Η μητέρα μου λεγόταν Δέσποινα και για 25 περίπου χρόνια είχε αρκετά σοβαρά προβλήματα υγείας με αποτέλεσμα να είναι για μεγάλα διαστήματα καθηλωμένη στο κρεβάτι.

Η μητέρα μου λεγόταν Δέσποινα και για 25 περίπου χρόνια είχε αρκετά σοβαρά προβλήματα υγείας με αποτέλεσμα να είναι για μεγάλα διαστήματα καθηλωμένη στο κρεβάτι.

Για το λόγο αυτό καθόταν τελείως μόνη σχεδόν όλη την ημέρα αφού εγώ και ο πατέρας μου λείπαμε από το σπίτι, με μοναδική συντροφιά τις πολλές εικόνες που είχε ακριβώς απέναντι από το κρεβάτι της και στις οποίες μίλαγε, όπως μου είχε αναφέρει κάποια στιγμή, αφού δεν είχε να μιλήσει σε κανέναν άλλο.

    Την εικόνα όμως του Αγίου Ραφαήλ τον οποίο είχε ως προστάτη και τον ευλαβείτο πάρα πολύ, την είχε για χρόνια δίπλα στο προσκέφαλό της.

    Το έτος 2000 κι ενώ εγώ έλειπα δύο μήνες για δουλειά στην Κρήτη, με ειδοποίησε ο πατέρας μου να γυρίσω γιατί η υγεία της μητέρας μου είχε επιδεινωθεί. Πράγματι γύρισα και όταν την αντίκρισα τρόμαξα αφού το χρώμα της ήταν ολόλευκο σαν γάλα, είχε να φάει για μέρες και πονούσε πολύ.

   Με ασθενοφόρο την πήγαμε στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης όπου την ίδια ημέρα διαγνώστηκε καρκίνος στον περιτοναϊκό χώρο. Να αναφέρω δε ότι ο αιματοκρίτης της είχε πέσει στο 19, έτσι εξηγείτο και το κατάλευκο χρώμα, η δε κοιλιά της αν και δεν έτρωγε καθόλου είχε πρηστεί τόσο πολύ που ήταν πλέον τεράστια.

   Μετά από τρεις μέρες αν θυμάμαι καλά και πάλι με ασθενοφόρο μάς μετέφεραν ημέρα Δευτέρα στο Θεαγένειο αντικαρκινικό, όπου οι γιατροί μας είπαν ότι η κατάσταση της ήταν κρίσιμη και πως αν δεν την χειρουργούσαν άμεσα θα πέθαινε σε δύο βδομάδες περίπου. Όμως και το να την εγχειρήσουν ήταν μεγάλο ρίσκο αφού ήταν τελείως αδύναμη και οι γιατροί πίστευαν πως δεν θα μπορούσε να αντέξει την νάρκωση.

   Ξεκίνησαν αμέσως να της κάνουν μεταγγίσεις αίματος ενώ η εγχείρηση προγραμματίστηκε για την Παρασκευή το πρωί. Μέχρι και το βράδυ της Πέμπτης της είχαν μεταγγίσει 12 ή 13 φιάλες αίμα.

   Την Πέμπτη αργά το μεσημέρι ήρθε ο αναισθησιολόγος και μου έκανε νόημα να βγω για να μου μιλήσει, όμως εγώ του ζήτησα ότι είχε να πει να το πει μπροστά στην μητέρα μου αφού γνώριζε τα πάντα για την κατάστασή της. Μας είπε λοιπόν ότι δεν μπορούσε να γίνει η εγχείρηση γιατί πίστευαν ότι θα πέθαινε μόλις της χορηγούσαν την νάρκωση και θα έπρεπε να πάρω εγώ την ευθύνη και να υπογράψω.

   Ξέροντας όμως ότι σε περίπτωση που δεν γινόταν η εγχείρηση είχε μια δυο βδομάδες ζωή ρώτησα την μητέρα μου τι ήθελε να κάνουμε. Εκείνη με σίγουρη και ήρεμη φωνή και μπροστά στον έκπληκτο γιατρό μου είπε « παιδί μου άσε τον γιατρό να λέει, εσύ υπόγραψε κι εγώ θα μπω και θα βγω ζωντανή από το χειρουργείο, γιατί εμένα θα με εγχειρήσει ο Άγιος Ραφαήλ και μη φοβάσαι».

   Ο αναισθησιολόγος άκουγε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του ενώ εγώ ξαναρώτησα την μητέρα μου αν ήταν σίγουρη για την απόφασή της κι εκείνη μου επανέλαβε τα ίδια λόγια. Ζήτησα από τον γιατρό τα χαρτιά και υπόγραψα.

   Την εγχείρηση θα έκανε ένας από τους πιο έμπειρους γιατρούς σε θέματα καρκίνου στην περιοχή της κοιλιάς ο κ. Ντελόπουλος και αναφέρω την εμπειρία του γιατί έχει σημασία για όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια του χειρουργείου.

   Πράγματι την Παρασκευή το πρωί ξεκίνησε η επέμβαση ενώ εμείς περιμέναμε έξω από τον προθάλαμο του χειρουργείου με αγωνία. Περίπου δυόμιση ώρες μετά βγήκε ο κ. Ντελόπουλος στην είσοδο του προθαλάμου και μου έκανε νόημα να πάω κοντά του. Τον ρώτησα τι γίνεται και μου είπε πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, όμως η μητέρα μου αντέχει για την ώρα και ξαναμπήκε πάλι στο χειρουργείο. Το ίδιο επαναλήφθηκε μιάμιση ώρα μετά και ο γιατρός μου είπε τα ίδια λόγια και έφυγε πάλι.

   Το χειρουργείο διήρκησε τελικά πεντέμιση ώρες, και ο γιατρός βγήκε και πάλι στον προθάλαμο και μου έκανε νόημα να πάω, όμως ήταν φανερά σαστισμένος. Νομίζοντας πως τα πράγματα είχαν πάει άσχημα πήγα κοντά του γεμάτος αγωνία και τον ρώτησα αν ζούσε η μητέρα μου. Εκείνος όπως είπα φανερά σαστισμένος δεν μου απαντούσε παρά επαναλάμβανε την φράση «Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε. Δεν το πιστεύω ότι εγώ το έκανα αυτό».

   Τον ρώτησα 4-5 φορές αν ζούσε η μητέρα μου όμως εκείνος συνέχιζε να λέει τα ίδια λόγια. Στη δική μου επιμονή, σαν να συνήλθε από κάποιας μορφής σοκ και αφού μου είπε πως όλα πήγαν καλά με ρώτησε «Δεν μου λες η μητέρα σου έχει κάποιον Άγιο προστάτη;». Του απάντησα πως είχε τον Άγιο Ραφαήλ. Τον άκουσα να μονολογεί «μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί αυτό που έγινε».

   Εκείνη την στιγμή από το χειρουργείο έβγαινε μια νοσοκόμα κρατώντας με τα δυο της χέρια ένα μεγάλο χαρτοκιβώτιο και ο γιατρός μου είπε, ξέρεις τι έχει μέσα; Έχει τους δύο όγκους που βγάλαμε από την μητέρα σου. Έναν που ζυγίζει 7 κιλά κι έναν μικρότερο με βάρος 1 κιλό.

   Σάστισα με τα μεγέθη που άκουσα, ενώ ο γιατρός άρχισε να μου λέει τι συνέβη στο χειρουργείο. Μου είπε ότι όταν άνοιξαν την κοιλιά της μητέρας μου και είδαν το μέγεθος του όγκου ο οποίος ήταν κολλημένος σε όλο το τοίχωμα της κοιλιάς τα έχασαν και ο γιατρός σκέφτηκε να την ξανακλείσει χωρίς να τη πειράξει και να την αφήσει να πεθάνει, αφού όπως μου εξήγησε ήταν από τις χειρότερες μορφές καρκίνου «Σάρκωμα». Συνήθως σε πολύ μικρότερους όγκους όταν προσπαθούσαν να τους αποκολλήσουν έσκαγαν με δυσάρεστα αποτελέσματα και μιλάμε για πολύ πολύ μικρότερους όγκους και όχι έναν όγκο τέτοιου μεγέθους. Ενώ είχε πάρει αυτήν την απόφαση σαν κάτι να τον προέτρεψε να συνεχίσει την επέμβαση και να μην τα παρατήσει, και ω του Θαύματος, ο όγκος βγήκε ακέραιος χωρίς να διαλυθεί ούτε στο ελάχιστο, κάτι που ο γιατρός παρ’ όλη την εμπειρία του δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να το καταφέρει. Στη συνέχεια, κι ενώ είχαν την μητέρα μου ανοιχτή έπρεπε να πάρει άλλη μία δύσκολη απόφαση και όπως αποδείχτηκε, το ίδιο βράδυ που η μητέρα μου ήταν στην εντατική, πήρε την σωστή. Είχε δει λοιπόν ότι ο μεγάλος όγκος (τον μικρότερο τον είχαν βγάλει από το στομάχι) ακουμπούσε στο νεφρό και έπρεπε να αποφασίσει αν θα αφαιρούσε το νεφρό ώστε να εξαφανιστεί τελείως ό όγκος ή θα άφηνε ένα πολύ μικρό κομμάτι του επάνω στο νεφρό καθότι η μητέρα μου ήταν πολλά χρόνια διαβητική και ήδη τα νεφρά της και τα δύο ήταν σε άσχημη κατάσταση. Αποφάσισε λοιπόν να μην το αφαιρέσει και την έκλεισαν.

   Όταν συνήλθε στην εντατική και πήγα να την επισκεφτώ, το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν «είδες που σου είπα ότι θα βγω ζωντανή; Ο Άγιος Ραφαήλ ήταν στο χειρουργείο και αυτός με εγχείρησε».

   Την άλλη μέρα κι ενώ ήμουν έξω από την εντατική ήρθε μια νοσοκόμα και μου είπε ότι ο γιατρός με ζητούσε να πάω στο γραφείο του. Πήγα και πιστεύω πως μάλλον θα είχε μιλήσει με τον αναισθησιολόγο γιατί το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν για τον προστάτη Άγιο της μητέρας μου. Του είπα ότι είχε μεγάλη πίστη στον Θεό και ευλαβείτο πολύ τον Άγιο Ραφαήλ και ότι ήταν σίγουρη πως εκείνος θα την χειρουργούσε και θα έβγαινε ζωντανή από το χειρουργείο.

   Δεν γνωρίζω την πίστη του κ. Ντελόπουλου όμως μου είπε πως αυτό πρέπει να συνέβη, γιατί μόνος δεν πίστευε πως θα μπορούσε παρ’ όλη την πείρα του να τα καταφέρει. Επίσης μου είπε ότι το βράδυ αν είχε αφαιρέσει το νεφρό της μητέρας μου θα είχε πεθάνει αφού υπέστη διαβητικό κόμμα και τα νεφρά της σταμάτησαν για λίγο να λειτουργούν, όμως μετά από λίγη ώρα συνήλθε. (Θα ήθελα να με συγχωρήσετε αν λέω λάθος κάποιον ιατρικό όρο όμως έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και βέβαια η ουσία δεν αλλάζει).

   Η μητέρα μου μετά από δύο ημέρες βγήκε από την εντατική και μετά από λίγες ημέρες βγήκε και από το νοσοκομείο και γύρισε στο σπίτι.