Ένας μοναχός μίλησε μέσω της προσευχής με έναν άλλο μοναχό που είχε πεθάνει, κι έμαθε ότι είναι στην Κόλαση. Στενοχωρήθηκε πολύ, τρόμαξε και είπε:

“Γι’ αυτό μου αρέσει να πηγαίνω συχνά στο Άγιον Όρος, γράφει ο κ. Μάκης Τσίτας, όπου υπάρχουν τέτοιου είδους, εκλεκτοί, υψηλού επιπέδου άνθρωποι.

Στην τελευταία μου επίσκεψη συνέβη το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό:

Στο δρόμο για την Ξηροποτάμου συνάντησα έναν νεαρό ο οποίος ήταν σαν ζαβλακωμένος, άφραγκος και νηστικός — καταλάβαινες με την πρώτη ότι κάτι δεν πάει καλά. 

-«Φίλε, πας στο μοναστήρι;» μου λέει.

-«Ναι».

-«Έρχεσαι πρώτη φορά ή σε ξέρουν;» 

-«Με ξέρουν», απάντησε λίγο ταραγμένος..

Εγω ντράπηκα που θα με έβλεπαν οι άγιοι άνθρωποι μ’ αυτόν τον πρεζάκια. 

-«Μπορείς να μεσολαβήσεις για να φιλοξενήσουν κι εμένα;»μου λέει. 

Μπαίνω στο μοναστήρι και πάω στον πατέρα Ζαχαρία, του λέω το και το.

-«Πάμε στον ηγούμενο». 

Απευθυνόμαστε στον ηγούμενο κι εκείνος μας λέει κατευθείαν:

-«Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη μας». 

Και του δώσανε αμέσως να φάει, να πιεί, να πλυθεί και δωμάτιο να μείνει. 

Κι ύστερα μας φώναξε και τους δύο στο αρχονταρίκι και μας έφερε από ένα μεγάλο τσαμπί σταφύλια ροζακί εξαιρετικής ποιότητας και στον νεαρό πρόσφερε κι ένα ψυχωφελές βιβλίο.

Στη συνέχεια μας έδωσε συμβουλές και μας μίλησε για ένα σωρό ενδιαφέροντα και χρήσιμα πράγματα.

Εγώ έμεινα μέχρι το Σαββατοκύριακο, αλλά ο νεαρός έμεινε καμιά δεκαριά μέρες, απ’ ό,τι έμαθα.

Κι όταν ήτανε να φύγει, του δώσανε λεφτά και του κάνανε και τα εισιτήρια για την Αθήνα. Τέτοιας πάστας άνθρωποι.

 Ελεήμονες.

Εκείνη τη μέρα ο πατέρας Νικόδημος μας μίλησε για τον Παράδεισο και για την Κόλαση.

Μας είπε μια ιστορία που την έχω πάντα στο μυαλό μου.

-Ένας μοναχός μίλησε μέσω της προσευχής με έναν άλλο μοναχό που είχε πεθάνει, κι έμαθε ότι είναι στην Κόλαση. Στενοχωρήθηκε πολύ, τρόμαξε και είπε:

«Θεέ μου, δείξε μου, σε παρακαλώ, τι σημαίνει Κόλαση»,

και του είπε ο Θεός:

«Θα μάθεις αύριο».

Και την άλλη μέρα το πρωί τους έστειλε στο μοναστήρι ένα σκουλήκι από την Κόλαση.

Το σκουλήκι αυτό σκυλοβρωμούσε τόσο πολύ, που οι μοναχοί αναγκάστηκαν να αλλάξουν μοναστήρι, να φύγουν όσο πιο μακριά γινόταν.

Και είπε ο μοναχός:

«Έτσι βρωμάει, Θεέ μου, στην Κόλαση;».

Και Εκείνος του αποκρίθηκε:

«Έτσι βρωμάει ένα σκουλήκι. Στην Κόλαση υπάρχουν τρισεκατομμύρια τέτοια σκουλήκια».

Αυτή η ιστορία μου αρέσει πολύ και τη σκέφτομαι συχνά.

Και, κάθε φορά που τη σκέφτομαι, λέω:

«Είναι καιρός να σταματήσω τις ανοησίες…»”

(Μάκης Τσίτας

Βιβλίο "Μάρτυς μου ο Θεός"

Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2020)