Ποίηση Μωυσέως Μοναχού.

 

«Ανάγκη πάσα να παραμείνω στον τάφο μου

στό ταπεινό κελλί μου

πρός καινοτόμηση του άστατου βίου

πρός συνάντηση του άγνωστου εαυτού

πού ξεγλιστρά επικίνδυνα πάντα

στήν πρόωρη σκοτία

τή χθεσινοβραδυνή.

Ηδέως μόνος

κι ο πόνος βαθύς.

Τίκτεται δάκρυ γλυκύ

στή ρωγμή του προσωπείου

στό τρίκλισμα του Φαρισαίου

στού Ιούδα την αμοιβή

τού τελώνη τον κτύπο

τού ληστή του λόφου εκείνου την κραυγή».

+ Μωϋσέως αγιορείτου μοναχού