Γέροντα; Αφού επί μία ώρα τον έχετε μνημονεύσει πάνω από εκατό φορές;

-…Άντε να πηγαίνετε τώρα γιατί έχω κάτι δουλειές να κάμω και μας ξεπροβόδισε  αμήχανα προς την πόρτα του κελιού του ενώ μια έγνοια προβληματισμού φάνηκε να ανεθώρει στο ασκητικό πρόσωπό του.

Του φιλήσαμε το χέρι και βγήκαμε πάλι έξω στο πρασινόφυτο μονοπάτι ενώ τα ξέγνοιαστα πετεινά του ουρανού γλυκοψάλανε με τις φωνούλες τους υμνώντας την Μυροτόκο Κυρά Του Άθωνα,την Παναγία !