ΠΌΣΟ ΑΛΗΘΙΝΌ.

Της διαβαζε την Σταχτοπουτα, το αγαπημενο της παραμυθι καθε φορα που ηταν βαρδια. 

Υστερα της ηπαρινιζε τη φλεβα και την σκεπαζε.

Κοιμηθηκε χωρις να ποναει αποψε αλλα παλι ηρθαν στον υπνο της οι δαιμονες.

Της ελεγαν οτι θα τη παρουν για παντα και οτι ποτε δεν θα φορεσει τα γυαλινα γοβακια που λατρευε.

Καθε βραδυ εβλεπε αυτον τον εφιαλτη.

Εκεινος το επομενο απογευμα μπηκε στο θαλαμο με ενα κουτι.

Της ψιθυρισε κατι στο αυτι.

Εκεινη ελαμψε.

Ανοιξε το κουτι με ατσαλες κινησεις και γουρλωμενα ματια.

Ηταν δυο γυαλινα γοβακια.

Εκεινος της τα φορεσε και την χορεψε ολο το απογευμα στην αγκαλια του.

Οταν εκεινη κουραστηκε την εβαλε στο κρεβατι, της ηπαρινισε τη φλεβα και την σκεπασε.

Εβαλε τα γοβακια στο προσκεφαλο της.

Δεν ξαναειδε τους δαιμονες.

Ποτε.

Εκεινη ηταν 9.

Ειχε καρκινο.

Αλλα εγινε η ωραια του χορου.

Και νικησε και τον καρκινο.

Εκεινος ηταν 31.

Ηταν ο νοσηλευτης της.

Και πιστεψε σ'αυτην.

Γιατι τα παιδια πρεπει να βλεπουν ονειρα.

Οχι εφιαλτες.

Λαμπρος Λιαπης.