Φρόντιζα..κι απ'το στόμα μου..έκοβα την μπουκιά μου...
για να χορτάσουνε καλιά...'πο μένα τα παιδιά μου...
Κατάθεση έκανα ψυχής...μαζί και του κορμιού μου...
για τη ζωή..ξεχωριστά...του καθ' ενός παιδιού μου....
Κρύωνα..για να ζεσταθούν...πόνεσα..να γελάσουν...
κόπιασα...για τα όνειρα....που ήθελαν να φτάσουν...
Φτερά δικά μου έκοβα...δικά ντως για να βγουνε...
να τα θωρώ..να χαίρομαι...ψηλά να φτερουγούνε...
Δεν ήθελα ευχαριστώ....στο χρέος μου να ακούσω....
μόνο με λίγη συντροφιά....τα γέρα μου να λούσω....
Να με θυμούνται που και που...να φέρνουν στην ποδιά μου....
τα εγγόνια μου ...που λαχταρώ...όπως και τα παιδιά μου...
Άδειος περνάει ο καιρός και πλια τον φθείρει ο πόνος...
άνθρωπο που έγινε γονιός κι έχει απομείνει μόνος..
Γεωργία Μαλεφιτσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου