Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ὁ κουμπαρὰς τοῦ τσιγκούνη, ποὺ τὴν
ἡμέρα τὸν κρύβει κάτω ἀπὸ τὰ ἐνδύματά του, τὴν δὲ νύχτα τὸν
βάζει κάτω ἀπὸ τὸ προσκέφαλό του γιὰ νὰ μὴν τοῦ τὸν κλέψουν
οἱ κλέφτες. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ὁ δάσκαλος, ὁ ὁποῖος μιλάει μὲ
αἰνίγματα καὶ παραβολές, μὲ σκοπὸ ὁ μαθητής –ἡ ψυχή– μόνος
του νὰ ἀνακαλύψει τὸ νόημα τῶν λόγων του. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι
ἡ βασίλισσα μὲ φτωχικὰ ροῦχα, κάτω ἀπὸ τὰ ὁποῖα κρύβονται οἱ
πολύτιμοι χιτῶνες της, ποὺ ἀπαστράπτουν μὲ χρυσὸ καὶ διαμάντια.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ὁ σοφὸς ὄφις ποὺ φυλάει τὸ θησαυροφυλάκιο
τῶν ἀρχαίων βασιλέων. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ λήθη τῶν προσβολῶν
καὶ τὸ μαλάκωμα τῆς καρδίας, ἡ διόρθωση τοῦ θηριώδους ἤθους
καὶ τῶν ἐφαμάρτων συνηθειῶν.
Τὸ χέρι ποὺ κρατάει κομποσχοίνι γίνεται ὅμοιο μὲ τὸ χέρι τοῦ
χρυσοχαλκέως, ποὺ σφυρηλατεῖ τὰ ἱερὰ σκεύη γιὰ τὸν ναό. Ὅποιος
δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὸ κομποσχοίνι, τὰ δάκτυλα ἐκείνου ἐκπέμπουν
ἀόρατο φῶς. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ὁ αἱμοστατικὸς ἐπίδεσμος, ὁ ὁποῖος
ίθεται στὸ τραῦμα τῆς ψυχῆς ποὺ αἱμορραγεῖ· εἶναι ὁ ἐξορκισμὸς
ποὺ διώχνει τοὺς δαίμονες ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ σκάλα μὲ τὴν ὁποία ὁ νοῦς κατεβαίνει
στὴν καρδία σὰν σὲ ὑπόγειο κελλί. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι τὸ ἀναμμένο
κερί, στὸ φῶς τοῦ ὁποίου ἡ ψυχὴ βλέπει τὶς ἁμαρτίες της, ὅμοιες
μὲ τὶς πληγὲς στὸ σῶμα τοῦ λεπροῦ. Τὸ κομποσχοίνι τὸ πρωὶ
παρακινεῖ τὴν ψυχὴ σὲ προσευχή, τὸ βράδυ καθαρίζει τὶς ἁμαρτίες
τῆς παρελθούσης ἡμέρας, ὅπως τὸ χιόνι καλύπτει τὸ μαῦρο χῶμα
μὲ τὴν λευκάδα του.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι οἱ ἄνθρακες ποὺ ἀνάβουν καὶ γίνονται φωτιά·
εἶναι ἡ στενὴ πύλη ποὺ ἀπάγει στὴν αἰώνια ζωή. Τὸ κομποσχοίνι
εἶναι τὸ κεντρὶ ποὺ κεντάει τὴν κοιμισμένη συνείδηση καὶ ὁ σωτήριος
πόνος τῆς ψυχῆς γιὰ τὶς ἁμαρτίες. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ὁ ἄκμονας
τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, ὅταν ἡ ψυχὴ χτυπημένη παραμένει στερεά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου