Μια φορά ο Γέροντας διηγήθηκε ένα άλλο περιστατικό από την απομόνωση στο Αγιούντ σε μία οποία προσπαθούσε να εμψυχώσει στη
μοναχή, την μάχη που έδινε με τον πειρασμό. Με ταπεινοφροσύνη, αλλά και
επιμονή της ζήτησε να μην εκμυστηρευτεί το συμβάν
σε κανέναν άλλο. Μέσα σε όλη αυτήτην αγωνία περπατούσα πάνω κάτω, προσευχόμουν, αλλά ένιωθα
το σώμα μου να κρυώνει... και
την ψυχή μου να βγαίνει από μέσα μου και να ανεβαίνει. Στην προσευχή μου προς τον Θεό, φώναξα:
«Κύριε, για Σένα είμαι εδώ και τελειώνω. Θυμήσου
Κύριε και εμένα». Και ξαφνικά δίπλα μου, με όλο το φως και τη ζεστασιά του Θεού, εμφανίστηκε ο Ιησούς
Χριστός, ο Σωτήρας. Ήταν δίπλα μου και υπέφερε
όπως εγώ, φορώντας τη μακριά στολή του κρατούμενου, ζώντας τα δικά μου δεινά. Τότε συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος δεν μετρούσε για τον Θεό, όπως για τους ανθρώπους, γιατί όλα έμοιαζαν
περίπου μια στιγμή...
Και χωρίς νά τό συνειδητοποιήσω πέρασε η ώρα και η πόρτα του κελιού άνοιξε καί οι φρουροί πού ήρθαν νά πάρουν τό κατεψυγμένο σώμα μου, κάθε άλλο παρά κρύο τό βρήκαν γιατί με θερμαινε η Χάρη του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου