Όταν ήμουν απλός εθελοντής σε μια πτέρυγα στο νοσοκομείο της κομητείας Σουτσεάβα, μπήκα κάποτε σε ένα σαλόνι όπου βρισκόταν ένας τυφλός, ηλικιωμένος ασθενής. Όταν άκουσε ότι πλησίασα κοντά του, σήκωσε ένα χέρι κρατώντας 10 λέι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα που συγκλόνισε την καρδιά μου.
Του άγγιξα το χέρι, του είπα ότι δεν θα δεχόμουν ποτέ κάτι τέτοιο. Ξαφνιάστηκε, σκέφτηκε ότι ίσως ήθελα περισσότερα ή ίσως δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν τα πήρα.
Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο καημένος, αλλά ξέρω ότι ταράχτηκα. Ένιωσα τόσο λυπημένος εκείνες τις στιγμές, που ήθελα να φωνάξω την απογοήτευσή μου στον διάδρομο.
Αυτός ο τυφλός είναι η εικόνα του ασθενούς που βρίσκεται στην πιο ευάλωτη κατάστασή του και που πιστεύει ότι μπορεί να λάβει βοήθεια μόνο προσφέροντας πρώτα χρήματα...έστω και 10 λέι.
Ξέρω. Ξέρω ότι μπορεί να γίνει αλλιώς. Είδα στο ίδιο νοσοκομείο εξαιρετικούς ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά τους και το κάλεσμά τους, να βοηθούν τους ανθρώπους. Έχω φίλους γιατρούς που δίνουν τα πάντα για τους ασθενείς τους, μερικούς ακόμη και την υγεία τους.
Πρέπει να είναι δυνατό. Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ πρέπει να δίνουμε χρήματα σε κανέναν στο νοσοκομείο. Δεν φεύγουμε από το σπίτι νομίζοντας ότι θα πεθάνουμε από τον πόνο αν δεν πληρώσουμε 5 λέι για ένα παυσίπονο. Θέλω να πιστεύω ότι ειδικά η νέα γενιά μπορεί να κάνει μια αλλαγή σε αυτό το σύστημα που εδώ και πολλά χρόνια έχει συγκεντρώσει τόση απογοήτευση στις αδύναμες καρδιές τόσων ασθενών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου