“Πρόσεχε!” φώναζε η μάνα, “μην σκορπάς τα ψίχουλα στο πάτωμα! Είν’ αμαρτία”!

“Πρόσεχε!” φώναζε η μάνα, “μην σκορπάς τα ψίχουλα στο πάτωμα! Είν’ αμαρτία”!

“Πρόσεχε!” φώναζε η μάνα,

“μην σκορπάς τα ψίχουλα στο πάτωμα!

Είν’ αμαρτία”.

Έπεφτε λίγο ψωμί κάτω

και το φιλούσαμε πριν το βάλουμε στο στόμα,

ευλαβικά σαν ν’ ασπαζόμασταν σώμα Θεού.

Και ήταν.

Αυτό ακριβώς.

Είχαμε μάθει να σεβόμαστε αυτό το ψίχουλο

που δεν έπρεπε να σκορπιστεί στο έδαφος

άσκεφτα κι ανέμελα.

Κι έτσι μεγαλώσαμε.

Με ψωμί που έθρεψε πρώτα την ψυχή μας.

Κυρίως αυτή.

Ψιχία για την ψυχή μας.

Τα πιο σημαντικά κι απαραίτητα.

Φυλαγμένα σε μικρές ιδρωμένες χούφτες.

Κερδισμένα με κόπο.

Ανεκτίμητα.