Στις 14 Ιανουαρίου πριν από 23 χρόνια αναχώρησε στον Κύριο η μακαριστή μοναχή Μαρία (Ματουκάσοβα) /28.03.1908 - 14.01.2000/, μια μοναχή μια σχήμα, ευλογημένη, μια άγια ανόητη, με διορατικότητα.
Κάποιοι κάτοικοι της πόλης Σαμάρα τη θυμούνται καλά.
Έχοντας ζήσει μια μακρά ζωή γεμάτη προσευχές, κόπους και κακουχίες, κατάφερε να ανέβει στο απέραντο ύψος του πνεύματος και έφυγε από αυτόν τον επαναστατημένο κόσμο τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της έγινε μια Ρωσική διά Χριστόν σαλή. Το όνομά της ειπώθηκε με αγάπη και ελπίδα από χριστιανούς πολύ πέρα από τα σύνορα της περιοχής Σαμάρα. Προσευχήθηκε για όλη τη Ρωσία.
Πάντα διέθετε ταπεινοφροσύνη, οξυδέρκεια, τη σοφία μιας ζωής που δόθηκε στον Χριστό... Η ψυχή της ήταν ευαίσθητη στη θλίψη κάποιου άλλου.
Γεννήθηκε στο Kuibyshev (τώρα Samara). Σε ηλικία 23 ετών, ένιωσε ότι ο Θεός την καλούσε με την προσευχή Του και άρχισε να προσεύχεται έντονα η ίδια και να καταλαβαίνει τι της αποκαλύφθηκε.
Είναι γνωστό ότι από τον Φεβρουάριο του 1944 έως τον Μάρτιο του 1945 η μητέρα Μαρία ήταν φυλακισμένη.
Στα μεταπολεμικά χρόνια, η Μαρία πήρε πάνω της το κατόρθωμα της ανοησίας. Από τις αρχές της δεκαετίας του '60, η ηλικιωμένη γυναίκα ζούσε στον Ιερό Ναό της Αναλήψεως στο κέντρο της περιοχής Kinel-Cherkassy, στην περιοχή Samara.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία των πνευματικών της παιδιών, η ηλικιωμένη γυναίκα είχε την ευκαιρία να διαβάσει τις σκέψεις των ανθρώπων που της έρχονταν, μπορούσε να ονομάσει το άτομο που είδε για πρώτη φορά με όνομα και πατρώνυμο, κάλεσε και το επώνυμό της.
Η οξυδερκής ηλικιωμένη γυναίκα προέβλεψε, ήξερε πώς να εκθέτει προσεκτικά, να παρηγορεί, να αναλαμβάνει τον πόνο κάποιου άλλου. Κάθε χρόνο ο αριθμός των θαυμαστών της αυξανόταν σταθερά.
Το 1996 η μακαριστή Γερόντισσα μετακόμισε στη Σαμάρα.
Η ανάμνηση ενός δούλου του Θεού που γνώριζε τη μητέρα για περισσότερα από 30 χρόνια:
«Το 1962 ήμουν στο σπίτι του επισκόπου με τον Μητροπολίτη Μανουήλ (Λεμεσέφσκι) /†12.08.1968/. Μου έδωσε ένα λευκό αυγό με τις λέξεις: «Δώσε αυτό το αυγό στον γέρο που συναντάς…» Και πρόσθεσε: «Θα φοράει ρούχα μέχρι να αποσυντεθεί».
Τότε δεν ήξερα ούτε τη Μαρία Ιβάνοβνα ούτε άλλους γέροντες. Γι' αυτό με εξέπληξαν πολύ τα λόγια της Vladyka. Και σύντομα, κοντά στην εκκλησία, είδα μια ασυνήθιστη ηλικιωμένη γυναίκα με κουρέλια. Είχε έξι βαριές τσάντες («Φέρνω τις αμαρτίες σου», είπε).
Σκέφτηκα: «Η μητέρα μου είναι στη δουλειά στη νυχτερινή βάρδια, μπορώ να την πάρω να περάσει τη νύχτα μαζί μου». Και πριν προλάβω να το σκεφτώ, η γυναίκα μου λέει: «Πάρε με, πάρε με στη θέση σου». Ήταν η Μαρία Ιβάνοβνα.
Έκτοτε η μακαρίτης έμενε συχνά μαζί μου. Πέρασε τη νύχτα στο πάτωμα, στο χαλί, κοιμήθηκα με το κεφάλι στο κατώφλι. Δεν αναγνώρισε το κρεβάτι, δεν άλλαξε ρούχα - τα φορούσε μέχρι να χαλάσουν ακριβώς πάνω της. Τότε ήταν που θυμήθηκα του Μητροπολίτη Μανουήλ και τα λόγια του: «Θα φοράει ρούχα μέχρι να αποσυντεθεί». Προέβλεψε ότι στη Σαμάρα, στη Ρωσία, εμφανίστηκε μια μεγάλη ηλικιωμένη γυναίκα - η Μαρία Ιβάνοβνα.
Η Μαρία Ιβάνοβνα τριγυρνούσε φορώντας γαλότσες στα ξυπόλυτα πόδια της, ζωστηκε με ένα σχοινί και στοίβαξε βαρύτερους σάκους στους ώμους της, καί περπατούσε στο δρόμο. Οι περαστικοί προσπάθησαν να τη βοηθήσουν, να στηρίξουν το φορτίο, αλλά εκείνη δεν άφηνε: «Εγώ η ίδια θα φέρω τις αμαρτίες σου». Και φορούσε - μερικές φορές τέσσερις τσάντες, μετά πέντε ή έξι, ακόμα και ένα πορτοφόλι στα χέρια της.
Μια μέρα αποφασίσαμε να δούμε τι είχε εκεί. Αποδείχτηκε, κάθε λογής σκουπίδια, πέτρες, κομμάτια σιδήρου, αψιθιά, τσουκνίδες. Μια δυνατή αγρότισσα δεν μπορούσε να σηκώσει αυτά τα σακιά.
Η μακαρία Μαρία Ιβάνοβνα κοινωνούσε πάντα πολύ συχνά, σχεδόν κάθε μέρα, ζούσε και ανέπνεε αυτό. Με την πρώτη ευκαιρία προσπαθούσε να πάει στην εκκλησία...
Συχνά ζητούσε να την πηγαίνουν στην εκκλησία στο σπίτι, γιατί ένιωθε πολύ άσχημα, γιατί έπρεπε να δεχτεί δεκάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων υπήρχαν μη εκκλησιαστικοί και πνευματικά άρρωστοι. . Κυριολεκτικά ζητούσαν τη μάνα.
Η Ματούσκα Μαρία Ιβάνοβνα ήταν πολύ ταπεινή, υπομονετική, επιεικής με τους ανθρώπους γύρω της και έμοιαζε σαν μια ευγενική γιαγιά...
Στα τέλη της δεκαετίας του '90, η Μαρία Ιβάνοβνα άρχισε να μιλάει με το χαρακτηριστικό της μοτίβο: «Πες μου για όνομα του Θεού, πού είναι ο σιδηρόδρομος;» Οι συγγενείς σήκωσαν τους ώμους τους και σύντομα εκείνη επιβιβάστηκε σε ένα τρένο και έφυγε για την Optina Pustyn για να λάβει το σχήμα.
Τον Ιανουάριο του 1998, με την ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου Β', η Μαρία Ιβάνοβνα επιμελήθηκε ένα σχήμα με το όνομα Μαρία προς τιμήν της ισότιμης των Αποστόλων Μαρίας Μαγδαληνής από τον Schema Iliy, εξομολογητή της μονής, στην εκκλησία του Ιλαρίωνα του Μεγάλου. Ιερά Εισοδίων Μονή Ησυχαστηρίου Optina.
Από τα απομνημονεύματα της ηγουμένης της Ιεράς Μονής Καζάν:
«Συνάντησα την ευλογημένη γερόντισσα στη Μόσχα ένα χρόνο πριν τον θάνατό της. Έπειτα τραγούδησε τα λόγια ενός μνημόσυνου, και σκέφτηκα ότι μια από τις αδερφές τους θα πέθαινε, αλλά αποδείχτηκε ότι η γριά προειδοποίησε ότι θα πέθαινε στο μοναστήρι μας...
Ήρθε κοντά μας με την μοναχή Ευγενία, την υπηρέτρια του κελιού της, στις 3 Ιανουαρίου 2000. Πριν από αυτό, η ηλικιωμένη γυναίκα εργαζόταν στο Ερμιτάζ της Optina. Και πριν έρθει σε εμάς, είχε ήδη επισκεφτεί το Diveevo. Όταν έφτασε στο μοναστήρι μας, ρώτησα αν θα έμενε μαζί μας. Εκείνη απάντησε: "Θα μείνω μαζί σου... όλα είναι αγαπητά εδώ... Ήρθα στη Lyubushka" ...
Πριν αρρωστήσει βαριά, ζήτησε να την μεταφέρουν στο παρεκκλήσι όπου θάφτηκε η ευλογημένη Lyubushka / + 1997 / . Κοντά στο παρεκκλήσι προσευχόταν σιωπηλά για μισή ώρα. Μετά ζήτησε να την πάνε στο κελί της... Η Ματούσκα γνώριζε την ώρα του θανάτου της και αποχαιρέτησε τους γείτονές της και τις αδελφές της μονής εκ των προτέρων... Το επόμενο πρωί, η Ματούσκα Μαρία αρρώστησε με εγκεφαλικό στη δεξιά της πλευρά .
Η ευλογημένη μοναχή Μαρία πέθανε στο μοναστήρι Vyshnevolotsky Kazan της επισκοπής Tver (χωριό Seglino). Στο παρεκκλήσι στο όνομα των αγίων Πίστης, Ελπίδας, Αγάπης και της μητέρας τους Σοφίας, δίπλα στη γριά Lyubushka, τον Ιανουάριο του 2000, εμφανίστηκε ένας άλλος τάφος.
Η ευλογημένη γερόντισσα συνεχίζει να βοηθά τα πνευματικά της παιδιά μέχρι σήμερα, ακούει όλους όσοι ζητούν με πίστη την προσευχητική της μεσολάβηση ενώπιον του Κυρίου.
Κάποτε, ο πατέρας Κύριλλος (Παβλόφ) /†20.02.2017/ τη ρώτησε: «Τι μας περιμένει;» Απάντησε: «Νερό, άμμος, πηλός... Τα τούβλα πλάθονται, τα τούβλα προσαρμόζονται σε τούβλα, μια ρωσική σόμπα είναι ζεστό και ζεστό... Πολύ ψωμί, ψωμάκια...»
Τι εννοούσε; Διώξεις και εξορίες; Ο Θεός ξέρει. Τότε τη ρώτησαν: «Ίσως θα έπρεπε να προμηθευτούμε κονσέρβες;» "Προσευχή απόθεμα!" αυτή απάντησε. Είπε περισσότερες από μία φορές ότι ο Κύριος θα μας έδινε έναν Βασιλιά για λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου