Μετρώντας στιγμές μες τη σιωπή...
Ένα μεγάλο προνόμιο που έχει η ιερατική ζωή είναι οι αναρίθμητες ώρες που περνάει ο ιερέας μέσα στο Ναό του Θεού. Φυσικά το αποκορύφωμα είναι πάντα η τέλεση των μυστηρίων, της Θείας Λειτουργίας, των λοιπών ακολουθιών με τη σύναξη του λαού.
Ωστόσο υπάρχουν κάποιες στιγμές, κάποιες ώρες σιωπής που τις απολαμβάνω μέσα στους ευλογημένους χώρους του Ναού. Είναι εκείνες οι ώρες που μένεις μόνος, εσύ οι εικόνες τα καθίσματα. Εκείνη η όμορφη σιωπή που επικρατεί μετά από κάθε Θεία Λειτουργία. Η λεπτεπίλεπτη ατμόσφαιρα, γεμάτη χάρη και νότες λουλουδιών απ΄ το εκλεκτό λιβάνι. Η σιωπηλές φιγούρες των αγίων στις εικόνες που τους νοιώθεις ζωντανούς και εκστατικούς. Τα αθόρυβα βήματα πάνω στα χειμωνιάτικα χαλιά.
Όλα, ακόμη και τα ασήμαντα πράγματα, λαμβάνουν μια διάσταση μυστηριακή και χαρμόσυνη. Ακόμη και εκείνα που μοιάζουν άτακτα. Είναι όλα ζωντανά, γεμάτα χρώμα και αγάπη. Τα ψιχουλάκια απ΄ τις αρτοκλασίες πάνω στο τραπέζι. Σκέφτομαι τις ψυχές που με τόση αγάπη φέρανε τα δώρα τους στο Ναό. Για να τιμήσουν τον άγιο, την εορτή, και χαρούμενοι να μοιράσουν τα κλάσματα του άρτου, γεμάτοι τιμή και υπερηφάνεια για τα παιδάκια τους που εορτάζουν. Μέσα στις κατάλευκες και καλοσιδερωμένες πετσέτες και μανδήλες, όλα τόσο όμορφα, τόσο πλημμυρισμένα με αγάπη.
Τα περίτεχα διακοσμημένα κόλλυβα για τους αγίους. Χρώματα και ομορφιά, καμωμένα με χάρη και μεράκι. Τα κόλλυβα των μνημοσύνων που σε περιμένουν για να ευχηθείς για τις ψυχές που αποχαιρετήσαμε.
Περπατώ ανάμεσα στα άδεια καθίσματα και σκέφτομαι τις ψυχές που πριν ήταν εδώ. Ο καθένας με τον πόνο του, το πρόβλημά του, την ευλάβειά του. Πόσες προσευχές ακουμπισμένες στα στασίδια. Πόσες όμορφες ψυχές.
Και μετά θυμάσαι αυτούς που φύγανε. Ποιoς καθότανε κάποτε σε αυτό το στασίδι. Βλέμματα, χαρακτήρες, κινήσεις, χούγια και ιδιοτροπίες μερικές φορές. Όλα όσα έχει ένας ζωντανός άνθρωπος. Μνήμες που ζωντανεύουν στη σιωπή.
Μετά απο κάθε γιορτή, από κάθε μάζωξη κόσμου, μένεις μόνος στην ευλογημένη σιωπή. Και ένα παράξενο συναίσθημα χαρμολύπης πληρώνει την καρδιά. Εκεί που ήταν τόσος κόσμος, που άκουγες χαρμόσυνες φωνές, τώρα μια όμορφη σιωπή.
Είναι αυτό το αντίδωρο που μένει στον ιερέα. Είναι αυτή η ομορφιά να κλείνεις τελευταίος την θύρα του Ναού. Είναι μικρές στιγμές ευτυχίας που τις απολαμβάνεις ατόφιες. Και μέσα σου ζουν και υπάρχουν όλοι εκείνοι που φύγανε, άλλος για το σπιτικό του και άλλος για την αιωνιότητα.
Είναι τελικά μερικές ιδιαίτερες στιγμές που χαίρεσαι γι αυτό που είσαι. Για την αγάπη που μοίρασες και την αγάπη που έλαβες. Για τα χαμόγελα που χάραξες και τα δάκρυα που σκούπισες. Είναι στιγμές που νοιώθω την ευλογία του Θεού τόσο έντονη, που νομίζω πως άλλο η καρδιά δεν χωράει.
Όλα αυτές οι σκέψεις την παραμονή της εορτής μου. Εδώ στον ΄΄άδειο΄΄ Ναό. Νοιώθω μια ανέκφραστη και ανεκλάλητη ευγνωμοσύνη για όλα. Τα όμορφα και τα άσχημα. Μα μπροστά σε τόση ομορφιά, πιστέψτε με, δεν έχει δύναμη η ασχήμια.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου