Το 1990, μετά την Επανάσταση, υπήρξαν φωνές Εκκλησίας στην κοινωνική ζωή του τόπου κατά τη
διάρκεια της κομμουνιστικής δικτατορίας. Η απάντηση του π. Αρσενίου ήταν η εξής: Στην ερώτηση πού
ήταν η Εκκλησία εμείς απαντούμε: φυλακισμένη,
ταπεινωμένη, χτυπημένη και προσβεβλημένη από
τους δηλητηριώδεις απίστους (...). Εκείνοι που είχαν
την ιδιαίτερη χάρη να αντιμετωπίσουν τον εχθρό –
και είναι ένα θαύμα το πώς το έκαναν- αξίζουν τον
έπαινό μας. Εκατοντάδες χιλιάδες ιερείς, μοναχοί
και άλλοι πιστοί αδελφοί φόρεσαν τις βαριές αλυσίδες, αλυσίδες σφυρηλατημένες στα αμόνια των
φυλακών κάτω από τη γη. Μας έκοβαν τις γενειάδες
μας και μας τραβούσαν από αυτές, λες και ήμασταν
τίποτα κατσίκια. Μας έβαλαν να λιμοκτονήσουμε
επί σειρά ετών, έχοντας ξεκάθαρα την πρόθεση να
μας εξοντώσουν. Μας έριξαν σε ανήλιαγα, μαύρα
κελιά βάζοντάς μας τα βρώμικα ρούχα της φυλακής
γεμάτα πύον και αίμα. Μας ζητούσαν να απαρνηθούμε τον Χριστό και τους Αγίους Του και, Θεός
φυλάξοι, δεν υποκύψαμε! Δεν είχαμε αυταπάτες,
γιατί γνωρίζαμε ότι έπρεπε να πεθάνουμε και πολλοί πράγματι πέθαναν.
Μας ζητούσαν να αρνηθούμε την πίστη μας επιμελώς και συστηματικά, έχοντάς μας απομονώσει σε
παγωμένα κελιά στην απομόνωση, έτσι ώστε να
ένα από τα οφέλη
του
Ιησού
μπορέσουν να μας αποσπάσουν έστω και ένα λόγο
ενάντια στις διδασκαλίες του Κυρίου μας, του
Χριστού και δεν υποκύψαμε. Μας έριχναν μεγάλες
ποινές για να πειστούν αυτοί οι μικροί τύραννοι ότι
είμαστε μεγάλοι εγκληματίες.
Εχει ήταν η Εκκλησία: στα μπουντρούμια. Εκεί
όπου βρίσκονταν χιλιάδες χριστιανοί οι οποίοι αναζητούσαν πνευματική υποστήριξη, ανακούφιση,
ενθάρρυνση και ελπίδα, πράγματα που εμείς προσπαθούσαμε να τους μεταδώσουμε με σήματα Μορς
πάνω στον τοίχο.
Βγήκαμε από τη φυλακή, όσοι μπορέσαμε να
βγούμε, χαρούμενοι που μας βοήθησε ο καλός Θεός.
Ας Τον έχουμε για πάντα στη ψυχή μας! Δεν μας
εγκατέλειψε! Νιώθαμε ότι υπέφερε και Αυτός δίπλα
μας για να μας κάνει να κατανοήσουμε το μεγάλο
μαρτύριο του Σταυρού Του. Να καταλάβουμε το
πραγματικό νόημα της ελευθερίας μέσω του μαρτυ-
ρίου που υπομείναμε για Αυτόν. Και η χάρη Του μας
βοήθησε να ελπίζουμε, να έχουμε μια καλή απάντηση, όταν θα ερχόταν η ώρα της κρίσης.
Βγήκαμε χωρίς γένια, χωρίς σάρκα, χωρίς δόντια,
με μάτια βαθουλωμένα μεν στις κόγχες, αλλά γεμάτα λάμψη. Δεν θυμίζαμε σε τίποτα κληρικούς.
Έτσι αποφυλακίστηκε και ο π. Αρσένιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου