Μία ανοικτή αγκαλιά ήταν ο γέροντας. Μία αγκαλιά στην οποία κούρνιζαν ταλαιπωρημένες ψυχές και έβρισκαν θαλπωρή. Δεν απέρριπτε κανένα. Για όλους είχε ένα καλό λόγο. Όλους τους προσέγγιζε με αγάπη. Έγραφε μάλιστα τα ονόματά τους και τους μνημόνευε σε κάθε Θεία Λειτουργία. Ακολουθούσε το Αγιορείτικο τυπικό.
Ξεκινούσε την ημέρα του περίπου στις 3 με 4 το πρωί. Διάβαζε ονόματα, όπως ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς. Τα περισσότερα εξ αυτών τα θυμόταν. Τον είχα ρωτήσει πως είναι δυνατόν να θυμάται όλα αυτά τα ονόματα και μάλιστα με λεπτομέρειες. Μου είπε ότι τα χώριζε ανά περιφέρειες. Ξεκινούσε από τους κληρικούς ανά την Ελλάδα, τους μοναχούς και σε συνέχεια μνημόνευε τους λαϊκούς…
Αρχίζω από τη Θράκη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία και καταλήγω στην Κρήτη. Μετά πιάνω τους ξενιτεμένους μας και τους κεκοιμημένους!
- Και πώς είναι δυνατόν να τα θυμάστε όλα αυτά τα ονόματα; Σας έχω ακούσει να μνημονεύετε και να παρακαλάτε ακόμη και για το πρόβλημα που τους απασχολεί. Να τις προάλλες που βρέθηκα στο Βαλάρι μνημονεύσατε κάποιον Νικόλαο που είχε πρόβλημα αναπηρίας…
- Δεν το ήξερα ότι στήνεις αυτί και με κρυφακούς, μου είπε γελώντας.
- Τα λέτε δυνατά… δικαιολογήθηκα!
- Ε, άμα ξεχνώ και κανένα μου το θυμίζει ο φύλακας άγγελος, είπε ο παππούς και τράβηξε προς το ναό επιχειρώντας να αποφύγει τις αδιάκριτες ερωτήσεις μου.
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας, αρ. φύλλου 249, σελ.14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου