Χριστουγεννιάτικο γράμμα.

 Χριστουγεννιάτικο γράμμα.

 Αυτό ήταν πριν από αρκετά χρόνια.  Όλοι πήγαιναν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα, ετοίμαζαν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και δώρα.  Και ήμουν μόνος σε μια ξένη χώρα, χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλο και μου φαινόταν ότι ήμουν εγκαταλελειμμένος και ξεχασμένος από όλους τους ανθρώπους.  Υπήρχε κενό τριγύρω και δεν υπήρχε αγάπη: μια μακρινή πόλη, ξένοι, σκληρές καρδιές.  Και τώρα, μέσα στη μελαγχολία και την απόγνωση, θυμήθηκα μια δέσμη από παλιά γράμματα, που κατάφερα να σώσω μέσα από όλες τις δοκιμασίες των μαύρων ημερών μας.  Το έβγαλα από τη βαλίτσα μου και βρήκα αυτό το γράμμα.

 Ήταν ένα γράμμα από την αείμνηστη μητέρα μου, γραμμένο πριν από είκοσι επτά χρόνια.  Πόσο τυχερός είμαι που το θυμάμαι!  Είναι αδύνατο να το ξαναδιηγηθεί, πρέπει να παρατεθεί στο σύνολό του.

 «Αγαπητό μου παιδί, Νικολένκα.  Μου παραπονιέσαι για τη μοναξιά σου και να ήξερες πόσο λυπηρό και οδυνηρό είναι για μένα τα λόγια σου.  Με τι χαρά θα ερχόμουν κοντά σου και θα σε έπειθα ότι δεν είσαι μόνος και δεν μπορείς να είσαι μόνος.  Αλλά ξέρεις δεν μπορώ να αφήσω τον μπαμπά, υποφέρει πολύ και μπορεί να χρειάζεται τη φροντίδα μου κάθε λεπτό.  Και πρέπει να σπουδάσεις για εξετάσεις και να αποφοιτήσεις από το πανεπιστήμιο.  Λοιπόν, επιτρέψτε μου τουλάχιστον να σου πω γιατί δεν νιώθω ποτέ μόνος.

 Βλέπετε, ένας άνθρωπος είναι μοναχικός όταν δεν αγαπά κανέναν.  Γιατί η αγάπη είναι σαν μια κλωστή που μας δένει με ένα αγαπημένο πρόσωπο.  Οπότε στο κάτω κάτω φτιάχνουμε ένα μπουκέτο.  Οι άνθρωποι είναι λουλούδια, και τα λουλούδια σε ένα μπουκέτο δεν μπορούν να είναι μόνα τους.  Και μόλις το λουλούδι ανθίσει σωστά και αρχίσει να μυρίζει γλυκά, ο κηπουρός θα το πάρει σε ένα μπουκέτο.

 Έτσι είναι και με εμάς τους ανθρώπους.  Όποιος αγαπά, η καρδιά του ανθίζει και μυρίζει γλυκά και δίνει την αγάπη του όπως ένα λουλούδι δίνει τη μυρωδιά του.  Αλλά τότε δεν είναι μόνος, γιατί η καρδιά του είναι με αυτόν που αγαπά: τον σκέφτεται, τον φροντίζει, χαίρεται με τη χαρά του και υποφέρει με τα βάσανά του.  Δεν προλαβαίνει καν να νιώσει μοναξιά ή να σκεφτεί αν είναι μόνος ή όχι.  Στην αγάπη ο άνθρωπος ξεχνά τον εαυτό του  ζει με άλλους, ζει σε άλλους.  Και αυτό είναι ευτυχία.

 Βλέπω ήδη τα ερωτηματικά μ στα μπλε μάτια σου και ακούω την σιωπηλή αντίρρησή σου ότι αυτό είναι μόνο η μισή ευτυχία, ότι όλη η ευτυχία δεν βρίσκεται μόνο στο να αγαπάς, αλλά και στο να σε αγαπούν.  Υπάρχει όμως εδώ ένα μικρό μυστικό, που θα σου πω στο αυτί: όποιος αγαπάει πραγματικά δεν ρωτάει και δεν τσιγκουνεύεται.  Δεν μπορείς συνεχώς να μετράς και να ρωτάς: τι θα μου φέρει η αγάπη μου;  Με περιμένει η αμοιβαιότητα;  Ή μήπως αγαπώ περισσότερο, αλλά με αγαπούν λιγότερο;  και αξίζει να παραδοθώ σε αυτή την αγάπη;  .. Όλα αυτά είναι λάθος και περιττά.  όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν υπάρχει αγάπη ακόμη (δεν γεννήθηκε) ή δεν υπάρχει πια (πέθανε).  Αυτή η προσεκτική προσπάθεια και ζύγιση διακόπτει το ζωντανό ρεύμα της αγάπης που ρέει από την καρδιά και το καθυστερεί.  Αυτός που μετράει και κρέμεται δεν αγαπά.  Τότε σχηματίζεται ένα κενό γύρω του, που δεν το διαπερνούν και δεν το ζεσταίνουν οι ακτίνες της καρδιάς του, και οι άλλοι άνθρωποι το αισθάνονται αμέσως.  Νιώθουν ότι γύρω του είναι άδειο, κρύο και σκληρό, απομακρύνονται από αυτόν και δεν περιμένουν ζεστασιά από αυτόν.  Αυτό τον αποθαρρύνει ακόμα περισσότερο, και τώρα κάθεται μόνος, παρακάμπτεται και δυστυχισμένος…

 Όχι, αγαπητέ μου, η αγάπη πρέπει να ρέει ελεύθερα από την καρδιά, και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε για την αμοιβαιότητα.  Πρέπει να ξυπνήσουμε τους ανθρώπους με την αγάπη μας, πρέπει να τους αγαπάμε και με αυτό να τους καλούμε να αγαπήσουν.  Το να αγαπάς δεν είναι μισή ευτυχία, αλλά ολόκληρη ευτυχία.  Απλώς παραδεχτείτε το και θα ξεκινήσουν θαύματα γύρω σας.  Παραδοθείτε στη ροή της καρδιάς σας, αφήστε την αγάπη σας να φύγει ελεύθερη, αφήστε τις ακτίνες της να λάμψουν και να ζεσταθούν προς όλες τις κατευθύνσεις.  Τότε σύντομα θα νιώσετε ότι πίδακες αμοιβαίας αγάπης ρέουν προς το μέρος σας από παντού.  Γιατί;  Γιατί η άμεση, ακούσια καλοσύνη σας, η συνεχής και ανιδιοτελής αγάπη σας θα προκαλέσει ανεπαίσθητα καλοσύνη και αγάπη στους ανθρώπους.

 Και τότε θα βιώσετε αυτήν την αμοιβαία, αντίστροφη ροή όχι ως «πλήρη ευτυχία», που απαιτήσατε και πετύχατε, αλλά ως άδικη επίγεια ευδαιμονία, στην οποία η καρδιά σας θα ανθίσει και θα χαίρεται.

 Νικόλα, παιδί μου.  Σκέψου το και θυμήσου τα λόγια μου μόλις νιώσεις ξανά μόνος.  Ειδικά όταν δεν είμαι στη γη.  Και να είστε ήρεμοι και αξιόπιστοι: γιατί ο Κύριος είναι ο κηπουρός μας και οι καρδιές μας είναι λουλούδια στον κήπο Του.

 Σε αγκαλιάζουμε τρυφερά και οι δύο, ο μπαμπάς κι εγώ.

 Η μητέρα σου".

 Ευχαριστώ μαμά!  Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και την παρηγοριά σας.  Ξέρεις, πάντα διάβαζα το γράμμα σου με δάκρυα στα μάτια.  Και μετά, μόλις τελείωσα την ανάγνωση, χτύπησαν για την αγρυπνία των Χριστουγέννων.  Ω, άδικη επίγεια ευδαιμονία!

 Ι.Α.  Ilyin.